zwanger en sip

[logost]

Hihi een therapeute wel maar geen psycholoog. Ik ben eigenlijk stottertherapeute (logopedist) en dus heb ik wat extra diploma's moeten halen rond cognitieve en emotionele gedragstherapie... In mijn job leer ik hoe mensen hun neg. gedachten en gevoelens moeten omzetten naar positieve...Maar goed zoals ik al zei lukt mij dat ook niet steeds. Gelukkig ben ik getrouwd met een man die alleen maar de positieve dingen ziet.

Wat je zegt over dat normaal zijn is volgens mij ook wel zo. Soms denk ik echt: "Waarom kan ik hier nu niet gewoon van genieten" en dan anderzijds besef je dat 'kinderen krijgen' een van de belangrijkste zaken van het leven zijn (althans voor de mensen op dit forum) en het moment dat ze je komen vertellen dat alles niet zal gaan zoals je zelf wilt duwen ze je eigenlijk in een enorm zwart gat en in het begin ga je ervoor en kan je steeds wel wat uitkruipen tot je zo'n rugzak op je rug draagt dat je die trap uit dat zwart gat niet meer op geraakt. Op dat moment ben ik het beginnen verwerken en ben ik beginnen rouwen om wat ik niet had en zo lukt het me stilaan beter om het leven dag per dag te nemen. Wat komt, zal komen en ondertussen steek ik veel energie in ons bouwproject en in de relatie met m'n man.

Mijn mama heeft 2 jaar geleden kanker gehad. Elke dag telt zij nu af naar het moment dat ze 5 jaar na haar behandeling is omdat ze dan genezen wordt verklaard. Maar denk je echt dat haar angst ooit weggaat? Neen, zo is dat ook bij mij. Nu ik weet dat ik zwanger ben, is de angst niet weg en komt de roze wolk niet elke dag. Maar ze is er gekomen om het moment dat we dat roze streepje hadden en ze zal er bij u ook terug komen als je je dochter op de wereld zet en als je merkt dat ze minder huilt wanneer jij ze vastneemt dan wanneer een vreemde ze vasthoudt... Maar dat zijn eigenlijk de momenten die we zouden moeten onthouden.
Als ik terugdenk aan het moment dat we die zangerschapstest deden, kan ik dat gevoel van geluk perfect terug voelen. Ik hoop dat je dat zo ook kan proberen doen.

[Loeki]

Je mag anders best fier zijn hoor Mies! Niet iedereen kan zich zo herpakken zoals jij doet of probeert. Meer mensen dan je denkt blijven gewoon in een hoekje zitten treuren.

Je hebt er iets aan gedaan hé, door naar de huisarts te gaan. En haar te laten bellen naar de gyne. Zo heb je alvast de geruststelling en een luisterend oor gehad.

De rest... moeten we zelf doen hé, dat weet je ook, we hebben al genoeg meegemaakt in ons leven om dat te weten...

Lieve mama ik denk weer veel aan je de laatste dagen, wou dat je bij me kon zijn, wou dat die stomme kanker je niet had weggenomen...

[mies]

Loeki, dikke knuffel!!!
Ik denk ook heel veel aan mijn mama de laatste tijd... ik zou haar zoveel willen vragen.
Kijk, de tranen staan me weer in de ogen. Ach ja...

[Loeki]

Ik heb het sinds gisteren ook weer moeilijk. Je kan van die dagen hebben hé (voor m'n zwangerschap had ik dat niet...). Enerzijds wil ik vanalles vragen, anderzijds moest ze er nog zijn, ik zou misschien niks willen vragen, ik zou gewoon willen dat ze er WAS gewoon...

Ach ja idd... Onze mama is er in ons hart hé?

Dikke knuff ook voor jou, en voor alle mensen zonder mama of met een zieke mama of met een mama die er op een andere manier ook "niet is".

[mies]

Ik heb het nu ook meer tijdens de zwangerschap dan ervoor. En ik had het ervoor al meer tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen dan dáárvoor.
Allemaal normaal denk ik, zowel vanuit psychologisch standpunt, als hormonaal...

En inderdaad, mama is nog altijd bij mij, al is het op een andere manier.

Ik heb soms wel schrik om mijn dochter bezig te zien als zij 13 is, en dan 14, 15 en ouder. Ik denk dat de pijn dan (en op andere momenten) ook nog eens serieus terug zal komen.
Al zou het waarschijnlijk globaal gezien niet minder pijnlijk zijn mocht ik nu een jongetje verwachten.

[Loeki]

Tuurlijk allemaal normaal, maar daar zijn we vet mee. Pfff.

Kweetniet, ik was in ieder geval ergens "opgelucht" toen ik te horen kreeg dat 't een jongetje was. Dat was toch weer het eerste waar ik aan dacht. Kdenk wel dat het voor mij met een dochter moeilijker geweest zou zijn...

Tijdens de behandelingen heeft mijn ventje "alleen maar" verschillende keren moeten beloven dat als het iets met mij zou gebeuren, hij beter voor ons kindje zou zorgen dan mijn vader met mij gedaan heeft. Ik sta daar nog regelmatig wel bij stil.

[logost]

Oh Loekie sorry hoor dat ik je terug deed denken aan je moeder. Ik wist helemaal niet dat er zoveel mensen waren hier die hun mama niet meer bij zich hebben.
Deze momenten wil je echt wel met haar delen he. Dat begrijp ik. Sorry dat ik daar zomaar over begon en dat het zoveel gevoelens los maakte.

Veel sterkte daar mee. Je zal hoogst waarschijnlijk nog wel moeilijke momenten hebben omdat zij degene is waartegen je alles wilt vertellen over zo'n ingrijpende belevenissen als zwanger zijn en een KINDJE OP DE WERELD ZETTEN!!!!!!
Dikke knuffel hoor ook voor alle anderen hier.

[mies]

Loeki, wij zijn er nog hoor!
En traantjes, die mogen er zeker zijn. Tranen van verdriet, en tranen van geluk als je Yveske in je armen zal houden. En erna, als je Yveske in de armen van je zus zal leggen, en daarna, en daarna en daarna...

Weet dat je niet alleen bent, ook al voelt het soms zo.

Ik ben soms ook heel bang als ik me mijn man voorstel, alleen met mijn dochter als ik weg zou vallen. Ik weet echt niet of hij het zou halen allemaal.
Gelukkig hebben we een hele goeie peter en meter gekozen, die nu al beloofd hebben om goed voor onze dochter te zorgen mochten ze het volledig moeten overnemen. Zij kennen de achtergrond, zij zullen een team vormen samen met mijn man mocht ik er niet meer zijn. Jouw zus zou er toch ook zijn voor Yveske, denk je niet?

En ja, toen ik hoorde/zag dat het een meisje ging worden, dacht ik ook in de allereerste milliseconde aan mijn moeder en mezelf. Dat was de allereerste asociatie die ik legde. En ik dacht ook even dat het gemakkelijker zou zijn met een jongen.
Maar dan nog: ik zie het ook als een extra kans op een moeder-dochter band, in de omgekeerde richting dan wel. Misschien geeft dat nog een extra dimensie?
En Loeki, wie weet krijg je later nog een meisje

[mies]

logost, ik weet dat je het tegen Loeki had, maar als ik voor mezelf mag spreken dan moet je je helemaal niet excuseren tegenover mij hoor!

Dit is een "zwanger en sip" topic. 't Is niet omdat ik het opgestart heb ivm mijn persoonlijke sipheid en de redenen daartoe, dat andere sipheids-redenen zouden moeten doodgezwegen worden.
Het verlies van je eigen moeder op jonge leeftijd speelt nu eenmaal een rol, soms op de voorgrond, soms helemaal op de achtergrond, maar altijd wel ergens. En zoals Loeki zei was dat ook al aanwezig sinds gisteren (en daarvoor) en dus niet pas nadat jij je berichtje vanmorgen had getypt.
No hard feelings van mijn kant dus!

[Loeki]

Ooh Logost dat ligt niet aan jou hoor! Ik zat er gisteren ook al mee, voor je berichtje. Geen zorgen over maken.

M'n zus zou er inderdaad zijn voor Yveske, ben ik zeker van. En m'n ventje is in de verste verte niet te vergelijken met m'n vader. Ik kan hem er wel in vertrouwen denk ik, al is dat niet altijd gemakkelijk...

En ach, als laatste troost, ik ben ook groot geworden hé, en Mies ook, en zoveel andere mensen zonder mama ook.

Ooooh Yveske in mijn armen, en in de armen van mijn zus... En de reaktie van haar kinderen op hem... Ik kan haast niet meer wachten! Onlangs was m'n zus nog eens op bezoek met de kids. Met sinterklaas. En de kinderen waren erg druk (tja al die chocola). En m'n zus zei "volgend jaar lopen er hier zo vijf rond". Ik lachte mee "ja, en dan nog eentje die nog constant omvalt en begint te wenen". En m'n zus zei direct "ach, er gaan er vier anderen direct rond staan op hem op te rapen". Zo vertederend allemaal...

(hupla, weer traantjes -van geluk-, nu zijn 't de hormonen zenne )

En ja, ik wil eigenlijk nog wel een meisje. Later.

[MA]

Je wordt geen moment in je leven voor het eerst zo hard geconfronteerd met wat het betekent moeder te zijn dan als je zelf zwanger bent...kan me voorstellen dat dat heel wat omhoog brengt

[logost]

Oef

Ik weet niet wie van jullie gelovig is of niet. Ik ben niet gelovig hoewel ik daar soms spijt van heb omdat ik denk dat het daardoor komt dat ik zo moeilijk zwanger wordt en blijf. Maar goed. Mijn ouders leven nog en daar ben ik heel blij om, maar het eerste dat ik deed toen ik wist dat ik zwanger was was naar het graf van mijn opa gaan en hem gaan vertellen dat hij een schat is om me terug dit geluk te geven van zwanger te zijn. Ik zal het hem niet kwalijk nemen moest het terug weggenomen worden maar ik ben hem wel heel dankbaar. Stom he alsof ze hierboven iets kunnen doen aan mijn kinderwens en toch, hoe realistisch ik ook ben kan ik niet stoppen met te geloven dat hij dit deed. Hebben jullie dit ook met jullie mama/papa/anderen?

Ik heb eigenlijk nog nooit stil gestaan bij het feit dat ik zou kunnen sterven en mijn man dan alleen zou achterblijven met de kinderen. Hoewel we dat wel in ons huwelijkcontract hebben opgenomen (wat er financieel dan gebeurt). Hij zou dat perfect doen. En ik ben niet van plan om te sterven voor mijn kinderen 30 zijn. Dat doe ik gewoon niet en in het slechtste geval dat het wel gebeurd dan kan ik op mijn twee oren slapen en ik denk jullie ook. Jullie hebben echt zoveel geluk met de zus (Loekie) of met de meter en peter (mies).

Ik weet dat het niet zo leuk is voor jullie om te horen want ik heb zelf wel nog een mama. Maar ik heb daar helemaal geen goede band mee en mis dat ook heel erg. Toen ik haar in een hele moeilijke tijd vertelde dat we niet spontaan zwanger konden worden, dacht ze meteen aan zichzelf (blijkbaar wel normaal volgens DVO) maar sindsdien wordt alles wat ik erover zeg weggeblazen met: dat komt wel in orde, niet aan denken. Als ik haar zeg dat de suikertest goed was begint ze over zichzelf als ik vertel dat ik een HSG onderzoek heb moeten laten doen, begint ze over haar eigen problemen. Als ik vertel over de miskraam vertelt ze dat dit zoveel mensen overkomt... Ik heb sindsdien besloten om dit probleem alleen met mijn man te dragen. Niemand zal weten van de zwangerschap tot ik m'n buik niet meer kan verbergen en het wel moet zeggen. (rond 16 weken zeker?)
Misschien moet ik maar wat begripvoller zijn?

[Loeki]

Mama's kunnen er niet zijn op vele manieren hé. Die van jou is er op een bepaalde manier ook niet Logost, das ook jammer voor je.

Ik ben niet gelovig. Maar mijn mama is er wel in mijn hart. Of dat nu in mijn hart is of in de hemel, misschien is het wel hetzelfde.

Kheb een heel slechte relatie met m'n vader, die hoeft ook niet meer op begrip te rekenen. Hij leeft zijn leven en ik het mijne, en het is goed zo. Kheb hem moeten loslaten of ik ging er aan kapot. Nu is het voorbij en het is goed. Slechte relaties moet je verbeteren of loslaten vind ik... het heeft geen zin daar mee te blijven zitten.

Ik denk dat mijn mama ook niet van plan was om te sterven voor ik 30 was. Dat was één van haar grootste zorgen herinner ik me. Toen ze heel ziek was heeft ze me dat verteld. Dat ze 't zo erg vond voor mij, "je bent nog zo klein" zei ze me (ik was 13 en vond mezelf helemaal niet klein ). Ik heb haar toen gezegd dat het met mij allemaal wel goed zou komen, en kijk, ik had gelijk...

[mies]

Logost, net zoals bij Loeki is mijn mama gestorven aan kanker toen ik 13 was.
Ik heb dus de puberteit doorgemaakt op een meisjesschool, zonder mama. En geloof me, ik heb heel snel geleerd/begrepen uit de verhalen van mijn klasgenoten dat een mama hebben ook niet altijd ideaal was. Ja, puberruzies met "ma" zijn meestal zo banaal als wat, maar ook toen al begreep ik dat de band waarnaar ík verlangde met míjn mama er niet per definitie was bij anderen die nog wel een mama hadden.
Dat bleek later ook zo te zijn bij volwassen vriendinnen en de relaties met hun moeders.
Dus nee, ik ben niet automatisch jaloers op iemand die nog wel een moeder heeft. Ik kan me echt wel indenken dat je evengoed een moeder-dochter band kan missen als je moeder eigenlijk nog leeft...
En ik kan me ook echt wel indenken dat je soms beter af bent zonder commentaar van een moeder die je niet begrijpt, en dat je dus kiest om ook "zonder moeder" door het leven te gaan. En ook dan kan dat veel verdriet geven tijdens een zwangerschap.

Ik weet trouwens niet waar je precies op doelt met "misschien moet ik maar wat begripvoller zijn?". Naar je moeder toe? Naar anderen/ons toe?

[mies]

Loeki, ik zit me tegenwoordig vaak af te vragen hoe het voor mijn mama moet geweest zijn, om te weten dat je een dochter van amper 13 alleen moet achter laten. Dat moet verschrikkelijk zijn geweest voor haar. Als aankomende moeder bekijk ik het tegenwoordig veel meer vanuit haar standpunt, dan vanuit mijn zielepoot-weeskindje-standpunt waar ik me vroeg weleens in durfde te nestelen.

En ik was dan nog zo'n moeilijke soms, ik begon juist aan mijn puberteit. Ik herinner me nog dat ze me op het einde probeerde te tonen hoe je nu precies een hemd moest strijken "omdat ik dat later moest kunnen als zij er niet meer zou zijn", en dat ik in alle ontkenning wegliep. Haar hart moet echt een paar keer serieus gebroken zijn, wetende dat ze me zo'n verdriet zou "aandoen"...
Ik hoop hoop hoop dat ik zoiets mijn dochter nooit zal moeten "aandoen", ik hoop ook heel erg hard dat ze netjes gesettled is als ik sterf...

Maar eerst moet ze nog deftig geboren worden he, de flinke meid! En een paar keer goed vallen en opgeraapt worden door mij, maar ook door andere mensen