Pagina 1 van 1

Spijt en eeuwig verdriet

Geplaatst: 17 mei 2013, 15:21
door Laura194
Hallo,

Ik heb mijn vriend begin vorig jaar leren kennen, ik was al 38+, en liet in die tijd mijn eicellen invriezen omdat ik (weer) single was en de tijd begint te dringen. Ik wil al sinds mijn 26ste graag kinderen, alleen liepen mijn relaties, als het erop aankwam te gaan settelen, stuk.

Mijn vriend is zeker niet tegen kinderen, maar op termijn. Hij is 6 jaar jonger dan ik. Hij beseft goed dat ik niet veel tijd meer heb.

Binnen 3 maanden was ik 'spontaan' zwanger, een ongelukje zeg maar. Ik kon mijn geluk niet op! Dit was echt een mooi wonder. Met mijn ex had ik ook al geprobeerd kinderen te krijgen en dit lukte maar niet; gelukkig maar want de relatie liep stuk.
Met mijn huidige vriend wil en wilde ik toen al echt graag kinderen omdat het met hem gewoon helemaal klopt en ik stapel gek op hem ben.

Alleen; hij zag een kind zo snel al aan het begin van de relatie niet zitten.....m'n wereld stortte in. Hij wilde het laten weghalen omdat hij eerst de relatie een kans wilde geven en zeker wilde zijn dat hij met mij verder wil.
Verstandelijk heeft hij gelijk, maar emotioneel ging ik door een hel.
Ik wilde hem geen kind opdringen omdat ik het zo graag wil, en daarnaast wil ik zeker niet alleen een kind. Dat geluk wil ik met hem delen.
Zowel artsen als hij 'beloofden' mij dat ik binnen no-time weer zwanger zou zijn.
Dat is een jaar geleden....ik ben 39+ en het lukt niet meer om zwanger te raken. De eerste IUI poging is net mislukt, hij moet over 5 weken voor een jaar naar Amerika, en ik heb enorme spijt en verdriet. Mijn kind krijg ik niet meer terug.

Tot over maat van ramp komt z'n broer een half jaar geleden vertellen dat hij een nieuwe vriendin heeft en, oh ja, ze is al 3 maanden zwanger. En ondanks dat het allemaal niet gepland was hadden ze besloten 'ervoor' te gaan en het kindje te behouden.
En daar zit je dan, 39, net je kind weg laten halen omdat je vriend het niet wilde en z'n broer 'durft' het wel aan....
Dat kind is net geboren, we zijn er op weg naartoe, en voor mij is dit een traumatische hel. Ik heb zowieso iedere dag last van het verdriet niet zwanger te kunnen raken en mijn kind kwijt te zijn en dit bezoek en nieuwe 'baby geluk' wrijft nog eens extra zout in die open wond.

Ik geloof er ook niet meer in dat we nog zwanger zullen raken, alle pogingen ten spijt, het is onze straf. Mijn vriend is neutraal wat betreft gevoel, als we geen kinderen krijgen is het wat hem betreft ook ok. Hij kan me dus ook niet helpen met dit verdriet. Ik neem het hem eeuwig kwalijk, en tegelijkertijd hou ik enorm veel van hem en wil ik hem niet kwijt.

Als er geen kinderen meer komen zal ik niet echt meer gelukkig worden; ik heb de slechtste beslissing van mijn leven gemaakt; ondanks dat ik geen keus had....

Geplaatst: 19 mei 2013, 16:00
door wanda
wat een verhaal! sterkte laura! hopelijk kom je droom toch nog uit!

Geplaatst: 20 mei 2013, 9:36
door Cleopatra
Ondanks je geen keus had ? Je had wel een keuze Laura (zeker op jouw leeftijd), een moeilijk keuze maar je had wel degelijk de mogelijkheid om te kiezen, veel vrouwen hebben nooit kunnen/mogen kiezen (dit is heel kwetsend, zowel voor jou om nu te lezen maar in eerste plaats voor de vrouwen die nooit enige keuze hebben gehad)

Ik wens je heel veel sterkte en goede moed om je verdriet te verwerken. Hopelijk komt jouw droom alsnog uit. En schakel op tijd hulp in dat je er niet onder door gaat want het lijkt me bijzonder moeilijk om dit te plaatsen en te verwerken. Veel sterkte.

Geplaatst: 23 mei 2013, 23:38
door Laura194
Ja ik had wel een keuze; de keuze tussen mijn vriend en een kind wat ik dan misschien alleen zou moeten krijgen en moeten opvoeden. Voor mij was die laatste gewoonweg geen optie, deels omdat ik het baby geluk met hem wil delen, deels omdat mijn persoonlijke situatie een alleenstaand moederschap niet toestaat. Hoewel er altijd een mouw aan te passen is; alleen een kind leek en lijkt me zo deprimerend....
Echter, de kans was groot geweest dat het toch goed gekomen was en mijn vriend er toch wel blij mee was geweest. Ik zal het niet weten; bottom line, we moeten door, met of zonder baby geluk.
Ik hoop ook dat mijn droom zal uitkomen en dat wij een kindje mogen krijgen, alsnog....
Dank voor jullie reactie.

Re: Spijt en eeuwig verdriet

Geplaatst: 3 september 2014, 8:43
door Psyche
Meisje toch :cry: Ik moest huilen toen ik je bericht las...Ik wil je nu niet kwetsen of ongerust maken,maar toch stel ik me vragen bij je partner. Het lijkt er immers op dat hij je onder (lichte) druk gezet heeft om een zwangerschap stop te laten zetten en dat vind ik verre van fraai van hem...sorry, maar dat moest ik even kwijt

Re: Spijt en eeuwig verdriet

Geplaatst: 3 september 2014, 23:00
door Valaki
Voor mij is het echt onbegrijpelijk dat je op je 38e te horen krijgt dat je gerust nog mag wachten met zwanger worden omdat het binnen no-time wel weer zal lukken... :? :?
(En ik kan er ook helemaal met mijn hoofd niet bij, eerlijk gezegd, dat je vorig jaar nog abortus hebt laten plegen en nu zwanger probeert te geraken. Maar goed, ik probeer dan ook al een hele tijd bewust alleenstaand moeder te worden, dus dat is een niet te vergelijken situatie)

Re: Spijt en eeuwig verdriet

Geplaatst: 24 oktober 2021, 18:55
door Leila1986
Zo’n “vriend” zou ik meteen dumpen. Je hebt een bepaalde leeftijd bereikt , je bent door zoveel gegaan , en dan verwacht hij gewoon van jou dat je het laat weghalen??

Terwijl hij weet dat je dit zo graag hebt gewild ?? Ik kan er met mijn hoofd niet bij sorry .. en terecht dat je het hem eeuwig kwalijk neemt.

Ik hoop echt voor jou dat het je nog een keer lukt !!!