Een zonnestraaltje hoop in de week van de start!
Geplaatst: 14 juli 2014, 14:34
Hallo,
net zoals de enkele zonnestralen die vandaag her en der door het wolkendek braken, zag ik dit weekend weer hoop in mijn vrouw haar ogen. Ze straalde opnieuw, al was het maar een beetje. Het was hartverwarmend hoe haar blik ook bij mij een geluksgevoel naliet.
Hoe het komt, weet ik niet, normaal zijn we enorm nerveus en erg prikkelbaar de dagen voor een "belangrijke" afspraak in het ziekenhuis. Is komende vrijdag dan zo anders? Ons intakegesprek om te starten met IVF-behandelingen. We weten al min of meer wat ons te wachten staat en zijn nu al lichtjes nerveus, ook al is het pas maandag.
Terwijl veel mensen in hun bouwperiode afleiding zoeken weg van hun huis, halen wij onze afleiding net daar. Samen lekker een beetje vloerverwarming leggen als ontspanning, het is eens wat anders. Bovendien leidt het onze aandacht weg van het komende gesprek en de komende behandelingen.
Maar misschien ligt het aan het ontdekken van deze website, aan dit forum. Dankzij twee collega's heb ik deze plek "per ongeluk" ontdekt. Sinds ik mijn verhaal hier kwijt kon/kan, of laat me zeggen "ons" verhaal, voel ik me meer opgelucht, vrijer, opnieuw gelukkiger. Het lezen van de andere verhalen leek als het lezen van mijn eigen emoties, mijn eigen gevoelens in de woorden van anderen mensen. En ik had nooit gedacht dat ik daar zoveel positiefs uit zou kunnen halen. Het is echt een wereld van verschil als je herkent en erkend wordt.
Laat ik mijn geluk afstralen op haar? Heeft deze site onze negatieve spiraal omgevormd naar ééntje van positieve gevoelens? Het is niet omdat we gelukkig durven zijn, dat onze pijn, ons verdriet of ons gemis ook maar iets weggenomen is. Maar het draagt wel makkelijker.
Toch is er nog steeds die rem, iets dat me opdraagt om me in te houden. Angst om opnieuw diep te vallen en hard neer te komen, maar ook bang dat de omgeving of, nog erger, mijn vrouw zal denken dat het me niet meer bezig houdt. Maar zolang ik ruimte bewaar, om mijn verdriet, pijn en gemis met haar te delen, kan/mag ik toch gelukkig zijn? Het moet wel! Het moet, als ik zie wat een effect het op mij heeft om haar heel even opnieuw echt gelukkig en hoopvol te zien. Dat is toch iets, wat ik haar ook wil geven?
Thijs
net zoals de enkele zonnestralen die vandaag her en der door het wolkendek braken, zag ik dit weekend weer hoop in mijn vrouw haar ogen. Ze straalde opnieuw, al was het maar een beetje. Het was hartverwarmend hoe haar blik ook bij mij een geluksgevoel naliet.
Hoe het komt, weet ik niet, normaal zijn we enorm nerveus en erg prikkelbaar de dagen voor een "belangrijke" afspraak in het ziekenhuis. Is komende vrijdag dan zo anders? Ons intakegesprek om te starten met IVF-behandelingen. We weten al min of meer wat ons te wachten staat en zijn nu al lichtjes nerveus, ook al is het pas maandag.
Terwijl veel mensen in hun bouwperiode afleiding zoeken weg van hun huis, halen wij onze afleiding net daar. Samen lekker een beetje vloerverwarming leggen als ontspanning, het is eens wat anders. Bovendien leidt het onze aandacht weg van het komende gesprek en de komende behandelingen.
Maar misschien ligt het aan het ontdekken van deze website, aan dit forum. Dankzij twee collega's heb ik deze plek "per ongeluk" ontdekt. Sinds ik mijn verhaal hier kwijt kon/kan, of laat me zeggen "ons" verhaal, voel ik me meer opgelucht, vrijer, opnieuw gelukkiger. Het lezen van de andere verhalen leek als het lezen van mijn eigen emoties, mijn eigen gevoelens in de woorden van anderen mensen. En ik had nooit gedacht dat ik daar zoveel positiefs uit zou kunnen halen. Het is echt een wereld van verschil als je herkent en erkend wordt.
Laat ik mijn geluk afstralen op haar? Heeft deze site onze negatieve spiraal omgevormd naar ééntje van positieve gevoelens? Het is niet omdat we gelukkig durven zijn, dat onze pijn, ons verdriet of ons gemis ook maar iets weggenomen is. Maar het draagt wel makkelijker.
Toch is er nog steeds die rem, iets dat me opdraagt om me in te houden. Angst om opnieuw diep te vallen en hard neer te komen, maar ook bang dat de omgeving of, nog erger, mijn vrouw zal denken dat het me niet meer bezig houdt. Maar zolang ik ruimte bewaar, om mijn verdriet, pijn en gemis met haar te delen, kan/mag ik toch gelukkig zijn? Het moet wel! Het moet, als ik zie wat een effect het op mij heeft om haar heel even opnieuw echt gelukkig en hoopvol te zien. Dat is toch iets, wat ik haar ook wil geven?
Thijs