Hey dames. Ik heb gister de pickup gehad.. Vond het een enorm pittige dag eigenlijk
was sowieso al op van de stress, en dan m'n vriend die na zn staaltje buiten in de auto moest wachten natuurlijk vanwege corona, en daar nog 5u heeft gezeten ocharme.
De pick-up zelf was pijnlijk vond ik, maar inderdaad niet erg lang gelukkig. Er kwamen 13 eitjes uit. Wel was meteen duidelijk dat het een freeze all zou worden omdat m'n bms veel te dun was en ze dan de embryos evengoed konden "wegsmijten". Dus ga daar medicatie voor krijgen nu en dan de maand erop tp (als corona geen roet in het eten strooit toch). De arts zei wel dat de echo die ze donderdag gemaakt hadden (prive gyn, via jesse ziekenhuis) gewoon verkeerde info doorgegeven heeft, wat ik wel heel choquerend vond eigenlijk.. ik snap dat mensen beledigd kunnen zijn dat ik hun een follikelmeting vraag maar hun niet het hele ivf-traject wil laten doen, maar komaan, om foute info op te sturen, is ethisch gewoon niet oke, moest hem ook doorgeven welke arts het was geweest..
Toen ze me de OK uit reden viel er vooral een gewicht van m'n schouders af dus viel de pijn wel mee, dan kom je ff op zo'n kamer te liggen met nog stuk of 3 anderen, en daar begon de pijn al wat toe te nemen, ze kwamen vragen "op een schaal van 0 tot 10, hoeveel pijn nu?" toen zei ik 5.
Ze reden me m'n eigen kamer in en daar begon al snel de pijn aan rechterkant gigantisch toe te nemen. Ze hadden al 2x extra pijnstiller aan m'n baxter gehangen maar ik bleef maar op de knop duwen dat ze moesten terugkomen want lag echt als een klein kind te janken vd pijn rechts. De dokter was al weg dus konden ze enkel telefonisch vragen wat te doen. Er was even sprake van dat ik de nacht moest daar blijven.
Toen nog maar een extra pijnstiller erbovenop, die hielp dan wel gelukkig.. Helemaal suf van alle pijnmeds op mn nuchtere lege maag, mocht m'n vriend me toch komen halen boven, schuifel schuifel naar de auto en toen nog een lange terugrit. Na een uurtje voelde ik me helemaal slecht worden in de auto. Ik zei tegen m'n vriend dat ik moest overgeven en hij de auto aan de kant moest zetten snel, ik deed m'n deur open, en viel toen praktisch flauw, viel gewoon de auto uit de grond op. Hij is me er terug in komen tillen en gelukkig woonde 200m verder een verpleegster die wij kennen, die zei dat mn suiker veel te laag was, dus die gaf me wat fruitsap, toen nog 't laatste kwartiertje naar huis gereden.
Thuis maakte m'n vriend meteen pasta voor me zodat ik iets in de maag had, maar ik lag helemaal brak op de zetel met de emmer er al bij, en helaas alle pasta meteen terug overgegeven. Dan maar naar bed, werd ik opnieuw niet goed, voelde me uitgeput maar elke keer als ik m'n ogen sloot begon alles te draaien en raakte ik in paniek. Heeft hele tijd geduurd voor ik eindelijk kon slapen..
Vandaag iets beter, heb wat eten binnen kunnen houden, de pijn in onderbuik is draaglijk maar niet ideaal, ga morgen in ieder geval m'n werk ook nog afzeggen..
Ik hoop heel hard dat ik dit stuk nooit meer hoef te doen eigenlijk, heb er ergens toch wat schrik van gepakt.
Nu nog even geduld hebben tot dinsdag, dan horen we (pas) hoeveel embryos er zijn en hopelijk is er daar eentje van raak !! Ben er echt aan toe..
maarja het is gelukt.. 
veel succes morgen!
bevallen op 13 sept 2021
2 mk
