moeke zijn; gelukkig en triest tegelijk

[liezeke]

dag lieverds,

theeft een tijdje geduurd voor ik hier met mijn 'geboorteverhaal' kwam, heel veel aan de telefoon gehangen, ventje vastgepakt, de poezekop platgeknepen;), bij eigen moeke geknuffeld, getetterd met mijn zussen en broer, gewandeld 'int stad' tussen de mensen die als figuranten in een grote film ronddwaalden...
bij deze mijn geluk en verdriet in een nieuw topicje, ééntje dat ik ook (en god ik ben egoïstisch en ff niet denkend aan jullie, sorry daarvoor) op het zwanger/kinderen post, noem het maar ontkenning maar heej die fase moet ik ook door hé... onze matéo is ook ons kindje en ik zijn moeke:)

woensdagochtend (na een bijna slapeloze nacht vol met harde buiken)heel vroeg richting gent gesjeesd met het ochtendzonnetje in ons gezichtje al was het dat niet dat ons zo stil maakte. aangekomen aan het verloskwartier was murphy weer van de partij, blijkbaar was het een superdrukke dag en moesten we wachten voor er een kamer vrij was (konden die schattekes van vroedvrouwen natuurlijk ook niets aan doen, hé). het anderhalve uur op die stoelekes voor het verloskwartier waren de ergste van heel de dag. ventje was me gaan inschrijven en ik zag verse mama'kes weggebracht worden nr de materniteit en bijna verse mama'kes aangevoerd worden. ik brak. traantjes rolden over mijn wangskes en ff bedacht ik dat het wel een ontzettend raar zicht moest zijn voor iedereen die hier rondliep. dit was toch de 'happy part' van het ziekenhuis? maar dat kon me geen kloten meer schelen, als ik brak dan brak ik, dedju...
ventje kwam ondertss terug en we konden eindelijk binnen op een kamer (nog steeds die vloed van H2O uit mijn vermoeide oogskes). een ontzettend lief vroedvrouwke hielp ons op weg, en stillekesaan kalmeerde ik, deed ik mijn favo-pyjamake met mega bollekes op dat ik van ventje had gekregen op nieuwjaar (dag dat onze Matéo is gemaakt) aan en kroop in het bed met in mijn koppeke dat het wel eens een paar dagen kon duren voor ik hieruit zou komen.
allerschattigst vroedvrouwke en ventje stelden me gerust en werkten een paar formaliteiten af (naampje kindje, wilden we ons kindje zien...) . rond kwart voor tien stond er een nog lievere assistente aan ons bedje met de capsulletjes die zouden zorgen dat onze matéo plaats kreeg om in moekes armen te belanden. ze vertelde (ook weer heel lief) dat meteen een epidurale me aan bed zou kluisteren en aangezien het wel eens heel lang zou knn duren dat dan ook heel lang zou zijn. zucht. hoe lang kan lang zijn als je moet wachten om je lieverd aan de sterretjes te geven. je wil het maar je wil het ook niet. moeke zijn is toch soms verdomd moeilijk;)
dus besliste ik nog maar ff te wachten met die epi en mijn beentjes de weg naar de weecee nog te gunnen:) manman, die weg hebben ze gezien;) en misschien wel goed dat ik niet meteen een epi gevraagd heb, die inleiding werkte ook op mijn darmen;) bovendien was op de weecee zitten de meest 'aangename' (can it be 'aangenaam'?) houding zijn om de contracties op te vangen (en die waren er meteen en hevig). maar mijn darmen waren wel leeg;) na een tijdje;)
toch een uurtje of twee volgehouden en dan toch maar de anestesist laten aanrukken, mijn bloeddruk was ook 'nogal' laag (acht over vijf) waardoor ik sterretjes begon te zien. en hoe lief en zacht ze ook probeerden de vroedvrouw kregen het infuusje er niet in, mijn aders vielen plattekes bij het proberen (tot driemaal toe).
maar anestesist snelde toe,pakte het infuuskitje en hupla, al het traanvocht dat uit mijn oogskes gekomen was druppelde langzaam in mijn bloedvaten. dan me efkes omdraaien, vooroverbuigen, rustig uitademen en voor ik het wist waren mijn beentjes voze, slappe poppebeentjes en kon ik ein-de-lijk doen wat ik altijd al zonder schuldgevoel had willen doen; 'ventje commanderen';)
twas ondertussen al middag en de tijd kroop voorbij, mooi gedisplayed op een megagrote klok aan de wand:) een mens zou gefrustreerd raken van de traagheid van de tijd, hé.
maar ventje was bij mij, mijn contracties waren bijna onvoelbaar en ik had alles wat ik maar wilde om me heen;) de pulpboekskes die ventje was gaan halen interesseerden me voor geen letter... gelukkig had ik marleens boekje 'mama daktari, gynecologe in afrika' mee, lezen over hoe veel erger het kan kan toch (sorry marleen) deugd doen soms... net voor ik erin kon beginnen kwam de auteur van dat boek nog even binnenwippen, toch met traantjes in haar ogen. hoe zo'n stevige madam die vecht tegen onrecht in de wereld, die weet dat elders in de wereld vrouwen veel erger meemaken nog ontroerd kan zijn bij het zien van luierikske liesje in dat proper ziekenhuisbeddeke kickend op de epi en op ventje die mijn eigenste slaafje was geworden;)?
klok aan de wand weigerde dat speedbolleke te slikken en rustig wachten, wat lezen en babbelen deed ons haar ff vergeten.
om half zes kreeg ik nog een paar pillekes opgestoken. één centimeterke. ocharme, één centimeterke na bijna acht uur arbeid;) maar eigenlijk had ik niet anders verwacht. vroedvrouw (tof madammeke) vertelde dat ze de volgende dag ook late had en we haar waarschijnlijk zouden terugzien. tja, shit happens.
dus belde ik mijn eigen moeke op om te vragen of ze nog eens langs zou komen, tging toch nog lang duren;) en of ze bij de weg nog een pizzake wou meebrengen voor tventje, ziekenhuiseten sucks;)
ondertussen begonnen de contracties harder te worden en sneller te komen maar omdat dees bibi wou de sterke uithangen en niet meteen op shot-knopje wou drukken die zware nacht in gedachten hield ze dan maar evekes vol.
rond half zeven kwam de supervisor van dienst (die ook onze echo gedaan had toevallig) nog ff langs op haren toer weer met de mededeling dat het nog lang kon duren...
ze was net de deur ook toen ik een druk voelde ff piepte onder de lakens. onze matéo kwam ook piepen! ventje de gang op gesneld om de dokteres terug te roepen en nog geen twee minuten later en ff meeduwen was hij daar; de mooiste (sorry andere moederkes op deze site maar onze matéo was echt de knapste) jongen van de hele wereld. het gevoel dat ik erbij had, goh, moeilijk te omschrijven. ik was laat maar zeggen zooooooo gelukkig dat ik hem in mijn handen had. hem kon knuffelen. kon 'zien' hoe mooi hij was, hoe hij alles maar dan ook alles (ten zijn zijn open ruggetje) had van zijn papa, het frustreerde me een beetje, ik was toch zijn moeke, hé?;) gelukkig vertelde de vroedvrouw dat kindjes pas later de trekken van hun moeder vertonen omdat de papa hun kindje moet 'herkennen' om te 'erkennen':) oef, allee dan. de dokteres controleerde even het defect op zijn ruggetje, twas groter en hoger dan verwacht. weeral oef, ook al klinkt dat enorm luguber.( ik zou bijna vergeten vertellen dat de placenta heel vlot loskwam en er geen curettage nodig was, joehoe... voort eerst was ik zo trots op mijn baarmoeder, dat ze zo vlot was bevallen, dat ze zo flink haar best had gedaan, dju toch kword er weer emotioneel van;)
maar dat kon me allemaal niet meer schelen, mijn zoontje was geboren, ik had hem als een leeuwin met haar welpje in mijn armen, hij was van mij, lekker puh...
ventje heeft bijna meteen foto's genomen en is toen bij ons komen liggen (ikke met een been dat hing te bengelen over de bedrand:)) en we hebben genoten, genoten van elkaar en van ons zoontje die gewoon per-fekt was...
nog wat foto's genomen (en god, wat zijn we content dat we dat gedaan hebben, hij was ook zooooo mooi) het gevoel van wat-een-wonder-dat-wij-hebben-gemaakt overviel ons. kon ik dit echt? toch nog? enfin, kan hier nog uren doorgaan...

onze matéo is een paar uur bij ons gebleven in onze armen, werd gekust en geknuffeld, bewonderd en bewierookt... ondertussen was mijn eigen moeke aangekomen en kon ook zij haar kleinste kleinkindje bewonderen en beknuffelen.
rond middernacht begon matéo wat af te zien van de warmte en droogte (zijn velletje was heel dun dus 'verdampte' er nogal wat vocht) waardoor we rond half één-één uur hem met zijn knuffelaapje hebben meegegeven om dodo te doen in de frigo zodat ook wij (ikke na een douchke op slappe beentjes;)) fris in een vers bedje kon kruipen en samen met ventje (die ook een bedje had gekregen) een paar uurtjes konden rusten. rond zes uur 's ochtends hadden moeke en matéo genoeg dodo gedaan en konden we weer een knuffelsessie aan. stillekesaan afscheid genomen en hem mooi in bedje gestopt om voor altijd dodo te doen.zijn kistje klaargemaakt (met mini-versie van ventjes auto erin;)) en versierd door zijn neefje en nichtje met sterretjesstickertjes. rond half elf 's ochtends het laatste kusje, de laatste knuffel en laatste wuifje naar de kamer bij het wegrijden...
voor altijd in ons hart.

nu zijn we een paar dagen verder, zeker drie liter traanvocht armer maar toch vol van liefde, liefde voor ons zoontje dat nu al met zijn bomma crème glacekes aant eten is, zijnen bompa (allee die van mij) die nog een glazeke saint emilion grand cru inschenkt en zijn omake die zijn sokskes stopt en met zijn andere oma nr 'the bold and the beautiful' kijkt, opglucht dat hij die zwaartekracht niet moest torsen...

moeke liesje

[grootgevaarke]

Liesje, nogmaals een enorme dikke knuffel. heb ook wat traantjes gelaten bij het lezen van je verhaal. Schrijf er maar vaak over, dat lucht op en later zal je een 'mooie' herinnering hebben, als de ergste pijn wat vervaagd is.

veel sterkte meid

[Sterretje]

Lieve moeke-Liesje,

'k heb je verhaal in stukken gelezen, kon m'n tranen niet bedwingen. Jouw verhaal is echt 'mooi', je hebt het zo mooi beschreven, ik kan het me zo voorstellen.
Jullie zijn kersverse trotse ouders die het beste voor hun kinjde hebben gewild. Matéo* zal ook trots op jullie zijn. Hij is nu heel gelukkig in de sterrenhemel en waakt over jullie!
Een heel dikke knuffel en veel succes met het verwerkingsproces!

[Vereltje]

Ook van mij een dikke knuffel Liezeke. Jullie Matéo heeft zijn eigen verhaal, en zal altijd bij jullie zijn. Ik wens jullie allebei veel sterkte bij dit afscheid. x

[Cassyke]

Moeke liesje,

Wat een ontroerend verhaal! De tranen liepen bij mij ook langs mijn wangen!
Ik vind het heel goed voor jullie dat jullie zo'n mooi afscheid hebben gehad met jullie Matéo*. Nu maakt hij deel uit van de sterren-kindjes en kan zo steeds over jullie waken en jullie hartjes dagelijks verwarmen met zijn liefde die zo diep gaat!
Een dikke knuffel meid!

[Loeki]

Allerliefste moeke liesje,

Ook heeeeeeeeeeel veel knuffels van mij voor jou en je ventje en je allerliefste Matéo! Ook ik huil met je mee lieve meid. Matéo, een prachtige naam voor een ongetwijfeld prachtig venteke...

[jufnel]

Liezeke,

wat een prachtig verhaal
Ik geloof je helemaal als je vertelt dat Matéo 't mooiste kindje is van allemaal.

Heel veel liefs
Jufnel x

[cimoca]

Liezeke,
amai, ik heb je verhaal in stukken moeten lezen. Ik heb tranen met tuiten geweend. Ergens denk ik wat jij zo fantastisch mooi beschreven hebt, ook voor mij louterend werkt.
En neen, het is niet eerlijk dat je jouw Matéo moest afgeven, uit elk woord blijkt je enorme liefde; maar de manier waarop je er mee omgaat is een voorbeeld voor velen.

Bedankt om dit voor ons te beschrijven en ik voel me bevoorrecht dat ik op deze manier Matéo mag kennen.

Heel veel sterkte

Cinne

[wat is er mis?]

Liezeke,

Ook ik heb het in stukken gelezen. Je bent terecht mama en wees er maar fier op! Wees maar lekker fier op je prachtige zoon, ik geloof heel goed dat hij prachtig was. De tranen moet ik tegenhouden. Weet dat je een moedige dame bent!
Weet dat Mateo aan je denkt vanuit de sterrenhemel. En jij zal je kleine man ook NOOIT vergeten!

Dikke dikke dikke knuf lieve meid!

Liefs,

Bokje

[K'tje]

Waauw Liesje, je hebt het zo mooi geschreven...

Ik vind je ongeloofelijk sterk, echt waar, zelf was ik belange zo sterk niet op dat moment.

Ook van mij nogmaals een hele dikke proficiat aan jou en je ventje, jullie zijn mama en papa van een prachtig klein jongetje!

Een hele dikke begripvolle knuffel,
K'tje