Hallo iedereen,
Ik weet dat dit een 'ouder onderwerp' is maar ik had toch graag mijn ervaring met laag progesteron tijdens zwangerschap (ivf) gedeeld voor zij die hier nood aan hebben. Opgelet: het wordt een beetje een rollercoaster en een echt boek, sorry daarvoor maar ik wil graag het hele verhaal delen
In 2021 ben ik zwanger geraakt bij een 2de poging ivf. De 1ste poging was enkele dagen na de pick-up, met een vers embryo van beste kwaliteit (UZ Jette+OLV Aalst). Kans was heel groot dat het meteen raak ging zijn, maar het mocht helaas niet zijn. Maand daarop een terugplaatsing van een cryo, ook van hele goede kwaliteit. Dit werd een positieve zwangerschap!
De wachtweken naar de zwangerschap toe waren hels, had ook hele erge buikpijnen en dlt was eigenlijk volgens de gynae geen goed teken, net zwanger zijn zou niet zo veel mogen pijn doen. Ook had ik zeker 5 dagen bruin bloedverlies. Met een bang hartje keek ik dus uit naar de zwangerschapstest, je weet maar nooit.
Test was positief! Reden voor de buikpijnen? Geen idee.
Met volle moed keek ik uit naar de toekomst. Was zo gelukkig om te mogen horen: je bent zwanger.
2de bloedafname zwangerschapstest: hcg steeg mooi. Geen reden tot zorgen? Later bleek van wel. Op een dag kreeg ik plots rood bloedverlies. Rood? Bloedverlies? Tijdens de zwangerschap? Nooit een goed teken, toch?! Wat bleek: hcg stijgt mooi, maar progesteron blijft dalen, ondanks het opsteken van Utrogestan. Help!
Advies van gynae=Utrogestan blijven gebruiken, regelmatig op controle komen en afwachten. Moest ook opletten of ik tekenen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kreeg (zou de hoge hcg en lage progesteron kunnen verklaren). Gelukkig was dit niet het geval. Ondertussen had ik constant periodes van afwisselend rood en bruin bloedverlies. Je zou kunnen zeggen dat ik het al gewoon werd, maar dat doe je echt niet, elke keer dat ik weer iets zag, kreeg ik bijna een beroerte van de schrik, want je wilt het wondertje in je buik echt niet verliezen.
Op een dag was het bloedverlies echt erg, en de buikpijnen heel erg, als in een bolletje op de grond ineengekropen zitten. Zo erg. Naar de spoed. Het embryootje had een hartslag, hcg was ok, progesteron stond extreem laag: was toen tussen de 6 en 7 weken zwanger en progesteron stond rond de 4. Voor zij die hier iets van weten, jullie begrijpen dat dit niet goed kan aflopen.
Gynae zei toen (ben het nooit meer vergeten: je bent nu nog zwanger, maar ik weet niet of je dat morgen ook nog zal zijn). Eenmaal thuis, alle symptomen van een miskraam. Moest afwachten, 50/50% kans dat het goedkomt. Moest toen van de gynae progynova inslikken, en Utrogestan blijven nemen.
Uiteindelijk heeft het miskraam zich niet doorgezet, en is mijn klein mannetje blijven "plakken".
Hij (natuurlijk wist ik toen het geslacht nog niet) heeft echt moeten vechten om te overleven, dus voor diegenen die zeggen dat je de natuur maar op zijn beloop moet laten gaan omdat er waarschijnlijk gewoon iets mis is met het embryo en dat je daarom geen ondersteunende medicatie moet nemen, hoop ik dat ik jullie hiermee ongelijk kan aantonen. Er was helemaal niets mis met mijn ventje, integendeel: hij was een echt vechtertje en had alle kansen tegen zich maar hij heeft het zo goed gedaan en is gewoon na 9 moeilijke maanden gezond ter wereld gekomen!
Trouwens: Na die 3 maanden-grens had de placenta het overgenomen en mocht ik stilletjes aan de medicatie afbouwen.
Dus: na een laag progesteron, beginnend miskraam, een fikse bloeding als in de hele vloer lag vol-Sorry voor de detaild maar ja ZO ERG- (4-5 maand zwanger) door een placenta voor de baarmoedersmond (terug utrogestan nemen en 1 maand platte rust): later was de placenta opgeschoven dus was geen probleem meer, echter 20-weken echo werd een velamenteuze insertie ontdekt. Dit is een placenta die uitkomt op de vliezen. Zou voor een groeiachterstand kunnen zorgen.
Na al deze obstakels, is mijn sterrenkijkertje (uit zichzelf gedraaid tijdens bevalling) geboren op 12 Januari 2022 met een lengte van 51cm en een gewicht van 3,728kg, zonder groeiachterstand.
Knap werk, toch?!