Spijt en eeuwig verdriet
Geplaatst: 17 mei 2013, 15:21
Hallo,
Ik heb mijn vriend begin vorig jaar leren kennen, ik was al 38+, en liet in die tijd mijn eicellen invriezen omdat ik (weer) single was en de tijd begint te dringen. Ik wil al sinds mijn 26ste graag kinderen, alleen liepen mijn relaties, als het erop aankwam te gaan settelen, stuk.
Mijn vriend is zeker niet tegen kinderen, maar op termijn. Hij is 6 jaar jonger dan ik. Hij beseft goed dat ik niet veel tijd meer heb.
Binnen 3 maanden was ik 'spontaan' zwanger, een ongelukje zeg maar. Ik kon mijn geluk niet op! Dit was echt een mooi wonder. Met mijn ex had ik ook al geprobeerd kinderen te krijgen en dit lukte maar niet; gelukkig maar want de relatie liep stuk.
Met mijn huidige vriend wil en wilde ik toen al echt graag kinderen omdat het met hem gewoon helemaal klopt en ik stapel gek op hem ben.
Alleen; hij zag een kind zo snel al aan het begin van de relatie niet zitten.....m'n wereld stortte in. Hij wilde het laten weghalen omdat hij eerst de relatie een kans wilde geven en zeker wilde zijn dat hij met mij verder wil.
Verstandelijk heeft hij gelijk, maar emotioneel ging ik door een hel.
Ik wilde hem geen kind opdringen omdat ik het zo graag wil, en daarnaast wil ik zeker niet alleen een kind. Dat geluk wil ik met hem delen.
Zowel artsen als hij 'beloofden' mij dat ik binnen no-time weer zwanger zou zijn.
Dat is een jaar geleden....ik ben 39+ en het lukt niet meer om zwanger te raken. De eerste IUI poging is net mislukt, hij moet over 5 weken voor een jaar naar Amerika, en ik heb enorme spijt en verdriet. Mijn kind krijg ik niet meer terug.
Tot over maat van ramp komt z'n broer een half jaar geleden vertellen dat hij een nieuwe vriendin heeft en, oh ja, ze is al 3 maanden zwanger. En ondanks dat het allemaal niet gepland was hadden ze besloten 'ervoor' te gaan en het kindje te behouden.
En daar zit je dan, 39, net je kind weg laten halen omdat je vriend het niet wilde en z'n broer 'durft' het wel aan....
Dat kind is net geboren, we zijn er op weg naartoe, en voor mij is dit een traumatische hel. Ik heb zowieso iedere dag last van het verdriet niet zwanger te kunnen raken en mijn kind kwijt te zijn en dit bezoek en nieuwe 'baby geluk' wrijft nog eens extra zout in die open wond.
Ik geloof er ook niet meer in dat we nog zwanger zullen raken, alle pogingen ten spijt, het is onze straf. Mijn vriend is neutraal wat betreft gevoel, als we geen kinderen krijgen is het wat hem betreft ook ok. Hij kan me dus ook niet helpen met dit verdriet. Ik neem het hem eeuwig kwalijk, en tegelijkertijd hou ik enorm veel van hem en wil ik hem niet kwijt.
Als er geen kinderen meer komen zal ik niet echt meer gelukkig worden; ik heb de slechtste beslissing van mijn leven gemaakt; ondanks dat ik geen keus had....
Ik heb mijn vriend begin vorig jaar leren kennen, ik was al 38+, en liet in die tijd mijn eicellen invriezen omdat ik (weer) single was en de tijd begint te dringen. Ik wil al sinds mijn 26ste graag kinderen, alleen liepen mijn relaties, als het erop aankwam te gaan settelen, stuk.
Mijn vriend is zeker niet tegen kinderen, maar op termijn. Hij is 6 jaar jonger dan ik. Hij beseft goed dat ik niet veel tijd meer heb.
Binnen 3 maanden was ik 'spontaan' zwanger, een ongelukje zeg maar. Ik kon mijn geluk niet op! Dit was echt een mooi wonder. Met mijn ex had ik ook al geprobeerd kinderen te krijgen en dit lukte maar niet; gelukkig maar want de relatie liep stuk.
Met mijn huidige vriend wil en wilde ik toen al echt graag kinderen omdat het met hem gewoon helemaal klopt en ik stapel gek op hem ben.
Alleen; hij zag een kind zo snel al aan het begin van de relatie niet zitten.....m'n wereld stortte in. Hij wilde het laten weghalen omdat hij eerst de relatie een kans wilde geven en zeker wilde zijn dat hij met mij verder wil.
Verstandelijk heeft hij gelijk, maar emotioneel ging ik door een hel.
Ik wilde hem geen kind opdringen omdat ik het zo graag wil, en daarnaast wil ik zeker niet alleen een kind. Dat geluk wil ik met hem delen.
Zowel artsen als hij 'beloofden' mij dat ik binnen no-time weer zwanger zou zijn.
Dat is een jaar geleden....ik ben 39+ en het lukt niet meer om zwanger te raken. De eerste IUI poging is net mislukt, hij moet over 5 weken voor een jaar naar Amerika, en ik heb enorme spijt en verdriet. Mijn kind krijg ik niet meer terug.
Tot over maat van ramp komt z'n broer een half jaar geleden vertellen dat hij een nieuwe vriendin heeft en, oh ja, ze is al 3 maanden zwanger. En ondanks dat het allemaal niet gepland was hadden ze besloten 'ervoor' te gaan en het kindje te behouden.
En daar zit je dan, 39, net je kind weg laten halen omdat je vriend het niet wilde en z'n broer 'durft' het wel aan....
Dat kind is net geboren, we zijn er op weg naartoe, en voor mij is dit een traumatische hel. Ik heb zowieso iedere dag last van het verdriet niet zwanger te kunnen raken en mijn kind kwijt te zijn en dit bezoek en nieuwe 'baby geluk' wrijft nog eens extra zout in die open wond.
Ik geloof er ook niet meer in dat we nog zwanger zullen raken, alle pogingen ten spijt, het is onze straf. Mijn vriend is neutraal wat betreft gevoel, als we geen kinderen krijgen is het wat hem betreft ook ok. Hij kan me dus ook niet helpen met dit verdriet. Ik neem het hem eeuwig kwalijk, en tegelijkertijd hou ik enorm veel van hem en wil ik hem niet kwijt.
Als er geen kinderen meer komen zal ik niet echt meer gelukkig worden; ik heb de slechtste beslissing van mijn leven gemaakt; ondanks dat ik geen keus had....