START IVF JULI

[YDV]

@Ennas: bedankt! Jij volgende week terugplaatsing zeker? Duimen dat jij ook binnenkort een positieve test in handen hebt!

Klopt, woensdagochtend. De progynova heeft zijn werk intussen goed gedaan, vanavond komt daar utrogestan bij. Daar keek ik nu niet bepaald naar uit, maar 't is weer voor de goede zaak .
Bij mijn vorige poging heb ik mijn laatste zwangerschapstest opgebruikt. Ik heb er toen een stuk of 6 gedaan gespreid over twee weken omdat ik dat plusje ook niet geloofde .. Ben benieuwd of ik wel ga kunnen weerstaan om er een nieuwe te kopen vóór de bloedname.

Spannend! Ik duim mee! Ikzelf zou niet kunnen wachten, heb weinig geduld!

[YDV]

Ik heb uiteindelijk toch eens gevraagd aan mijn gynaecoloog of ik vandaag al mocht gaan voor bn. En is het vandaag al bevestigd dat ik zwanger ben. Toen ze dat zei aan de telefoon voelde dat zo onwerkelijk. HCG staat 233 en progesteron >60 (ik heb deze keer wel extra inprosub moeten inspuiten). Maandag mag ik zoals gepland teruggaan voor bn om te zien of het verder stijgt.
Ik ben er nog niet gerust in maar het is al een eerste stap in de goeie richting.

[Mitte]

X

[YDV]

Wat fijn dat dat mocht en dat is echt een keigoeie waarde! Want morgen is pas 14d na punctie he (heb even teruggezocht). Dat is echt hoog hoor, ben benieuwd of het er 1 of 2 zijn maar dat is nog even wachten

Mijn punctie was vrij 28/8, dus dan was gisteren d14 na de punctie? Geen idee eigenlijk hoe hoog het zou moeten zijn op dit moment. Vond het ook lief dat ik gisteren al mocht gaan voor bn en dat ik maandag nog eens terug mag gaan! Want nu maak ik mij toch nog wat zorgen of het mooi zal stijgen.
Ik ben ook heel benieuwd of er zich 1 of 2 ingenesteld hebben. Maar daar zal ik nog eventjes geduld voor moeten hebben!

[Mitte]

X

[Emma89]

Dag dames

Ik schrijf hier nog eens, enerzijds om mijn verhaal af te maken dat ik hier ooit gestart ben, en anderzijds omdat mijn verhaal waarschijnlijk nog niet ten einde is.

Wij hebben lang geprobeerd zwanger te worden en er is nooit een reden gevonden waarom het niet lukte. Via IVF ben ik na een 2de terugplaatsing zwanger geworden. Mijn bevalling is geëindigd met een ongeplande keizersnede. De gynaecologe zei onmiddellijk dat natuurlijk zwanger worden inderdaad geen optie voor mij was als ze mijn buik vol verklevingen zag. Ik ben veel bloed verloren en het heeft voor mij even aan een zijden draadje gehangen. Het gestold bloed in mijn buik heeft nadien nog voor hevige ontstekingen gezorgd waardoor ik een drietal weken in het ziekenhuis heb moeten verblijven en een zware revalidatie voor de boeg heb.

Ik heb veel gedaan voor deze baby en als hij er eindelijk is, kan ik alleen maar lijdzaam toezien hoe mijn man en moeder de grootste zorg op zich nemen, want ik kan nog maar weinig. Al gaat het elke dag een stukje beter!

Het was al zo’n rollercoaster om zwanger te worden en door de bevalling is het nog steeds fysiek en mentaal heel zwaar.

Ik begreep het verdriet nooit van de dames hier die voor een tweede kindje gingen. Wees toch blij dat je niet kinderloos bent, want dat is pas erg! En dat is zo, maar ik begrijp het verdriet nu beter. Iedereen zegt me dat ik moet genieten van dit mirakel, en dat doe ik (!), maar een arts zei me dat het medisch onverantwoord zou zijn om voor een tweede kindje te gaan. De gynaecologe heeft wel nog in de mond genomen dat ik voor een broertje of zusje dezelfde weg zou moeten afleggen. En dat blijft maar in mijn hoofd malen. Mijn man vindt dat ik daar nu niet moet mee bezig zijn, we moeten toch lang bekomen van dit avontuur. Maar die deur die zo in je gezicht wordt dichtgegooid doet pijn. Ik wacht ook het postpartum onderzoek bij de gynaecologe af om een goed gesprek te hebben. Moet ik fysiek weer door die hel of zijn we er nu beter op voorbereid en kan ik beter begeleid worden? Wil ik dit fysiek nog wel eens? We zijn weer vertrokken voor een paar jaar: eerst een jaar bekomen, zwanger worden, zwanger zijn, revalideren na de bevalling. Ondertussen loopt er wel al een kereltje rond dat al mijn aandacht verdient en even niet op zijn mama zal kunnen rekenen. Ik laat dan ook weer alle zorg over aan anderen omdat mijn lijf waarschijnlijk weer niet onmiddellijk mee zal willen. Wil ik wel het risico nemen om mijn zoontje een broertje of zusje te geven maar misschien zijn mama te ontnemen als het echt fout loopt? Kan ik er zelf mee om dat het maar bij eentje blijft? Ik droomde van een groot, gezellig en druk gezin. Als hij ooit om een broertje of zusje zou vragen, zou mijn hart ook in 1000 stukken breken. Hoever ga je?

Ik blijf hier dus even meeschrijven, omdat ik het zelf nodig vind, omdat misschien iemand zich hierin herkent, omdat iemand anders hier misschien iets aan heeft.

Liefs,
Em

[Ashton]

Ik kan wel ergens begrijpen wat je vertelt over het tweede kindje. Ik heb een nicht die 10 jaar geprobeerd heeft voor een kindje en het is er niet gekomen en het zal ook niet meer gebeuren. Wat ik super erg vond en vind.
Dus toen ik in de wereld kwam van de fertiliteit, heb ik heel vaak moeten horen van sommige familieleden dat ik blij moest zijn dat ik al een zoontje had.
Dat was heel pijnlijk. Ook al heb ik een zoontje en ben ik daar ontzettend blij en gelukkig mee. Ik heb heel veel verdriet en pijn dat een tweede niet lukt. Een twee kindje is ook anders. Een ander persoonlijkheid. Meer gezelligheid. Het betekend heel veel voor mij. Ik wou altijd een groot gezin. Ik ben daar ook voor in therapie gegaan. Dus ik vind het wel kwetsend. Omdat ik dan 1 kindje heb, mag een 2de niet gegund zijn? Ik voelde mij al soms schuldig als ik er eens over praatte. Ik heb het geluk dat ik met mijn nicht zelf er goed over kan praten.

Hoe ver ga je? Denk dat dat heel moeilijk is. Want als ik lees wat jij hebt meegemaakt. Daar word ik even stil van. Ik kan mij niet voorstellen wat je moet voelen, wat jouw angsten zijn. Dat is ook zoiets zo persoonlijk voor jezelf en jouw gezin. Misschien kan er best even tijd over gaan. Mentaal en fysiek herstellen.

—

Lieve Sanne, wat hebben wij al meegemaakt eh. Nooit gedacht dat wij hier een DIK jaar later nog zo zouden schrijven. Gek hoe het leven kan gaan. Maar ik ben dankbaar voor altijd de woorden waarin ik steun vind.

En natuurlijk doet dat wel pijn als je iemand leest die zich bij ons voegt en zwanger geraakt. MAAR ik gun dat ook wel, uit de grond van mijn hart. Dan ben ik blij dat het gelukt is. Dat er een kindje kan groeien in een gezin dat zo gewenst is. Dat is toch mooi om te weten. Dat iemand voorzichtig blij kan zijn. De echo’s kan meemaken. Het stilletjes wenen van geluk. Mooiste wat er is. En het is ook fijn om te lezen. Dan denk ik echt. Zo blij voor jullie. Het is jullie gegund. Geniet ervan. En klagen mag ook ze. Want niet elke zwangerschap is rozengeur en maneschijn vrees ik

Nog heel veel succes allemaal. Ik denk aan jullie

[Ennas]

Lieve Sanne, wat hebben wij al meegemaakt eh. Nooit gedacht dat wij hier een DIK jaar later nog zo zouden schrijven. Gek hoe het leven kan gaan. Maar ik ben dankbaar voor altijd de woorden waarin ik steun vind.

Hey Ashton. Ik had ook nooit verwacht hier samen met jou na een jaar nog te zitten, maar kijk. Ik vind er ook altijd steun in als ik weer een berichtje van jou zie verschijnen. Ik ken jou niet persoonlijk, maar zo voelt het intussen wel he. En ik geloof er nog altijd in dat wij allebei ooit deze groep kunnen verlaten met goed nieuws .

--

Ik kan wel ergens begrijpen wat je vertelt over het tweede kindje. Ik heb een nicht die 10 jaar geprobeerd heeft voor een kindje en het is er niet gekomen en het zal ook niet meer gebeuren. Wat ik super erg vond en vind.
Dus toen ik in de wereld kwam van de fertiliteit, heb ik heel vaak moeten horen van sommige familieleden dat ik blij moest zijn dat ik al een zoontje had.
Dat was heel pijnlijk. Ook al heb ik een zoontje en ben ik daar ontzettend blij en gelukkig mee. Ik heb heel veel verdriet en pijn dat een tweede niet lukt. Een twee kindje is ook anders. Een ander persoonlijkheid. Meer gezelligheid. Het betekend heel veel voor mij. Ik wou altijd een groot gezin. Ik ben daar ook voor in therapie gegaan. Dus ik vind het wel kwetsend. Omdat ik dan 1 kindje heb, mag een 2de niet gegund zijn? Ik voelde mij al soms schuldig als ik er eens over praatte. Ik heb het geluk dat ik met mijn nicht zelf er goed over kan praten.

Hoe ver ga je? Denk dat dat heel moeilijk is. Want als ik lees wat jij hebt meegemaakt. Daar word ik even stil van. Ik kan mij niet voorstellen wat je moet voelen, wat jouw angsten zijn. Dat is ook zoiets zo persoonlijk voor jezelf en jouw gezin. Misschien kan er best even tijd over gaan. Mentaal en fysiek herstellen.

Dit. Ik zit nog in het traject voor een eerste kind, maar ik kan mij voorstellen dat de wens voor een tweede even sterk en belangrijk is. Het is zó onfair om dan de reactie te krijgen 'dat je maar blij moet zijn met je eerste kindje'. Als een tweede om medische redenen afgeraden wordt (zoals bij Emma) of moeilijk gaat (zoals bij jou), is het rouwproces en verdriet om elke mislukte poging of elk keer slecht nieuws niet minder dan bij wie nog geen kindje heeft. Als jullie voelen dat jullie gezin nog niet 'compleet' is, dan heb je echt niks aan die kwetsende opmerkingen he.

@Emma, jij hebt ook echt wel een zwaar traject achter de rug he... Ik hoop dat je binnenkort wat meer kan genieten van je zoontje, en dat je wat mentale en fysieke rust vindt. Alvast wel een hele dikke proficiat met de geboorte van je zoon .

In het algemeen vind ik dat er bij zo'n traject wel veel kwetsende zaken naar boven komen en door de omgeving gezegd worden (alsof het traject zelf nog niet zwaar genoeg is). Hier komen de 'goedbedoelde' maar kwetsende opmerkingen gewoonlijk van mijn ouders . Gelukkig heb ik wel een broer die zelf ook heel wat meegemaakt heeft en kan ik bij hem wel eens aflopen.

[YDV]

Hier terug goed nieuws gekregen, HCG mooi doorgestegen naar 740. Volgende week mag ik nog eens gaan voor bn (eerder ter geruststelling) en op 28/9 staat de eerste echo gepland. Dan mag mijn vriend er bij zijn!
Het dringt nog niet volledig door eigenlijk.

@Ennas en Ashton: ik hoop oprecht dat jullie snel goed nieuws mogen krijgen! Het is jullie zo gegund!

@Emma: wat een heftig verhaal.. hopelijk kan je binnenkort volop genieten van jouw klein ventje!

[Angelangel]

Morgen om 8u vervroegde echo wegens wat bloed verloren deze morgen. De tranen staan al een hele dag in mijn ogen.

[Mitte]

X

[Ennas]

Morgen om 8u vervroegde echo wegens wat bloed verloren deze morgen. De tranen staan al een hele dag in mijn ogen.

Wat moet dat een lange dag zijn voor jou vandaag .
Bloedverlies komt vaak voor tijdens de eerste weken van een zwangerschap. Ik duim dat ze je morgen kunnen geruststellen

Oh nee, dat is inderdaad schrikken... Zoals Mitte zegt, kan het ook niets zijn. Een hematoom kan bijvoorbeeld voor wat bloed zorgen maar betekent niet sowieso slecht nieuws. Mij hebben ze gezegd pas te panikeren als je ook echt felle krampen krijgt (wat ook het geval was toen mijn eerste mk op gang kwam). Goeie moed! Ik duim voor een geruststellende echo .

[Emma89]

Morgen om 8u vervroegde echo wegens wat bloed verloren deze morgen. De tranen staan al een hele dag in mijn ogen.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap ook 2 tot 3x bloed verloren en op spoed gezeten (eerste keer op 12 weken) maar bleek allemaal in orde! Ik duim voor jou! Maar inderdaad, een zwangerschap associeer je niet met bloedverlies!

[Angelangel]

K heb enkel wat lage rugpijn en ongi pijn precies. T was inderdaad al een enorm lange dag met af en toe huilbuitje. Ik hoop zo hard dat we morgen een hartje zien kloppen (op 6 weken en 3 dagen zou dit toch al moeten?). Kom er gek van....

[Mitte]

X