miskraam op komst na 1ste IVF

[pelkie]

Je hebt wel follikels nodig bij een cryo-cyclus. De follikel moet ovuleren omdat het achtergebleven weefsel nadien progesteron moet aanmaken. Het hangt er dus vanaf hoe je cyclus verloopt.

Als je na terugplaatsing zelf niet genoeg progesteron produceert, moet je ook die pregnyl of utrogestan blijven nemen. Hangt allemaal af van je hormooncyclus en van de dokter.
Bij mij loopt de cryocyclus volledig zonder hormonen. Zalig, een maandje "verlof"

[loozake]

hoi,

ik wou even mijn verhaal kwijt, omdat het allemaal zo zwaar is. deze week heb ik een miskraam gekregen na 7 weken zwangerschap.alles zag er prachtig uit: een topembryo, misselijk zijn, goede bloedwaarden hcg, goede groei( had al een echo), ik zag er mooi uit(buikje en borsten waren zich aan het vormen).plots op een seconde tijd hevig bloedverlies en ben onmiddellijk naar spoed gereden. het was goed en slecht nieuws. het vruchtje was nog ok(het hartje klopte nog goed) maar een bloedklonter van 2cm was zichtbaar boven vruchtje.ik had 30%kans op miskraam.
de dokter gaf me een middel tegen bloeden en ik mocht de dag erna naar huis en moest plat liggen. 1.5 dag later opnieuw bloedverlies, terug nr ziekenhuis en de bloeding was vergroot en hartslag was minder. de dag erna was bloeding massaal en had het vruchtzakje het begeven onder gewicht van bloeding en er was geen hartslag.wat ik ook aan iedereen wil laten weten is dat ik heb kunnen afscheid nemen van vruchtje, het was echt een positieve ervaring in al die miserie. de vroedvrouw heeft vruchtzakje geopend en er was iets prachtig te zien. je zag een soort hoofdje met een staartje aan en een knobbeltje met stipjes was een begin van een handje. de rest was te bloederig om te zien. maar toch heeft het deugd gedaan. eerst leek het mij leguber om dat te doen, maar het helpt echt als je de kans krijgt moet je het doen. het minder leuke was voor mij dat borsten en buik terug snel normaal waren, daar kan je geen afscheid van nemen. psychisch heb ik het nog heel zwaar, er gaan 1000 emoties door je heen, je weet niet wat je wil. je wil praten en niemand zien, het is eigenlijk een rouwproces voor mij. ik weet dat ik nu niets kan beslissen in deze toestand en dat ik een paar maanden de tijd nodig zal hebben om te herstarten met behandelingen. één troost heb ik in ieder geval, ik kan zwanger worden en iedereen geeft me nog hoop dat het wel eens kan lukken. ik weet dat ik met dit verhaal niet veel mensen zal steunen, maar ik wil het verhaal even kwijt en aan iedereen laten weten als je de kans krijgt om afscheid te kunnen nemen. dat je dat zeker moet doen, het kan altijd helpen.
als er nog mensen zijn die het zo zwaar hadden laat dan iets weten, ik wil graag weten hoe anderen hier mee omgingen.

groeten
looza

[Stien]

Dag looza,

wat je schrijft is heel herkenbaar. De bloeding kwam bij mij wel vlugger, wij hadden nog geen hartje zien kloppen en nog geen echo gehad. Maar ik heb er nog een aantal weken mee rondgelopen voor ik het "verloren" ben. Ik heb toen bewust niet voor een curetage gekozen omdat ik dit nu eens op de natuurlijke manier wou laten verlopen - ik ben in 2007 in totaal 5 keer onder algemene verdoving geweest en vond het genoeg.

Ik ben in de weken na dat miskraam volledig op mezelf teruggeplooid - het was ik, dat vruchtje in mijn buik en mijn echtgenoot, niets of niemand daarbuiten. Je moet jezelf de tijd gunnen maar ook de tijd nemen die je nodig hebt, wees daar maar eens lekker egoïstisch in en laat je vooral binnen een paar weken door niemand wijsmaken dat "je er nu toch wel al over moet zijn". Ik weet nog dat onze arts, toen was vastgesteld dat het zeker een miskraam was en we besloten hadden om het op de natuurlijke manier te laten afkomen, niet echt geneigd was om mij ziekteverlof voor te schrijven "je kan nu toch niets doen". Ik vond dat een verschrikkelijke reactie, emotioneel was ik totaal niet in staat om te gaan werken (ik was tot niets in staat eigenlijk) en ben dan ook 2 weken thuisgebleven.

Ook bij mij waren de meeste reacties dat ik er de positieve kant van moest zien, ik kon zwanger worden. Ik kon de mensen die dat zeiden eerlijk gezegd met hetr grootste gemak achter het behang plakken. Een miskraam is een zware dobber voor om het even wie, en wij, die al 2,5 jaar aan het proberen waren (toen, in januari)en na 5 IUI's, 3 IVF's en 1 cryo eindelijk zwanger waren, moesten daar blij mee zijn? Rationeel gezien begrijp ik dat nu wel - het was per slot van rekening dan ook nog een cryo dat erin geslaagd was zich in te nestelen - na 3 verse pogingen met topembryo's! Maar ik blijf het een vreemde reactie vinden die ik zelf nooit zou geven. Onze dokters waren zelfs lichtjes euforisch - "zie je wel, als het met een cryo lukt..." Er werd aan al ons miserie op dat moment eigenlijkcompleet voorbij gegaan...

Het is nu begin juni, het miskraam is 5 maanden geleden, en binnen 2 weken beginnen we aan een nieuwe cyclus. Vol goede moed, maar toch ook met veel schrik om nog eens zo diep te vallen...

Groetjes

Stien