zwanger en sip

[mies]

Weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het moet me wel effe van het hart. Ook al is het een taboe op een verminderde-vruchtbaarheidsforum, en kwets ik hiermee de lezers die nog niet zwanger zijn...

Heeft het te maken met het weer? Hormonen? Angstmonster? Twijfels over het nakende moederschap? Te veel stress in deze zwangerschap? Te veel alleen zitten??

Ik durf het nog geen depressie noemen, het is nog maar een paar dagen bezig. Trouwens, mocht het toch zo zijn, ik ga nu niet beginnen met antidepressiva als ik binnen enkele weken beval, tegen dat die beginnen te werken is het achter de rug... Praten met mijn oude psych zal ook wel niet meer gaan in deze eindejaarsperiode, trouwens ik wil hem niet meer zien.

Maar ja, ondertussen doe ik niks anders dan wenen om het minste (printer-cartridge was gisteren kapot), en dan de hele namiddag en avond blijven wenen wenen wenen. Mij volstoppen met junk food, chips en cola. Terwijl ik tot 2 weken geleden geen druppel caffeine durfde aanraken. Ik heb geen zin om me aan te kleden om buiten een wandeling te doen, ik heb geen zin om voor de zoveelste keer mijn vrienden lastig te vallen.
Ik ben gestopt met mijn vitaminen in te nemen, geen extra visolie meer, geen antistolling-spuiten meer, geen weeënremmers meer... het kan me precies niet schelen dat ik schade toebreng aan mijn dochter. Waarschijnlijk is er toch al iets mis met haar, ik hou toch niet genoeg van haar...
Het kan me precies allemaal niks meer schelen.

Soms wil ik gewoon weglopen van dit alles, weg van de kleertjes, de flesjes, het park dat klaarstaat.

En dan zit ik te denken "verdomme ondankbaar wicht dat ge zijt, ge wou zoooooo graag zwanger zijn, ge hebt er vroeger zoveel tranen om gelaten, ge hebt er die onderzoeken en behandelingen voor ondergaan, en nu ge binnen enkele weken eindelijk een kind in uw armen hebt, veegt ge er zo uw voeten aan!! "
Maar ik kan het niet helpen... ik voel me soms zo alleen, ik durf het niet aan de buitenwereld te tonen (omdat ik dan zélf de klagende hoogzwangere zou zijn die ik vroeger zo verfoeide), tegen mijn man durf ik ook al niet meer te klagen. Maar ik weet gewoon niet meer van welk hout pijlen maken...

[wat is er mis?]

Mies, een hele hele hele dikke knuffel. Ik weet niet goed wat te zeggen.
Het is allemaal niet gekomen door die echo waarop de gyn zei dat haar benen lang waren en haar romp en hoofd klein. En dat ze weinig vruchtwater nog had. Heb je niet zoiets van "ik ben toch mislukt als mama" dus waarom nog voor de rest moeite doen??? Maar Mies, je bent NIET mislukt. En niemand zegt dat je kindje misvormd is.
Waarom bel je niet naar je gyn om te vragen hoe het nu juist zit. Als ik me niet vergis moest je nog 14 dagen wachten en dat is toch te lang om hiermee nog te blijven rondlopen denk ik.
En dat je vaak weent en gemakkelijk weent, heeft natuurlijk ook met de hormonen te maken.
Kan je niet snel een andere psych opzoeken? Ik denk dat praten wel helpt.

Liefs,

Bokje

[Tammyke]

Lieve Mies van hier ook een dikke knuffel hoor meid! Ik zou ook eens iemand zoeken om mee te praten, ga anders gewoon eens naar je huisarts? Kan hij/zij eens niet bellen naar je gynaecoloog en een goed vragen hoe het juist zit?

Volgens mij zijn het zeker je hormoontjes die parten spelen, zwanger zijn doet zoveel met je?

Hopelijk weet je snel meer en kan je terug gewoon genieten meid.

Dikke knuffel

[mies]

Dankjewel voor jullie reacties.

Toen ik je bericht las, Bokje, moest ik direct terug wenen. 't Is inderdaad zo, ik voel me diep vanbinnen nu al mislukt als mama. Soms denk ik zelfs dat ik haar beter voor adoptie zou opgeven.

Ik ga proberen om me straks aan te kleden en een wandelingetje naar de postbus doen om eindelijk enkele brieven gepost te krijgen.
En wie weet passeer ik eens langs de huisarts. 't Heeft inderdaad veel te maken met heel dat vruchtwater-stuit-gedoe, en mijn onzekerheden daarrond.

Misschien helpt praten, misschien helpt een gespecialiseerde echo met één van die supertoestellen in GHB, waar ze precies op kunnen zien of ze nu misvormd is of niet. Not a chance dat ik zo'n echo nu zou vastkrijgen, wat zou het ook uitmaken. Stel dat het zo is, ze zouden haar er nu toch niet uithalen he, het is dan toch al te laat...
Ik moet leren vertrouwen.

Zowiezo komt er hier ooit een eind aan he. Die hormonen zullen ook wel weer "normaal" worden na de bevalling. Hoop ik.
Nog enkele weken...

[Liefje]

Mies, wat een vervelend nieuws. Hopelijk helpt het je om naar buiten te gaan, bij mij is dat altijd een uitstekende remedie tegen neerslachtigheid. En het is werkelijk schitterend weer vandaag!
Om je ongerustheid weg te nemen / te bespreken, zou ik niet aarzelen om contact op te nemen met je huisarts of gyne. Sterkte!

[MA]

Mies,

Eerst een dikke knuffel..Die huilbuien herken ik...maar de rest is even ietsje erger.
Vooreerst, ik voel met je mee..kan me ergens voorstellen wat je meemaakt, ik heb te horen gekregen dat mijn dochter gehandicapt was maar veel vroeger in de zwangerschap. Ik ga nu even streng zijn, maar niet omdat ik je niet kan of wil begrijpen, integendeel...

Dus dringend to do :
1) Onmiddellijk naar gyn bellen en afspraak vastleggen, liefst nog voor vandaag. Zeg maar dat je eronder door gaat of te weinig beweging voelt of zeg gewoon dat het helemaal niet goed gaat (hij moet niet weten of het fysiek of mentaal is) en zorg dat je daar langs kan zodat je meer duidelijkheid krijgt. Wie weet is er helemaal niets aan de hand en is het gewoon een langbenig fotomodel in spe. Is er wel iets aan de hand, dan is de zekerheid makkelijker om mee om te gaan, dan de vertwijfeling waar je nu mee zit.
2. Neem in die vitamienen, visolie, weeenremmers, antistollingsdingen...huppekee, eerst doen !
3. Probeer toch binnen te geraken bij een psych, zeg maar dat het een kwestie van leven of dood is, een noodgeval...Ik ken een hele goeie in Kontich (die ook les geeft in St Niklaas) maar weet niet of dat voor jou in de buurt is.
4. Verwijt jezelf niets...dit is iets dat je overkomt, niet iets dat je zelf wil. Probeer de tijd te nemen om tot rust te komen..Schrijf desnoods al je bekommernissen op, open en eerlijk met jezelf...

Aub meideke, doe dit, voor jezelf en voor je dochter, want ik kan alleen maar zeggen...moest het nu nog mislopen, dan ga je door een nog grotere hel gaan.

Nogmaals, ik verwijt je niks, je vraagt hier zelf niet om...Je bent een sterke vrouw, hebt al veel meegemaakt en dit is waarschijnlijk de spreekwoordelijke druppel in een periode waarin je als vrouw sowieso al op een emotionele rollercoaster zit...Neem nog een keer je moed bij elkaar, je kan dat, en zet de bovenstaande veiligheidsbakens uit..want binnen een paar dagen zie je misschien alles anders. Veel sterkte meid

[mies]

Nogmaals dankjewel. Dat doet goed, om toch (weeral eens) begrip te vinden bij jullie.

Ik heb daarnet de telefoon gepakt en een afspraak gemaakt bij de huisarts voor deze namiddag. Ik denk dat zij toch nog een beetje meer "power" heeft om dingen aan het bewegen te krijgen dan ik. Zij zal (misschien) mijn tranen zien, zij zal kunnen van de gyn een professioneel antwoord lostroggelen. Beter dan ik, als ik naar de materniteit bel of naar zijn praktijk.
En dan zien we wel in overleg of er rapper iets gecontroleerd moet worden (monitor lijkt me niet echt nodig, de harde buiken zijn niet prominent, dochter stampt lustig).

Ik heb ook alweer mijn spuit bovengehaald en mezelf voor de honderdduizendste keer geprikt (zo voelt het toch). Au.
Maar ja, als Audrey het zegt dan doe ik dat.

Ik woon niet in de buurt helaas. Ik zal straks wel zien wat te doen ivm gaan praten met een psych, wie weet helpt het babbeltje met de huisarts op zich al wel?



Audrey, je hebt me weeral eens wakker geschud... soms lees ik mee op het forum "als een zwangerschap niet eindigt zoals verwacht", en dan schaam ik mij diep... ik kan de diepste afgronden van een dergelijk verlies niet schatten, ik weet inderdaad niet door wat voor hel ik zou gaan mocht er nu nog iets mislopen, zeker niet door mijn fout. "Bedankt" dat je me daar op gewezen hebt.

[Loeki]

Ook van mij een mega dikke knuffel meideke. En verder hebben de lotgenootjes al alles gezegd hé.

Heel goed van je dat je naar de huisarts gaat. Beter dan bij de pakken blijven zitten hé. Khoop dat ze iets gedaan krijgt bij de gyne of je misschien bij een andere terecht kan krijgen. Misschien is een second opinion wel wat je nodig hebt om je gerust te stellen... Al dan niet in Gasthuisberg.

En luister ook maar naar Audrey. Al is dat een beetje moeilijk nu. Probeer toch iedere dag één dingetje te doen voor jezelf, al is het maar een stukje fruit eten of iets anders gezonds, of een wandelingetje ('t zonnetje schijnt prachtig hier vandaag). En neem je medicijntjes, laat desnoods er iemand "op toezien" dat je ze echt wel neemt.

We denken aan je en hopen allemaal dat je hier binnen 16 jaar met de glimlach aan kan terugdenken, als je langbenige dochter voor de deur staat met de zoveelste jongen...

[mies]

Ben terug van de huisarts en het heeft wel eens deugd gedaan. Kon er effe mijn "ei" kwijt zonder schrik iets verkeerds te zeggen (wat je in gewone sociale situaties wel hebt). Al ben ik nog niet volledig van dat gevoel af, ik ga mezelf de komende dagen toch nog goed in het oog moeten houden.

Ze heeft telefonisch met mijn gyn kunnen overleggen (was wel kort), en blijkbaar is het inderdaad niet zo erg als wat ik er in mijn hoofd van gemaakt had. Ik heb weldegelijk weinig vruchtwater, maar niet "té weinig", geen echte oligohydramnios dus.
Oef!! Toch wel pak van mijn hart hoor.
De gyn had tijdens zijn echo vorige week de bloeddoorstroming door de navelstreng gemeten, en die was perfect. Er is dus ook geen reden om te denken dat de placenta het laat afweten, zeker omdat het eigenlijk nog totaal vergelijkbaar is met de vorige echo op 25 weken.
Een kans op misvormingen of andere afwijkingen is er statistisch gezien altijd, maar is niet groter bij mij owv het vruchtwater ofzo. De stuitligging heeft vermoedelijk wél te maken met het weinige vruchtwater (ze heeft weinig plaats om te draaien), en is vermoedelijk niet het gevolg van intrinsieke afwijkingen (zoals ik heb opgegoogled). Waar ik objectief gezien wel een verhoogde kans op heb, en dat had ik zelf ook al wel begrepen, is een onderontwikkeld heupje door de stuitligging (bij 12% van de meisjes in stuit!). Maar dat is nu ook weer niet het einde van de wereld, ik heb het zelf ook gehad als baby'tje, dat is ook allemaal goed gekomen.

De afspraak volgende week bij de gyn blijft behouden, ik voel dochterlief genoeg stampen (zeker vandaag) en huisarts heeft ook even met de doppler geluisterd. Alles ok dus.
Ik mag de weeënremmer stilaan afbouwen als ik het zo beu ben (JA!!) en niet meer om de 3u maar om de 5u nemen. Vitamientjes zijn strikt genomen niet echt meer nodig, visolie is maar een "extra" en dochter gaat nu echt geen 20 IQ-punten verliezen omdat ik ze even niet genomen heb.
Antistolling blijft wel belangrijk...

Wat me nog het meest heeft gerustgesteld, is dat ze beaamde dat het heel normaal was dat iemand in de zwangerschap zo sip kon zijn. Ze zag dat veel zei ze.
Het zijn inderdaad voor een groot deel hormonen, fysieke ongemakken (bekken doet zeer, buik begint door te wegen, niet goed meer kunnen slapen, te veel suikers eten en dan suiker-dipjes...), gepaard met normale onzekerheid voor het moederschap.
Zeker bij mensen die wat meer moeite hebben moeten doen om zwanger te geraken, zag ze dat wel eens. Ineens komt die langverwachte droom zo dichtbij, jij wil de perfecte mama zijn, de druk is hoog... Blijkbaar zou een postpartum depressie ook vaker voorkomen bij mensen met vruchtbaarheidsproblemen, daar ga ik ook alert voor moeten zijn.


Bedankt voor de knuffels allemaal!!
En voor de andere mede-lezers: zwangerschap en sip zijn is dus blijkbaar normaal (ook zonder mijn dwalingen), het hoeft zeker geen taboe te zijn bij verminderd-vruchtbaren. Integendeel!

[MA]

Blij dat te lezen !!! Goed dat je geweest bent en dat je een open gesprek hebt gehad...vast niet makkelijk, dus je kan trots op jezelf zijn dat je dat gedaan hebt.

Visolie is inderdaad niet nodig maar helpt ook wel bij 'depressie achtige' toestanden...(vooral omega 3) cfr boek 'uw brein als medicijn' van een Franse dokter.

Uw kleine meid wilde duidelijk laten weten dat ze er ook nog was en ze haar mama wilde steunen

[fluffie]

Hoi Mies, ik ben blij te lezen dat het gesprek met je huisarts je deugd gedaan heeft. En dat je gerustgesteld bent voor al die vragen ivm het iets te weinig vruchtwater.

Dikke knuffel!

Véro.xx

[Wappie]

Mies, ben ook heel blij om te lezen dat je je hartje eens hebt kunnen luchten. Het heeft blijkbaar deugd gedaan!
Doe zo verder meid, je bent super bezig!

Dikke knuffels!!

[wat is er mis?]

Mies, heel goed nieuws! Ook al is het ermee niet helemaal opgelost. Je hebt er zeer goed aan gedaan om met de huisarts te spreken. Je bent een goede mama!

Liefs,

Bokje en Kaan

[logost]

Mies ik wil je gewoon even laten weten hoe herkenbaar je gevoelens zijn. Je bent al 35 weken zwanger en bent waarschijnlijk al 35 weken ongerust dat het toch nog zou mislopen. In alles wat wij voelen zit angst. Ook angst voor het positieve omdat je niet blij wilt zijn omdat je dan vreest dat je kindje je zal ontnomen worden (alle dat denk ik dan toch).

Ik ben zoals je weet nog maar 6 weekjes zwanger en heb nu soms echt wel het gevoel van: "foert ik neem me toch een martino en ik drink wel alcohol en bier omdat ik toch veronderstel dat ik dit kindje niet zal mogen houden" Gelukkig is er een klein stemmetje in mijn hart (of misschien wel buik) dat zegt: "niet doen want ALS je het allemaal zou laten en er zou echt iets mislopen dan zou ik zoals MA zegt in een nog grotere hel komen.

Ik vind je een fantastische mama dat je jezelf bij elaar hebt kunnen rapen en hebt kunnen doen wat goed is: naar professionals gaan en advies vragen EN om je medicijnen verder in te nemen.

Het volgende dat je moet doen is om alle negatieve gedachten om te zetten naar positieve. Ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is want hoewel ik deze therapie zelf aan mijn patiënten geef, lukt het me zelden om te doen. EChter als ik wel de moed vind om toch positief te denken, kom ik de dag makkelijker door en lach ik veel meer.

GEwoon om je te helpen: een dikke virtuele knuffel! Nog maar 5 weekjes te gaan

[mies]

Hehe, jullie doen mij blozen... zo fier ben ik toch wel niet op mezelf zenne.

Er is nog wel werk aan de winkel, ik moet continu vechten tegen die negatieve gedachten, maar voorlopig gaat het wel beter ja.

Wat jij zeg, Logost, is ook wel waar: je kent op den duur alleen maar angst, en ook het positieve is uiteindelijk door angst omkaderd...
En toch denk ik ergens dat het nog wel "normaal" is hoor, gezien onze achtergrond.
BTW, ben jij dan een therapeute, Logost? Dat hebben we nog niet op het forum denk ik, wel handig
(we hebben al een ex-NICU-verpleegkundige, een kinder-kinesiste/vrouw van arts, we kunnen onze expertise-ploeg beginnen aanvullen he!)(alles volstrekt anoniem natuurlijk)