Relatie met toekomstige grootouders tijdens zwangerschap

[Flower]

Hoi Hoi allemaal

Ik ben na 6,5 jaar, 10-11 miskramen en 8 IVF's spontaan zwanger geworden. Het is een enorme moeilijke weg geweest en ik zou liegen als het geen invloed had gehad op de relatie tussen mij en mijn man, die gelukkig nu door dit prachtig nieuws weer op en top is (met het nodige babbelen erbij natuurlijk)
Maar goed, toen ik het aankondigde was mijn moeder superblij. Het contact met mijn moeder was vaak, al moet ik zeggen dat het wel contstant over haar ging. Ze is gescheiden van mijn vader, ze hebben een autistisch (met mentale achterstand) zoontje (mijn broertje) en na heel wat problemen zijn ze uiteindelijk met veel ruzie en geroddel uit elkaar gegaan. Mijn broertje is ondertussen in een instelling terechtgekomen waar hij het goed doet maar gaat in het weekend naar beide ouders toe. De dagen zijn ze overeengekomen. Mijn broertje is heel gelukkig hij straalt echt helemaal, ik denk dat de rust en de duidelijkheid hem daar heel erg goed doet. Maar goed, mijn vader is niet de allergemakkelijkste en we vermoeden dat er psychisch wel iets niet aan de haak is. Hij heeft een traumatische jeugd gehad, dus is best wel paranoia naar iedereen toe en heeft zo een beetje de symptomen van Borderline. Trekt je naar zich toe, duwt je helemaal weg. Toch doet hij alles voor mijn broertje, dat kun je hem niet verwijten.Bij mijn broertje doet hij dat niet, ook wel omdat mijn broertje niets zelf kan en altijd iemand nodig zal hebben om voor te zorgen. Dus op het moment zien we geen problemen, wat de paar dagen zorg voor mijn broertje betreft. Mijn moeder daarentegen bedenkt samen met een vriendin van haar, de wildste diagnoses. Eerst was het nog depressie (waar ik wel iets kon in terugvinden), toen werd het dementie, daarna de ziekte van Pick en nu is het al Delier ofzoiets geworden. het wordt erger en erger gemaakt en niet mijn moeder en niet die vriendin hebben voor dokter gestudeerd. Je kunt je voorstellen dat het niet altijd gemakkelijk is om deze dingen te horen en te blijven horen, want je maakt je zorgen en er is een tijd geweest dat ik helemaal in die verhalen opging en inderdaad vond dat mijn vader erger en erger werd. Uiteindlijk merkte ik, dat ondanks zijn fouten, ik werd betrokken in een spelletje waar ik niet hoorde betrokken te zijn. Al vanaf dat mijn broertje geboren is, ben ik het klankbord van mijn moeder (eerst ook van mijn vader) en ik zat soms uren aan de telefoon met haar -2 uren lang, soms wel een x aantal keren per dag. Plus de emails met wat er allemaal gebeurd is, wat betreft mijn vader en mijn broertje enzov. Nu is mijn vader echt geen heilige hoor, want hij kan best wel hard zijn en dat is hij ook tijdens deze hele scheiding. Ondertussen had ik ook mijn leven opgebouwd, getrouwd en ja, elk leven heeft zo zijn zorgen, miskramen, financiele zorgen, problemen op het werk, gezondheidsproblemen, toen dat eindelijk opgelost was, het maar neit zwanger worden of als het lukte de miskramen die emotioneel best veel van je vergen, in de medische mallemolen terechtgekomen zonder resultaat en uiteindelijk ook in een relatie slop. Maar hoe zwaar het ook was, ik was er, klaar om naar haar verhalen te luisteren. Van de weinige keren dat ze wist wat er aan de hand was, sprak ze 10 minuutjes over het gebeurde om de rest van de conversatie over haarzelf te spreken. Gingen we eens iets drinken, ging het gesprek steeds over haar. Op bepaalde moment was ik echt leeggezogen maar ik voelde me toch schuldig als ik er niet was voor haar, want het was ook geen gemakkelijke tijd voor haar. Na een tijd komt ze en man tegen, ik was eigenlijk wel blij, omdat ze eindelijk iemand anders had om haar problemen te vertellen. Het was geen slechte man, alleen had ook hij een gehandicapt kindje en eiste mijn moeder helemaal op, wat de verzorging betrof. Deze man was ouderwets van instelling en vond het niet leuk als ik en mijn moedergingen winkelen of iets gingen drinken. Ze belde minder, kwam niet meer. Ik zat tijdens een IVF periode en eigenlijk had ze voorgesteld me evenjtes te helpen, wij op ons toer zouden haar financieel vergoeden om haar te helpen, het is er niet van gekomen. Hij kreeg haar zelf zover dat ze mijn broerjte wou opgeven, waar ik enorm boos van ben geworden. Op 2 weken tijd woonde ze bij die man. Gelukkig voor haar is ze doodziek geworden en heeft die man haar gedumpt. Ik ben haar toen gaan halen en heb haar thuis gebracht. Ik woon 100 km van haar af en ben dus op en af gereden om haar te verzorgen. Het ging allemaal goed, toen ze vrijgezel was, ze belde weer iedere dag, tot vermoeiens toe maar goed...
Op een bepaald moment blijk ik zwanger te zijn, ik deel het haar mede en ze was oprecht blij en heel geinteresseerd in de zwangerschap en hoe het met me was. Het was heel leuk, al ging het na een tijd weer over haarzelf, maar goed, we kenden haar zo wel weer al begon ik t emerken dat ik vermoeid begon te worden over die negatieve verhalen over mijn vader.
Sinds een paar maanden merkte ik dat ik haar minder hoorde en had een vermoeden dat ze een nieuwe vriend had, ik vond het wel leuk voor haar alleen waarschuwde ik haar om niet dezelfde flater te maken als met haar vorige vriend. iedereen te laten staan en te snel gaan. Op Kerstavond samen met die man doorgebracht en het was best wel gezellig, moet ik zeggen. Ik merkte dat ik haar minder enminder hoorde, alleen als ze weer naar de rechtbank was gegaan en mijn vader weer een en het ander zou gezegd of gedaan hebben. Op een gegeven moment kwam het gesprek bij, het feit dat als ze er niet meer zou zijn, dat ik en mijn andere broer ervoor zouden zorgen dat als mijn vader niet de juiste beslissingen zouden nemen, we het tegen hem op moesten nemen. We zeiden dat dit wel het geval zou zijn, maar we er niet naar uitzagen, want we zouden een rechtzaak moeten aanspannen tegen onze eigen vader, om hem (in zijn ogen) zijn zoon die hem zo nodig heeft af te nemen. Want zo ziet hij het op dit moment. Hij wou niet dat mijn broertje in een instelling ging, dus hij ziet het alsof ze hem afgenomen hebben. Dit begreep mijn moeder niet en werd boos. Hierom. Ze begon minder en minder te bellen of te emailen of te smsen en informeerde niet meer naar de zwangerschap. Informeerde niet naar de echo's. als ik haar dan een berichtje verstuurde wat betrefde de echo, kreeg ik een kort smsje terug. Heb haar een video gestuurd, we hadden het gefilmd en krijg geen reactie. Was enorm teleurgesteld hierover.10 dagen geleden zondag discussie gehad, ik begrijp het nog altijd niet, waar de discussie over gign. ZE verweet me dat ik de situatie met mijn vader negeerde (dus de ernstige ziekte die hij zou hebben) en mijn broertje in de steek liet. Ik kan je niet zeggen hoe pijn dat doet, want dat is echt niet het geval, ik ben dol op mijn broertje. Toen ik haar zei dat elke keer dat als ze een man had in haar leven, niets er meer toe deed en ik op het moment best wel af en toe een moeder nodig had, al is het maar via een mailtje ofzo, 1x in de week, zei ze me dat ze haar eigen leven had. Al eerder die week had ik een mailtje gekregen van een vriendin van haar, waar ze regelmatig mee chat en waar ze dus op zoek gaan naar diagnoses voor mijn vader. Ik heb die vrouw maar 1x gezien en ik kreeg een email van die vrouw, me waarschuwend dat de situatie dramatisch was, dat het mijn verantwoordelijkheid was om stappen te nemen, dat als ik mijn pa nog zo verward zag ik moest oppassen en direct de ambulance bellen, want hij kon wel eens zover komen dat hij mijn broertje niet meer zou herkennen en agressief worden en in coma vallen, de Ziekte die mijn vader deze keer zou hebben is De lier. Dit was volgens haar mijn verantwoordelijkheid. Ik ben enorm boos geworden en heb mijn moeder laten weten dat ik dit niet apprecieer. Dat zij dingen bespreken die ver boven mijn petje gaan, is hun ding maar dat ik deze soort paniekzaaiende emails krijg en dan nog gedurende mijn zwangerschap, kon ik helemaal niet mee lachen. Ze begreep het niet, want die vriendin deed het alleen uit bezorgdheid. Wat ik ook probeerde uit te leggen, ze begreep het niet, net zo min als dat het heel moeilijk was voor ons, kinderen om partij te kiezen voor 1 van de ouders, ze begreep het niet en bleef me verwijten dat ik de situatie negeerde en mijn broertje in de steek liet.
Het is nu 10 dagen geleden en ik hoor helemaal niets meer van haar.
We hebben al eerder discussies gehad maar ze hield het nooit meer dan een dag vol en belde op, waardoor we weer alles uitpraatte. Wat mij enorm pijn doet is, haar afwezigheid, haar egoistische instelling tijdens mijn zwangerschap.
Het is echt niet zo dat ik haar claim hoor, ik vraag echt niet om me dagelijks te bellen en neem het haar niet kwalijk dat ze niet kan komen of dat ze iets te doen heeft met haar vriend in het weekend als we komen. Dat begrijp ik echt wel. Wat ik haar wel kwalijk neem is dat ik al die tijd heb klaargestaan voor haar, zoals een goede dochter beaamt te doen, heb haar nooit om hulp gevraagd en voor 1x, wil ik heel even af en toe een moeder bij me hebben, om die schopjes te delen, om ook wel mijn angst dt het weer fout gaat te delen, om het kamertje te laten zien en de kleertjes enzov enzov

Eerst huilde ze dat ze nooit oma zou worden en nu ze het wordt lijkt het niets meer uit te maken. Ik kan het haar vriend niet eens kwalijk nemen, ze is oud genoeg om beslissingen te nemen en haar keuzes te doen

Oh ja, in het weekend ging ik op familiebezoek, ik was al bang dat mijn moeder het heel verhaal (met gedeeltes uitgelaten) al rond had verteld. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze dit wel zou doen. En dat heeft ze ook gedaan met als gevolg dat ik mijzelf heb moeten verdedigen. Ik wou echt niet anderen betrekken bij deze situatie, maar wat kon ik doen, ze waren boos op mij, om hoe ik mijn moeder behandelde, want ze had zoveel meegemaakt. Deze keer heb ik goed en duidelijk gezegd dat het deze x eens even niet om haar ging, maar om mij. Ik ben zwanger nu, dit is mijn eerste zwangerschap die lijkt goed te lopen, al reageer ik misschien onbewust te emotioneel, als vrouw, vooral als moeder, kan ze het toch begrijpen, of zit ik hier zo verkeerd?
Het heeft me enorm pijn gedaan dat ze me ook nog zwart is gaan maken bij mijn familie.
Ik weet niet of ik nu boos op haar ben of juist heel erg gekwetst. We zijn Begin januari samen iets gaan drinken, haar vriend, mijn moeder, ik en mijn man, daar merkte ik dat het al wat minder klikte tussen ons en die man, hij hield een grote afstand en keek regelmatig op zijn klok, dus verveelde zich hoogstwaarschijnlijk.

Een lang verhaal maar het moest echt van me af.

[MA]

Maar meisje, wat een verhaal....Ik weet niet echt wat zeggen, alleen dat je nu even voor jezelf en je kindje moet gaan. 'k Hoop dat je een beetje steun krijgt van je broer (en intussen ook van je familie). 'k denk niet dat je iets verkeerd gedaan hebt naar je moeder toe, alleen dat zij waarschijnlijk zelf haar verleden met je vader niet verwerkt heeft en het blijft herleven. Ik heb zelf een aantal jaar met een vermoedelijke borderliner samengeleefd en dat maakt je kapot. Psych heeft toen geholpen, maar dat kan jij nu moeilijk aan je moeder voorstellen. Je kan haar nog altijd een brief proberen schrijven waarin je begrip voor haar opbrengt maar ook jouw standpunt uiteen zet en zegt dat ze belangrijk voor jullie is als moeder en als oma. Maar, bekommer je maar in eerste instantie om dat kleine wezentje in je buik, want zeker na jouw voorgeschiedenis is dat het allerbelangrijkste.

[Flower]

Bedankt dat je het gelezen hebt. Ik moest het, zoals je ziet aan de lengte van het verhaal echt van me afschrijven.
Maar goed, we focussen ons ophet ^positieve, ons kleintje

[Sterretje]

Allereerst proficiat met je verdiende zwangerschap.
Ik ben het helemaal met het antwoord hierboven eens.
Jij en je kindje zijn nu het belangrijkste.

Het is inderdaad een vreselijk en ingewikkeld verhaal. EN ik weet als geen ander hoe je je verantwoordelijk voelt en hoe graag je de situatie wil oplossen. Mijn eigen thuissituatie met ouders en schoonouders is op z'n minst ook ingewikkeld. MAar ik ben het ook een beetje van me af gaan zetten. Sommige dingen lossen zichzelf op, en ik kan ook beter relativeren nu ik er zelf niet meer middeninzit.
Je moet nu een beetje egoïstisch zijn en aan jezelf denken. Als je mama blijkbaar niet veel interesse meer toont, da's heel jammer, maar wie weet komt het op een dag vanzelf weer goed. Jij bent niet verantwoordelijk voor de daden van je ouders. Je kan ook een luisterend oor bieden, maar ook hier: te veel is teveel!
Kom hier gerust eens klagen als dat je oplucht, ik wens je een voorspoedige zwangerschap toe en als dat allemaal goed verloopt, da's het belangrijkste!

[Liesel]

Hey Flower,

Jouw verhaal... het is me wat.
Ik kan me voorstellen dat, net nu jouw kindje daar bijna is, dat vragen omtrent opvoeding, relatie, conflicten met en tussen ouders heel erg actueel worden. Je gaat zelf actief nadenken over welke rol je straks wil spelen. Met jouw man. Maar ook welke dingen je uit jouw eigen opvoeding wil doorgeven of net vermijden naar jouw kind toe. Het lijkt me normaal dat dit verleden veel levendiger wordt daardoor, dat die filmpjes zich voor je ogen blijven afspelen. Dat komt omdat je het zelf goed wilt doen.
En vandaar ook, denk ik, dat je in een adem schoon schip wilt maken met misgroeide vertrouwensbanden. Loyauteiten waardoor je verscheurd zit tussen 2 ouders. Ik heb hier 2 bedenkingen bij.
1: Voor jouw moeder ben jij zo veel jaren haar vertrouwenspersoon geweest bij wie zij al haar grieven jegens jouw vader kwijt kon. Ze is daarin versterkt door vriendinnen die onvoorwaardelijk naar haar geluisterd hebben en die haar bevestiging gaven.
Onwankelbaar in haar oordeel. Dat pleit haar vrij van schuld in het falen van haar relatie met jouw vader. Want iedere partner heeft zijn aandeel. Uiteindelijk is jouw vader toch ook een man voor wie ze ooit gekozen heeft en waar ze ooit van hield? Jij aanvaardt dit zwart-wit verhaal niet en wijst haar op de fouten die ze zelf ook maakt. Vandaar dat ze "versterking" zoekt bij jouw familie, dat je mails krijgt om te pleiten voor.
Heel vervelend voor jou. Maar het is haar laatste ultieme wapen in haar gevecht voor gelijk, in haar gevecht om jou langs haar kant te krijgen.
Ik denk dat het er op aan komt voor jou om heel rustig en duidelijk te verwoorden dat je die kant niet wil kiezen, nooit. En dat ze dit als moeder niet van haar kind mag eisen. Je hebt dit al gedaan, maar ze negeert dit. Omdat je lang niet haar kind maar haar vriendin was. Begrijp je me? Eens je dit doet moet je daar ook consequent in zijn. En echt proberen niet meer in die val te trappen. Weg gaan, het gesprek stoppen als ze jou weer in die positie brengt. Ook telkens kort bij zeggen waarom. ( " Je brengt mij weer tussen 2 vuren en dat wil ik niet, dus ik stop dit gesprek." Zoiets.)
Ma heeft gelijk, ik denk dat een brief het makkelijkst is omdat je dan gans jouw gedachtengang kan neerpennen zoals je het écht bedoelt. Zonder dat ze tussenkomt met verwijten.
2. Ik heb het al aangehaald daarnet maar ik wil er nog eens op terug komen. Verticale relaties ( tussen ouder-kind) zijn véél sterker en daarom veel meer kwetsend dan horizontale ( broers en zussen maar ook partners).
Al wordt je 80, je blijft altijd kind van je ouders.En vader en moeder blijven ook die rol opnemen. Dat wordt soms vergeten door een van die partijen. Jij verwacht inderdaad dat ze nu jouw moeder is en klaar staat voor jou, luistert naar jouw verhaal. Gelijk heb je. Zo is het ook bedoeld te zijn. Maar zij lijkt dit vergeten te zijn. Voor haar ben je een gelijkwaardige vriendin geworden bij wie ze op verhaal kan komen.
Ze wil de band tussen jou en jouw vader doorsnijden, en doet hetzelfde met jouw broertje. Eigenlijk doet ze wat zoveel vrouwen doen binnen hun echtscheiding, met hun kleine kinderen. Een vechtscheiding met de kinderen als ultieme wapen ingezet tegen hun partner.Voor jouw "wangedrag" wordt je gestraft met (onterechte) verwijten over het niet opnemen van jouw zorg naar jouw broertje toe, dreigt ze ook dat hij "in gevaar is".

Het is veel, Flower. En het is belangrijk dat je dit allemaal in zijn juiste proporties krijgt nu je zelf moeder wordt. Ik zou eens praten hierover met jouw huisarts of met een psycholoog. Niet dat jij een probleem hebt, nee. Maar jij bent wel de dupe van het gedrag van heel betekenisvolle mensen in jouw omgeving, jouw vader en moeder. Op verhaal komen kan deugd doen. En zij kunnen handvaten bieden om jouw ganse context, jouw leefwereld in beweging te brengen zodat jij niet meer tussen 2 vuren zit.

Goed dat je dit eens gezegd hebt.
Veel sterkte,
Liesel

[Flower]

Dank je wel lieverds, voor jullie reactie.

Liesel, ik moet zeggen dat jouw stukje heel veel herkenning bracht. Het klopt helemaal. Het is inderdaad zo dat ze me meer als een vriendin zag als haar dochter.
Ik heb heel wat aan mezelf gewerkt en ben al heel ver gekomen, maar er is nog werk aan de winkel.
Ik voel me vooral schuldig als ik ze neit kan helpen, maar ik besef meer en meer dat dit iets is waar zij uit moeten komen en ik geen deel aan heb.

Ik had haar een emailtje gestuurd met alles wat ik hierop had geschreven maar heb geen antwoord gekregen, ze begrijpt het niet. Dat is duidelijk.

Jammer dat ik lees dat jullie dit begrijpen, want dat wilt zeggen dat jullie in een soortgelijke positie hebben gezeten of nog zitten (wat ik niet hoop, natuurlijk).


Veel liefs

[MA]

Ik heb zelf met scha en schande moeten leren dat ik enkel verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven en geluk en niet voor dat van iedereen om mij heen. Wat niet wil zeggen dat je niet meelevend, begripvol, hulpvaardig mag zijn. Maar wel, dat in dit geval je moeder bv zelf haar eigen geluk moet zoeken en een manier om met je vader en zijn 'ziekte' om te gaan. Dat is haar verantwoordelijkheid, niet de jouwe. De jouwe geldt jou en je babytje (enige waarvoor je wel tijdelijk alles op jou mag nemen

'k zou zeggen, laat het nu maar even bezinken....laat het los, concentreer je op je zwangerschap..Je moeder zal ook tijd nodig hebben om jouw standpunt, dat in eerste instantie vreemd is voor haar, te kunnen begrijpen. Kan dus best zijn dat er wat tijd over gaat voor ze contact opneemt. Je kan misschien na je volgende bezoek aan gyn een berichtje aan m'n oma sturen in naam van je kleintje met dat alles goed gaat en kindje intusse x cm groot is. Zo hou je de deur toch wat open, zonder in de typische discussie te verzeilen