Wat niet te zeggen wanneer pas mama

[mies]

Schoonmoeder op eerste kraamvisite:
zeker honderd keer zei ze iets in de aard van "op wie lijkt ze nu?" (bedoelend dat ze niet direct gelaatstrekken van haar familie in onze dochter zag...)
Manlief is ondertussen in de weer met drank uit te schenken, op zijn karakteristieke onhandige manier, waarop schoonmoeder tegen mini-mies "wie is nu toch uw vader?" (bedoelend dat ze zich nog steeds afvraagt hoe ze zo'n onhandige zoon ter wereld heeft kunnen brengen)

Maar ik, ik ben nog altijd dat ietsiepietsie ongerust of het staal van de IUI 100% zeker dat van mijn man is...
Leuk hoor om dan zo'n opmerkingen te horen

[Sterretje]

oooh mies, ik ken dat ook zo goed!

'tja, van de mama zijn we zeker, maar of de papa wel de echte papa is ...?'

pfff

en ik antwoord dan soms voor de grap, tja mss hebben ze ons wel het verkeerde embryo gegeven, en dan zie je de mensen zo schuldig kijken

Maar nee, leuk is anders....

en idd voortdurend dat gevraag op wie ze nu wel lijkt hé..

[MA]

Op hun unieke zelf, voila !

[Sterretje]

A perfect mix!

[wat is er mis?]

Mies, bij ons kan ook niemand zeggen op wie hij lijkt. En volgens mijn schoonmoeder lijkt hij echt op iedereen van haar familie: haar man, haarzelf, haar vader, haar .... En de enige gelijkenis die wij zien is het feit dat hij een mond, een neus en twee ogen hft .

Van mijn schoonmoeder krijg ik iets dat ze altijd zegt dat hij bij haar mag komen. En of hij niet bij haar zou gaan slapen. En ...

Liefs,

Bokje en Kaan

[MA]

Zou het kunnen dat de eeuwige tweespalt tussen schoondochter en schoonmoeder even verhevigt tijdens deze periode ? Maar vraag het mij ook in alle ernst af. Denk dat ik van mijn moeder veel meer zou kunnen verdragen aan opmerkingen dan van mijn schoonmoeder. Van de laatste zal het vast meer aanvoelen als commentaar en steeds iets inhouden van dat je het niet goed doet (je zorgt ook nooit goed genoeg voor hun zonekes he

[Wappie]

Awel Audrey, ik vind dat je helemaal gelijk hebt! Ik kan dus inderdaad veel meer verdragen van mijn eigen moeder als van mijn schoonmoeder.
Dat komt ook omdat wij door hun zijn opgevoed, en dezelfde waarden, normen en gewoontes willen meegeven. Niet dat mijn man niet goed is opgevoed hoor Maar tja, andere gewoontes hé...

[Loeki]

Bij ons begon het al met de 3D echo's. "Iedereen" vindt dat Yveske sprekend op de papa lijkt. Wij zien dat absoluut niet, wat maakt 't uit ook. Idd twee ogen, twee oren, een neus en een mond, das toch het voornaamste.

Heb ook al vaak "gegniffeld" bij de "van de mama zijn ze zeker hé, van de papa niet". Bij ons weet haast niemand van de IVF... Dan denk ik toch ook "ze moesten eens weten" of "misschien zijn het wel niet mijn eicellen geweest".

Schoonmoeder woont gelukkig ver weg, die zal er anders ook wel wat van kunnen.

Kmoet toegeven dat ik dat bij de kindjes van m'n zus ook durf, "op wie lijken ze nu". Maar dat verandert zo constant, plus je ziet altijd wel iets van de twee in 't kindje, hangt er vooral van af wat je wil zien denk ik.

[wat is er mis?]

Het klopt idd dat ik altijd al meer kan verdragen van mijn eigen moeder dan van mijn schoonmoeder. Maar nu zegt ook mijn man het dat mijn moeder minder langskomt, dat ze zich niet moeit, .... Echt waar, mijn moeder is anders krak in het zeggen vd verkeerde dingen (voor de zw hft ze een staaltje geg) en nu zegt ze precies alleen maar de juiste dingen .

Liefs,

Bokje en Kaan

[mies]

Eigenlijk spijtig dat iedereen zich in die situatie herkent

Ik kan me voorstellen dat bij een natuurlijk ontstane zwangerschap er altijd die grapjes kunnen zijn, of die achterdocht ofzo, van "is de mama niet vreemdgegaan?". Maar bij ons, wij die zo hard moeite doen voor een kindje, wij die op een strikt schema leefden/vrijden/niet-vrijden etc. is er niet alleen die "belediging", maar ook die onzekerheid: "is het wel ons eigen genetisch materiaal???"

Ik vind mini-mies zo fantastisch, ik kan al niet geloven dat ze uit mijn eicel komt (is wel zeker want eicel heeft mijn lichaam niet verlaten bij IUI), en altijd zal ergens die ongerustheid blijven ivm het staal van mijn man. Tja, teveel van dergelijke nieuwsberichten tegengekomen he...
Op dat gebied hoop ik dus dat ze snel groeit, en duidelijk de neus van papa heeft ofzo.
Maar anders mag ze van mij altijd zo klein en schattig en uniek blijven

[mies]

O ja, ik heb natuurlijk geen moeder meer om mijn schoonmoeder tegen te vergelijken, maar bij ons was de spanning er vooral tijdens de zwangerschap... hopelijk verergert het inderdaad niet nog eens nu mini-mies er is!

Gelukkig is het al het zoveelste kleinkind op een rij, dat vermindert hopelijk het opeisend gedrag een beetje.

[wat is er mis?]

Ja hier eerste kleinkind langs beide kanten .
En ik probeer de ongerustheid over het staal van mijn man als juiste staal bewust weg te cijferen. Want dan moet ik denken aan het koppel voor mij, en dat was een oudere (lelijke) man. brrr

[Sterretje]

Haha bokje, het koppel dat voor ons aan de beurt was voor de pick-up, die man was ook niet echt 'mijn type'.

MAar weet je wat, dit kindje heb ik uit mijn lichaam zien komen, heb het negen maanden bij me gedragen en ik zou het voor geen geld ter wereld kunnen missen!
En nog steeds vind ik het een wonder hoe een mens kan ontstaan uit een eicel en een zaadcel, hoe dit kan groeien tot een wonderschoon schepsel!

Hopelijk wordt mijn dochtertje geen 'boze schoonmoeder'

[Sterretje]

Oh ja, nog een leuke opmerking van mijn schoonmama.
Ik zei dat Ambertje begint met 'belletjes blazen' en 'zeveren'. Waarop ze antwoordde: oooh, ze krijgt al tandjes
Heb geen idee wanneer ze tandjes beginnen krijgen, maar twee maanden lijkt me echt wel vroeg.

En nog zo een opmerking die iedereen geeft wanneer ze haar eens mogen vasthouden: ooh, ze is kaka aan het doen, bij de minste grimas die ons kleintje maakt.
Moet dan steevast op mijn tong bijten om niet te zeggen: misschien doet ze dat omdat ze het niet leuk vind bij jou stout hé

[wat is er mis?]

Ik heb al gedacht "hopelijk w IK geen boze schoonmoeder"