Tagomi, wat erg voor jullie meisje
. Hier jammer genoeg ook wel wat ervaring met de opvang.
Onze oudste is pas op haar 14 maanden naar de opvang gegaan, dit was een zogenaamde gezinsopvang met 3 dames. In het begin ging alles daar vrij goed maar na een dik half jaar zijn er personeelswissels begonnen en na verloop heel wat spanningen, maar voor ons meisje was er geen probleem.
Enkele maanden nadat onze dochter is gestopt, is de tweeling daar begonnen, dit ging vrij goed, toen kwam Corona en waren ze een tijdje thuis, dan terug en toen ons tweelingmeisje 14 maanden was, is het beginnen fout lopen, ze begon te huilen aan de deur en wou niet naar binnen. Eens binnen was er volgens hen geen probleem meer. Wat later deed ze al moeilijk aan het poortje van de parking en nog iets later kreeg ik ze nog amper uit de auto.
Ik ben dan op zoek gegaan naar een andere opvang, maar nergens plaats en al zeker niet voor 2.
Ondertussen was er een 2de probleem, ze hadden diarree, gevraagd of er iets de ronde deed, maar dat was niet zo. Door ze enkele dagen thuis te houden wasvde diarree verdwenen, ze gingen terug naar de opvang en na 2 dagen was het weer zo. Dan de opvang een week gesloten, geen diarree, ze gaan terug en hop het begon opnieuw.
Er was nog steeds niets aan de hand, ze waren de enige 2 kindjes, misschien lag het aan de spanning daar, voelden ze het aan, blablabla.
Ik hield ze ook geregeld thuis, dit mocht door de coronamaatregelen.
Uiteindelijk kon ik het niet meer aan(zien) en heb ik de opzeg gedaan, ik hoopte dat ik ze gewoon mocht thuishouden gezien de coronamaatregelen. Ik mocht ze thuishouden, maar moest gewoon blijven betalen.
Het was toen al zo erg dat ik ze huilend afzette.
Op een vrijdagavond kreeg ik van de verantwoordelijke telefoon dat zij met de dienst contact had gehad en had ze ervoor gezorgd dat ik ze mocht thuishouden zonder de opzeg uit te doen. Ze wou niet dat ik er onder doorging en ze wou me nadien nog in de ogen kunnen kijken.
Als bij wonder krijg ik enkele weken later bericht van een vriendin dat een oud medewerkster haar eigen opvang ging beginnen. Ik heb haar gecontacteerd en ze had nog net 2 plaatsen.
De tweeling was daar van dag 1 gelukkig, ze zijn daar geweest tot ze naar school gingen en vonden het heel erg dat ze daar moesten stoppen. We zijn nu bijna 2 jaar verder en ze spreken er nog steeds over.
Ons jongste meisje heb ik bewust lang thuis gehouden. Zij was 11 maanden als ze gestart is in diezelfde opvang, bijna elke keer begon ze te wenen als ik ze moest achterlaten, met papa ging het beter, het is een echt mama's kindje.
Vanaf ik vertrok was het eigenlijk gedaan en ging alles goed.
Omdat we gingen verhuizen moest ik een andere opvang zoeken, nog niet gevonden en de opzeg (van 2 maanden) doen.
Er is heel veel misgelopen met de aankoop van het nieuwe huis waardoor alles steeds opschoof en ik niet wist wanneer de opzeg te doen.
De sfeer in de opvang was wat aan het veranderen in mijn ogen en ik had er geen goed gevoel meer bij en heb de opzeg gedaan, eerder dan gedacht.
Ik heb op het einde de dagen afgeteld dat ze moest gaan want zij begon meer en meer te wenen, ze was toen 16 maanden.
Niet veel later nadat ze gestopt was had ik plots een lachebekje, echt kirren dat ze deed. Het ergste van al was dat ik was vergeten dat ze zo was. Ze heeft dit altijd gedaan, maar het was blijkbaar verdwenen sinds ze naar de opvang ging en ik had het niet gemerkt.
Voor mij toch het bewijs dat ik er goed aan heb gedaan om ze er weg te halen.
Ik ben nog steeds op zoek naar opvang omdat het toch iets praktischer is, maar niet ten koste van alles. Ze mag er niet ongelukkig van worden.
Hoe jij het beschrijft is het precies of jullie meisje heeft een trauma opgelopen in de crèche.
Volg je instinct, dat is het beste wat je kan doen.