Loeki, meisje toch! Een hele dikke knuffel voor jou!
En dat gevoel van "gaat onze relatie dit wel overleven" is normaal hoor, geen zorgen in maken.
Ik heb hier tijdens mijn zwangerschap een heel aantal boeken gelezen (vandaar de toenmalige miss theorie, tegenwoordig heb ik natuurlijk geen letter meer gelezen
), en één van die boeken ging over nieuw leven in je relatie. Ik herinner me de details niet meer zo goed, maar ik geloof dat het een koppel was die allebei psycholoog waren ofzo (kan fout zijn). In ieder geval was het ook bij hen op voorhand helemaal anders voorgesteld dan wat er in realiteit zich afspeelde. Binnen de kortste keren waren ze alletwee uitgeput en zaten ze op elkaars dak.
Zij zijn eruit gekomen door samen te beseffen dat ze het alletwee moeilijk hadden, ja ook de man die ging gaan werken overdag. Want vaak kwam het erop neer dat als hij thuiskwam, de uitgeputte vrouw hem een krijsend kind in de armen duwde, en dat kon die man na een tijdje ook niet meer aan want hij was ook echt wel moe na zijn dag en wilde eventjes ontspannen. Anderzijds was de vrouw op het einde van haar krachten, zij had immers de hele dag dat krijsend kind al in háár armen gehad. Beiden sliepen ze zeer slecht, hun kindje hield hen allebei vaak wakker. Uiteindelijk hebben ze samen uitgezocht wat nu voor elk van hen de batterijen oplaadde (bijv. voor de man naar de voetbal gaan, de vrouw die enkele keren per week een uurtje in bad ging liggen of elke avond 20 minuten naar haar favoriete soap wilde kijken). Als de ander dat wist, dan kon die daarmee rekening houden en voor die korte periode het volledig overnemen en de partner helemaal gerust laten. De return ging namelijk veel groter zijn als de partner achteraf weer opgeladen zou kunnen verder de zorg voor het kindje delen. Ik weet helaas niet meer of ze bv gaf, zoiets gooit natuurlijk roet in het eten.
In verband met de onderbroken nachten deden ze het zo: de vrouw ging bijv. slapen van 20u tot 3u, en de man van 24u tot 7u. Met een beetje chance (als het kindje sliep van 24u-3u) konden ze elk dus 7u aan één stuk slapen. Zoiets is niet te doen voor maanden, maar bijvoorbeeld wel voor een weekje. Dan is de vermoeidheid heeeeel veel minder, bovendien konden ze beiden nog die activiteiten doen die ze graag deden, en ze vlogen ook dus veel minder rap tegen elkaar uit.
Ze zeggen zelf dat het hun relatie heeft gered...
(ik durf niet te zeggen dat wij er volledig rekening mee houden, maar toch: ik heb nu zelf besloten om vanaf deze nacht met mini-mies in de logeerkamer te gaan zitten als het tijd is voor de voeding. Tot nu toe dronk ze bij mij in bed, maar ze kan daar zo bij kreunen en doen (van genot), dat mijn man daar ook niet van slaapt. Samen met de boer en nog wat geneut enzo ben ik minstens een uur met haar bezig. En ook al houdt mijn man zich sterk, hij begint soms zeer verwarde dingen te zeggen en vanalles te vergeten enzo. Ik merk dat hij eigenlijk echt wel té moe aan het worden is, dus ik heb zelf besloten om zijn nachtrust wat te vrijwaren door elders te gaan... ikzelf kan namelijk tijdens de dag nog wat slaapjes doen en hij niet)
(en we hebben al heel wat meegemaakt)
