angst voor wat komen zal

[liezeke]

lieverds,

zijn het de hormonen die me zo bang maken? de omstandigheden en onzekerheden waar ik me in bevind? alle verhalen van mama'kes met kringen onder hun ogen en tranen erin?

kweet het niet maar vaak overvalt me het gevoel dat ik er niet voor gemaakt ben, dat ik heel de 'horror' van slapeloze nachten en krijsende baby gewoon niet aan zal knn. dat ik die verantwoordelijkheid niet ga knn dragen.

heel raar want voor mijn zwangerschap en ook als ik aant werk ben heb ik dat gevoel helemaal niet, dan geniet ik zelfs van wenende babies. maar nu draait de wereld plots 360° en krijg ik het gevoel dat ik alles 'perfect' ga moeten doen met ons appelke. en mister faalangst staat dan voor de deur. ook omdat ik van ventje niet echt veel hulp kan verwachten, vraag ik me af of ik dat allemaal zo perfect kan als jullie allemaal doen. en natuurlijk zit de angst erin op die slaapdeprivatie (nu ja, mijn normale doen is ook maar 5 uur per nacht) een aanval te doen natuurlijk...

Is dat normaal? moet ik nu een psy bellen?

liesje

[mies]

Liezeke, meisje, dat is doodnormaal hoor. Ik weet dat de threads van de winterploeg zodanig veel bladzijden hebben en dat je dat onmogelijk allemaal kan nalezen, maar ik denk dat wij allemaal die gevoelens hadden. Meestal tegen het einde van de zwangerschap, of toch, dan werden die gevoelens nog veel intenser. Velen van ons draalden op het einde serieus met de voorbereidingen (bijv. valies voor het moederhuis maar niet willen maken enzo), omdat we eigenlijk diep vanbinnen bang waren voor dat grote onbekende van het moederschap.

Ik had zoiets van "shit wat heb ik nu gedaan, er groeit iets in mij en dat is niet meer tegen te houden en dat gaat compleet mijn leven veranderen en ik moet daarvoor zorgen en ik ben toch een dikke egoist dat ik dat absoluut wou en dat kind heeft hier niet voor gekozen en dat gaat terechtkomen bij mij, een mama die keiveel steken zal laten vallen", enzovoort enzoverder...
In een van de hormonale ruzies die ik met mijn man had, zei ik zelfs dat ik mijn dochter naar de vondelingenschuif zou brengen, dat ze dan een beter leven zou hebben dan bij ons

Ach ja, hormonen spelen zeker een rol nu bij de twijfels. Het staat trouwens ook in alle zw-boeken beschreven he. Het zou zelfs de functie hebben om je als mama nu verantwoordelijker te beginnen gedragen (iets wat papa's dus duidelijk missen ).
Maar hormonen spelen dus achteraf ook een rol. Ikzelf was zo overspoeld door de geboorte van mijn dochter, dat ik echt voor haar door een heet vuur zou willen gaan vanaf de eerste seconde. Nu nog trouwens. Mijn dochtertje moest bijvoorbeeld onder de lamp (fototherapie), en ze lag daar dus de ganse tijd te wenen zo alleen in haar bedje in haar blootje met alleen haar pamper en zo'n maskertje aan. Ik heb toen een stoel gepakt, haar vastgenomen om te troosten, een handdoek over mijn hoofd gelegd en ben zelf onder de lamp gaan zitten met haar. Ik was bereid om dat 24u aan een stuk te doen, niemand kon me tegenhouden. Ik die net een keizersnede had gehad, ik die aan het sukkelen was met die borstvoeding enzovoort... alles zou ik hebben gedaan voor dat kind. Dat doen hormonen dus met je.

Ik weet ook niet of je van plan bent om borstvoeding te geven, gezien de medicatie die je moet nemen. Je zal zeker je grenzen moeten stellen in ieder geval. Als je flesjes geeft is het meestal iets minder inspannend in het begin (maar niet altijd hoor). Als je bovendien samen slaapt (in dezelfde kamer), heb je als moeder een zodanig sterk contact met je kind dat je slaapcyclus ook korter wordt en meer is afgestemd op die van je kindje. Je wordt dus sneller en gemakkelijker wakker als je kindje je nodig heeft, het kost je minder "moeite". Dat missen de papa's dus ook...

Zorg ook dat je goed omringd bent door mensen die je kunnen helpen. Regel bijvoorbeeld kraamhulp en vroedvrouw aan huis, en ook een kuisvrouw en steek je vriezer op tijd vol met lekker eten. Zeker als je man zoveel werkt, hij gaat je niet echt kunnen helpen veronderstel ik omdat hij vermoedelijk als zelfstandige geen 10 dagen vaderschapsverlof zal inlassen.

Maar het belangrijkste is, dat je van je kindje ook heel veel terugkrijgt hetgeen je echt een enorme drive geeft. Ikzelf heb bijvoorbeeld een moeilijke huilbaby, maar toch zijn er zoveel goeie momenten die me gewoon doen doorgaan. Ik heb ook zeker minder goede momenten, dat kan iedereen hier lezen... maar die gaan bij mij gelukkig steeds weer over (en als je toch een postpartum depressie zou ontwikkelen is er ook daar hulp voor).
En vergeet ook niet: een kindje doet je beseffen dat niet alles te controleren valt. Het is enerzijds een deel van jou, en anderzijds heb je er geen vat op. Veel vrouwen die perfectionistisch aangelegd zijn proberen dat nog krampachtig vol te houden, maar vroeg of laat besef je dat het simpelweg niet kan. En ook niet hoeft. Mama maakt fouten, dat is nu eenmaal zo. En in de meeste gevallen is dat absoluut niet erg...

PS: ik ken een koppel artsen die een au pair in huis hadden genomen van in het begin. Misschien een idee voor jullie als je daarvoor openstaat?

[liezeke]

merci mies,

deed enorm deugd om je berichtje te lezen.

en inderdaad, ik denk ook dat een moederke van het moment dat het kindje er is door het vuur gaat, zonder twijfel. ik zie het ook elke dag, mama'kes doen al-les voor hun kind. ik heb zelfs een mama die uitzinnig begon te wenen en schreeuwen toen ik vertelde dat ik zwanger was en dus binnen een aantal maanden haar kind niet meer kon behandelen. het kind is wel 'ziek' maar dan nog, hoe hevig dat 'ik-ga-ervoor-en-blijf-vechten' instinct is, hé...
en toch ben ik daar bang voor, zeker omdat ik weet dat ik mezelf kan 'verliezen' in het vechten en ervoor gaan. ik heb het al als ik werk met andermans kinderen wat moet dat niet zijn bij mijn eigen kind...

juist omdat ik weet dat dat zo'n drijfveer is ben ik er bang voor, want oh ja, ik weet dat de supermama niet bestaat, ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen als borstvoeding niet zo lukken (medicatie is niet zo'n probleem wel de slaapdeprivatie), ik weet dat je niet altijd klaar kan staan met een zelfgestoomde maaltijd als je aan het werk bent,ik weet dat ik van tijd tot tijd eens lekker egoïstisch moet zijn maar wat ik vooral ook weet is dat mijn emo aan al die ratio ontzettend lak heeft:)
en uiteindelijk doet wat ze wil...

maar toch heb ik beschermingsmechanismen ingeschakeld ;kraamhulp bestel ik van het moment dat dat kan (en mijn moederschapsverlof in orde is en zo anders heb ik er geen recht op), poetsvrouw wordt ook geregeld, vroedvrouw die aan huis komt, mijn moeder kan (ze heeft het met haar collega al geregeld) komen logeren als het echt niet meer gaat (en wees maar zeker, na vier kinderen riekt ze het van ver;)), mijn schoonmoeder houd ik op veilige afstand (enkel voor kerst en nieuw welkom;), ventje ben ik nu al een beetje aan het klaarstomen om me wat bij te staan, meter (ze weet het nog niet maar ik weet het wel;)) zal ook bij het minste in haar autootje wippen om anderhalf uur te rijden om haar metekindje te verwennen om nog maar te zwijgen over mijn vader, met kerst gaan we een weekje met hen nr zwitserland en hij is nu al aant zagen om ons appelke heel de tijd op hun kamer te mogen hebben (tja, mijn vaderke lijdt aan chronische slapeloosheid, ideale nachtwacht dus;))...
en vooral, ik heb ventje die me op tijd bijna dwingt om los te laten.

goh, ik ken nog zo'n koppel die een au pair in huis heeft, wel een toffe oplossing alleen denk ik dat ik me dan nog eens bezorgd ga voelen dat die au pair het wel naar haar zin heeft... bij de collega van ventje (ook twee artsen) hebben ze het bovenste verdiep van hun huis ingericht voor de respectievelijke schoonmoeders die dan om de beurt in de week komen logeren om de kinderen op te knn vangen, de weekenden regelen ze zo dat ze nooit samen van wacht zijn zodat er toch één thuis is met de kindjes. om eerlijk te zeggen, knap dt ze het doen maar echt geen leven, maar da's persoonlijk natuurlijk.
naast het huis waar we gaan wonen woont een (relatief) jonge weduwe, een heel lieve, die altijd kleinkinderen in huis heeft, ik zag het dan ook al goe zitten om in nood bij haar terecht te knn maar jammer genoeg gaat ze verhuizen.

en ja, dan heb ik ventje nog vaderschapsverlof heeft hij niet, één dag voor de bevalling (als hij niet van wacht is toch) en één dag erna om kindje aan te geven. hij hoopt ook niet van zaalweek te zijn want dan moet hij heel de zaal doen en meestal pas rond tien uur thuis...
ach, dat zullen we nog overleven, denk ik. ik denk dat ik ventje vooral ga nodig hebben als steun;)
en ja dat wakker worden, daar is hij heel goed in geworden, sinds hij wachten moet doen slaapt hij heel licht, alsof hij elke moment een telefoon verwacht, zal dus vlug à la scenario 'papa slaap apart' worden;) misschien kan de poezekop me dan komen steunen;)

liesje

[mies]

Liesje, ik merk dat je je al heel goed aan het voorbereiden bent en al alles goed doordacht hebt. Dat op zich is toch een heel belangrijk teken dat je het weldegelijk aan zal kunnen?

En over dat verliezen in emotie... ik denk dat dat bij de meeste mensen echt niet zo ver komt dat het bijvoorbeeld schadelijk zou zijn voor je kindje. Kijk nu naar mij, ik heb hier op het forum getoond hoe diep een kersverse mama kan zitten. En toch denk ik niet dat mijn kindje daar schade van heeft ondervonden (misschien eens 5 minuten langer laten wenen dan nodig, maar kom, ik heb ze niet dooreengeschud he (wat helaas soms wel kan gebeuren maar je moet op tijd aan de noodrem trekken als je ooit in een dergelijke, herhaaldelijk moeilijke en soms ondraaglijke situatie terechtkomt)).
Ik ben er altijd weer redelijk snel bovenop gekomen, soms op eigen houtje, soms met hulp van vrienden, soms door dit DVO-forum...
Dus laat die emo maar gerust toe, jouw kindje mag gerust eens tranen zien, of een lach, of een onopgeruimd en vuil huis, of een ruzie tussen mama en papa... Je gaat het toch niet opvoeden onder een glazen stulp he...

Wat was weer jouw leuze? "The best is yet to come"!!

[Katleentje]

Hey Liezeke,

Ik moet zeggen dat je je supergoed voorbereid hebt tot hiertoe, chapeau! Ik ben stiekem een beetje jaloers

Heel herkenbaar, je gevoelens, en voor een deel zullen het wel je hormonen zijn, maar voor een groot stuk ook het feit dat het moederschap nu eenmaal een hele grote verantwoordelijkheid is.
Zelf heb ik vooral tijdens mijn eerste zwangerschap veel last hiervan gehad. Helemaal in het begin, na al die vruchtbaarheidsperikelen, die icsi, en dan plots het nieuws dat het gelukt was... Je bent zolang bezig geweest met dat zwanger worden, maar als je het dan bent, is het zo'n schok!

Naarmate de bevalling dichterbij kwam, kreeg ik zelfs nachtmerries, ik droomde dat ik mijn kind in de auto achtergelaten had en er al drie dagen niet naar omgekeken had, dat soort dingen... Ik vroeg me af hoe ik het ging trekken met die nachtvoedingen, de vermoeidheid, de verantwoordelijkheid...

Eens dat mijn dochter geboren was, kreeg ik eigenlijk de grootste klop van allemaal: verdorie, hoe moet ik dat prutske nu groot gaan krijgen? Die gaat haar hart laten breken als tiener en ik kan er niets aan doen om het te voorkomen, ik moet zorgen dat het een gelukkig meisje wordt die haar plan kan trekken in het echte leven...

En weet je wat? Ze is nu vier jaar, en een ongelooflijk vrolijk, zonnig kind, dus ik zal wel iets goed gedaan hebben
In het begin was het moeilijk om alles georganiseerd te krijgen, maar een keer dat we onze draai gevonden hadden, heb ik een enorm zelfvertrouwen gekregen dankzij mijn kind(eren). Ik heb altijd mijn gevoel gevolgd ipv de boekjes, geleerd dat je echt kan vertrouwen op je moederinstinct, en ik trek mij niets meer aan van de commentaren van mijn omgeving (hoewel die niet gemakkelijk opgeven )

Hier op het forum vind je al een hoop steun heb ik ondervonden, en aarzel zeker niet om hulp te vragen. Ik heb nog altijd het gevoel dat vele kersverse mama's de schijn willen hoog houden dat alles perfect en geweldig verloopt, die roze wolk is precies een verplichting. Hier op DVO is het gelukkig nog de uitzondering, waar je eerlijk kan zijn en toegeven dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is in't begin!
Zeker na de bevalling vieren die hormonen nog altijd hoogtij, en dat samen met de vermoeidheid en de aanpassingen in je leven, kan dat wel eens een ferme "doef" geven.

Maar, zoals Mies ook al zei en zoals je zelf aangaf: wat ga jij je appelke graag zien!!!! Geloof me, jij gaat een supergoeie mama zijn, daar twijfel ik geen seconde aan!!!

[Loeki]

Amai zeg jij hebt alles al ferm uitgekiend! Dat had ik ook niet gedaan hoor!

Je gaat 't vast prima doen meid. Mama word je niet zomaar van de ene dag op de andere. Dat is iets dat groeit vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent. En ja het zijn ook de hormonen, maar dat is gewoon een truuk van moeder natuur zodat je er zeker klaar voor gaat zijn! De liefde die je mettertijd gaat voelen voor je kindje is overweldigend en kan beangstigend zijn, maar je zal zien, go with the flow en alles komt vanzelf!

Ik denk dat bijna alle mama's als de kindjes wat groter zijn en kijken terug op die eerste weken, dat ze zeggen "hoe heb ik dat in godsnaam klaargespeeld". Maar op de moment zelf zet je gewoon je verstand op nul, oke je loopt er een paar weken als een zombie bij maar elke mama doet 't voor haar kind. Je kan dat gewoon niet tegenhouden en hoe minder je ertegen verzet, hoe makkelijker het gaat.

Dat bang zijn hoort bij het mama worden!