2017
Geplaatst: 13 januari 2017, 12:17
Hallo iedereen,
Januari 2016, ik was de maand ervoor gestopt met de pil en ik was overtijd. Kriebels. Zou ik echt nu al zwanger zijn? Test: negatief. Zou er iets mis zijn met de test? Had ik te vroeg getest? 2 dagen later terug negatief. De huisarts vertelde me dat dat normaal was, mijn menstruatiecyclus moest terug een ritme vinden na het nemen van de pil. Ook trok hij bloed om te zien of alles oké was en moest ik direct met foliumzuur beginnen. Alles was dus niet oké, ik had toxoplasmose. Maar zo erg was dat niet, we moesten gewoon de babyplannen een halfjaar uitstellen, en daarna zou ik nog toxoplasmose-resistent zijn ook! Mij hoorde je niet klagen, ik voelde toch nog niet die beruchte “biologische klok”. Een “maatschappelijke klok” wel, maar ze moeten maar geduld hebben. Ooh toch spannend zo aan een echt “gezin” te beginnen. Waarschijnlijk zit ik hier volgend jaar met een bollebuik
mei 2016, mijn man en ik zijn bijna een jaar getrouwd. Ik overweeg om een collectebus te starten voor alle “en nog geen kindjes”-opmerkingen. Mijn nicht is zwanger en mijn mama heeft duidelijk last van “oma” hormonen. Ik vertrouw haar toe dat we van plan zijn om eraan te beginnen zodra de huisarts bevestigt dat ik “toxoplasmosevrij” ben. Mijn cyclus is wel nog steeds lang, en het duurt ook steeds langer (6-8 weken). Een bepaald moment vreesde ik dat ik zwanger was met toxoplasmose. Lichte paniek en een plastest. Negatief, phew.
Juni 2016, we mogen eraan beginnen! Stel dat ik nu zwanger wordt dan zou de geboorte voor volgende lente zijn…
Juli 2016, Hopelijk krijg ik mijn maandstonden nu wel niet op verlof… Voor het verlof ook maar een rap een plastest doen: negatief! Goed dan kan ik nog genieten van een glaasje wijn en een cocktail op vakantie Wie weet is dit ons laatste verlof zonder bollebuik of kindjes…
September 2016, al 3 maand mijn maandstonden niet gehad. Wel enkele negatieve zwangerschapstesten. Jammer. Ik geloof er ook niet meer in dat je “het kan voelen” dat je zwanger bent. Ik heb het namelijk enkele keren verkeerdelijk gevoeld. Hoop en ontgoocheling. Op een barbecue bij ons thuis komt een vriendin met haar pasgeboren baby. Twee andere van mijn vriendinnen zijn zwanger. Mijn imaginaire collectebus wordt zwaarder. Ik heb een afspraak bij de gynaecoloog. Waarschijnlijk heb ik PCOS. Een afspraak bij fertilietit kan wel pas in december.
December 2016, ik vier mijn 29ste verjaardag. Ondertussen is het bevestigd dat ik PCOS heb. Dat is niet erg. Dat kan opgelost worden met een hormoonbehandeling. Maar ik vind het niet leuk. Het klinkt veel minder romantisch en natuurlijk als “gewoon” kindjes maken. Ik heb veel vragen met betrekking tot de behandeling. Maar eerst moeten we de resultaten van de hyfosy-echo en enkele andere testen afwachten. Ik heb een beetje schrik voor de feestdagen want we kunnen al bijna op verlof met de “1 € per zwangersschapsopmerking collectebus”. Ik drink ostentatief een glas champagne.
Januari 2017, de eerste twee weken van het jaar waren emotioneel zwaar. Zwagerschaps- en geboorte aankondigingen in overvloed. Volgende week hebben we onze tweede consultatie op de dienst fertiliteit. De behandeling zal dus binnenkort starten neem ik aan. Hoe lang zal het duren vooraleer ik zwanger ben? Zal ik een of meerdere miskramen krijgen? Waarom heb ik zo weinig informatie gekregen van het ziekenhuis? Hoe ga ik het doen op het werk als ik veel afwezig moet zijn? Wat als het nooit lukt? Negatieve gedachten in overvloed. Ik associeer zwanger worden op dit moment niet meer met enthousiast uitkijken en toekomst plannen maken maar eerder met het met schrik afwachten en toekomstplannen onhold zetten. Ik val moeilijk in slaap. Ik besef nu dat ik niet meer durf te hopen. Wat een verschil met vorig jaar…
Hopelijk kan ik volgende week, na onze afspraak op fertiliteit, terug met positieve moed vooruit kijken. En voor het nieuwjaarsetentje met de collega’s in februari duid ik als optie “sushi” aan. Nu het nog kan…
Januari 2016, ik was de maand ervoor gestopt met de pil en ik was overtijd. Kriebels. Zou ik echt nu al zwanger zijn? Test: negatief. Zou er iets mis zijn met de test? Had ik te vroeg getest? 2 dagen later terug negatief. De huisarts vertelde me dat dat normaal was, mijn menstruatiecyclus moest terug een ritme vinden na het nemen van de pil. Ook trok hij bloed om te zien of alles oké was en moest ik direct met foliumzuur beginnen. Alles was dus niet oké, ik had toxoplasmose. Maar zo erg was dat niet, we moesten gewoon de babyplannen een halfjaar uitstellen, en daarna zou ik nog toxoplasmose-resistent zijn ook! Mij hoorde je niet klagen, ik voelde toch nog niet die beruchte “biologische klok”. Een “maatschappelijke klok” wel, maar ze moeten maar geduld hebben. Ooh toch spannend zo aan een echt “gezin” te beginnen. Waarschijnlijk zit ik hier volgend jaar met een bollebuik
mei 2016, mijn man en ik zijn bijna een jaar getrouwd. Ik overweeg om een collectebus te starten voor alle “en nog geen kindjes”-opmerkingen. Mijn nicht is zwanger en mijn mama heeft duidelijk last van “oma” hormonen. Ik vertrouw haar toe dat we van plan zijn om eraan te beginnen zodra de huisarts bevestigt dat ik “toxoplasmosevrij” ben. Mijn cyclus is wel nog steeds lang, en het duurt ook steeds langer (6-8 weken). Een bepaald moment vreesde ik dat ik zwanger was met toxoplasmose. Lichte paniek en een plastest. Negatief, phew.
Juni 2016, we mogen eraan beginnen! Stel dat ik nu zwanger wordt dan zou de geboorte voor volgende lente zijn…
Juli 2016, Hopelijk krijg ik mijn maandstonden nu wel niet op verlof… Voor het verlof ook maar een rap een plastest doen: negatief! Goed dan kan ik nog genieten van een glaasje wijn en een cocktail op vakantie Wie weet is dit ons laatste verlof zonder bollebuik of kindjes…
September 2016, al 3 maand mijn maandstonden niet gehad. Wel enkele negatieve zwangerschapstesten. Jammer. Ik geloof er ook niet meer in dat je “het kan voelen” dat je zwanger bent. Ik heb het namelijk enkele keren verkeerdelijk gevoeld. Hoop en ontgoocheling. Op een barbecue bij ons thuis komt een vriendin met haar pasgeboren baby. Twee andere van mijn vriendinnen zijn zwanger. Mijn imaginaire collectebus wordt zwaarder. Ik heb een afspraak bij de gynaecoloog. Waarschijnlijk heb ik PCOS. Een afspraak bij fertilietit kan wel pas in december.
December 2016, ik vier mijn 29ste verjaardag. Ondertussen is het bevestigd dat ik PCOS heb. Dat is niet erg. Dat kan opgelost worden met een hormoonbehandeling. Maar ik vind het niet leuk. Het klinkt veel minder romantisch en natuurlijk als “gewoon” kindjes maken. Ik heb veel vragen met betrekking tot de behandeling. Maar eerst moeten we de resultaten van de hyfosy-echo en enkele andere testen afwachten. Ik heb een beetje schrik voor de feestdagen want we kunnen al bijna op verlof met de “1 € per zwangersschapsopmerking collectebus”. Ik drink ostentatief een glas champagne.
Januari 2017, de eerste twee weken van het jaar waren emotioneel zwaar. Zwagerschaps- en geboorte aankondigingen in overvloed. Volgende week hebben we onze tweede consultatie op de dienst fertiliteit. De behandeling zal dus binnenkort starten neem ik aan. Hoe lang zal het duren vooraleer ik zwanger ben? Zal ik een of meerdere miskramen krijgen? Waarom heb ik zo weinig informatie gekregen van het ziekenhuis? Hoe ga ik het doen op het werk als ik veel afwezig moet zijn? Wat als het nooit lukt? Negatieve gedachten in overvloed. Ik associeer zwanger worden op dit moment niet meer met enthousiast uitkijken en toekomst plannen maken maar eerder met het met schrik afwachten en toekomstplannen onhold zetten. Ik val moeilijk in slaap. Ik besef nu dat ik niet meer durf te hopen. Wat een verschil met vorig jaar…
Hopelijk kan ik volgende week, na onze afspraak op fertiliteit, terug met positieve moed vooruit kijken. En voor het nieuwjaarsetentje met de collega’s in februari duid ik als optie “sushi” aan. Nu het nog kan…