mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Plaats reactie
Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door Thijs » 14 juli 2014, 8:02

Hoi,

ik zou alles voor haar doen. Verdraag de laatste maanden ook enorm veel van haar. Want ja, ik vind het niet meer dan normaal dat zij, wij allebei trouwens, prikkelbaarder is, door al de spanning die we de laatste jaren, maanden, weken meemaakte. Ze is onlangs geopereerd, haar endometriose, de pijn die ze al jaren draagt, is hopelijk eindelijk weggenomen. En hopelijk kan onze kinderwens dan eindelijk ook na zovele jaren in vervulling gaan. Op een natuurlijke manier is de kans zeer klein, zo liet de dokter ons verstaan. En volgende week hebben we EINDELIJK ons intakegesprek om te starten met IVF. Erg hoopvol zijn we na al die jaren niet meer, maar een waterkans is ook een kans en die willen we met beide handen grijpen, ook al wordt het nog een moeilijke weg.

Maar de laatste tijd, laat mijn vrouw zich meer en meer ontvallen dat ze zich schuldig voelt, dat ze mij niet kan geven wat ik zo graag wil, dat ik dan maar iemand anders moet zoeken. Uiteraard komen zulke dingen vooral aan de oppervlakte als je ruzie maakt over totaal iets anders, zoiets als wel of geen balletjes in de soep. En misschien ligt de dieper liggende oorzaak van die ruzies inderdaad aan de stress, het hopen op, de vrees voor nieuwe teleurstellingen. We mengen het dan ook allemaal met een andere, voor vele een zware, periode in het leven, het bouwen van ons eigen stekje.

Als je er al jaren naar verlangt, positief probeert te blijven, opnieuw hoopt en van de ene in de andere teleurstelling valt, dan durf je amper nog te hopen als ze je vertellen dat de kans erg klein is. Bang om diep teleurgesteld achter te blijven met een huis waar de potentiële kinderkamers je er elke dag aan zullen herinneren dat één van je diepste wensen nooit in vervulling is gegaan.

Zullen we ooit ons leven een nieuwe invulling kunnen geven? Niet zolang er nog ergens een kans is. Zullen we ooit zonder pijn zwangere koppels kunnen zien, baby’s, peuters, kleutertjes? Zullen we kunnen blij zijn voor mijn broer, als hij en zijn vriendin wel zwanger raken? Want het is al zwaar als vrienden ons hun blijde boodschap komen melden.

Vragen die continu door ons hoofd spoken, waar we van hopen dat we ze nooit moeten beantwoorden. Hoe geef je iets een plaats als het continu in beweging is, verandert?

Maar de vraag die mij de laatste tijd het meeste bezighoudt, is hoe ik haar kan helpen, haar kan duidelijk maken dat ze zich niet schuldig moet voelen, dat in mijn gedachten nooit het idee sluipt dat ZIJ niet zwanger raakt? Dat ik integendeel zelfs denk dat WIJ niet zwanger raken en dat WIJ SAMEN of het ons ooit lukt of niet, samen verder zullen gaan als een sterk en liefdevol koppel, zoals we tot nu steeds gedaan hebben.

Ik hou enorm veel van haar! Als ze zegt dat ze me niet kan geven wat ik zo graag wil, dan raakt dat mij diep. Want eigenlijk, geeft ze mij haar onvoorwaardelijke liefde, dat is toch ook iets wat ik zo graag wil. Ik zal, ondanks de pijn en verdriet die ons dan ongetwijfeld zullen blijven volgen, vrede kunnen nemen met een liefdevolle doch kinderloze relatie.

Hoe maak ik haar duidelijk, dat ik begrijp waarom dat ze zich schuldig voelt, maar dat het absoluut niet nodig is?
Ze wordt binnenkort 30 jaar, iets waar ze enorm tegenop ziet, omdat ze die grens niet wou bereiken zonder kinderen, zonder zwanger te zijn. Ik wil haar helpen er voor haar zijn, maar soms voel ik me zo machteloos.

mich75
Berichten: 2981
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door mich75 » 14 juli 2014, 10:21

Beste Thijs,

Over endometriose kan ik niet meepraten. Maar ik kan me wel inbeelden hoe je vrouw zich voelt.

Het is al een heel goede zaak dat jij zo begripvol en veel verdraagt, ook al zal zij dit misschien niet altijd zo zien.

Als er iemand de schuldige is, is het de natuur. Het heeft blijkbaar een tijd geduurd eer de diagnose van endometriose gesteld is, maar het is gebeurd en de operatie is achter de rug. En nu kunnen jullie via ivf proberen. Ik zou de hoop nog zeker niet opgeven.

Wij zijn aan 't verbouwen en hier is het ook steeds van, kinderkamer(s) of toch een logeerkamer (omdat we aan de andere kant van het land zijn gaan wonen). Het is alsof ons leven al 3 jaar stilstaat (ook nog door andere tegenslagen).

Probeer je vrouw te vertellen dat jullie enkele jaren achterstand opgelopen hebben en dat jullie nu een nieuwe kans krijgen. IVF geeft geen garanties, maar het is een goed hulpmiddel en daarbij is ze nu lichamelijk 'in orde', dus dit verhoogt ook de kansen. Ook haar leeftijd is zeer goed, ik ben 10 jaar ouder waardoor onze kansen veel lager liggen.

Hou ze ook goed in het oog dat ze niet in een depressie glijdt, jij zal dit eerder merken als zij en zij zal het wsl ook ontkennen en boos op je worden. Maar een depressieve mama is ook niet ideaal voor je kinderen.

Veel sterkte!!!

Mich
2010: start kinderwens
2014: start mmm​
03/15: overstap Jette ​ 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6)​ 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal 😭😭😭

Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door Thijs » 14 juli 2014, 13:56

Mich,

bedankt voor je reactie.

We hebben een relatie waarin we (al bijna 13jaar) samen heel wat watertjes doorzwommen hebben.
Volgens mij is dat onze ook onze sterkte, dat we al geleerd hebben hoe we samen door moeilijke periodes raken.

Het sleutelwoord is volgens mij dan ook "samen". Als we elk apart zouden proberen door deze periode te worstelen, is de kans groot dat we allebei een eigen weg kiezen, een andere richting uitgaan en uiteindelijk ook elk ergens anders uitkomen.

Maar als we blijven praten met elkaar, elkaar niet loslaten en blijven ondersteunen, kiezen voor elkaar ipv voor onszelf en blijven vechten voor elkaar, waar we dan ook uitkomen, we zullen samen over die finish lopen.

Jullie ook veel succes en sterkte!

Thijs

Blinkertje
Berichten: 20
Lid geworden op: 30 oktober 2013, 12:45

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door Blinkertje » 17 juli 2014, 20:55

dag Thijs,

ook ik begrijp je vrouw maar al te goed, ikzelf heb pco en denk dat het 'mijn schuld' is op momenten dat t niet lukt.
Zoals anderen al zeiden is het wel heel goed dat je haar begrijpt en er voor haar bent.
Ik weet niet hoe jullie tegenover adoptie staan? Moest jullie lopende traject niet lukken (maar ik hoop van harte van wel!)
't is natuurlijk voor een vrouw extra hard: al die hormonen, je herkent jezelf niet meer, alle ongemakken, het lange wachten, het piekeren, het 'slechte' nieuws, gebrek aan communicatie vanuit het zh, geen resultaat of vooruitgang zien/voelen,...

Zou het niet leuk zijn om voor haar verjaardag een verrassing te voorzien? Surpriseparty, weekendje weg met jullie 2, verwendag/weekend in een wellnes,... Gewoon zodat ze haar zinnen eens even kan verzetten?

Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door Thijs » 23 juli 2014, 9:57

Ik snap goed dat het voor haar extra hard is. Het is ook gewoon vele zwaarder om het mee te maken en te voelen dan om toe te kijken langs de zijlijn. Dat is logisch. En ik wil dan ook alles doen om haar zoveel mogelijk te ondersteunen, te liefkozen, te begrijpen en haar zo weinig mogelijk "alleen" er laten doorgaan.

Over adoptie hebben we al nagedacht. Maar er teveel over nadenken en praten geeft ons het gevoel dat we de andere mogelijkheden al opgeven. We zullen zien, wat de toekomst brengt.

Ze verdient het om haar zinnen te kunnen verzetten. Ze is een prachtige vrouw met een ongelooflijk doorzettingsvermogen.

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door myrthevl » 25 juli 2014, 14:54

ik herken mezelf wel in jouw vrouw. 8 jaar geleden besloten we de stap te zetten naar een kind, en wij staan nog steeds met lege handen. Wij zijn gestopt met behandelen, het adoptietraject ed, dus officieel 'samen verder'. hoewel ik het gevoel heb dat we alles geprobeerd hebben (6ICSI's, deels met donormateriaal) en dat het niemands 'fout' is, heb ik ook regelmatig schuldgevoelens tegenover mijn man, omdat dat echt een superventje is, dol op kinderen, hij zou een geweldige papa zijn en ik kan deze wens niet vervullen. ik heb hem destijds ook gezegd dat hij voor een ander mocht kiezen, maar hij is gebleven. wat mij het meest deugd doet, is gewoon genieten met zijn tweetjes, als hij me bv zegt dat we een fijne dag samen gehad hebben (naast de regelmatige verzekering natuurlijk dat hij echt het liefst bij mij is, zelfs zonder kinderen). Ik hoop dat we samen onze weg mogen vinden, ook al doet het pijn en voelen we ons er vaak niet bijhoren, zo zonder kinderen. ik hoop dat hij nooit spijt heeft van ons leven samen, want dit is niet wat we gehoopt hadden toen we pas getrouwd waren. Maar anderzijds zie ik veel koppels uit vrienden- en familiekring uiteen gaan, met jonge kindjes, dus dat is ook niet altijd rozengeur en maneschijn. wees gewoon eerlijk tegen elkaar, en dan komen jullie er wel. zeker gezien het feit dat er nog kansen zijn voor jullie, nog relatief jong en nog behandelingen mogelijk, probeer gewoon ook nog een beetje van het leven te genieten, want het is al zwaar genoeg.

Angelika
Berichten: 181
Lid geworden op: 13 januari 2014, 14:07

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door Angelika » 10 september 2014, 9:08

Ik herken me heel goed in je verhaal. Ikzelf ben dan wel de vrouw die tegen men man zei dat hij iemand anders moest zoeken waar hij wel kinderen mee kon krijgen. Maar hij is me altijd blijven steunen en blijven tonen hoeveel hij van me houdt. Iedere teleurstelling was hij daar om me te steunen. En dat was het allerbelangrijkste voor me! Dat hij bleef van me houden ookal zat ik er soms echt door en was ik constant boos op iedereen/ de wereld en had ik huilbuien door hormonen en positief nieuws uit de vriendenkring. Hij bleef aan mijn zijde staan en me steunen en troosten.
Ik heb echt geluk gehad met zo'n lieve man en ben dan ook heel blij dat ik hem nu (na 7 lastige jaren) een kindje kan geven. Blijven volhouden en blijven hopen, want dromen kunnen echt waar worden!!!!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten