Hier ben ik weer!
vorige week vrijdag was ik rustig mijn papierenrommel aan het sorteren (haat eigen administratie) toen er plots iets gebeurde. Mijn water was gebroken!!! Eerst lichte paniek want ik was alleen thuis en natuurlijk totaal onvoorbereid. Heb ik maar even de mama en papa gebeld want mijn ventje had een project en kon niet onmiddellijk naar huis. Dus binnen het half uur stonden ze hier. Ze hebben me onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht en een dik halfuurtje later kwam mijn ventje daar ook binnengestormd. Om 18.15u zijn ze me komen halen en om 18.52u is Matthias geboren (46cm - 2.5kg) en om 18.53u kwam Alexander piepen(50 cm - 2.7kg)!!
Een kleine verrassing was dat ze nog even in de couveuse moesten voor extra beademing. Omdat ik nog maar 34weken ver was waren de longetjes nog niet volledig ontwikkeld. Maar voor de rest alles ok. Ik heb ze slechts luttele seconden gezien omdat ze direct naar de couveuse gingen voor onderzoek met de kinderarts.
Dan even gevierd in de kamer met de grootouders, peters en meters. En dan een goede nachtrust tegemoet. Ik had ze dan nog steeds niet gezien... Het was heel druk op de materniteit en het zou iets voor zaterdag zijn. Maar om 00.30u 's nachts werd ik gewekt. De kindjes moesten overgebracht worden naar intensieve neonatologie in Wilrijk. Ze hadden teveel problemen met de ademhaling. Vooral Matthias had heel veel moeite. Niemand had dit verwacht omdat ze zo'n mooie gewichtjes hadden, maar het blijft een feit dat ze 6weken te vroeg zijn.
Ik natuurlijk heel ongelukkig... Ze zijn er dan even tot bij mij gereden in de couveuse alvorens ze te vervoeren naar Antwerpen. Maar ik kon ze echt niet goed zien met al die machines en draadjes,... s'Nachts heb ik dus niet veel meer geslapen. En zaterdag was een dag vol tranen en verdriet. Ik voelde me geen mama
Zaterdag kregen we dan het nieuws dat Matthias het vrij goed deed, maar Alexander wat minder. Ook stelde de kinderarts ons gerust dat dit volkomen normaal was voor kindjes op 34weken en dat ze met een beetje hulp er wel zouden geraken.
Zondag nog steeds hetzelfde, Matthias zijn beademing werd wel stilletjes aan afgebouwd, bij Alexander geen verandering.
Maandag mocht ik dan vanuit( het ziekenhuis op bezoek gaan in Antwerpen. Een beetje vermoeiend en ngo pijnlijk maar met de nodige dosis pijnstillers te doen. Het werd een zeer emotionele dag! Ik zag eindelijk mijn twee ventekes sinds de geboorte en met al de tubekes en buisjes was het toch even verschieten. Ik mocht ze aanraken, maar ze waren zeer prikkelbaar. Dus ik was echt heel ongelukkig dat ik mijn ventjes niet kon troosten.
Maar elke dag ging het een beetje beter. Disndag was Matthias van zijn beademing af en sinds gisteren ook Alexander. We hebben ze ondertussen allebei al mogen pakken en ik heb zelf vandaag de pampertjes mogen verversen. Een zaaaaaalig gevoel.
Vandaag mocht ik het ziekenhuis verlaten en ben nu thuis, zonder mijn beebjes... Een heel raar gevoel. Ik heb het voor de moment zeer moeilijk. Elke keer als ik ze moet achterlaten breekt mijn hart. Ik wil ze zo graag mee naar huis nemen. Maar nog even geduld en ze zijn voor altijd bij mama en papa!!
Zo, dat was een beetje mijn verhaal en uitleg van mijn afwezighied.
(niet dat ik dat jullie toewens natuurlijk 
)