Wat te doen....

IVF Forum
Plaats reactie
Teens
Berichten: 224
Lid geworden op: 7 november 2017, 17:16

Wat te doen....

Bericht door Teens » 17 juni 2019, 13:14

Ik moet het even van me afschrijven. Ondertussen ben ik 40 en lijd aan babyfever. Het is laat in mijn leven gekomen maar het is er nu eenmaal.

Even kort mijn situatie schetsen:
juli '16 gestopt met de pil.
mei '17 hysterosalpingografie gehad. Alles ok buiten enkele stipjes endometriose
december '17 spermaonderzoek, slechter morfologie en verwijzing naar fertiliteit
januari '18 nieuw spermaonderzoek, dit keer alles ok maar bij mij werd ernstige endo vastgesteld tussen baarmoeder en darm
februari '18 - start IVF
maart '18 - PU & TP 1 - negatief
mei '18 - cryo niet goed ontdooid
mei '18 - PU & TP 2 - negatief
juli '18 - cryo niet goed ontdooid
aug '18 - PU & TP 3 - negatief
nov '18 - PU & TP 4 - negatief
dec '18 - beslissing voor operatie endo
feb '19 - operatie endo

En nu weten we het niet meer. We hebben nog 2 terugbetaalde pogingen maar mijn partner ziet het niet meer zitten. Heel ons leven is gericht op de behandelingen..... Nu sinds einde maart staat het op pauze. Hij zat erdoor en ik begrijp het deels. Alles heeft de afgelopen 2 jaar om mij gedraaid. We willen het alle2 maar het is toch de vrouw die het meeste afziet en de man wordt in het verhaal vaak vergeten. Het lukt me niet om hem nog te overtuigen om de laatste 2 pogingen nog te doen en staat onze relatie onder enorm veel druk.
Herkent iemand zich hierin??
08/'16 - stop pil
2018 - IVF/ICSI - PU1-2-3-4 - 6 TP allen negatief
jan 2019 - operatie endo
dec 2019 - ICSI - PU5 - 2 TP negatief
jan 2021 - ICSI - PU6 - TP - positief

mich75
Berichten: 2981
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: Wat te doen....

Bericht door mich75 » 17 juni 2019, 14:05

Hier ook vrij laat in de mmm gestapt (bijna 39) en ook de nodige tegenslagen gehad.

Uiteindelijk overgestapt naar Jette, daar te weten gekomen dat het met mijn man zijn zaad niet zou lukken en dat we een donor nodig hadden, een hele klap.

Na even te bekomen toch beslist om een poging met donorzaad te doen om zeker te zijn dat daar het probleem lag. Ik was net met de stimulatie begonnen dat mijn man vroeg om te stoppen, hij zag het niet meer zitten, ik weigerde dit en de pu is doorgegaan, maar het werd een freeze all.

Na enkele maanden pauze was mijn man akkoord om een tp te doen omdat de cryo's er waren. 2 maanden na elkaar 2tp en negatief en toen was het voor hem gedaan en we hadden ook nog 2 terugbetalingen. Hij kon de hoop gevolgd door de teleurstellingen niet meer aan, ook al had hij een enorme kinderwens.

Weer enkele maanden later zei hij opeens dat ik toch nog een poging (of 2) mocht doen, maar eens de terugbetalingen op waren was het gedaan. Ik was toen bijna 41.

De eerste verse tp was een plakkertje en nu onze dochter van dik 2 jaar.

Onze relatie heeft serieus onder druk gestaan, maar dan vooral omdat hij niet verder wou en ik die kinderwens echt wel wou vervullen.
Hij heeft ook ingestemd met die laatste 2 pogingen omdat hij me niet wou verliezen.

Ondertussen hebben we 3 kids en zijn we heel blij.
2010: start kinderwens
2014: start mmm​
03/15: overstap Jette ​ 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6)​ 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal 😭😭😭

irisbloem
Berichten: 1414
Lid geworden op: 14 maart 2017, 13:41

Re: Wat te doen....

Bericht door irisbloem » 17 juni 2019, 14:14

Teens schreef:
17 juni 2019, 13:14
Ik moet het even van me afschrijven. Ondertussen ben ik 40 en lijd aan babyfever. Het is laat in mijn leven gekomen maar het is er nu eenmaal.

Even kort mijn situatie schetsen:
juli '16 gestopt met de pil.
mei '17 hysterosalpingografie gehad. Alles ok buiten enkele stipjes endometriose
december '17 spermaonderzoek, slechter morfologie en verwijzing naar fertiliteit
januari '18 nieuw spermaonderzoek, dit keer alles ok maar bij mij werd ernstige endo vastgesteld tussen baarmoeder en darm
februari '18 - start IVF
maart '18 - PU & TP 1 - negatief
mei '18 - cryo niet goed ontdooid
mei '18 - PU & TP 2 - negatief
juli '18 - cryo niet goed ontdooid
aug '18 - PU & TP 3 - negatief
nov '18 - PU & TP 4 - negatief
dec '18 - beslissing voor operatie endo
feb '19 - operatie endo

En nu weten we het niet meer. We hebben nog 2 terugbetaalde pogingen maar mijn partner ziet het niet meer zitten. Heel ons leven is gericht op de behandelingen..... Nu sinds einde maart staat het op pauze. Hij zat erdoor en ik begrijp het deels. Alles heeft de afgelopen 2 jaar om mij gedraaid. We willen het alle2 maar het is toch de vrouw die het meeste afziet en de man wordt in het verhaal vaak vergeten. Het lukt me niet om hem nog te overtuigen om de laatste 2 pogingen nog te doen en staat onze relatie onder enorm veel druk.
Herkent iemand zich hierin??
Ik ben vorige maand 42 geworden en heb ook nog steeds een onvervulde kinderwens. De voorbije kleine 4 jaar stonden bij ons ook grotendeels in het teken hiervan. Ik wou al vroeger kinderen maar mijn man was er nog niet klaar voor. We hadden nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn en nu heeft hij spijt dat we toch zolang hebben gewacht. Intussen zijn we tal van behandelingen met negatieve resultaten en 1 miskraam later. Het is inderdaad zwaar en belastend zowel fysisch als psychisch. Daarom dat ik enkele maanden pauze neem nu.
Ik weet niet hoeveel jullie erover praten. In het begin zijn er ook nog misverstanden geweest tussen mijn man en mij. Ik dacht dat het negatieve resultaat hem niets deed en verweet hem dat maar hij hield zich sterk voor mij. Hij begrijpt dat ik sterker reageer en er meer mee bezig ben aangezien het met mijn lichaam is dat er van alles gebeurt en ik van alles voel en het daarom niet zo gemakkelijk van mij af kan zetten en ik begrijp dat hij dat wel kan omdat hij er lichamelijk niet in afziet maar dat het hem daarom niet minder raakt. We proberen de gulden middenweg te vinden. Ik probeer er niet teveel over te spreken en ook genoeg over andere zaken te praten. In het begin kon ik het over niets anders hebben en dat is voor een man teveel. Nu doe ik dat niet meer en vraagt hij zelf vaak of ik al iets speciaals gevoeld heb tijdens de wachtweken. Ik vind dat we als koppel meer naar elkaar zijn toegegroeid door dit alles wat niet maakt dat we beiden wel hopen dat we eindelijk ook eens geluk mogen hebben want dit houden we niet lang meer vol.
Ik weet natuurlijk niet hoeveel jullie over jullie wederzijdse gevoelens praten en op welke manier je hem reeds hebt proberen te overtuigen. Mijn ervaring is wel dat een man niet teveel onder druk wil worden gezet. Als hij echt een kind wil zal hij er zeker weer voor willen gaan als hij er klaar voor is. Ik zou er proberen niet rechtstreeks over te spreken maar gewoon onrechtstreeks laten merken hoe groot jouw kinderwens nog is. Je kan hem denk ik eerder overtuigen als je toont dat jij wel klaar bent om verder te doen. Hij kan weigeren omdat hij jou wil beschermen tegen het verdriet van een negatieve uitslag, tegen al de stress en de bijwerkingen van de medicatie.
Ik hoop dat jullie hier als koppel uit geraken en jullie wens vervuld mag worden.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 15 gasten