Wir war van emoties

[Bie]

Hoi allemaal hier even ons verhaal. een kleine 2 jaar geleden besloten we te proberen voor een kleine spruit. Toen het de eerste maanden niet lukte was ik wel teleurgesteld maar had er wel moed in dat het snel wél zou prijs zijn. Op den duur werden mijn cycli heel lang, soms wel 100 dagen en langer, dus wist ik echt niet wanneer ik mijn eisprong zou hebben. ik ben dus aan de slag gegaan met ovulatietesten, ofwel werkten deze niet goed ofwel bevestigden ze mijn vermoeden. ik had geen eisprong. ik ben na 9 maanden naar de gyn gestapt. Ik had enkele cystes op mijn eistokken waarvan ik regelmatig pijn had, maar hij besloot toch nog een 3 tal maanden af te wachten om dan pas te starten met hormonen om een eisprong op gang te brengen.
4 maanden geleden was het dan zover, ik begon met hormonen: Clomid en Progynova. ik was er erg ziek van keer op keer, constant overgeven en buikpijn.
De eerste kuur sloeg Clomid niet aan omdat het een te lage dosis was, de 2e en de 3e kuur lukte het wel.Telkens een mooie eicel.
Omdat ik telkens zo ziek was vroeg ik me af of het niet beter was om eerst ook eens mijn vriends sperma te laten testen, wie weet is daar ook iets mis en doen we dit voor niets. Dus ik nam contact op met de gyn, paar dagen later potje ophalen en naar labo.

Een week later moest ik terug op folikkelmeting en zag het er weer goed uit, ik vroeg in het wilde weg of het resultaat van mijn vriend goed was en hij vroeg me even te gaan zitten.
De resultaten waren allesbehalve goed, als het deze maand niet zou lukken zouden we starten met inseminatie. ik was zo verschoten dat ik vergat om meer info te vragen.
Dus 2 dagen geleden ging ik terug op folikelmeting om vandaag mijn inseminatie te krijgen. ik had een lijstje met vragen opgesteld die ik zeker niet mocht vergeten.
Allereerst, hoe slecht is de kwaliteit? (dit was meteen ook mijn laatste vraag)
Wel zeer slecht, als we op de natuurlijke manier zouden proberen hebben we 1% kans om zwanger te geraken, met inseminatie verhogen ze dit % 3x dit wil dus zeggen 3%. De gyn wou gerust de inseminatie nog doen maar heb het er met mijn vriend over gehad dat dit toch niet veel zou uithalen.
We hebben een doorverwijzing gekregen naar St Augustinus, de fertiliteitsafdeling voor IVF. Daar zouden we 20% tot 25% kans hebben om zwanger te geraken per cyclus.
Alhoewel ik liefst zo snel mogelijk hiermee wil starten hebben we besloten even een break te nemen om terug op adem te komen.
We trouwen 19 mei en 22mei gaan we een weekje op huwelijksreis. Als we dan die behandeling doen en ik zou er echt zo ziek van zijn is dit ook niet leuk natuurlijk. Eigenlijk vind ik dat we het even verdient hebben wat rust te krijgen.
Toch voel ik me zo slecht, ik ween constant, ben super misselijk van de stress, slaap niet meer, eet niet meer en moet echt vaak overgeven van de stress. Ik weet gewoon niet meer hoe ik er allemaal mee om moet gaan, het ligt zo op mijn maag en ik krijg het er niet af.
Vannacht wou ik echt dat ze me een kalmeringsmiddel zouden geven, ik flipte gewoon weer helemaal door. Is dit een fase in het verwerkingsproces of totaal niet. Ik ben gewoon op eigenlijk...

Ik heb van mijn vriend een pupje gekregen dat we morgen zullen ophalen (als het klikt met het pupje natuurlijk) misschien dat die afleiding me goed zal doen? ik hoop het zo hard, ik wou dat ik eens een dagje terug zorgeloos kon zijn, en deze last niet hoefde te dragen.

Sorry voor mijn lange 'zagerige' verhaal maar het moest me even van het hart.
Bedankt om te luisteren/lezen
groetjes
Bie

[cian]

hey bie,
dat is helemaal niet zagen hoor ...
iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en op bepaalde momenten is het voor iedereen ondraaglijk en vraag je je af wanneer de dag komt dat je weer rust vindt en zwanger bent ...

Je mag de moed niet opgeven, wij zijn ook al heel lang bezig, ik weet het is gemakkelik gezegd maar we moeten blijven doorgaan !!!

heel veel sterkte en hopelijk brengt het kleintje hondje je afleiding !!! liefde krijg je alvast met hopen van zo'n klein schattig beestje !

groetjes
cian

[Heleen]

Dag Bie,

Ik begrijp je gevoelens heel goed, soms heb ik ook van die momenten van 'wanhoop'. Vorig jaar dreigde ik er zelfs depressief van te worden, ik had de neiging altijd maar in mijn bed te liggen of op de zetel, alles was teveel enz...gelukkig ben ik die fase doorgekomen en heb ik geleerd van op zo'n momenten wat afleiding te zoeken. Het is heel erg verleidelijk om je dan terug te trekken, maar een beetje sporten, in de tuin werken of eender wat kan je bui al wat temperen. Wij zijn ook in behandeling in Sint-Augustinus, binnenkort beginnen wij ook met onze eerste ivf. Als het je gerust kan stellen, het centrum heeft een hele goeie naam, heeft goeie 'cijfers', voor je het weet ben je vast zwanger, er waren er zoveel die het ons al voordeden! En als er weer eens een teleurstelling is of een slechte dag dan denk ik altijd: elke mislukte poging, of slechte dag, is een poging of een dag dichter bij de oplossing en 'oplossing' probeer ik dan ruim te bekijken: als er geen zwangerschap van komt, komt er ofwel door adoptie ofwel zonder wel een periode dat je leert leven met dit gegeven, en het niet meer zo'n centrale verpletterende plaats inneemt, zodat je weer verder kunt met je leven...Je bent niet alleen, mij heeft het ook geholpen dat ik erover kon spreken met een paar echt goeie vriendinnen en zelfs collega's. Mijn ervaring is dat de meeste mensen het natuurlijk niet volledig begrijpen, maar er toch begrip voor hebben. Ik heb wel ontdenkt welke waardevolle vriendschappen ik heb, en dat is dan ook weer eens een pluspunt.
Veel succes en geniet van jullie huwelijk en huwelijksreis.
Heleen

[elisa]

Hallo,

Hier komt mijn verhaal:

In juli 2005 zijn we met de vervulling van onze kinderwens begonnen. Tenminste dat hoopten we toch...
Ik had toen al een vaag voorgevoel dat het niet meteen zou lukken; ik had al enkele maanden gigantische pijnaanvallen de dag voor mijn menstruatie begon.

Dat was ook de reden waarom ik in februari 2006 een laparoscopie kreeg; we waren toen een half jaar zonder succes aan het proberen en er was een vermoeden van endometriose. Ik wilde van de helse pijnen af en als het endo was, dan moest het ook maar snel uit mijn lijf, want dat kon het kindjesmaken bemoeilijken.
Mijn vermoeden werd bevestigd na de laparoscopie: de endometriose werd verwijderd maar helaas is de operatie niet vlekkeloos verlopen; de derde dag na de operatie ging ik in septische shock; ik had een darmscheur van 2cm, ongemerkt veroorzaakt door een van de laparoscopische instrumenten. Het gevolg was 2 weken intensive care waar ik heb gevochten om er door te komen; ik had een levensbedreigende buikvlies- en longontsteking, werd 2 weken kunstmatig beademd en had aanhoudende koortsopstoten.

Na bijna 2 maanden ziekenhuis mocht ik naar huis. In plaats van de statistische 70% kans (na verwijdering van endometriose) had ik nog 30% kans om zwanger te worden. Ik had het gevoel dat mijn arm eraf gerukt werd...

Maar we gaven de moed niet op; een eileider bleek dicht te zitten, de andere was nog doorgankelijk, dus het was niet uitgesloten dat het nog kon op de natuurlijke weg.

Tot enkele weken geleden toen liet ik bij de gynaecoloog een inwendige echo doen, en bleken er rond de eierstok aan de doorgankelijke kant een hoop vergroeiingen te zitten; de natuurlijke weg is nu vrijwel uitgesloten.

We staan nu voor de keuze: ivf en misschien zwanger raken, gepaard met alweer gepruts aan mijn lichaam (ik heb er enorm schrik voor als ik terugdenk aan vorig jaar), een hoop kosten en misschien geen resultaat. En als het niet lukt kunnen de hormonen voor eicelstimulatie de endometriose ook weer doen opwakkeren met alle gevolgen van dien...

Het alternatief is: niks doen, en dan geen kindjes, en hopelijk ook geen endometriose meer.

Aan de ene kant wil ik dolgraag kindjes, zeker als we naar de zoveelste babyborrel bij vrienden moeten, of als de kindjes van mijn zus bij ons zijn.
Aan de andere kant zie ik hoeveel verdriet mijn nichtje heeft gehad bij elke mislukte poging en dan denk ik : "is het dat nu allemaal waard?"
Het is allemaal zo moeilijk....