Natuur is onvoorspelbaar

[AnH]

Hallo,

Ik wil graag ook even mijn verhaal kwijt.
2013 waren we klaar voor de grote stap te zetten. Er mocht een klein wondertje komen in ons leven.
We moesten er nog maar aan denken en we waren zwanger.
In juli 2014 kregen we na een droomzwangerschap en bevalling een prachtige dochter.
Twee jaar later waren we klaar voor nog een nieuw wondertje. Omdat het vorige keer allemaal zo snel en vlot ging, dachten we dat het voor een tweede ook zo snel zou gaan.
Niets was minder waar.

De laatste dag van de paasvakantie, 11 april 2016, ik zal het nooit vergeten.
Enkele dagen geleden was ik bij mijn huisarts langs geweest omdat ik aan de linkerkant een zeurende pijn had. Een zwangerschapstest wees eerder al uit dat ik niet zwanger was, en de huisarts stelde mij gerust dat mijn darmen wat gevoelig waren maar dat er verder niets aan de hand was.
Tot ik die zondag toch maar even naar de huisartsenwachtpost ben gegaan omdat de pijn bleef duren, en zelfs niet overging met pijnstillers. En nu werd de pijn toch wel harder en harder.
De arts stuurde me meteen door naar spoed, want het zou toch iets ernstig kunnen zijn.
Op spoed aangekomen hebben ze me meteen helemaal onderzocht. De gynaecoloog van wacht had jammer genoeg geen goed nieuws. Ze zei dat ik zwanger was, maar dat het geen positieve zwangerschap was. Ik moest meteen worden geopereerd. Dit was een grote schok. Eerst moesten we het nieuws verwerken dat we zwanger waren, en daarna dat ik een operatie moest ondergaan. Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gerold en werd ik wakker met het nieuws dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad. Het vruchtje was i n mijn linker eileider blijven vastzitten, is daar beginnen groeien, maar had geen plaats meer om verder te groeien. Ze waren er net op tijd bij voor het zou openbarsten. Ze hebben het stukje er tussen uit gehaald en dicht gemaakt
Ik heb nadien een goed gesprek gehad met de gynaecoloog. Ze stelde me gerust dat dit niet veel voorkomt en al helemaal geen 2de keer.
Ik heb dit toen enkel aan onze ouders verteld omdat we vol goede moed voor een goede zwangerschap wilde gaan. Zodat we later konden zeggen: "We hebben eerst wat pech gehad, maar nu hebben we goed nieuws".
Ook voelde ik me een beetje gefaald. Mijn lichaam heeft niet gedaan wat het moest doen....

Na één cyclus voorbij te laten gaan, waren we er weer helemaal klaar voor.
En een maand later had ik meteen al een positieve zwangerschapstest. We waren echt in de wolken.
Maar net voor de grote vakantie begon (26 juni 2016, ik was 5 weken zwanger) ben ik opgestaan met een helse stekende buikpijn.
Gelukkig kon ik meteen terecht bij mijn gynaecoloog. Ze kon niet meteen iets vinden en stuurde me naar huis met de kans dat ik een natuurlijke miskraam zou doen.
Thuis gekomen werd het alleen maar erger. Ik kreeg oorsuizingen, ik viel flauw en kon niet meer van de pijn. Toch maar even terug naar spoed.
Daar aangekomen hebben ze me net kunnen opvangen en meteen een spoed operatie opgestart.
Toen ik daarna wakker werd, is er toch iets in mij gebroken.
Ik kreeg te horen dat ik een 2de buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Dit keer had het vruchtje zich genesteld op het litteken van de eerste operatie. Dat vruchtje was afgescheurd en ik had een zware inwendige bloeding.
Dit keer duurde het herstel toch veel langer, omdat het echt op het nippertje was. Maar ook mentaal had ik deze keer iets meer tijd nodig.

In november 2016 won het vertrouwen van de angst om er toch weer terug voor te gaan.
Ook dit keer waren de gynaecologen weer heel positief. En dat gaf ook weer zelfvertrouwen.
Ondertussen zijn we april 2017 en we zijn nog steeds niet zwanger geraakt.
Gynaecologen denken nu dat ik een dominante linker eierstok heb. Dat ik dus enkele maanden na elkaar een eisprong heb langs de linker kant. Het ziet er ook naar uit dat mijn rechter eileider het eicelletje niet wil oppikken.
Voor het eerst is er nu het woord IVF gevallen. Eind april hebben we een intake gesprek over hoe alles in zo'n werk gaat.
We zitten met heel veel vragen en er komt heel veel nieuws op ons af nu.
Ook vind ik het heel frustrerend dat we eerst zo'n gemakkelijke eerste zwangerschap hebben gehad en nu in dit verhaal terecht zijn gekomen.
Vele zeggen dat ik blij mag zijn dat ik al zo'n prachtige dochter heb rondlopen. En ze hebben ook gelijk natuurlijk. Maar toch willen we super graag nog zo'n klein wondertje. We voelen dat ons gezin nog niet compleet is.

[Carlijne80]

Wat een heftig verhaal... Ikzelf heb gelukkig nooit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, maar ik weet wel dat dit voor de moeder heel gevaarlijk kan zijn. Als je dit dan nog 2 keer moet meemaken, kan ik me voorstellen dat dit toch wel een grote psychologisch en fysieke impact moet hebben. En mensen hebben natuurlijk makkelijk praten als ze zeggen: je hebt al een prachtige dochter. Als jij nog een kinderwens hebt, dan wil je dat natuurlijk helemaal niet horen... Ik wens je in alle geval veel moed toe en hoop dat het intake gesprek positief nieuws zal brengen.