Geloof
Geplaatst: 30 september 2010, 13:18
Hoi mensen,
De laatste tijd heb ik het dus erg moeilijk en mijn onvervulde kinderwens is echt een gat in mijn leven.
Alleen merk ik dat ik de laatste tijd zeer veel kracht put uit mijn geloof. Als kind was ik zeer gelovig, maar door enkele gebeurtenissen in mijn leven, ben ik geloofsmatig afgedwaald. Ik ben wel gelovig gebleven, maar ben meer naar het paganisme gaan leunen, maar dat geloof gaf me weinig houvast en bezorgde me meer verwarring dan het christendom deed.
Zelf krijg ik het gevoel dat veel van mijn verkeerde keuzes ingegeven zijn door het feit dat ik vergeten was om naar God te luisteren en verkeerdelijk gedacht had dat Hij niet meer naar mij luisterde, maar misschien was het omgekeerd.
Momenteel begin in terug af te zakken naar christelijke waarden en hoop ik echt dat mijn gebeden om een kind verhoord zullen worden.
Ik heb mezelf voorgenomen om terug de draad op te pikken waar ik vroeger was en heb mezelf voorgenomen dat als ik geen goede, godsvruchtige partner vind, die net als ik vind dat het huwelijk voor de voorplanting dient, voor mijn 35ste, ik me tot een spermabank ga wenden.
Voor mij is het duidelijk dat ik nergens ga komen, als ik mezelf blijf vergooien aan mannen, die me enkel als een lustobject zien en ik heb mezelf ook voorgenomen, dat nu mijn scheiding ver afgerond is, te zullen wachten tot ik opnieuw, maar ditmaal ook kerkelijk getrouwd zal zijn, om weer seks te hebben in de hoop een kind op de wereld te zetten.
Dat lijkt me de enige juiste weg, die het leven vrijwaart en ik begin het zo erg te vinden dat het verwekken van leven tegenwoordig gewoon als een spel uit zijn context gerukt wordt en dat zelfs ik daaraan meegedaan heb.
Zijn er hier soms ook nog christenen, die met een onvervulde kinderwens zitten? Persoonlijk deel ik niet het argument van de Katholieke Kerk dat onvruchtbaarheid een huwelijk nietig zou verklaren, maar ik vind wel dat liefde belangrijker is dan lust en dat onze maatschappij tegenwoordig kapot gaat aan de lusten en de liefde te vaak vergeet.
Persoonlijk wordt ik er stil van, als ik merk hoe bepaalde partners elkaar behandelen, als de kinderwens onvervuld bleef. Zelf bleef ik bij mijn maan, ook al wist ik dat hij geen kinderen kon krijgen.
Het was pas toen ik vernam dat hij er ook geen wou en me begon te mishandelen, dat ik opgestapt ben. Alleen tikt mijn biologische klok nu en heb ik nog steeds geen partner en de meeste mannen die ik tegenwoordig ontmoet, lijken me eerder op seks uit, dan dat ik hen als waardige vader voor mijn kind zou aanzien.
De laatste tijd heb ik het dus erg moeilijk en mijn onvervulde kinderwens is echt een gat in mijn leven.
Alleen merk ik dat ik de laatste tijd zeer veel kracht put uit mijn geloof. Als kind was ik zeer gelovig, maar door enkele gebeurtenissen in mijn leven, ben ik geloofsmatig afgedwaald. Ik ben wel gelovig gebleven, maar ben meer naar het paganisme gaan leunen, maar dat geloof gaf me weinig houvast en bezorgde me meer verwarring dan het christendom deed.
Zelf krijg ik het gevoel dat veel van mijn verkeerde keuzes ingegeven zijn door het feit dat ik vergeten was om naar God te luisteren en verkeerdelijk gedacht had dat Hij niet meer naar mij luisterde, maar misschien was het omgekeerd.
Momenteel begin in terug af te zakken naar christelijke waarden en hoop ik echt dat mijn gebeden om een kind verhoord zullen worden.
Ik heb mezelf voorgenomen om terug de draad op te pikken waar ik vroeger was en heb mezelf voorgenomen dat als ik geen goede, godsvruchtige partner vind, die net als ik vind dat het huwelijk voor de voorplanting dient, voor mijn 35ste, ik me tot een spermabank ga wenden.
Voor mij is het duidelijk dat ik nergens ga komen, als ik mezelf blijf vergooien aan mannen, die me enkel als een lustobject zien en ik heb mezelf ook voorgenomen, dat nu mijn scheiding ver afgerond is, te zullen wachten tot ik opnieuw, maar ditmaal ook kerkelijk getrouwd zal zijn, om weer seks te hebben in de hoop een kind op de wereld te zetten.
Dat lijkt me de enige juiste weg, die het leven vrijwaart en ik begin het zo erg te vinden dat het verwekken van leven tegenwoordig gewoon als een spel uit zijn context gerukt wordt en dat zelfs ik daaraan meegedaan heb.
Zijn er hier soms ook nog christenen, die met een onvervulde kinderwens zitten? Persoonlijk deel ik niet het argument van de Katholieke Kerk dat onvruchtbaarheid een huwelijk nietig zou verklaren, maar ik vind wel dat liefde belangrijker is dan lust en dat onze maatschappij tegenwoordig kapot gaat aan de lusten en de liefde te vaak vergeet.
Persoonlijk wordt ik er stil van, als ik merk hoe bepaalde partners elkaar behandelen, als de kinderwens onvervuld bleef. Zelf bleef ik bij mijn maan, ook al wist ik dat hij geen kinderen kon krijgen.
Het was pas toen ik vernam dat hij er ook geen wou en me begon te mishandelen, dat ik opgestapt ben. Alleen tikt mijn biologische klok nu en heb ik nog steeds geen partner en de meeste mannen die ik tegenwoordig ontmoet, lijken me eerder op seks uit, dan dat ik hen als waardige vader voor mijn kind zou aanzien.