OAM

[MA]

alle hij is vertrokken naar het marokaanse trouuwfeest. zegt hij deze morgen ineens dat hij toch maar gaat (vraagt niet of wij gaan..), ging hij tegen 6u daar zijn, tja het is al 20 na en dan konden we nog naar feestje vriendin. Vlak voor hij nu vertrekt vraagt hij of ik misschien mee wil (ja wilde ik eigenlijk wel, maar dan wilde ik op voorhand weten dat we gingen zodat ik me er ook naar kon kleden, fleur al weggedaan hebben)...nu ben ik te koppig en te moe...en voor hij auto instapte (dus helemaal aangekleed zegt hij dan dat als ik niet wil dat hij gaat hij wel thuis blijft en zegt dat ik ziek ben...ja he, dan hoeft het ook niet meer...dat doat hij nu iedere keer...afin, zoals elke vakantie zal ik hem weer eens mogen wakker schudden..

[logost]

Audrey en LM: eigenlijk heb ik niet te klagen in vergelijking met jullie hoor. Mijn man blijft al één dag in de week thuis met WOut zodat ik naar school kan. Hij doet dan ook wel NIKS in het huishouden, het is hier met andere woorden een serieuze puinhoop als ik thuiskom maar goed dat is dan maar zo. Vorige week was echter een topdag voor mij: ik had EN he huis gepoetst (gestofzuigd EN gedweild), gestreken en de was gedaan en gekookt 's middags. In de namiddag heb ik dan zitten studeren. Denk je dat mijne man daar dan iets over zegt??? Kan allen maar vragen of ik nu eindelijk die mensen heb gebeld om offerte te maken voor onze badkamer

Wat betreft dat TV kijken. Het is niet zozeer de verslaving aan TV (want we kijken ook amper), het is gewoon dat wanneer hij Wout heeft, hij hem voor den tv zet omdat hij denk ik niet weet wat hij met Wout moet doen. Oké ik kijk ook wel eens naar tv als hij aan mijn borst drinkt, maar als hij alert is gaat dat ding uit en speel ik met hem. Je merkt ook hoeveel meer Wout lacht naar mij. Ik durf dat dan niet zeggen tegen mijn ventje, maar daar is echt een verschil in aan het komen. Ik vind dat jammer voor Wout, echt waar. Toen ik hem overlaatst vertelde dat een kind die liefde nodig heeft dan zei hij: 'het gaat gewoon niet nu'. Dan heb ik me serieus kwaad gemaakt. Hij kon al niet meegenieten van de zwangerschap omdat hij pijn had aan zijn heup. Oké dat heb ik over me laten gaan, hopend op beterschap na de operatie. Na de operatie kon hij er nog niet van genieten want ik kon met die dikke buik niet echt meer uit de voeten. Enfin dat liet ik allemaal over me gaan, Wout voelde toch alleen mijn liefde in de buik. Dan werd hij geboren en de vaderliefde was er heel snel. Die hele week in de materniteit heeft mijn man hem geen seconden gerust gelaten. Eens we thuis waren kon hij echter niet om met de verandering die Wout teweeg heeft gebracht...

De tv is nog een heel oud gammel spel zonder videorecorder, digitale tv enzo (we zijn dus echt geen tv kijkers )

Wat me ook mateloos grustreerd is dat ventje zijn leven gewoon wil verzetten en Wout dus naar elk mogelijk feestje meesleuren, terug vaker op restaurant gaan enzo en HEM GEEN TUT WILT GEVEN. Ik kan dus op elk feestje een hele tijd met hem rondlopen omdat hij niet kan slapen... uiteraard niet zonder troostmiddel en met zoveel lawaai...

[Wappie]

Pfff, die mannen toch hé
Ik voel me de laatste weken ook een OAM, maar bij mij komt er een einde aan.
Mijn man werkt extreem veel de laatste tijd, en dat weegt een beetje op mij, de jongens en de relatie Hij vertrekt zondagmiddag en is dinsdagavond terug thuis. Dan vertrekt hij opnieuw woensdagmorgen en is opnieuw thuis vrijdagavond. Dus ik sta er helemaal alleen voor. Daarvoor klaagde ik al omdat ik vond dat ik zoveel alleen deed, maar nu hij dag en nacht weg is weet ik maar al te goed dat hij toch 'iets' deed. Ook al was het soms een deel van de nacht op hem nemen zodat we wat konden slapen. Als hij dan thuis is wil hij vooral tijd doorbrengen met de kinderen en begrijp dat maar al te goed. Maar voor de rest gebeurd er niets. En er zijn verschillende zaken die op orde moeten gebracht worden. Rekeningen betalen, klusjes,...
Ik voel me ook steeds meer en meer gevangen in mijn eigen huis. Ik hou van mijn jongens, echt waar, maar ik heb amper tijd voor mezelf...Eind dit jaar zal hij terug meer thuis zijn. Dan zijn het weer wat 'normale' dagen. De sector waar hij in werkt is nu eenmaal niet echt 9to5, en dat wisten we als hij daar begon.
Wat ik wel mis is dat als hij dan toch zoveel werkt hij voor mij part ook meer mag verdienen, want nu vind ik het maar een 'armzalig' loontje voor hetgeen hij presteert! Na de drukke periode zal hij dan ook met zijn baas babbelen.

[Wappie]

Waar ik me ook soms aan stoor is dat ook ik vind dat er in zijn leven niet zo veel veranderd is. Ik zorg heel graag voor de jongens, maar wil af en toe ook wat ontspanning. Nu heb ik echt niets, geen sport, geen hobby, niet eens weggaan met de vriendinnen, want ik geraak gewoon mijn huis niet uit. Een babysit vragen is voor mij geen optie, ik vind ze nog veel te klein om bij 'vreemden' te laten. Hij begrijpt dan ook niet dat dat hetgeen is dat mij zo frustreerd... Hij wordt dan kwaad omdat hij vind dat het mijn schuld is dat ik niet buitenkom, ik kan ze niet loslaten zegt hij.
Ok, ik heb er idd soms moeite mee om weg te gaan zonder hun. Ik verwacht gewoon van hem dat hij eens voor hen zorgt als ik eens weg wil. Maarja, dan moet hij eerst wel thuis zijn Dus de komende weken zit mama Wappie vooral thuis met haar twins...
Ik heb wel onnoemelijk veel respect gekregen voor alleenstaande mama's, want dat moet verdorie niet simpel zijn!
Pfff, ik kan eigenlijk blijven vertellen nu...Binnenkort moet ik babbelen met hem, want voor mij kan dit niet blijven duren.

[dinootje]

Wappie toch, ja met twins denk ik dat het nog veel zwaarder moet zijn, plus die nachten - die wegen toch ook op je gemoed overdag vrees ik.
Ik stond er dan wel alleen voor, maar het was maar met 1 kindje en hij sliep ook elke nacht goed door, ik moest er nooit uit voor hem. Dus denk dat het voor jou nu wel heel erg zwaar moet zijn.

Misschien kan je de kids eens een half dagje naar de crèche brengen om iets voor jezelf te doen? Daar worden ze goed verzorgd, ze zijn het daar gewoon. Is moeilijk, ik weet het, maar zo zou je wat tijd voor jezelf kunnen opkopen.
Of is er misschien een vriendin/familielid die ook kindjes heeft. Kunnen jullie om beurten thuisblijven voor alle kindjes of eens samen een uitstap doen met de kindjes. Misschien vind je wel iets in de buurt waar de kindjes geanimeerd worden, en dat jij ondertussen in de bijgelegen cafetaria iets kan drinken en wat babbelen met je vriendin of zo... Zo amuseren ze zich, ben je dicht bij hen en heb je toch even tijd voor stil te staan bij jezelf.

Je moet er natuurlijk ook de tijd voor vinden hé, moet niet simpel zijn. Met je werk en je huishouden waar je alleen voor staat, schiet er waarschijnlijk al niet veel tijd meer over.
Wat wij ook soms doen, is samen werken. Mijn zus en ik. Dan doen we de kuis bij mij thuis en een andere dag bij haar thuis. Zo ben je met 2 voor de kids en kan je ook wat babbelen intussen

[logost]

Dinootje: eigenlijk vind ik dat je schitterende ideeën hebt. Ik ga er alvast eens enkele van proberen.

Wappie: het moet idd heel zwaar zijn met een tweeling en dan de nachten ook nog eens alleen doen en gaan werken..

Weet je: mijn man vindt me abnormaal omdat ik Wout nog niet graag wegdoe of dat ik het niet leuk vind om gezellig te gaan ontbijten terwijl Wout thuis is bij mijn ouders. Mijn man begrijpt ook niet dat ik graag vanachter in de wagen zit bij hem, dat ik hem de eerste weken niet graag liet wenen, dat ik uren naar hem kan zitten staren en soms naar zijn bedje loop om te kijken of hij nog ademt. Het ergste van al is dat ik dus probeer om mijn man daarin te plezieren en Wout nu al probeer om wat los te laten. Ik zit dus vooraan in de auto (maar kijk bijna voortduren naar achter). Ik heb Wout op 4 weken één dagje naar mijn schoonmoeder gebracht (overkant van de straat) om mijn man te kunnen helpen het terras aan te leggen. Ik ben gaan ontbijten met mijn man terwijl Wout bij mijn mama was. Ik ga studeren en probeer niet teveel aan Wout te denken. Weet je hoe ik me daardoor soms voel: een slechte mama en schuldig ten opzichte van Wout. Ik ben soms ook blij dat ik alleen thuis ben met hem overdag, dan kan hij op mijn buik in slaap vallen, dan kan ik zijn maxi-cosi naast me in de wagen zetten, dan kan ik naar zijn bedje lopen zoveel ik wil... Hij begrijpt echt niet dat dat loslaten helemaal niet zo makkelijk is en helemaal nog niet nodig is op deze leeftijd!

[Sterretje]

logost,
mijn ventje was ook zo. niet onmiddellijk de eerste weken, maar wel na enkele maanden. Ms niet in die mate zoals jouw ventje, maar hij 'zaagde' ook altijd dat we niet meer buiten kwamen, dat IK me teveel aan ons kindje hechtte, dat ik haar niet wou wegdoen, hij lachte toen ik ging kijken hoe ze lag te slapen, enfin, hij kon ook al veel beter loslaten dan ik.
ik heb me niks aangetrokken van z'n commentaar en m'n moederinstinct gevold.
De eerste keer dat we amber een volledige dag weg moesten doen (voor autosalon) heb ik tranen met tuiten gehuild, ze was toen twee maandjes oud.
Hij wou ook eens wat meer weggaan en zei altijd, we doen haar even naar de oma (woont in onze straat). Alsof ik mijn kindje zomaar te pas en te onpas wou en kon doen...
Enfin, 't is ook een heel gedoe geweest met geven en nemen en veel praten met elkaar.
wij hebben toen ook een heuse relatiedip gehad, niet enkel omwille van onze veranderde gezinssituatie maar ook professionele en relationele troubles ...
en je weet hoe mannen omgaan met emoties

in ieder geval heb ik hem als papa altijd super gevonden en ook nu nog doet hij wat ik van hem verlang, maar hij zal ook nooit initiatief nemen van: ik zal eens fruitpap maken, of ik zal eens een luier verversen, of ik zal de luiertas eens nakijken... nee, de hele verzorging komt wel op mijn schouders terecht ('k zou hem eigenlijk toch niet vertrouwen), maar soms steekt dat omdat de mama rol toch nog heeeeeel erg verschilt van de papa rol... zelfs in deze maatschappij

[dinootje]

oei oei nu doen jullie me schrik krijgen. Mijn ventje zegt ook altijd dat ik teveel met de zoon bezig ben, hem te lang knuffel bij het bedritueel,... ik dacht altijd dat dat te maken had met het feit dat het zijn zoon niet is. Dan kan je gemakkelijker afstand nemen, dacht ik, en ook dat hij het bij zijn eigen kindjes ook wel zou doen.
Hij heeft het me echter al gezegd, dat hij denkt dat hij bij zijn eigen kids nog strenger en strikter zal zijn (en hen zeker niet anders zal behandelen dan de zoon), want dat hij het dan volledig zijn verantwoordelijkheid zal vinden dat ze goed opgroeien...
En als ik dat hier zo allemaal lees... zal het typisch mannelijk zijn zeker, om zo goed afstand te kunnen doen van de gevoelsmatige kwesties...

[lisa marie]

daarstraks toch nog wat traantjes gelaten. Een kennis die ook een dochtertje heeft via ICSI (nu 16 maanden) vertelde dat haar man regelmatig op zaterdagvoormiddag met het dochtertje naar de markt gaat, zodat zij ondertussen kan poetsen, en dan zelfs iets gaat drinken met zijn meisje.
Ook gaat hij in de zomer alleen met haar fietsen, neemt dan drinken, koek en pampertje mee. Ziet er zelfs niet tegen op om in een brasserie en plein public de luier te verversen als er geen andere optie is.

Ik weet dat zij het financieel heel wat minder hebben dan wij. Maar wat zou ik graag ons kast van een huis willen ruilen voor een bescheiden woning en meteen mijn spaarrekening willen inruilen. Wel als de papa dan wel veel tijd voor ons zou hebben en ook zulke dingen zou doen.

Zij doen het met heel wat minder dan wij, maar ik denk wel dat zij gelukkiger is dan dat ik op dit moment ben....

[lisa marie]

Ik wil wel niet zeggen dat ik niet gelukkig ben met mijn meisje hoor, integendeel...
Ik bedoelde dat ik me momenteel in mijn relatie, in het hele plaatje, niet zo gelukkig voel.
Er ontbreekt echt iets... en dat iets is spontaan samen leuke dingen doen, in plaats van van tevoren moeten plannen, nooit 's morgens in het weekend zeggen 'het is mooi weer, laten we dit of dat eens doen'. Neen, als mijn man eens een dag vrij wil in het weekend moet dat weken van tevoren bediscussieerd worden.

[Loeki]

Oh Lisa Marie je klinkt echt wel ongelukkig! Dikke dikke knuff meid!

Denk je dat het zo gaat blijven? Kan je je ventje echt niet overhalen ergens anders te gaan werken (want blijkbaar kan hij 't daar toch niet veranderen)? Kvind het echt heel erg... Zijn mama moet dat toch ook begrijpen, dat je ventje niet de hele tijd in de zaak kan zijn. Ze is toch ook jonge mama geweest... Kvraag me af hoe het bij hen thuis dan wel was...

[Kruimel]

Och Lisa Marie, een heel dikke knuf meis. Ik hoop dat jullie hier samen snel een goede oplossing voor vinden.

Superdikkegrotemegaknuf!

[Sterretje]

oooh LM, ik geloof je zoals je't zegt... je 'mist' wel iets hé, iets wat je gezinsgeluk compleet maakt.

Meid, probeer er over te praten met je man. Nu jullie allebei nog een leeftijd hebben en een jonge baby waar je van kan profiteren...
Eerlijk, ik zou 't niet kunnen alles zo maar alleen beredderen, en die mooie momenten missen van samen dingen te doen, te genieten.
Ik hoop zo dat je minstens eens 1 dag per maand krijgt samen met je ventje!

[Wappie]

LM, hele dikke knuff! Je bent echt een beetje ongelukkig hé Je moet echt proberen te praten met het ventje en hem duidelijk maken wat jouw zorgen en frustraties zijn!
Ik vind het erg om te moeten toegeven, maar ik begrijp je eigenlijk wel.
Hier ook een man die niet veel thuis is, en als hij dan thuis is dan wil hij ook thuis blijven. Ipv eens te gaan wandelen, of er met ons viertjes op uit te trekken. Hij is wel bezig met de jongens als hij thuis is, maar eens op uitstap gaan hebben we eigenlijk nog niet gedaan als gezinnetje Alleen de 'verplichte' zaken, zoals baby-borrel, bezoekje bij grootouders,... Als ik dan een jong gezinnetje tegenkom dat gezellig wandelt in de herfstzon steekt het wel bij mij.
Wel ga ik zelf wandelen of fietsen met de jongens, maar hij doet dit niet.
En versta me niet verkeerd hoor, ik weet dat geld niet gelukkig maakt, maar het is dus niet dat wij goed rondkomen elke maand. We moeten goed tellen en puzzelen om rond te geraken. Dat baart me soms heel veel zorgen, hij werkt zo hard en we komen nog niet rond

[logost]

Mmm nu voel ik me weer schuldig dat ik hier ook mijn probleempjes kom posten.
LM en Wappie: geld heeft hier helemaal niks mee te zien he. Ik denk dat we allemaal heel goed snappen dat geld niet gelukkig maakt. Het maakt de dingen gemakkelijker, maar als ik het zou kunnen ruilen voor een heel erg gelukkig leven zou ik er ook over denken hoor. Wat jullie (en ik ook) vragen van je man is liefde en aandacht voor jullie hele gezinnetje, niet alleen voor de kinderen. Dat kost jammer genoeg geen geld he. Je kan het niet kopen. Bij ons is die liefde ontstaan vanop het moment dat er een tweede (of derde) hartje klopte in ons lichaam. Die liefde is alleen maar ontzettend gegroeid en of ik nu een houten trein koop voor mijn schatje of ik geef hem een hele dikke knuffel of ik ga met hem wandelen... hij vindt vooral de laatste 2 zaken leuk.

Dan komen we bij 'ons' probleem terecht. Gisteren hebben we nog maar eens een serieus gesprek gehad. Maar met serieus bedoel ik dan ook echt serieus. We maken geen ruzie in de zin van naar elkaar roepen enzo, we praten en laten elkaar uitspreken en proberen ons in te leven in de andere maar ondanks dat alles is het echt behoorlijk zwaar aan het wegen op ons relatie.
's maandags en donderdagmiddag blijft mijn man thuis om op Wout te letten. Ik ben dan niet thuis. Als ik dan thuiskom is hij net zoals mij: "zo nen flinke baby, we hebben dit en dit en dit gedaan" (wandelen is daar ook niet bij hoor, of eens een uitstapje doen maar ja hij is nog maar 7 weken). Dus ik steeds heel blij dat het weer zo goed is gegaan en dat papa ook blij is om papa te zijn.
Gisteren komt hij thuis om 17.30u (Wout was net wakker) en ik wou nog heel vlug naar de winkel want hij wou iets lekkers maken). Enfin we voelden ons beiden goed en ik dacht: we maken het gezellig, ik haal wat sushi en dan kunnen we lekker genieten tijdens het koken. Dat was dus allemaal leuk. We zetten kaarsjes op tafel en ik leg Wout in zijn bedje. Hij neut echter nog wat, dus ik begin al sneller te eten tot grote frustratie van mijn man. Ik haal hem na een 15tal minuutjes terug uit bed omdat ik schrik heb dat hij nog moet boeren en omdat ik hem gewoon heel graag bij ons wou (ik had hem nog maar amper gezien). Mijn man dus heel kwaad. Hij is duidelijk jaloers op Wout. Hij wilt zijn vrouw terug. Als ik dan zeg dat hij gewoon moet aanvaarden dat de noden van Wout ALTIJD eerst zullen komen en dat hij moet leren om te genieten van ons drietjes, dan wordt hij lastig want hij wilt koppel-dingetjes doen...