Bericht
door AveYen » 10 maart 2023, 10:03
Ik ben ook nieuw hier. Lange weg al naar de familie die ik wou. Ik heb een kindje van 2014 met mijn eerste partner, PGD wegens een dominante genetische afwijking bij mij. Daar waren 2 cycli voor nodig. Bij de eerste terugplaatsing was het gelukt, we hebben toen veel geluk gehad waarschijnlijk. Wel een spoedkeizersnede bij de geboorte, een litteken in mijn baarmoeder en een diep trauma door die geboorte. Bij de behandeling voor een tweede kindje zijn we uit elkaar gegaan, omdat het niet lukte bij de terugplaatsingen van de embryos die we toen nog hadden (niche zorgde voor vocht in de baarmoeder) en we elkaar verloren zijn in de donkerheid van die periode.
Ondertussen ben ik 5j samen met mijn huidige partner. Ik ben ondertussen 34 en wil heel graag een tweede kindje (voor hem hoeft het niet per se, wat lief is, hij ziet mijn kindje doodgraag). We hebben ondertussen 4 cycli gehad, twee terugplaatsingen, beide mislukt. Mijn AMH is laag, maar telkens wel 3-4 follikels, 3-4 embryos die meestal ook bevrucht raken en doorgroeien, maar dan meestal slechts eentje die overblijft om terug te plaatsen (dominante afwijking, dus 50% kans). En tja, dan is het kansrekening he. Onze terugbetalingen zijn op, maar mijn wens is groot, dus we zijn nu na een lang traject en veel tegenslagen (uitgestelde cycli, afgezegde pick-ups wegens geen reactie op menopur, second opinions, niche operatie of niet, omschakeling van FISH naar haplotypering en wachten daarop), toch een poging zelf aan het betalen. Er is ook een switch geweest van menopur naar gonal-f. Deze keer waren er 4 follikels opnieuw, 4 eicellen ook (yay), 3 bevrucht (nog meer yay), maar gisteren kregen we het nieuws dat er daarvan slechts 1tje kon ingevroren worden en een biopsie kon worden genomen voor de test. Dus 50% kans.
De moed zinkt me in mijn schoenen en mijn mentale rek is helemaal op. Ondertussen zijn we al 2j bezig voor dit tweede kindje. Het idee nog 4 weken te moeten wachten op een resultaat, dat in mijn hoofd wsl negatief zal zijn met de pech die we al gehad hebben... ik weet dat veel mensen zeggen van, wees blij met het gezonde kindje dat je al hebt, veel anderen krijgen dat zelfs niet. En ik weet en besef dat ten volle, maar die kinderwens voor een tweede voelt eigenlijk identiek als vroeger dus het verdriet is ook identiek. Ik kan ook nog niet rouwen om het tweede kindje dat er niet komt, want het traject is nog bezig en we hadden voor onszelf beslist 2 pogingen zelf te betalen nog en dan te stoppen. Hoewel dat een eigen keuze is waar ik volledig achter sta om het mentaal te kunnen afsluiten ("we hebben alles geprobeerd wat we kunnen, het is ons niet gegund, het zij zo"), zorgt het wel voor een limbo. Eiceldonatie is voor ons geen optie (naar Spanje helemaal voor een tweede kind? Zucht, nee. Ik ben moe gestreden).
(We zijn overigens in behandeling bij Prof. Peeraer in UZ Leuven, vroeger prof. D'Hooghe, maar die werkt daar ondertussen niet meer)
kan een mens nog meer lijden?
zo onschuldig en klein. Zo oneerlijk en zwaar.
had trnt1 mutaties sifd eerste kindje in België met aan aandoening toen 15 over de wereld.wij beiden drager van!4de een miskraam.Pgt behandeling in uz Gent 1 tp miskraam 2de tp niet gelukt.2de beurt twee embryo’s niet gelukt en derde beurt 
we willen zo graag terug wat leven in huis hebben!in totaal 10 maal zwanger geweest maar altijd moeten afgeven ! Wil de eens ventileren
Geniet er maar super hard van! 
