Uitgerekend jan-feb-maa 2022

[Lore1]

Amai Lore, begrijp ik het helemaal goed ? Zijn jullie op oudejaarsavond te weten gekomen dat jullie zwanger waren? Of wisten jullie via de testen dat jullie zwanger waren?
Alvast een hele dikke proficiat!

Op oudejaarsavond had ik beweging en stampjes waardoor we testen gedaan hebben en die waren direct positief. Dus we zijn het te weten gekomen op oudejaarsavond maar we zijn dus wel al 22a23 weken ver. Van kwaaltjes weinig tot geen sprake dus...
Bedankt !

[AurelieB]

Waw wat een verhaal!!! Dikke proficiat Lore

@Mich, klinkt heftig allemaal, hoe gaat het nu met jullie? Heb je al beslist of je deze maand terug opstart? Het is niet niks om een ICSI traject te combineren met een gezin.

Ons zoontje wordt ook nog paar keer wakker 's nachts, ik geef al hele tijd geen nachtvoeding meer en pas slaaptraining toe maar hij blijft toch wakker worden, meestal gewoon voor tutje en wat getroost te worden en dan slaapt hij verder. Ik hoop dat hij binnenkort toch begint door te slapen

Ik wacht nu op menstruatie om te beginnen met spuitjes.. spannend!

[Zitav]

Amai Lore, begrijp ik het helemaal goed ? Zijn jullie op oudejaarsavond te weten gekomen dat jullie zwanger waren? Of wisten jullie via de testen dat jullie zwanger waren?
Alvast een hele dikke proficiat!

Op oudejaarsavond had ik beweging en stampjes waardoor we testen gedaan hebben en die waren direct positief. Dus we zijn het te weten gekomen op oudejaarsavond maar we zijn dus wel al 22a23 weken ver. Van kwaaltjes weinig tot geen sprake dus...
Bedankt !

Amai zo bijzonder!
Een hele dikke proficiat!

[mich75]

@Lore, dikke proficiat!!! Jullie kindje zal er snel zijn. Gelukkig is het jullie 2de kindje en herkende je de stampjes, wie weet wanneer had je het anders ontdekt

Wel fijn dat je dat eerste spannende trimester niet bewust hebt meegemaakt.

@Aurelie, succes met de volgende poging.

@de zwangeren in dit groepje, ik volg het andere topic en alles loopt precies goed.

Hier was en is het dus nog altijd druk. Na 11 jaar verbouwellende was er in november de spreekwoordelijke druppel waardoor we beslist hebben om ermee te stoppen. We zijn dan een beetje impulsief op huizenjacht gegaan en hadden na enkele bezichtigen gezegd om nog niets te kopen en eerst ons huis te verkopen, maar toen kwam er ineens een huis op ons pad....
Een bod gedaan maar 1 dag later heeft mijn man een vrij zwaar ongeval gehad met de moto, ondertussen zit hij al meer dan 6 weken thuis en is het voorlopig nog niet on te schatten wanneer hij terug zal kunnen gaan werken.
Gelukkig gaat het de goede richting uit en heeft hij nog amper hulp van mij nodig.

Het bod is aanvaard, ons huis is nog niet verkocht, maar zou wel snel moeten gebeuren.

Idealiter is ons huis morgen verkocht, verhuizen we binnen 3-4 maanden en starten we dan op, maar dan kom in enorme tijdnood, ik mag maar een tp hebben tot augustus en het zou stom zijn om onze 3 kansen niet te kunnen benutten omdat ik te oud ben.

Momenteel heb ik toch wel stress door de hele toestand, ook ben ik al 3 maanden op de sukkel met een hoest die op en af gaat, was het wat beter maar kreeg ik pijn in borst en rug, zat ik op het randje van een longontsteking en was het overgegaan op mijn spieren.
Na antibiotica en ontstekingsremmers is de pijn weg maar hoest ik me terug een ongeluk.
Allemaal niet geweldig om zwanger te worden.

Ik heb beslist om toch te starten als mijn ms er zijn en dan zie ik wel of ik de tp laat doorgaan. Als de eerste 2 tp's mislukken dan wordt de laatste uitgesteld tot juni of juli, maar hopelijk moet ik dat laatste cryootje niet gebruiken, dat zou me toch ook een zekere stress bezorgen.

[Goedgelukje]

@lore1: wauw, een hele dikke proficiat! Ik ben stiekem wat jaloers dat je van dat eerste trimester niks gemerkt hebt ! Weet je al wat het wordt?

@mich: amai, bij jou is het ook best een pittige periode geweest! Ik duim alvast mee dat jullie huis snel verkocht geraakt. Blijven jullie in de buurt wonen of gaan jullie naar een andere regio? En ik hoop mee dat je man snel aan de betere hand is. Ik begrijp dat je stress hebt vanwege die tijdsdruk. Er komt dan met die verhuis erbij ook wel veel op jullie af he. En dan nog eens dat gesukkel met je gezondheid. Kan je nog wat momenten van rust vinden? Veel succes binnenkort met de heropstart!

Hier is het ook best wel een pittige periode. Ik heb nog nooit eerder zo opgekeken tegen de winter als nu. Al die ziektes, ik heb het er echt mee GEHAD! In November is A. eerst ziek geworden, 2 weken stevig ziek van RSV. Daarna had ze een aantal weken een super hangerige, meer huilen, slecht slapen-periode gehad. Nadien ben ik me al heel snel, op dikke 5 weken zwanger, slecht beginnen voelen (extreem vermoeid en misselijk) . Vlak voor ons verlof was A. terug een paar dagen ziek. Ze is dan dus ook heel hangerig, snel/veel huilen en slecht slapen. Rond kerst is mijn man ziek beginnen worden, de griep. En paar dagen later volgde ik. Daar ben ik ook twee weken ziek van geweest en in tegenstelling tot mijn man mocht ik uiteraard geen medicatie nemen. Slapen ging al super slecht en werd alleen nog maar meer bemoeilijkt door mijn neus die continu verstopt zat. Daarnaast is mijn man een echte drama queen als hij ziek is. Echt, juist een klein kind dan. Veel frustraties bijgevolg de laatste weken tussen ons. Tezamen met het me al miserabel voelen door de zwangerschap, was dit me echt te veel. Ik ben thuis en ik snak echt naar tijd voor mezelf, tijd alleen, tijd zonder mijn man. Maar mijn man is ook nog steeds thuis omdat hij zich nog niet 100% voelt en het lijkt erop dat hij opnieuw ziek aan het worden is. Als kers op de taart heeft A. sinds vorige vrijdag ook de griep! Gisteren leek ze overdag beter te zijn, tot ze gisterenavond ineens wakker werd om 22u met 40 graden koorts.. Ik ben het zo beu! Maar echt ZO beu.

Daarnaast zit ik nog met iets anders, iets waar ik me wel veel zorgen over maak. Ik hoop ergens dat hier nog andere mama's zijn, die al meerdere kindjes hebben, die dit herkennen en kunnen geruststellen. Ik voel me ondertussen al twee maanden heel apathisch naar mijn dochter toe. Het is precies of al die liefde die ik ervoor voelde, ineens verdwenen is. Mijn man raakt ontroerd wanneer ze iets nieuws doet of iets grappigs of schattigs doet en mij doet het niks. Alles aan haar voelt bijgevolg ook aan als een enorme opgave. Daar waar je anders handelt uit liefde voor u kind en die dingen daardoor precies allemaal als 'redelijk' vanzelf gaan, vraagt elk ding dat ik voor haar moet doen, nu zo enorm veel energie van mij en het voelt als een gigantische opgave. Alles is teveel. Liefst van al wil ik ze gewoon een week naar mijn schoonmama sturen. Ik vind echt super erg dat ik zo'n uitspraken doe, ik voel me daar heel schuldig over, maar kan nu eenmaal mijn gevoel niet veranderen. Ik maak me daar dus veel zorgen over, ik heb schrik dat dat niet meer gaat terug komen, dat dit voor altijd zo gaat blijven. Ik wil zo graag me gewoon terug mezelf voelen, terug die enorm grote liefde voelen. Er wordt dan gezegd dat het aan de hormonen van de zwangerschap ligt, maar mijn schrik is dat dat dus niet zo is, dat ik een afkeer gekregen heb omwille van het feit dat het zo pittig geweest is ofzo. Dat is mijn angst toch..

Sorry voor het heel lange bericht met veel geklaag! Ik moest dit echt even van me af schrijven.

[JFB17]

Ik hoor niet echt in dit subgroepje thuis laat wil wil even reageren op de post van goedgelukje.

Ik herken je gevoelens heel erg! Heb inmiddels 2 dochters, waarvan de oudste ondertussen 2,5 jaar oud is. Heb het in het begin ook moeilijk gehad (geen postnatale depressie) en dan later ook met bepaalde periodes. Er zijn echter ook veel periodes geweest dat ik heel erg blij was met haar en enorm trots. Mijn man is net zoals jouw man. Altijd supertrots en plaatst haar op een groot voetstuk Persoonlijk denk ik niet dat het kan dat je altijd alles geweldig vindt aan je kind. Ik vind dat het zeker moet kunnen wanneer je durft te zeggen dat het je soms zwaar valt. Iedereen heeft toch rust en me-time nodig? Toen wij bezig waren voor baby 2 viel het mij ook vaak zwaar. Moeilijk om jezelf helemaal op te laden en je kind alle aandacht te geven. Zelf ben ik ook minder van de baby-fase. De leeftijd die mijn oudste nu heeft is veel leuker vind ik zelf.

[Glow]

@mich: heftige periode met veel tegenslag zeg! Hopelijk lukt het plan dan voor die 3 terugplaatsen want het lijkt me ook wel niet gemakkelijk om zo tegen de klok bezig te zijn.

@goedgelukje: ik denk dat het heel normaal is dat je je zo voelt. Je hebt gewoon de energie daarvoor niet. Je valt van de regen in de drop met geen seconde rust en dan al die hormonen die door jouw lijf gieren. Misschien moet je A inderdaad even bij oma laten logeren en jouw man jou laten verwennen (man flu or not!). Zoek hulp bij het huishouden en verplicht jezelf niet om je van de ene dag op de andere beter te voelen. Zwanger zijn is zwaar. Mama zijn is zwaar. Een huishouden runnen is zwaar. Tis alleen wanneer je zorgt begint te dragen voor jezelf dat je zorg kan dragen voor een ander. En het helpt ook om erover te praten, denk ik. Met jouw man, een vertrouwenspersoon, iemand extern... Wat er ook voor jou werkt. Maar onthoud vooral dat jij een goede mama bent!

[Goedgelukje]

@JFB17: dankjewel om jouw verhaal te delen. Horen dat andere mama's zich ook soms zo voelen, normaliseert het wel een beetje voor mij.

@Glow: Ik moet ze mss idd even wat vaker gaan afzetten bij mijn schoonmama. En mss praat ik er idd te weinig over, voorlopig eigenlijk enkel met mijn man, en tegen 1 goede vriendin soms, en ik ben iemand die eigenlijk veel nood heeft om te ventileren als ik ergens mee zit. Ik ben er voorlopig wat terughoudend in geweest omdat ik voel dat ik dit met heel wat mensen niet kan bespreken omdat ze dit niet zouden begrijpen. Vooral je laatste woorden raakte me wel toen ik ze las, want dat is exact wat het teweeg brengt, het gevoel dat ik nu helemaal geen goede mama ben. Dankje voor je lieve woorden!

[YDV]

Ik zit ook niet in dit topic maar wou toch ook even op jouw post reageren @goedgelukje.
Kort na de geboorte van ons zoontje heb ik het zelf ook enorm moeilijk gehad, ik was mijzelf niet. Alles was een opgave, ik zat niet op die roze wolk (waarvan ik dacht dat dat ‘moest’ na de geboorte), ik voelde mijzelf falen als mama (borstvoeding lukte niet goed en is niet gelopen zoals ik zelf wou). Rondom mij dacht iedereen dat ik in een postnatale depressie zou geraken maar gelukkig is dit zover niet gekomen.
Ik heb zelf moeten leren af en toe ‘foert’ te zeggen. Is die mand strijk niet gedaan/ligt het wat rommeliger dan anders, awel dan is dat maar zo.
En af en toe proberen wij als koppel eens iets samen te doen en komt een vd grootouders oppassen of blijft ons zoontje eens bij hen slapen. Of ik ga eens met een vriendin ontbijten/lunchen en dan blijft mijn partner bij ons zoontje. Je heb gewoon af en toe eens tijd nodig voor jezelf.
Dat hoeft niet vaak te zijn, maar ik merk nu door dit af en toe eens te doen dat ik veel meer geniet van ons zoontje.
En er zijn soms periodes dat het allemaal wat lastiger gaat en je moe loopt omdat je een reeks slechte nachten hebt gehad. En dan mag je je gerust ook minder voelen. Dat is hier niet anders. Uiteindelijk gaat dat ook weer voorbij en loopt je hart terug over van liefde voor je kleintje.

[Goedgelukje]

Ik zit ook niet in dit topic maar wou toch ook even op jouw post reageren @goedgelukje.
Kort na de geboorte van ons zoontje heb ik het zelf ook enorm moeilijk gehad, ik was mijzelf niet. Alles was een opgave, ik zat niet op die roze wolk (waarvan ik dacht dat dat ‘moest’ na de geboorte), ik voelde mijzelf falen als mama (borstvoeding lukte niet goed en is niet gelopen zoals ik zelf wou). Rondom mij dacht iedereen dat ik in een postnatale depressie zou geraken maar gelukkig is dit zover niet gekomen.
Ik heb zelf moeten leren af en toe ‘foert’ te zeggen. Is die mand strijk niet gedaan/ligt het wat rommeliger dan anders, awel dan is dat maar zo.
En af en toe proberen wij als koppel eens iets samen te doen en komt een vd grootouders oppassen of blijft ons zoontje eens bij hen slapen. Of ik ga eens met een vriendin ontbijten/lunchen en dan blijft mijn partner bij ons zoontje. Je heb gewoon af en toe eens tijd nodig voor jezelf.
Dat hoeft niet vaak te zijn, maar ik merk nu door dit af en toe eens te doen dat ik veel meer geniet van ons zoontje.
En er zijn soms periodes dat het allemaal wat lastiger gaat en je moe loopt omdat je een reeks slechte nachten hebt gehad. En dan mag je je gerust ook minder voelen. Dat is hier niet anders. Uiteindelijk gaat dat ook weer voorbij en loopt je hart terug over van liefde voor je kleintje.

Dankjewel YDV om ook jouw verhaal hier te delen. Dat helpt me echt om het allemaal wat te relativeren en er niet over in paniek te schieten!

[Lien123]

@Lore, amai wat een straf verhaal! Een heel dikke proficiat met je zwangerschap!

@Goedgelukje, chapeau dat je je gevoelens durft uiten. Het brengt toch wel warmte met zich mee om te lezen dat we niet de enigste zijn met moeilijkere momenten. Hier een heel vergelijkbaar verhaal. Sinds eind november ook een baby'tje dat RSV heeft gehad en sindsdien zeer zware nachten. De nachten dat we 'maar' 2x moeten opstaan zijn voor ons geweldig goede nachten, dat zegt helaas al genoeg. Ikzelf ben sinds eind december al niet tegoei, continue moe en duizelig en hoofdpijn. Alles vergde enorm veel energie, ook de verzorging voor mijn dochtertje. Energie die ik precies niet had. Ik dacht echt dat het kwam door het slaaptekort, totdat ik begin januari wakker werd met spierpijn over mijn hele lichaam, zelfs in mijn vingers. En ook weer enorme duizeligheid, zelfs na het nemen van een douche. Toen maar bloed gaan laten trekken en nu bleek dat ik een CMV infectie heb en bijgevolg ook leverontsteking en dat dit er bij mij eens zo hard inhakt owv een verminderd immuunsysteem. Veel rusten was de enigste remedie. Na 2 weken verplichte rust gaat het hier eindelijk terug wat beter.

[AurelieB]

Even een update hier na ICSI 2 :
Ik heb vorige week woensdag punctie gehad en zeer goed resultaat : 19 eicellen waarvan 17 rijp, 13 bevrucht en 7 embryo's ( er zijn er nog 3 waarvan ze vandaag gingen beslissen of ze die nog invriezen, morgen weet ik meer).
Zeer blij dus Het goede resultaat is helemaal onverwacht want tijdens mijn controle echo's viel het resultaat echt tegen. Ik had heel veel kleine follikels maar die bleken dan toch vol met eicellen te zitten.

Ik heb gisteren een verse terugplaatsing gehad, was op het randje want zit tegen overstimulatie aan maar mocht toch doorgaan. Progsteron stond gisteren op 60, bij mijn cryo tp stond het altijd tussen de 10-14 en nu dus veel hoger, benieuwd of dat beter is?

Wij hebben enkele heerlijke weken met ons zoontje achter de rug, na de kerstvakantie helemaal genezen en goed beginnen (door)slapen. Maar vorige week hebben de bacteriën zijn weg weer gevonden, buikgriep en sindsdien zeer korte dutjes die resulteren in oververmoeide baby en nachtelijke crisissen. Schijnt de 10-12maanden slaapregressie te zijn, ik hoop dat die snel voorbij is!!

@goedgelukje, hoe gaat het bij jullie? Ik vond het zo moedig dat je dit deelde met ons en ook zeer herkenbare gevoelens, je doet dat super goed mama!! It's OK not to be OK

[Goedgelukje]

@AurelieB: wauw wat een mooi resultaat! Ik duim alvast mee dat dit embryo een plakkertje mag zijn.
Hopelijk is die slaapregressie snel voorbij. Hier lijkt die bij ons eindelijk over te zijn na een 4 tal weken. En nu is A weer ziek. Dit moet echt al de 5de of 6 de keer zijn deze winter. Het mag van mij echt snel lente worden.

Verder is er hier niet zo veel veranderd voorlopig. Ik voel me mss een beetje minder apathisch maar kan toch niet zeggen dat ik me terug 'normaal' voel. Vroedvrouw had gezegd het tijd te geven tot 16 weken, vanaf erna zou het moeten beteren. En wij weten intussen dat A een broertje zal krijgen .

@lien123: klinkt ook als een pittige periode daar. Voel je je intussen al terug beter?
En dat is geen fijn nieuws om te moeten horen. Zijn dat algemene regels die in alle ziekenhuizen toegepast worden? Of zit daar verschil op per ziekenhuis?

[mich75]

Dag dames,

Even een negatief bericht. Ik was een 3-tal weken geleden opgestart en op de dag dat F 1 jaar werd had ik normaal een echo. Deze werd geannuleerd omdat de tp niet kon doorgaan. 's Avonds heeft mijn dr me opgebeld met de weinige info die hij toen had, maar hij ging extra info vragen en die heb ik vandaag gekregen.

Blijkbaar is er kindje geboren met een zware meervoudige handicap die terug te leiden is naar onze spermadonor (waar we al bijna 8 jaar mee werken). De herhalingskans is 25% en daardoor zijn alle embryo's ontstaan met behulp van onze donor definitief geblokkeerd.

Dus onze kinderwens stopt heel abrupt.

We hebben enorm veel geluk dat we 4 gezonde kindjes hebben, volgens mijn dr had het er helemaal anders kunnen uitzien.

[Glow]

Dag dames,

Even een negatief bericht. Ik was een 3-tal weken geleden opgestart en op de dag dat F 1 jaar werd had ik normaal een echo. Deze werd geannuleerd omdat de tp niet kon doorgaan. 's Avonds heeft mijn dr me opgebeld met de weinige info die hij toen had, maar hij ging extra info vragen en die heb ik vandaag gekregen.

Blijkbaar is er kindje geboren met een zware meervoudige handicap die terug te leiden is naar onze spermadonor (waar we al bijna 8 jaar mee werken). De herhalingskans is 25% en daardoor zijn alle embryo's ontstaan met behulp van onze donor definitief geblokkeerd.

Dus onze kinderwens stopt heel abrupt.

We hebben enorm veel geluk dat we 4 gezonde kindjes hebben, volgens mijn dr had het er helemaal anders kunnen uitzien.

Wow, Mich, hier word ik even stil van. Dat is echt heel heftig om mee te maken. Jullie waren al voorzichtig omdat dit de laatste kansen waren maar om het zo te zien eindigen is heel oneerlijk. Het lijkt er inderdaad op dat jullie veel geluk hebben gehad met jullie 4 gezonde kindjes, maar dat lijkt me ook even slikken. Zoiets verwacht je toch niet als je met een donor werkt. Veel sterkte hiermee.