Start Ivf augustus 2017 - wie nog?

[Lucy1986]

Amai Snoopy, dat zal wel heftig geweest zijn! Gelukkig is alles gewoon in orde!

[Snoopy90]

Hoe is het met iedereen?

Lucy ben je al ongesteld geworden? Hopelijk wel! Gek hoe je soms zo roept op de regels en dan soms weer niet. ☺

[Snoopy90]

Dames, geen reactie meer na mijn positieve test..jammer!

Hoe is het toch met jullie? Ik zou jullie maar al te graag blijven steunen hoor...

[Oregano]

Hier best Ok, maar mocht jammer genoeg dan toch niet starten met ivf op 8/11 wegens verhoogd oestrogeen. Bleek aan endemetriosecystjes te liggen die intussen leeggeprikt zijn... nu tem 30/11 aan de pil, 5/12 weer bloedname en echo en hopen dat ik dan wel kan starten!!

Hoe is het met jou, hoe ver ben je en hoe voel je je?

[Snoopy90]

@oregano fijn dat je antwoord.

Vervelend dat je niet mocht starten. Nu maar weer zorgen dat de dagen snel voorbij vliegen en je weer snel kan starten want daarvoor ben je in de mmm tenslotte. Niets doen lijkt dan soms zo verloren tijd maar hopelijk wordt het geduld snel beloond.

De cystes zaten in je baarmoeder of op je eierstokken?

Hier gaat het wel. Veel last eigenlijk. Misselijk, overgeven.. ik ben nu 10 weken ver.

[Oregano]

In de buurt van mijn eierstokken, denk ik. Geen idee of ze ze hebben laten zitten bij mijn operatie in mei, of dat ze terug ontstaan zijn nadien. Dat laatste zou wel straf zijn omdat ik 6 weken na de operatie met de pil moest starten, die normaal een remedie is tegen die cystjes. De schrik zit er wel in dat ik in december toch nog cystjes/verhoogd oestrogeen zou hebben. Maar ja, afwachten maar hè... Dat doe ik nu intussen al bijna een jaar, ik mocht normaal starten in januari 2017 maar moest dan toch die operatie hebben enzo...

Mm veel misselijk zijn is niet leuk... Hopelijk is het een beetje draaglijk? 10 weken, dan zou je er binnenkort toch vanaf moeten zijn hè... Tegelijkertijd is het wel een goed teken hè, dat dat hummeltje daar vanbinnen vanalle hormonen produceert en goed groeit

[Snoopy90]

Ja inderdaad de pil zorgt er meestal voor dat alles zo rustig mogelijk blijft want anders zouden ze je nu ook niet opnieuw een pil voorschrijven om te nemen.

Welke pil moet je nu nemen? Dat de angst er in zit begrijp ik heel goed. Er zou iets moeten bestaan zodat je het zelf wat meer kan sturen maar helaas.

Bij momenten word ik gek van mijn misselijkheid maar ik probeer niet te klagen want ik weet zelf hoe moeilijk het is om tot dit stadium te geraken. Maar veel zetel liggen is niets voor mij en bij momenten kan je niets anders doen. Dus ik hoop enkel dat het toch beetje gaat afnemen want zoals het nu soms is heb ik geen zin in voorbereidingen of nog maar zin om er over na te denken en dat vind ik jammer aangezien ik graag alles op orde heb. maar zoals ik zeg, ik probeer niet te klagen.

[Gaby]

He Snoopy,

het is niet omdat je moeilijk zwanger bent geraakt dat je nu geen recht hebt om te klagen he
Doe maar gewoon gelijk elke zwangere vrouw! Klagen, zagen, en zetelhangen, je hebt daar minstens evenveel recht op Heb al een kind dus ik weet hoe zwaar het ook kan zijn om zwanger te zijn, het is niet plots minder lastig omdat de weg ernaar toe lang duurde en je nu hypergelukkig moet zijn omdat het gelukt is.
Ok, ik geef toe dat veel mensen u op dit forum niet graag gaan horen komen met zwangerschapskwaaltjes, maar je moet u heus niet verontschuldigen hoor
Voorbereidingen zijn echt nog vroeg hahahahaha uw suikerbonen moeten nog niet klaar liggen volgende week he
Binnen een aantal weken voel je je wellicht (hopelijk!) al veel beter en heb je daar weer zin in.

[Lucy1986]

Hey Snoopy,

Het was zeker niet de bedoeling om niet meer te reageren hoor. Jammer dat je last hebt van de kwaaltjes, hopelijk wordt de misselijkheid al gauw wat beter, dat zou al een pak schelen mss eh! Ik hoop alleszins dat je binnenkort ook wat kan genieten van je zwangerschap. Heb je al een echo gehad nog?

Met mij gaat het niet fantastisch, maar we moeten erdoor eh. MIjn 5 cryo's hebben allemaal de ontdooiing niet gehaald, dus poef opeens van nog wel wat kansen naar poging 1 voorbij... Heb er wel serieus van afgezien en ik ben ook wel boos want het is niet normaal dat ze alle vijf gewoon niet ontdooien. Ofwel is dat echt ongewone pech, ofwel iets met het labo, ofwel een genetisch defect... Midden december hebben we een afspraak in Jette, hopelijk kunnen zij wat meer duidelijkheid geven of nog een poging doen. Als er echt een genetische reden is waarom het niet lukt, is het game-over eh, maar die zekerheid hebben we nog niet, dus enerzijds wil ik wel terug starten aan een nieuwe poging, anderzijds ben ik ook wel echt bang en boos...
We zien wel zeker.

[missmarieke]

Dag iedereen

net als jullie ben ik in augustus gestart met IVF. Ik heb op jullie forum altijd stiekem meegelezen én eerlijk gezegd vormde dit voor mij altijd een grote steun. Het gaf mij het gevoel van niet alleen te zijn met mijn probleem.

Ik zal even mijn situatie schetsen zodat jullie mee zijn in mijn verhaal. Momenteel zijn we 30 (en volgens de dokters hebben we altijd nog tijd genoeg, maar dat ben ik momenteel zo beu gehoord ). We proberen nu al 3,5 jaar om kinderen te krijgen. We hebben eerst een jaar zo geprobeerd, zonder succes.
Vaak hamerde ik er bij mijn arts op dat er iets mis moest zijn, maar uit mijn bloedresultaten en resultaten van mijn man bleek dat het niet kon. Uiteindelijk ben ik zelf met dokter Google op zoek gegaan naar een oorzaak. Toen werd voor mij het plaatje duidelijk: endometriose. Ik had altijd enorm veel last van mijn menstruatie waardoor ik gewoon soms echt niet kon gaan werken én in bed moest liggen. Tijdens ons jaar proberen werd het zelfs zo erg dat ik soms mijn man moest bellen omdat ik gewoon flauwviel van de pijn en niet meer recht geraakte. Maar mijn moeder gaf altijd aan dat menstruaties zo pijnlijk zijn waardoor ik er vanuit ging dat dit normale klachten waren totdat ik ontdekte via Google dat niet zo was. Zijzelf hebben 13 jaar moeten proberen alvorens hun eerste kind uiteindelijk werd geboren, dus we vermoeden nu dat mijn moeder dit tevens had.
Uiteindelijk startte toen de medische molen en ontdekten ze dat ik zware endometriose had. Opereren in een plaatselijk ziekenhuis ging niet meer, dus werd ik doorgestuurd naar Uz Leuven. Een wachtlijst van één jaar diende zich aan met in dat jaar allerlei onderzoeken om te ontdekken waar het zich overal bevond.

De operatie verliep wat langer dan normaal omdat het toch wat ernstiger bleek te zijn dat ze dachten. Ze namen een stukje van mijn blaas weg omdat het te fel vergroeid was. Ik krijg het resultaat endometriose graad 3 met een EFI-score van 7/10 (wat dus goed was ). De eerste keer dat ik mijn menstruatie terug kreeg, was echt een verademing. Ik kon gewoon zonder pijnstilling iets doen. Zalig! Maar natuurlijk wil je dan zo snel mogelijk zwanger worden. We zijn dan gestart met IUI. Na 4 pogingen op 7 maanden tijd, bleek er nog steeds geen resultaat. Het startschot voor IVF werd gegeven. In augustus ben ik gestart én dit is prima verlopen. Ik had 6 embryo's van goede kwaliteit. Eindelijk een stap vooruit. Ik heb nu reeds 3 terugplaatsingen gehad, maar telkens mislukken ze. De dokters blijven zeggen dat ik moet volhouden, maar ik begin de moed steeds meer te verliezen. Alle tegenslagen beginnen enorm te wegen. Steeds wil mijn bms maar niet dikker worden dan 6 én is het zo telkens van dit is het minimum. Vandaar probeerden we deze keer om het met andere medicatie te laten verdikken, maar dat wou ook maar niet lukken. Ze zeggen wel dat het moet kunnen lukken met 6, maar anderzijds zeggen ze dat 6 ook wel het minimum is. Zo frustrerend!

Ik stel mezelf zo vaak de vraag: waarom wilt het ons maar niet lukken?

In ieder geval, wil ik jullie al bedanken voor het delen van jullie verhaal. Het geeft mij steeds een gevoel van herkenning en soms ook hoop als het bij iemand wel lukt. Aangezien ik jullie verhalen steeds vertel tegen mijn man én hij ziet hoeveel het voor mij betekent, raadde hij mij aan om mijn verhaal te posten.

[Snoopy90]

@Gaby: Dat is waar en ik vind het tot hier toe ook al zwaarder als hoe ik het mij had ingebeeld.. ik neem nu antimetil op aanraden van de gyn en deze helpen mij wel wat. Soms zit er dan wel een goede dag tussen en dan kan ik echt zo denken van: oh yes ik kan me toch nog goed voelen.
En nee hoor de suikerbonen moeten zeker nog niet klaar liggen maar we waren hier op de bovenverdieping bezig met de binnendeuren zetten en dan help ik daar ook graag aan mee waar ik kan maar dat ging dan ook mja rust is belangrijk als je je niet goed voelt.

@Lucy1986: Ik heb nog een echo gehad op 9 weken op de fertiliteitsafdeling. Dit was geen verplichte echo maar als ik graag wou mocht ik hem laten doen want anders de tijd tussen 7weken en 12weken is vrij lang en dan was ik toch wat geruster dus ik mocht kiezen van de gyn als ik een tussentijdse echo wou of niet. Alles was goed op de echo en mijn bloedresultaten van vitamine, schildklier enz waren ook goed. De volgende 12 weken echo staat gepland op 30 november.

Oh dat is wel heel erg verschrikken als je dat te horen krijgt dat er geen enkele de ontdooiing heeft overleeft. Ik weet hoe teleurgesteld ik was toen we van 9 eicellen naar nog maar 2 bruikbare eicellen gingen. Dat moet echt een harde klap geweest zijn. En terecht dat je boos/verdrietig bent.
Heb je geen gesprek gevraagd met de gyn? Kunnen zij de oorzaak ook niet achterhalen? Welk ziekenhuis deed de cyro's?
Ik snap dat je hoofd vol met vragen schiet en ook de onzekerheid naar de toekomst toe. Eventueel zoeken naar mensen op het internet die hiermee ervaring hebben voor eventueel eens te horen achter hun traject? Ik zou proberen nog niet direct te denken aan 'game over' maar ik begrijp je dat dit wel door je hoofd is gegaan. Ik zou ook niet meer rustig kunnen blijven en helder nadenken. Er zal toch nog wel een manier zijn om jullie verder te helpen. Ik zou proberen al zeker een goed gesprek te krijgen met de gyn over het eventuele verder verloop. Dit kan je misschien ergens toch al beetje geruststellen.
Nu lassen jullie een rustpauze in tot midden december om te kijken wat ze in Jette zeggen?
Dikke knuffel!!

@missmarieke: Super dat je jou verhaal post, we proberen elkaar zoveel mogelijk te steunen en ik haalde ook veel voldoening uit de verhalen en daarmee vind ik het belangrijk dat ik iedereen hier ook kan blijven steunen. Ik weet hoeveel deugd het doet.
Ik vind dat een dokter niet mag zeggen 'jullie hebben nog tijd genoeg'. Als jullie een kinderwens hadden 3 jaar geleden dan is er nu al genoeg tijd verstreken.. Dat moeten zij toch eens zo goed begrijpen vind ik. Ik zou dat toch al proberen duidelijk te maken door zo eens te zeggen van: drie jaar wachten op een kindje is voor ons lang genoeg. Bij ons zei de gyn als ik mijn ongerustheid uitte wel steeds van: we gaan u zo snel mogelijk proberen zwanger te krijgen. En dat geeft je als patiënt dan wel een geruststellend gevoel. Want ik kon er niet echt mee omdat dat we weeral bijna opnieuw een jaar na mijn operatie zaten zonder resultaat maar gelukkig is het dan toch eerder gelukt. En dat ben ik blijven herhalen tegen de gyn. Die onzekerheid in je hoofd is soms zo moeilijk te onderdrukken omdat ik wist dat endometriose terug kan komen maar als het terug komt zegt de gyn, is dat niet meteen zo ernstig en dat begint altijd klein maar toch. Je hebt het liever niet hé.

Zo pijnlijke menstruaties horen inderdaad niet. Soms eens zelf googlen kan zeker geen kwaad, ik ben ook iemand die nog al snel zaken op zoekt en soms geraak je er wel verder mee. Of je kan dan al eens zelf bij de gyn sturen in een bepaalde richting ook al moeten zij dat dan niet volgen.

In welk ziekenhuis ben je in behandeling?

Ik had ook steeds een dun baarmoederslijmvlies.. en dat zorgde er bij mij ook voor dat ik er absoluut niet in geloofde dat mijn terugplaatsingen zouden slagen. Bij mijn laatste tp was mijn bms ergens in de 6 mm. Maar ik moest wel utrogestan enkele dagen voor de tp beginnen nemen in combinatie met progynova. Heeft dit mij nu geholpen deze keer? Ergens denk ik van wel. Want je ziet zoals bij mij, het kan dus effectief wel met een bms rond de 6 mm. We kregen het de laatste dagen ook niet meer dikker ondanks dat ik al 4 pilletjes progynova nam en 3x per dag utrogestan. Ik werd er niet geruster op en was ergens 'boos' op de gyn dat ze toch mijn terugplaatsing inplande want ze zei dat ze schrik had dat we het anders gingen verbrodden door nog langer te wachten en het bms niet meer van goede kwaliteit was. Als ik het had mogen kiezen, had ik gezorgd voor een dikker bms maar zoals je ziet, soms moet je durven vertrouwen op de dokters maar dat is als patiënt niet gemakkelijk. Ik ken er zeker niets van maar dat zit allemaal zo in ons hoofd dat het meer moet zijn als 6 mm omdat het een minimumwaarde is in feite en toch.. soms moet alles mee zitten en kan het zeker lukken. Waarom het soms niet lukt en dan op een gegeven moment toch, dat is het stukje natuur vermoed ik waar we geen vat op hebben. En dat maakt het net voor ons heel moeilijk.

Ik had ondertussen dan ook al afspraak gemaakt in Jette maar daar zijn we dan tenslotte niet moeten gaan maar toen op mijn afspraak met mijn fertiliteits gyn weet ik nog dat ik al 'lachend' naar mijn voeten heb gekregen dat we naar Jette gingen. Ze begreep mij zeker maar ze was er van overtuigd dat ze mij zwanger zou krijgen. Maar ze zei ook: wij kunnen niet meer op tegen de grote centrums omdat die meer in de actualiteit komen enz. Maar ik begrijp haar reactie want dat was voor haar een teken dat we in feite niet meer in haar 'kennis' geloofde ondanks dat ik me wel goed voelde bij haar. Maar ik zei ook, misschien had dit deze keer allemaal zo moeten zijn en is het daardoor gelukt. We hebben er nog mee gelachen en ik heb toch maar mijn excuses aangeboden maar ze begreep het zeker wel. Maar we hebben wel een goede band merk ik daardoor.

Welke medicatie moet jij nemen voor je baarmoederslijmvlies?

Ik raad je aan: probeer er toch in te geloven want het kan wel!

[missmarieke]

Dag, ik ben in behandeling in UZleuven. Dit keer had ik een combinatie van 5 progynova pilletjes per dag, asprine, vitamine (E). Het is gewoon enorm moeilijk om te blijven geloven na alle tegenslagen. Het weegt zo enorm zwaar.

[Lucy1986]

@Snoopy: fijn om te horen dat alles goed gaat met de baby! Hopelijk nog iets minder last van de kwaaltjes en een beetje genieten, want dat heb je ook wel verdiend na deze lijdensweg eh!
Ik heb al een gesprek met mijn gyn gehad en jammer genoeg kon die me allesbehalve geruststellen. Ze vinden gewoon geen verklaring, ofwel dikke pech ofwel een genetisch defect, maar dat kunnen ze niet onderzoeken omdat de embryo's niet oud genoeg waren...Ik vind mijn gyn een heel fijne vrouw, maar eerlijk gezegd geeft dat ook niet echt vertrouwen... Terwijl ik ook wel besef dat een heel groot deel van het proces niet controleerbaar is en maar een klein stukje wel...De cryo's kwamen van Life Leuven. Ze hebben ons bloed nu wel genomen om genetische testing te doen, maar wat ze daar kunnen uithalen is ook maar beperkt. De conclusie van het verdere verloop was dan eigenlijk gewoon dat we opnieuw beginnen en hopen dat het niet weer misgaat. Maar die gedachte kan ik maar moeilijk accepteren, controledrang zeker
Ik heb me al suf gezocht op het net, maar ik kan eigenlijk niemand vinden in een gelijkaardige situatie, wat me dubbel frustreert en bang maakt voor de toekomst natuurlijk, want dan is er mss wel echt iets serieus mis... Als ik op fora de vraag stel, krijg ik enkel antwoord om van ziekenhuis te veranderen, wat ik nu ook wel wil overwegen.
Wij hebben een vakantie gepland begin december, origineel viel dat perfect qua timing omdat we dan nog 1 of 2 terugplaatsingen zouden gehad hebben en nog wat cryo's over als het niet gelukt zou zijn... Maar nu is de situatie natuurlijk helemaal anders... En kunnen ze een nieuwe cyclus niet opstarten momenteel omdat het risico is dat de pick-up dan zou zijn als we in het buitenland waren. Ik had een extreem lange en onvoorspelbare stimulatie, dus dat risico kunnen ze niet nemen. En de eerste afspraak in Jette die we konden krijgen was ook midden in onze vakantie, vandaar dat deze nu erna gepland is. Dus de keuze gaat zijn, ofwel nog een rondje Leuven na onze vakantie, ofwel hopelijk snel opstarten in Jette, maar ik vrees dat dat sowieso nooit snel is. Ik vind het echt een vreselijk moeilijke beslissing!

@Oregano: wat jammer dat je toch nog niet kon starten! Dat wachten is zo vreselijk eh... Ik hoop dat je snel groen licht krijgt voor een vliegende start!

@missmarieke: fijn dat je je verhaal hier deelt! Dat klein beetje steun hier kan al veel doen eh. Ik vind het ook zo vreselijk als ze je vertellen dat het allemaal niet zo erg is omdat je nog jong bent. Theoretisch en medisch gezien zal dat wel zo zijn, maar dat komt zo minimaliserend over en zo voelt het ook helemaal niet als je al zolang bezig bent eh... Ik heb altijd zin om de desbetreffende dokter een schop te verkopen als die commentaar weer komt
Amai wel echt goed dat je je buikgevoel bent blijven volgen en je niet laten doen hebt! Het is zo belangrijk om je eigen gevoel te volgen he, maar zeker niet altijd makkelijk... Ik volg normaal altijd mijn gevoel, maar als er dingen mislopen, vertrouw ik niet meer op mijn gevoel of twijfel ik dat het angst is en niet mijn buikgevoel. Zucht, wat een chaos in onze hoofden veroorzaakt deze hele mallemolen eh In ieder geval goeie moed en we zijn er om je te steunen!

[Snoopy90]

Dag, ik ben in behandeling in UZleuven. Dit keer had ik een combinatie van 5 progynova pilletjes per dag, asprine, vitamine (E). Het is gewoon enorm moeilijk om te blijven geloven na alle tegenslagen. Het weegt zo enorm zwaar.

Ik denk dat ieder van ons maar al te goed begrijpt hoe zwaar het soms kan wegen. En er zijn tenslotte weinig woorden die we kunnen zeggen maar we moeten tegen elkaar zeggen: komaan, niet opgeven!

Ik weet dat ik ook heel gefocust was op dat dun bms. Maar is dat net de reden van dat het niet lukt? Wie zal het weten? Niemand helaas. Dus probeer je er niet op vast te pinnen want het klinkt cliché maar zwanger worden is nog steeds dat stukje 'natuur' dat volledig moet mee zitten. Bepaalde processen naar een zwangerschap toe hebben we echt niet in de hand en die innesteling is daar één van. Je kan dat niet 'bevorderen'. Maar ik begrijp dat je er niet bepaald geruster op wordt naarmate het niet wil lukken. De ongerustheid neemt zo toe maar probeer ergens toch nog met vol goede moed te bekijken.

Ga je naar een accupuncturist? Ik was hier ook net mee gestart, drie dagen na mijn terugplaatsing. Heeft dit er nu mee voor gezorgd? Niemand die het mij zal zeggen maar het heeft mij zeker geen kwaad gedaan. Dit kan je misschien als je hiervoor openstaat ook nog overwegen?

@Lucy1986: drang naar controle.. daar zeg je zo iets. De reden waarom ik stappen heb genomen om van ziekenhuis te veranderen (onterecht wel) heeft daar ook allemaal mee te maken. Je wilt de onverklaarbare mislukkingen onder controle krijgen en hopen dat je ze gecontroleerd kunt doen slagen. Dat wordt hoe langer het duurt, hoe erger maar dat is heel normaal. Ieder koppel met een actieve kinderwens ziet die graag zo snel mogelijk in vervulling gaan dus logisch dat je er controle over wil. Ik ben van principe, soms is controle van ons zelf goed en soms moeten we meer geloven in de dokters. Maar dat ligt heel dicht bij elkaar als je in deze medische mallemolen ligt vind ik. En als je zelf nog al van structuur, planning, controle houdt is zo een traject soms heel vervelend.

Te begrijpen dat je er niet geruster op wordt als ze jou geen duidelijk uitleg kunnen geven in verband met de ontdooiing. Ik zou wel proberen blijven te vragen naar 'mogelijke' oorzaken ook al kunnen ze er geen vinden maar dan weten ze dat het voor jou toch belangrijk blijft om die oorzaak te vinden. Ik zou dat blijven herhalen zodat het fris in hun hoofd blijft zitten dat er iets 'fout' loopt bij de ontdooiing. Ik deed dat telkens zo met mijn endometriose. Ik bleef bijna ieder gesprek herhalen dat ik echt ongerust was dat het zou terug komen op korte tijd omdat ik wou dat ze het bleven serieus nemen en echt grondig de zaak bleven bekijken langs alle mogelijke kanten die er voor ons te helpen mogelijk waren. Ze zien zoveel patiënten en kunnen niet alles weten als ze jou als patiënt zien binnen komen.. Dus ik zorgde er altijd voor dat ons probleem steeds kort aan bod kwam dat het zeker niet vergeten werd want ik was zogezegd na mijn operatie 'gezond' in hun ogen maar ik wou dat zelf niet zo zien. .
Helaas heb je geen andere keuze als overgaan naar poging 2 als ze geen reden vinden en hopen dat er dan wel goede ontdooiingen tussen zitten. Ik zou een duidelijk stappenplan proberen te krijgen hoe zij het nu zien qua stimulatie.

Jammer dat het nu net allemaal dubbel valt met jullie vakantieplannen. Maar probeer je daar ergens toch niet te fel in op te jagen want ik wou ook alles perfect laten uitkomen zonder te veel tijd te verliezen maar dat hebben we ook niet altijd in de hand. Vakantie kan ook deugd doen.
Maar jou gesprek heb je dan midden december wel in Jette? Een eerste kennismaking gesprek neem ik dan aan?
Heb je het al met je gyn er over gehad over het feit dat je eens wil gaan horen in jette voor een tweede mening? Of zij kent misschien een ander ziekenhuis gespecialiseerd in jullie probleem?

Dikke knuffel aan iedereen!

[10jaarkinderloos]

Dag iedereen,

Ik ben gestart bij life leuven met ivf
Morgen heb ik eicelpunctie bij heilig hart Urg
En staat op mijn papieren meebrengen:
Attest mentualiteit
Maar mijn identiteitskaart hebben ze nog nooit gevraagd enkel mijn naam.
Mijn man heeft zijn identiteitskaart kwijt geraakt en nu enkel een bewijs papier van
Deze kwijt te zijn.
Morgen is eicelpunctie en ik vroeg me af of ze
Daar naar gaan vragen voor zijn identiteitskaart omdat op papieren duidelijk staat niet aanmelden rechtstreeks URG omdat hij ook daar een staal moet afgeven en ik me moet klaarmaken voor de punctie

Kan iemand mij helpen door hun eigen ervaring?