Hey allemaal,
Ik voel me schuldig en ik weet eerlijk waar niet of het terecht is of dat ik moet leren loslaten. Zouden jullie heel eerlijk willen antwoorden? Ik kan het best aan hoor als ik me terecht schuldig moet voelen.
Ik voel me dus schuldig als ik Woutje (2 maand) in zijn park of op zijn speelmat leg. Hij zit daar dan wel goed naar te kijken en te lachen en hij maakt er zelfs geluidjes tegen. Enfin hij heeft het daar wel goed. Ondertussen kook/kuis of studeer ik. Ik voel me dan eigenlijk schuldig dat IK er niet mee bezig ben. Hij vindt het steeds zo plezant als ik tegen hem praat of wanneer ik gekke bekken trek en ik vraag me dus af of baby's niet net heel erg veel nood hebben aan hun mama die bij hen is. Zodat ze zich geliefkoost voelen en dat ze zich veilig voelen.
Ook papa kan die blije blikken van Woutje niet krijgen of toch niet zoals hij naar mij kijkt. Maar het lukt me niet om heel de dag met hem bezig te zijn. Willen heel graag, kunnen moeilijk omdat er nu eenmaal nog die studies zijn.
Ben ik een slechte mama omdat ik hem 2 dagen in de week alleen bij papa laat?
Neem ik hem best zoveel mogelijk bij mij?
Dan een andere vraag: gaat hij me nog herkennen als hij naar de onthaalmoeder gaat van 's morgens vroeg tot 's avonds? Gaat hij de onthaalmoeder liever zien? Gaat die mijn plaats innemen en alle nieuwe leuke dingen eerst zien? Gaat hij zijn eerste woordje bij haar zeggen? Zal hij mama zeggen tegen haar? Nog een hele maand en ik ben daar nu al zo mee bezig... nog helemaal niet klaar voor dus.
Schuldgevoel?
-
Sterretje
- Berichten: 12336
- Lid geworden op: 18 december 2007, 15:11
hey
je gevoelens en je vrees is normaal hoor... En nee, je hoeft niet de hele dag met wout bezig te zijn.
hij wordt nu een beetje ouder en kan meer en meer zelfstandig zijn. Dat wil zeggen, hij hoeft niet constant gepakt en betutteld te worden. ze moeten nu langzaamaan leren dat mama niet constant bij hen is.
en wees gerust, de onthaalmoeder zal ook niet elke minuut vd dag aan z'n bedje/relaxje staan.
tot de leeftijd van zes maand kan je ze niet 'verwennen', maar wel 'gewennen'.
Dat gewennen geeft volgens mij alleen een gevoel van geborgenheid en veiligheid, en zolang je ze niet in een paniek alleen laat (zodat ze echt bang zijn en krijsen) kan je ze dus ook niet 'verwaarlozen'.
Dus ik vind dat je er goed aan doet om hem af en toe eens een uurtje alleen te laten. hij moet dat echt leren hoor...
en nee, ze gaan de onthaalmoeder echt niet liever zien.
hij komt uit jouw buik hé, kent jouw geur en jouw stem al langer. Hij kent het bij jullie thuis en zal altijd weten wat thuis is en wat OM is.
De verzorgsters weten ook wel dat ze een opvangkindje niet als hun eigen baby moeten behandelen en ze zullen ze ook nooit knuffelen en kussen zoals wij met onze kindjes doen, snap je? ze zullen dus nooit de hele moederrol vervangen.
En ja, ik voelde me ook schuldig (en soms nog) als ik eens alleen wegben, of een oppas moet zoeken, of niet thuis kan blijven als ze ziek is.
dat hoort jammer genoeg bij het leven en maakt deel uit vh loslaatproces.
Ik denk dat we daar als mama (en papa) moeten in groeien en evolueren.
toen ik in het zkh was, hing amber duidelijk meer aan de papa en ze huilde soms zelfs bij mij. ze had er duidelijk geen last van dat ik er niet voor haar was, en mijn moederhart bloedde.
Maar eens ik thuis was en terug meer tijd met haar doorbrak was ze terug mijn grote lieveling. Ze kende me terug en wou meer dan ooit bij mij zijn. Het bewijs voor mij dat ze echt wel hun mama kennen.
Wat niet wegneemt dat ik nog steeds denk dat ik vervangbaar ben (op deze leeftijd)
je gevoelens en je vrees is normaal hoor... En nee, je hoeft niet de hele dag met wout bezig te zijn.
hij wordt nu een beetje ouder en kan meer en meer zelfstandig zijn. Dat wil zeggen, hij hoeft niet constant gepakt en betutteld te worden. ze moeten nu langzaamaan leren dat mama niet constant bij hen is.
en wees gerust, de onthaalmoeder zal ook niet elke minuut vd dag aan z'n bedje/relaxje staan.
tot de leeftijd van zes maand kan je ze niet 'verwennen', maar wel 'gewennen'.
Dat gewennen geeft volgens mij alleen een gevoel van geborgenheid en veiligheid, en zolang je ze niet in een paniek alleen laat (zodat ze echt bang zijn en krijsen) kan je ze dus ook niet 'verwaarlozen'.
Dus ik vind dat je er goed aan doet om hem af en toe eens een uurtje alleen te laten. hij moet dat echt leren hoor...
en nee, ze gaan de onthaalmoeder echt niet liever zien.
hij komt uit jouw buik hé, kent jouw geur en jouw stem al langer. Hij kent het bij jullie thuis en zal altijd weten wat thuis is en wat OM is.
De verzorgsters weten ook wel dat ze een opvangkindje niet als hun eigen baby moeten behandelen en ze zullen ze ook nooit knuffelen en kussen zoals wij met onze kindjes doen, snap je? ze zullen dus nooit de hele moederrol vervangen.
En ja, ik voelde me ook schuldig (en soms nog) als ik eens alleen wegben, of een oppas moet zoeken, of niet thuis kan blijven als ze ziek is.
dat hoort jammer genoeg bij het leven en maakt deel uit vh loslaatproces.
Ik denk dat we daar als mama (en papa) moeten in groeien en evolueren.
toen ik in het zkh was, hing amber duidelijk meer aan de papa en ze huilde soms zelfs bij mij. ze had er duidelijk geen last van dat ik er niet voor haar was, en mijn moederhart bloedde.
Maar eens ik thuis was en terug meer tijd met haar doorbrak was ze terug mijn grote lieveling. Ze kende me terug en wou meer dan ooit bij mij zijn. Het bewijs voor mij dat ze echt wel hun mama kennen.
Wat niet wegneemt dat ik nog steeds denk dat ik vervangbaar ben (op deze leeftijd)
-
dinootje
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 14 december 2009, 14:36
Logost, het is zeker niet slecht om je kindje zich alleen te laten bezighouden! Hij is op zijn gemak, hij kan je waarschijnlijk zien of horen. Zo krijgt hij de kans zijn lichaampje te ontdekken, zichzelf te leren bezighouden en wat er nog allemaal op zijn ontwikkelingspad komt.
Ik heb onlangs een boek gelezen waarin staat dat ze motorisch veel sneller ontwikkelen als je ze regelmatig alleen laat ontdekken, want bij jou op schoot zijn ze veel beperkter en/of bezig met jou.
Het schuldgevoel is wel normaal, zeker niet mee inzitten.
De OM is een andere persoon, waar hij zich wel aan zal hechten maar je zal nooit door haar verstoten worden van de mama-plaats hoor! Mijn zoon herinnert zich zijn OM niet meer, wel de oppas waar hij naartoe ging na school in de kleuterklas. Soms stelt hij dan wel vragen als hij foto's bekijkt, hoe ze was enz.
Sterretje, praktisch gezien ben je misschien vervangbaar, maar emotioneel gezien toch niet hoor. Ok, stel dat je nu uit Ambers leven verdwijnt, zal ze zich jou niet meer herinneren. MAAR ze zal wel met en levenslange mentale kwestie zitten, het gemis van de mama en alle vragen die daarbij horen. Cfr. adoptiekindjes, die hebben vaak ook enige tijd bij hun mama doorgebracht en ze hebben allemaal een serieuze fase van zoeken naar hun identiteit.
Ik ken een kindje van 9, hij is zijn mama verloren toen hij 3,5jaar was. Hij weet hoe zijn mama eruit zag, doordat hij vaak foto's ziet. Maar herinneringen heeft hij niet meer. Zijn grote broers vertellen wel vaak over haar en zo heeft hij toch een beeld, zegt hij zelf.
Dit ventje heeft het bij-zon-der moeilijk gehad toen zijn mama stierf, weer bedplassen, een plotse gigantische terugval in spraak, angst,... en het valt nu nog voor dat hij niet kan slapen van de daaraan gerelateerde nachtmerries.
Maar voor buitenstaanders leek het alsof dit manneke er geen last van had. Want bvb. voor de eerste moederdag na haar overlijden was hij een cadeautje aan het maken, met haar foto naast hem. En hij zij tegen iedereen die het horen wilde - op een zeer luchtige toon - dat hij dit maakte voor zijn mama maar dat ze dood is en hij het dus bij haar foto zal zetten. Op heden zie je niks aan hem, maar hij kan vaak zo zitten mijmeren en mist haar echt wel.
Ik heb onlangs een boek gelezen waarin staat dat ze motorisch veel sneller ontwikkelen als je ze regelmatig alleen laat ontdekken, want bij jou op schoot zijn ze veel beperkter en/of bezig met jou.
Het schuldgevoel is wel normaal, zeker niet mee inzitten.
De OM is een andere persoon, waar hij zich wel aan zal hechten maar je zal nooit door haar verstoten worden van de mama-plaats hoor! Mijn zoon herinnert zich zijn OM niet meer, wel de oppas waar hij naartoe ging na school in de kleuterklas. Soms stelt hij dan wel vragen als hij foto's bekijkt, hoe ze was enz.
Sterretje, praktisch gezien ben je misschien vervangbaar, maar emotioneel gezien toch niet hoor. Ok, stel dat je nu uit Ambers leven verdwijnt, zal ze zich jou niet meer herinneren. MAAR ze zal wel met en levenslange mentale kwestie zitten, het gemis van de mama en alle vragen die daarbij horen. Cfr. adoptiekindjes, die hebben vaak ook enige tijd bij hun mama doorgebracht en ze hebben allemaal een serieuze fase van zoeken naar hun identiteit.
Ik ken een kindje van 9, hij is zijn mama verloren toen hij 3,5jaar was. Hij weet hoe zijn mama eruit zag, doordat hij vaak foto's ziet. Maar herinneringen heeft hij niet meer. Zijn grote broers vertellen wel vaak over haar en zo heeft hij toch een beeld, zegt hij zelf.
Dit ventje heeft het bij-zon-der moeilijk gehad toen zijn mama stierf, weer bedplassen, een plotse gigantische terugval in spraak, angst,... en het valt nu nog voor dat hij niet kan slapen van de daaraan gerelateerde nachtmerries.
Maar voor buitenstaanders leek het alsof dit manneke er geen last van had. Want bvb. voor de eerste moederdag na haar overlijden was hij een cadeautje aan het maken, met haar foto naast hem. En hij zij tegen iedereen die het horen wilde - op een zeer luchtige toon - dat hij dit maakte voor zijn mama maar dat ze dood is en hij het dus bij haar foto zal zetten. Op heden zie je niks aan hem, maar hij kan vaak zo zitten mijmeren en mist haar echt wel.
-
wat is er mis?
- Berichten: 8877
- Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56
Logost,
Sterretje hft het eigenlijk al allemaal gezegd.
Wees blij dat Woutje alleen kan spelen. Het maakt het jouw leven er ook makkelijker op hoor. Want de dingen die je opsomt, het huishouden enzo, moeten toch gebeuren hoor. En ja bij jou jammer genoeg ook studeren. Maar het moet hé. En als hij zich ondertss alleen kan amuseren is dat alleen maar fijn voor je.
Kijk hé, ik had een huilbaby en was eigenlijk best wel wat jaloers op mensen die een baby hadden die ze "gewoon" in het park konden leggen en die zichzelf bezig hielden. Dat kon niet bij Adie. En heel soms "vervloek" je dan de baby. Natuurlijk blijf je hem graag zien hé. Maar hopelijk snap je wel wat je wil zeggen.
Ik begrijp ook wel jouw schuldgevoel hoor, laat me dat niet minimaliseren. Maar het is ergens normaal. Je bent mama en je wil ook ergens bij je baby zijn. Het is een natuurlijk aantrekkingskracht. Maar je moet tegelijk idd ook loslaten. Je doet dat super. Daar ben ik van overtuigd. En de momenten dat je dan met Woutje bezig bent zullen jullie beiden dubbel genieten. Dat is wat ik ook wilde zeggen met mijn paragraaf hierboven. Je krijgt de kans echt te genieten. Terwijl ik hem soms te veel als een "last" zag. Ik overdrijf het bewust hé, want uiteindelijk was Adie nooit een echte last.
En nee hoor, je kindje zal jou als mama blijven kennen hé. Je bent de vaste waarde naar wie hij altijd terugkomt hé. En het is zoals Sterretje zegt, ze hebben daar ook niet alleen hem hé. Ze hebben niet de tijd om mama ervoor te zijn. Als je me snapt.
Maar dikke knuf hoor.
Liefs,
Bokje
Sterretje hft het eigenlijk al allemaal gezegd.
Wees blij dat Woutje alleen kan spelen. Het maakt het jouw leven er ook makkelijker op hoor. Want de dingen die je opsomt, het huishouden enzo, moeten toch gebeuren hoor. En ja bij jou jammer genoeg ook studeren. Maar het moet hé. En als hij zich ondertss alleen kan amuseren is dat alleen maar fijn voor je.
Kijk hé, ik had een huilbaby en was eigenlijk best wel wat jaloers op mensen die een baby hadden die ze "gewoon" in het park konden leggen en die zichzelf bezig hielden. Dat kon niet bij Adie. En heel soms "vervloek" je dan de baby. Natuurlijk blijf je hem graag zien hé. Maar hopelijk snap je wel wat je wil zeggen.
Ik begrijp ook wel jouw schuldgevoel hoor, laat me dat niet minimaliseren. Maar het is ergens normaal. Je bent mama en je wil ook ergens bij je baby zijn. Het is een natuurlijk aantrekkingskracht. Maar je moet tegelijk idd ook loslaten. Je doet dat super. Daar ben ik van overtuigd. En de momenten dat je dan met Woutje bezig bent zullen jullie beiden dubbel genieten. Dat is wat ik ook wilde zeggen met mijn paragraaf hierboven. Je krijgt de kans echt te genieten. Terwijl ik hem soms te veel als een "last" zag. Ik overdrijf het bewust hé, want uiteindelijk was Adie nooit een echte last.
En nee hoor, je kindje zal jou als mama blijven kennen hé. Je bent de vaste waarde naar wie hij altijd terugkomt hé. En het is zoals Sterretje zegt, ze hebben daar ook niet alleen hem hé. Ze hebben niet de tijd om mama ervoor te zijn. Als je me snapt.
Maar dikke knuf hoor.
Liefs,
Bokje
-
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Logost ik denk dat elke mama dat gevoel wel eens heeft hoor meid, helemaal normaal volgens mij.
Ik denk dat Woutje er alleen maar voordelen bij heeft door alleen te spelen, hij gaat dingen ontdekken en vanalles leren.
Trouwens kindjes die alleen kunnen spelen en goed alleen in slaap kunnen vallen, dat is allemaal goed voor hun zelfvertrouwen.
Als hij flink speelt, ga dan maar regelmatig eens even naar hem toe en zeg maar hoe flink hij is!
Ik werk in de crèche en zie vaak kindjes waar thuis de hele dag mee rondgelopen wordt en die ukjes wenen daar veel hoor. Wij kunnen ze niet constant die aandacht geven die de mama hen thuis geeft, al doen we wel ons best maar dat gaat gewoon niet.
Dus als Woutje het bij u thuis gewoon is om alleen te spelen, dan gaat hij bij de onthaalmoeder het ook goed naar zijn zin hebben.
Voor Woutje alleen maar voordelen en als mama alles gedaan heeft wat ze moest doen, terwijl Woutje flink speelt heeft, dan heeft hij ook een kalme mama die kan genieten van haar kindje zonder te moeten denken wat er nog allemaal gedaan moet worden.
EN dan kan mama ook wat rusten als Woutje slaapt, ook HEEL belangrijk.
Dus niet schuldig voelen meid, je doet dat goed!
Ik denk dat Woutje er alleen maar voordelen bij heeft door alleen te spelen, hij gaat dingen ontdekken en vanalles leren.
Trouwens kindjes die alleen kunnen spelen en goed alleen in slaap kunnen vallen, dat is allemaal goed voor hun zelfvertrouwen.
Als hij flink speelt, ga dan maar regelmatig eens even naar hem toe en zeg maar hoe flink hij is!
Ik werk in de crèche en zie vaak kindjes waar thuis de hele dag mee rondgelopen wordt en die ukjes wenen daar veel hoor. Wij kunnen ze niet constant die aandacht geven die de mama hen thuis geeft, al doen we wel ons best maar dat gaat gewoon niet.
Dus als Woutje het bij u thuis gewoon is om alleen te spelen, dan gaat hij bij de onthaalmoeder het ook goed naar zijn zin hebben.
Voor Woutje alleen maar voordelen en als mama alles gedaan heeft wat ze moest doen, terwijl Woutje flink speelt heeft, dan heeft hij ook een kalme mama die kan genieten van haar kindje zonder te moeten denken wat er nog allemaal gedaan moet worden.
EN dan kan mama ook wat rusten als Woutje slaapt, ook HEEL belangrijk.
Dus niet schuldig voelen meid, je doet dat goed!
-
JufKaat
- Berichten: 428
- Lid geworden op: 9 mei 2009, 21:57
Ons Lili zit ook vaak in haar relax, schommel of ligt in haar park. Ze vindt het zalig om naar haar mobiel te staren of aan haar houten speeltjes te draaien aan de relax. Ze vindt het helemaal niet erg als ik dan even iets anders doe! Ik voel me ook beter als die afwas weg is of die strijk gedaan en dat geruste gevoel breng ik over op haar! 2 blije gezichten dan!
Zeker niet over inzitten Logostje!
Zoen xxx
Zeker niet over inzitten Logostje!
Zoen xxx
-
pelkie
- Berichten: 1927
- Lid geworden op: 15 oktober 2007, 9:49
Tuurlijk hoef je er niet voortdurend mee bezig te zijn. Als hij in zijn relaxje ligt, geef je hem de kans andere dingen te ontdekken en zichzelf op andere manieren te ontwikkelen, zeker omdat hij het nog leuk schijnt te vinden.
Qua onthaalmoeder: in't begin gaat hij 't nog niet echt merken, dan gaat er een periode zijn van scheidingsangst, dat't moeilijk is hem af te zetten zonder wenen. Daarna leren ze meestal dat't nu eenmaal een deel van het ritme is: afgezet te worden (bij ons gaat dat nu zeer neutraal: ze springt niet in de armen, maar laat zich wel gemakkelijk overdragen). Tegen 4 u zit ze klaar aan't hekje omdat ze weet dat't bijna tijd is. Dan vliegt ze in onze armen
En de eigen mama blijft de eigen mama hoor, die gaat boven alles
Qua onthaalmoeder: in't begin gaat hij 't nog niet echt merken, dan gaat er een periode zijn van scheidingsangst, dat't moeilijk is hem af te zetten zonder wenen. Daarna leren ze meestal dat't nu eenmaal een deel van het ritme is: afgezet te worden (bij ons gaat dat nu zeer neutraal: ze springt niet in de armen, maar laat zich wel gemakkelijk overdragen). Tegen 4 u zit ze klaar aan't hekje omdat ze weet dat't bijna tijd is. Dan vliegt ze in onze armen
En de eigen mama blijft de eigen mama hoor, die gaat boven alles
-
Wappie
- Berichten: 3749
- Lid geworden op: 7 oktober 2008, 9:56
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 64 gasten