Hyperfocus

[Seb]

Dag allen,

na lang wachten, proberen en de nodige behandelingen. is een tijdje geleden onze dochter geboren. Mijn vrouw en ik zijn daar uiteraard zeer gelukkig mee. En met onze dochter gaat alles goed, dus mij zal je niet horen klagen.

Helaas is nu echter de kloof tussen mij en mijn vrouw groter geworden. Mogelijk mede door de invulling van het lange verlangen, betekent ons dochtertje voor mijn vrouw momenteel alles. Haar engagement tov de kleine is niet 99, ook niet 99,999 maar 100%. Alles verloopt on demand, volgens strikte procedures en onder volledige controle van mijn vrouw. Ik erken mijn fouten en tekortkomingen bij de verzorging/opvoeding maar ik ben bvb niet van mening dat een baby direct alles moet krijgen, wat mijn vrouw een ondermaatse houding vindt.

Huidige situatie: mijn vrouw spreekt over stoppen met werken, lopende projecten zijn on hold gezet en ik mag mij niet meer over mijn dochtertje ontfermen.

Ik kom hier niet om mijn gelijk te krijgen, maar ik heb het moeilijk met het absolutisme van mijn vrouw en haar hyperfocus tov ons dochtertje. Ik ging ervan uit na de geboorte tot een nieuw evenwicht in de relatie te moeten komen, maar ik vrees dat het enige mogelijke evenwicht op dit moment dat van mijn vrouw is...

Herkennen jullie dit? Hoe kan ik dat best aanpakken?

[Sterretje]

Beste Seb,

uit jouw verhaal kan ik afleiden dat jouw vrouw dus 100% op jullie baby gefocust is en verder voor geen 'rede' vatbaar is. Waarschijnlijk heb je er met haar over proberen praten maar is het verloren moeite?
Ik begrijp de reactie van jouw vrouw, maar kan ze zelf niet goedkeuren.
Zelf heb ik altijd iets gehad: je blijft een koppel, je blijft een relatie hebben waar je ook energie moet insteken. Het kindje kan op sommige dagen of momenten wel eens op de eerste plaats komen, maar we mogen elkaar als koppel zeker niet uit het oog verliezen.
Wat ik zou doen in jouw plaats is echt zoveel mogelijk praten. Vraag haar hoe ze jouw positie ziet, hoe ze jullie huwelijk ziet, zeg haar dat er ook meer op de wereld is dan jullie kindje alleen.
Hopelijk vinden jullie een middenweg die voor beide partijen bevredigend is.
In het ergste geval zou ik huisarts of therapeute raadplegen. Of misschien een vriend/vriendin eens met jou vrouw laten praten. Van buitenstaanders wordt 'advies' dikwijls beter aanvaardt.
Succes!

[Cassyke]

Hoi Seb,

Eerst en vooral proficiat met de komst van dit kleine wondertje! Zelf hebben wij nog geen kinderen maar er is wel eentje op komst.

Als ik je verhaal lees klinkt dit zeer bekend in mijn oren. Een vriend van ons heeft hetzelfde voor. Sinds hij 3 jaar geleden voor de eerste keer papa is geworden, heeft zijn vrouw enkel en alleen nog aandacht voor hun kinderen (ondertussen hebben ze er al 2). Als ze bijvoorbeeld over de kinderen spreekt zijn het altijd HAAR kinderen, dit is op zich niet zo erg maar als ze dit ALTIJD zegt komt het kwetsend over voor de papa. Hij ergert zich daar enorm aan maar laat ze doen omdat hij haar niet 'durft' tegen te spreken (ze is nogal bazig). Resultaat: ze hebben steeds ruzies en leven naast elkaar ipv met elkaar! Wie is daar de dupe van: de kinderen...

In een relatie is spreken en communicatie heel belangrijk.
Heb je haar al gezegd hoe je je voelt, hoe jij dit ervaart en wat je er van vind dat ze zo op jullie kindje gefocust is? Het is natuurlijk heel normaal dat je meer aandacht besteedt aan je kindje maar je hebt nog een partner en die mag je zeker niet vergeten.
Heb je haar al gezegd dat je meer betrokken zou willen zijn met de opvoeding en verzorging van je dochter? Iedereen heeft fouten en tekortkomingen maar het feit dat je ze al erkent is heel belangrijk! Dat wilt zeggen dat je er kunt aan werken. Zeg haar dat je bereid bent om te leren. De opvoeding van een kind gebeurt niet zomaar, het is met vallen en opstaan en je kan niet alles weten of alles van de eerste keer kunnen. Jij bent tenslotte ook de papa en je hebt recht om voor jullie dochtertje te zorgen.
Heb je haar al laten vertellen waarom ze dit doet, hoe zij zich voelt en hoe zij het ervaart?

Tenslotte is het ook heel belangrijk dat jullie tijd vrij maken voor jullie tweetjes, dat jullie samen iets doen waar jullie van elkaar kunnen genieten, waar jullie elkaar terugvinden. Eens eventjes iets doen zonder jullie dochtertje kan helpen.
Het is natuurlijk ook wel heel belangrijk dat jullie voor quality-time zorgen met jullie drietjes. Gaan wandelen, naar zee gaan, naar een zoo gaan of andere dingen doen waar jullie met zen drietjes van kunnen genieten.

Ik begrijp je vrouw wel, ze heeft lang moeten wachten op dit wondertje en ze heeft deze 9 maanden meegedragen. Nu is dit kindje er eindelijk en ze wilt er alles voor doen. Ze mag echter wel niet vergeten dat JIJ ook lang hebt moeten wachten op dit wondertje en dat JIJ ook 9 maanden vol spanning hebt moeten wachten dat jullie kindje er eindelijk was. Een zwangerschap is iets dat je als koppel beleeft.
De ontwikkeling en de opvoeding van je kindje is net hetzelfde, je doet en beleeft dit als koppel en niet als mama of als papa apart. Je doet dit samen en je werkt er samen aan. Het is geen gemakkelijke taak en kan best wat ruzies veroorzaken, daarom is het belangrijk dat je goed overeenkomt en dat je veel met elkaar praat want enkel zo zal je er in slagen om alles tot een goed einde te brengen!

Ik hoop echt voor jou dat alles in orde komt en dat jullie elkaar terugvinden!!!!

Greetz
Cassyke

http://onvervuldewens.blogspot.com/

[Evyke]

Ik begrijp je vrouw wel maar keur het ook evenmin goed!!!Ik heb het in het begin ook moeilijk gehad om mijn zoontje los te laten of even aan de zorgen van iemand anders over te laten. Het ging zelfs zo ver dat ons mijn man het flesje gaf ik in de badkamer ging staan. Ik weet nu wel niet hoe oud jullie dochtertje is ondertussen maar geloof me het slijt eens ik terug aan het werk was en de routine van het gewone dagelijkse leven terug op genomen had was ik blij dat mijn man het flesje gaf of hem in bad stak.
Ik denk dat je vooral veel met je vrouw moet praten en je misschien ook wel ergens mag opdringen het is ten slotte ook jouw dochter maar het blijft ook jouw vrouw.
Je hoordt soms dat mannen het moeilijk hebben na de geboorte om hun plaatstje opnieuw te veroveren in de relatie, wel dat kan ik goed geloven. (vrouwen met een probleem om kinderen te krijgen) gaan denk ik nog anders om met het feit dat ze een kindje hebben. Een lang verwachten komt dan eindelijk uit en dan moet je het ook nog is gaan delen. Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je vrouw gaat verlangen naar nog eens een avondje uit zonder jullie dochter. Want ook dat hebben jullie nodig!!!!

[pelkie]

Mijn man zou in zo'n geval zéér lastig zijn en zijn plekje in't gezin opeisen. Hij doet dat nu al als ik teveel moederkloek speel (en ik ben zeker niet overbezorgd).

Aan de andere kant stimuleert hij me wel om andere dingen te doen buiten het moeder zijn...

[Wappie]

Ook een hele dikke proficiat met jullie langverwachte wonder.

Bij mij is de situatie zoals Pelkie...
Mijn man spoort me aan om met vriendinnen af te spreken en zorgt ervoor dat niet alle aandacht naar de kindjes gaat.
Ik had in het begin ook moeite met de zorg van mijn kleintjes uit handen te geven. Ik had het gevoel dat alleen ik voor hen kon zorgen en alleen ik wist wat het beste was. Dat is dus niet het geval hé... Ook mijn man kan perfect voor de jongens zorgen! En dit heb ik leren 'aanvaarden', ook wij hebben hierover gebabbeld.
Zoals al een paar keer gezegd zou ik ervoor zorgen dat je praat met elkaar. Laat je vrouw weten hoe je je hierbij voelt. Ik hoop ook ten zeerste dat je hier als koppel goed uitkomt!
Sterkte!

[Loeki]

Hoe oud is je dochtertje Seb? Iedereen hier heeft natuurlijk gelijk, maar biologisch gezien (en hormonaal) is de baby en de mama nu eenmaal heel erg met elkaar verbonden ook. De eerste weken zeker. Uiteraard moet je veel praten met je vrouw en je bezorgheid uiten, maar anderzijds is het mss ook een goed idee er een beetje los mee om te gaan... Zolang je dochtertje geen zes maanden oud is ofzo zou ik me niet teveel zorgen maken. Je vrouw heeft ook tijd nodig om alles los te laten en te verwerken. Je kan en moet haar stimuleren door erover te praten, best vooral spreken in de ik-vorm, zeg haar wat jij graag wil, niet wat jij vindt dat zij "verkeerd" doet. Zo zal ze beter snappen dat jij ook voor je dochtertje wil zorgen en dat nu niet kan omdat zij ze helemaal opeist.

Het zit er ergens ingebakken in de vrouw ook vrees ik, geduld is de boodschap (waarmee ik nogmaals niks goed- of afkeur, de leeftijd van je dochtertje is erg belangrijk en die kennen we niet )

In ieder geval proficiat en probeer links en rechts toch een beetje te genieten, mss met z'n drietjes in bed? En begin met de kleine dingetjes. Mag je bv een luier verschonen of een flesje geven (als ze flesjes krijgt)? Mag je haar troosten?

[mies]

Ook van mij een dikke proficiat met jullie langverwachte dochter!

Bij mij is het zoals bij Evyke en Wappie, ik kan ons dochtertje voor het moment niet echt aan de papa overlaten (dochter heeft op dit moment wel wat moeilijkheden met voeding, maar dit terzijde). Tja, in ons geval is het dochtertje nog maar 10 weken en dan is het volgens mij nog normaal dat de mama er heel erg veel mee bezig is en ze heel erg wil beschermen.
Hoe oud is je dochtertje, Seb? Wordt ze soms opgevangen door grootouders of kinderopvang, of is je vrouw er fulltime mee bezig?
Kan je er met vrienden die ook papa zijn over praten?

[Seb]

Bedankt voor de vele reacties. Ons dochterke is 2 maanden, dus zoals je stelt Loeki, het is wellicht logisch dat de moeder schermt voor haar kind. En de kans is inderdaad groot dat dat mindert na verloop van tijd.

Het is alleen frappant hoezeer mijn vrouw veranderd is en hoe streng ze is geworden (misschien vooral mbt haar dochter). En dat botst dan met de onbeholpen wijze waarop ik ons dochtertje soms verzorg. Het zou bvb typisch mij zijn om haar in bad te steken zonder dat er een handdoek klaar ligt. Ik moet me meer realiseren dat het nu allemaal menens is, en dat ik er meer mijn hoofd moet bijhouden.

Maar anderzijds verrast het me aangenaam te lezen dat 'het koppel' ook zijn aandacht verdient. Ik begon te denken dat de eerste x maanden enkel voor het kind waren, en dat het evenwicht pas daarna terug richting koppel zou evolueren.

Ik zal nu extra mijn best doen om niet te veel steken te laten vallen maar tegelijk wat meer ruimte vragen.

[MA]

Seb, zo van die 'stommiteiten' haal ik als moeder ook uit hoor. Je bent zo moe dat je niet altijd even efficient bent. Maar, dat zijn gewoon kleine onnozelheden waar je nadien van bijleert en die helemaal niet schadelijk zijn voor je kindje. Ik merk dat ik zelf ook wel heel wat commentaar geef over hoe ik vind dat dingen moeten gebeuren. Maar, anderzijds leer ik ook van hoe mijn man de dingen aanpakt. En ben ik geregeld heel blij dat hij de pamper gaat verversen (wat met minder gehuil gepaard gaat dan als ik dat doe) of als hij Fleurtje troost, op zijn manier. Ook al zal de moeder de eerste maanden meer met het kindje bezig zijn, het is wel jullie kind en als vader mag je je plek opeisen vind ik. Ik ben heel blij dat mijn man alles wil proberen en kunnen. Heeft je vrouw dan liever zo'n ouderwetse man die zijn kindje pas aanraakt als het een jaar of 2 is en bij elk huilbuitje of vuile pamper naar de mama verwijst ? Je kindje heeft recht op jouw liefde en aandacht, naast die van zijn mama...'k hoop dat jullie snel een modus vivendi vinden.

[Loeki]

Ik moet toegeven dat ik me soms ook serieus moet inhouden als manlief met ons zoontje bezig is. Je doet daarom geen dingen verkeerd Seb, maar gewoon anders. En als mama is dat soms moeilijk "te zien" dat anders ook oké is.

Ik heb persoonlijk ook na de geboorte nog een "weerslag" gehad van de behandelingen. Mss heeft je vrouwtje daar ook wat last van.

Mijn man verdraagt ook veel beter babygehuil. En ik kan me voorstellen dat als je geen handdoek klaar hebt liggen dat je dochtertje zal wenen als ze uit het bad komt. En als de mama dan ziet dat er geen handdoek klaarligt, dat ze dan denkt dat het huilen had kunnen vermeden worden. En ze vindt het heel erg dat gehuil. Dus ik kan 't snappen dat 't moeilijk is voor haar. Maar ook voor jou, jij verdient ook tijd met je dochter! En met je vrouw als vrouw en niet alleen als mama.

Blijven praten, geduld hebben met elkaar, en binnen een paar maanden is dat evenwicht heus wel daar!

[Miepje]

ook van mij een dikke proficiat
ik ga niet echt iets nieuws schrijven, maar een aantal reacties bijtreden. Ook ik beken dat ik in het begin niet echt een coole, toffe echtgenote was. mijn man is blij dat we een tweeling hebben, zo mocht ie er ook al eens aankomen! Ik was zeker die eerste maanden echt gestresseerd van het moeder zijn. Van mij kwam dat voort uit het perfect willen doen. Dat verhaal van de handdoek op voorhand klaar leggen - been there. Zelf gestresseerd lopen dat je zeker niets mag vergeten, en alles in de juiste volgorde. Want het moet smooth gaan, kindje mag geen seconde oncomfortabel zijn. Als de papa het dan deed, had ik - wel vaak inwendig - ook veel commentaar. Ook enkel ik kon voor een tweeling zorgen alleen. NIEMAND anders kan dat!
Maar langzaamaan ben ik zelfzekerder geworden en kan ik dingen loslaten. Niet alles is altijd perfect en dat is dan maar zo, de basis is goed en daar ben ik nu zeker van. Ik denk dat die drang naar perfectie ook voortkwam uit het lange wachten en als reactie tegenover het niet-perfecte zwanger worden.
Mijn advies zou ook zijn praten, maar als ik naar mezelf terugkijk, ik had daar toen niet veel puf voor. Ik weet dat je veel in termen van 'ik vind...' moet spreken in zo'n gesprekken, maar ik kon het op die momenten niet echt opbrengen. Dus, proberen van te praten, proberen van dingen te doen (volgende keer wel handdoek klaarleggen, en vooral blijven badje geven), en even geduld oefenen als het wat stroef loopt en dan opnieuw proberen praten. Ik begrijp de reactie van je vrouw, ik herken het, van mij kwam dat echt voort uit stress. Ook omdat moeder het goed moeten doen als basisvereiste en van een papa is dat precies een extra.
Oh en nu ik er aan denk: goede punten zal je scoren als je zegt dat je vrouw een goede moeder is voor je dochter. daar kon ik alvast heel erg van opkikkeren!
PS: nu ben ik wel cool en relaxed hoor, echt altijd!! ik zorg voor mijn perfecte dochters, kook elke avond uitgebreid voor mijn man, elke avond koekenbak, steeds perfect gekapt en piekfijn uitgedost. het lukt mij allemaal

[Seb]

Stress zal hier ook een invloed hebben, naast mogelijk wat faalangst en zeker ook de grote liefde voor ons dochtertje.

Jullie spraken hier ook over communicatie, en in eerste instantie dacht ik 'no worries, dat doen we genoeg'. Maar ik heb me net gerealiseerd dat we het eigenlijk enkel nog over ons dochtertje hebben. Ik zal het etentje dat we plannen eens concreet op de agenda zetten - desnoods kook ik zelf - en erop letten dat we dan over iets anders praten. Dat zal ons beiden goed doen.

[Loeki]

Mijn zoontje is ook twee maanden.

Ik herinner me nog ons eerste etentje, een paar weken geleden. Ik stond erop eens samen uit eten te gaan, weliswaar met ons zoontje er ook bij, in de draagmand (slaapt ie toch lekker in). En ik had me heilig voorgenomen eens over iets anders te praten.

Resultaat : wij in het restaurant, allebei steendood, en ik maar proberen wat conversatie te maken - over zijn werk bv -. Uiteindelijk ging praten over ons zoontje nog 't makkelijkst, en het interessantst.

Pas nu beginnen we 't ook wel eens over iets anders te hebben.

Super idee vind ik etentje, en zeker ook proberen over iets anders te praten (mss van te voren wat topics bedenken), maar kzou niet te teleurgesteld zijn als het niet meteen helemaal "lukt".

En laat die "desnoods" er maar af, iedere vrouw is al gecharmeerd met een "ga jij maar eens lekker zitten met een glaasje, ik ga koken vandaag". Doe er nog een kaarsje bij op tafel en ze gaat geen nee kunnen zeggen!

[Kimzie]

Hey Seb,
Ik wil hier eventjes reageren als kinderpsychologe. Ik ben ook de mmm ingegaan en momenteel pril zwanger, maar ik heb nog geen kinderen.
Wat ik er dus kan over vertellen vanuit de boekjes en de theorie en de onderzoeken is het volgende. Het is wel niet zo gemakkelijk om het juist onder woorden te brengen op papier, maar ik doe een poging.
Eerst en vooral wil ik zeggen dat alle reacties hierboven erg waardevol zijn en onder woorden brengen waar het in de theorie om gaat.
Lang dacht men dat de vader weinig functie had in het begin van een nieuw leventje, maar recent weet men dat dat zeker niet zo is. De moeder heeft als functie om een goede, onverbrekelijke band op te bouwen met het kind en is hier al mee bezig tijdens de zwangerschap (en hormonen helpen hierbij). De vader heeft als functie om die band wat losser te zetten zodat het kind frustraties kan ervaren. Dit gebeurt eigenlijk al heel vroeg. Als ik hoor dat jouw dochtertje twee maanden is, is dat inderdaad ongeveer de leeftijd waarop dat loskomen begint en jij als vader voelt dat intuïtief aan (jaja, mannen hebben ook een soort intuïtie) en begint hiertegen te reageren. Belangrijk is dus dat jullie als koppel een evenwicht vinden (en dat is hier al herhaaldelijk gezegd). Mama moet haar functie kunnen uitoefenen (die band met het kind opbouwen), maar papa evengoed en daar komen dus soms wel eens conflicten van. Praten helpt, maar soms mag je ook gewoon een duidelijke grens trekken.
Het grote probleem is (en dat is mijn frustratie als kinderpsychologe) dat veel vaders te weinig grens trekken waardoor deze kinderen geen of weinig frustraties meemaken (en 2 seconden op je eten moeten wachten, noem ik geen frustratie, dames). Kinderen leren op die manier niet vroeg genoeg met frustraties omgaan waardoor kinderen het op latere leeftijd erg moeilijk krijgen en vaak gedragsproblemen gaan stellen (en trek dan maar eens recht wat eigenlijk in de eerste levensmaanden had moeten gebeuren).
Ik zeg niet dat dit kind dan een half uur moet brullen op zijn eten ofzo, maar af en toe ondervinden dat alles niet perfect loopt (zoals een handdoek die niet op tijd klaar ligt), is heel leerrijk voor deze kindjes.
Dat je vrouw dus een echte 'moederkloek' is, is duidelijk en dus ook heel goed (dat is haar functie). Het mag alleen niet rigide worden, want dan schiet dat haar doel dus voorbij. Ik stel me hier dus ook de vraag of je vrouw ondertussen misschien bezig is aan een verwerkingsproces of het misschien juist uitstelt. Ook dit kan een verklaring zijn waarom ze jou niet zo gemakkelijk toelaat. Praat met haar, ook over het verwerken van heel dat medische gebeuren dat aan de zwangerschap vooraf ging. Probeer woorden te geven aan je eigen gevoel zodat je vrouw ook woorden krijgt aangereikt om over haar gevoel te praten. Daarnaast moet je voor jezelf ook nagaan wat je grenzen zijn en moet je die duidelijk stellen wanneer die bereikt zijn. Want daar dienen papa's voor. Probeer die grens te installeren op zo'n manier dat je vrouw dit wat kan aanvaarden. De meeste papa's sturen dan de mama's bijvoorbeeld even weg om wat te gaan 'uitwaaien' met vriendinnen, of zoals bij een vriendin van mij: daar stak de papa de I-pod in moeders oren wanneer het kind huilde zodat het kind leerde dat er niet op het minste kikje gereageerd wordt. Want zelfs hele jonge kinderen gaan op den duur huilen om aandacht en niet per se omdat ze honger hebben. Dan wordt het een machtsspel.
Ik weet dat de mama's hier op dit forum in de meerderheid zijn , maar ik wil jou als papa zeker een hart onder de riem steken. Kort samengevat: praten helpt (en dat is hoe vrouwen dingen oplossen), maar soms moet je handelen (en dat is hoe mannen dingen oplossen). Ik supporter ervoor dat je je mannelijke energie wat geïnstalleerd krijgt daar bij je twee vrouwen En hoe je dat doet, moet je zelf een beetje uitzoeken, want dat hoort wat bij hoe je zelf bent. Ga geen dingen doen die niet bij je horen.
Tot slot nog even dit: ik weet niet hoe ik zelf ga reageren als mijn kleintje er is. Misschien word ik wel een even grote moederkloek als je vrouw Dan kan ik nog altijd op dit forum komen kijken, hoe ik er eigenlijk over dacht en hoe het ook eigenlijk moet gaan
Veel succes Seb!