Reacties op zwanger na behandeling

[Loeki]

Ik wil nie klagen hoor, maar het moet er toch even uit. Toen we probeerden zwanger te worden deed de hele wereld er zo banaal over. Ach het zal wel lukken, geduld, niet aan denken, hoe vaak hebben we er ons wel niet aan geërgerd.

Nu heb ik toch al aan verschillende gynecologen en allerhande hulpverleners verteld dat ik zwanger ben met IVF. En alle, maar alle reakties zijn allemaal even banaal. Oh, maar twee keer moeten proberen, dan mag je niet klagen hoor, Oh, maar dan is het vast snel gegaan, Oh, er zijn er bij wie 't veel langer duurt hoor. Al lachend wordt het onderwerp "afgedaan". Voor hen ben ik zwanger en moet ik alles wat ik heb meegemaakt al lang zijn vergeten.

Ik weet dat ik "content" mag zijn dat het van de vijfde keer gelukt is (de anderen vergeten steevast die eerste drie IUI's alsof die niet meetellen ), dat er koppels zijn bij wie het veel langer duurt, maar ze doen allemaal precies of tis niks.

Moest me even van het hart. Ervaren jullie dat ook zo, of is er ergens meer "begrip"?

Het is gewoon een bewijs voor mij dat zelfs de meeste gynecologen er compleet niet bij stil staan hoe zwaar 't allemaal is. En de dag dat je zwanger bent, moet alles maar ineens koek en ei zijn... Terwijl ik er nog veel over nadenk, over hoe het was, hoeveel pijn het deed, en vooral de gedachte aan wat nog komen zal voor 't tweede kindje...

[wat is er mis?]

Loeki, ik heb ook zulke reacties gekregen. Alhoewel die toch in de minderheid waren.

En mijn gynaecoloog heeft heel begripvol ermee omgegaan. Ik had niet het gevoel alsof ze het wilde minimaliseren. Integendeel, ze heeft me meer "gegeven" dan ze van plan, net omdat ik moeilijk zwanger werd. Ik kreeg elke maand een echo. Terwijl andere zwangeren 8wkn moeten wachten. Dus ik kan op dat vlak absoluut niet klagen. Ze is heel begripvol en ik raad haar aan aan iedereen.

Liefs,

Bokje

[grootgevaarke]

Bij mij was het van de eerste behandeling raak (we waren wel al 2jaar en 7 maanden aan het proberen). En uiteraard kreeg ik van mijn gyn de opmerking: Goed hé, van de eerste keer? maar ik denk dat ze ZELF vooral blij was dat de eerste behandeling succesvol was, een beetje als persoonlijke overwinning op Moeder Natuur; En zelf besef ik ook hoe gelukkig ik me mag prijzen dat het direct gelukt is, zonder de pijn te vergeten van alle voorgaande teleurstellingen.

En van vrienden krijg ik meestal de opmerking dat ze heel blij zijn voor ons en dat we eindelijk wel wat geluk verdienen.

ik heb dus geen 'ervaring' met echt minimaliserende opmerkingen, of ik voel het toch zo niet aan. ik denk dat men het ook wat zegt om ons te proberen troosten voor het geleden verdriet.

[Sterretje]

Hoi,

ook ik ervaar dat het nu toch wel gebanaliseerd wordt (uiteraard niet door mezelf) maar wel door dokters en door omgeving.
Het is wel zo dat je de lijdensweg voor een groot deel 'vergeet', dat wil zeggen dat je nu zo blij bent dat je het meteen opnieuw wil doormaken. Maar ik zal NOOIT vergeten hoe moeilijk wij het hebben/hadden.
Het ziekenhuis waar ik nu ga voor m'n opvolgin, behandeld mij als een gewone zwangere en daar heb ik het best wel moeilijk mee.
de vroedvrouw van de laatste keer snapte mijn ongerustheid wel, en heeft me gauw een echo laten doen.
Maar ik merk ook wel dat bijv. een miskraam gauw geminimaliseerd wordt en dat velen de reactie hebben van: het is nu toch gelukt dus.... vergeet de rest gewoon.
Onze huisarts daarentegen is wel begripvol maar zeker niet mede-overbezorgd.
Maar samengevat: ik mis het medeleven en begrip wel van velen ivm de voorbije behandelingen...

[pelkie]

Ik had't daar helemaal niet moeilijk mee. Ik liet hen wel weten dat ik toch heel opgelucht was dat't eindelijk gelukt was en hoe moeilijk 't geweest was.
Maar op een gegeven moment moet je het toch een beetje loslaten vind ik.
Maar ik zal ook n ooit vergeten hoe't was hoor. Ik was zelfs opgelucht om "normaal" zwanger te mogen zijn en geen uitzondering te zijn...

[Loeki]

Het huppelt bij mij een beetje achterop denk ik. Tijdens de behandelingen vond ik het allemaal wel prima, maar toen ik 8 weken zwanger was zat ik te snotteren bij de psy omdat het via IVF "had gemoeten".

Kheb het zeker nog niet "verwerkt", en ik hoop ook nog erg dat de tweede vanzelf komt.

[MPDT]

Ik blijf tegen iedereen die het wil weten zeggen dat wij "via het ziekenhuis" zwanger zijn moeten worden... precies om te laten weten dat het nu eenmaal niet zo vanzelfsprekend! Ik merk ook dat mijn familie een beetje de hele geschiedenis een beetje af doet met "het is nu toch gelukt" en dat doet me best wel pijn. Ik zal nooooit vergeten hoe onzeker je je voelt, de teleurstelling iedere keer als je weer ongi werd, de angst niet wetende of het ooit wel voor ons weggelegd zou zijn enz...

Maar, de ergste reactie vond ik nog van de dokter bij kind en gezin (t was een vervangster, niet mijn normale dokter) die bij het inleidend gesprek voor haar dossier vroeg "spontane zwangerschap?" waarop ik "neen" antwoorde en ze me bekeek of ze het in keulen hoorde donderen. "Neen" vroeg ze? Ik zeg "Neen, wij zijn in het ziekenhuis geholpen" waarna ze de rest van de consulatie ons bekeken heeft alsof wij marginale mensen waren die geen recht hadden op een kind. Ik vond haar ook enorm hard met onze jongen omgaan (ze ramde die spuit bijvoorbeeld gewoon in zijn been) dus heb nadien ook klacht ingediend bij K&G... dat ze ons onheus behandelde, kijk daar kon ik nog mee leven maar dat ze als kinderarts geen grijntje interesse voor onze jongen vertoonde, dat vond ik niet kunnen!

[Zabbie]

Ik herken deze verhalen ook wel. De buitenwereld reageert bij ons ook van: ach ja, zo erg lang heeft het dan nog niet geduurd, het heeft nog allemaal rap gegaan. Tja, en een tweeling, das ook niks speciaal hè, dat kunt ge wel verwachten als ge gaat "rommelen" met de natuur. Dat doet enorm pijn, zo'n reactie, want voor ons is een tweeling wél speciaal. Maar ik heb allang geen zin meer om uit te leggen dat we maar 5% meer kans hadden dan hun zogenoemde "normale" koppels.
Gelukkig reageert mijn gynaecoloog wel heel begripvol, ik krijg om de 2 weken een echo, en hij begrijpt ook dat het voor ons moeilijk geweest is. Ik heb een heel grillige vorm van PCO, dus is het ook voor hem altijd moeilijk in te schatten geweest hoe hoog hij de dosis moest leggen om de hormonen te laten aanslaan. Hij heeft zelfs ooit iets laten vallen in de trant van dat ik een specialleke ben. Maar dat is niet wat de buitenwereld wil horen, en ik begrijp Loeki's gevoelens totaal. Ook wij zijn heel blij met deze zwangerschap, maar het doet niet al het voorgaande meteen vergeten.

[MA]

Ik heb het zelf niet zo moeilijk met het feit dat het via IVF/PGD verlopen, waarschijnlijk ook omdat ik er zelf achter gevraagd heb, niet omdat ik niet zwanger geraak, maar omdat ik het nooit blijf. De grootste platitudes op dat gebied durven de mensen nu nog amper zeggen en iedereen houdt zijn hart vast bij deze 5de zwangerschap en het 6de kindje. Wel heb ik het heel moeilijk met het feit dat Renéetje nu door veel mensen 'weggevaagd' wordt door ons beebje. Ik ben nu zwanger van een nieuw kindje, nieuwe start, schone lei, teller staat terug bij 1...voor ons zal dit wel degelijk ons tweede kindje zijn en het doet pijn dat die voor de buitenwereld blijkbaar perfect substitueerbaar zijn. Ook het terug zwanger zijn is niet evident. Ik ben heel blij, maar ook bang en bedroefd. Bang om nog maar eens een miskraam of weer een zware afwijking waardoor zwangerschap gestopt moet worden. Verdrietig omdat ik net gelijk loop met mijn zwangerschap van Renéetje vorig jaar en alles terug naar boven komt. Bij elk intens blij gevoel, komt spontaaan het idee, hier had Renéetje bij moeten zijn. Een onbekommerde zwangerschap is dus ook voor mij niet echt weggelegd en begrijp dat je horendol wordt als mensen nu maar alles wegwuiven

[wolfie]

Hallo lieve mensen

9 weken geleden is ons zoontje geboren. Na 2 jaar wachten, na veel verdriet en ontgoocheling ...
2 jaar lijkt weinig voor de buitenwereld. Maar voor jezelf is die telkens terugkerende cyclus van wachten, nieuwe poging, hopen, ontgoocheling, wachten, nieuwe poging zwaar om dragen.

Wij genieten intens van ons kindje. Hij is geboren met een keizersnede omdat hij in stuit lag, maar ik heb nauwelijks pijn gevoeld omdat ik zoo, zoooo blij was dat hij er eindelijk was.

Wij blijven dromen van een groot gezin. We voelen ons completer dan ooit nu onze zoon er is, wat niet wegneemt dat we nu al volop dromen van een 2e kind.

Groot was dan ook mijn verbazing toen de gyneacoloog bij de 1e controle na de bevalling vroeg of ze mij al de pil had voorgeschreven.

Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt de pil te nemen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is: aan de ene kant moet je inderdaad kunnen loslaten dat de weg naar een gezin voor jou erg moeilijk is geweest, maar aan de andere kant bljf je het toch met je meedragen. Zeker als je een grote kinderwens hebt en droomt van een groot gezin.

Ik heb mezelf beloofd dat ik iets uit die 2 jaar wachten wilde leren. En dat doe ik echt: ik geniet van elk moment met mijn zoontje en ik kan veel beter relativeren dan vroeger.

Liefs vanwege een heel erg gelukkige mama.