Gebruik donor terwijl ik ook de vader kan en wil zijn
Geplaatst: 29 januari 2015, 9:07
Ik heb nu dik anderhalf jaar een LAT relatie met een vriendin waarmee het enorm goed klikt. We hebben het erg goed samen en genieten veel van de tijd samen.
Toen we elkaar leerden kennen was ze bezig met een KID traject. Omdat ze toen rond de 40 jaar oud was en ik al twee kinderen heb uit een eerdere relatie, heeft ze dat een klein jaar voortgezet. Ik vond dat niet erg fijn, maar snapte haar kinderwens ook wel, die had ik zelf ook altijd gehad.
Na een jaar in onze relatie veranderde er iets in mij en begon ik ook te wennen aan het idee dat het ook van mij zou kunnen zijn. Een kindje zou ik ook wel leuk gaan vinden. Ik weet waar ik aan begin en verwacht dat het heel fijn zou kunnen zijn. Dat vertelde ik op een vervelend moment, want na flink wat KID behandelingen was ze net bezig met een IVF traject. Dat wou ze toch eerst afmaken en daarna eens kijken wat we ermee zouden gaan doen.
Nu zijn we een half jaar verder en kan ze de beslissing niet nemen om het samen met mij te gaan doen. Ze kiest voor een nieuwe IVF poging. We kennen elkaar nu bijna 2 jaar. Haar grootste probleem is haar huurflat op te geven en te gaan samenwonen. Er zijn wat littekens bij haar, maar niet zo extreem.
Ik had eerst de 'eis' om eerst te gaan samenwonen, daarna eerste maar eens kijken of het lukt en tijdens de zwangerschap gaan samenwonen. Uiteindelijk kiest ze voor het kind alleen, ze blijft wonen in haar flat en ik mag kiezen wat ik ermee aanwil.
Het klinkt nogal hard, maar ze worstelt er al lange tijd mee. Ik twijfel enorm wat ik ermee moet. Opgeven doe ik niet snel, maar voel met wel heel raar en kan het moeilijk zien wat er met me gaat gebeuren als ze straks met een dikke buik naast me loopt en met een kinderwagen.
Ik was toe aan verdieping in onze relatie, maar hiermee komt er juist meer afstand. Natuurlijk is het haar keuze en haar gevoel, maar ik ben bang dat ze het vanuit angst doet en de kans laat lopen om een warm gezin te stichten. Nu zal ik altijd een bijsmaak houden aan de beslissing die nu wordt genomen.
Ik zou er ook mee kunnen stoppen, ze zou dat zeker snappen. We kunnen er best goed over praten, maar heb moeite om haar echte reden te vinden en het daarmee voor mezelf te verantwoorden.
Voor een deel voelt het alsof ze vreemd gaat en ik dat toelaat.
Het doet pijn als ik lees dat sommige vrouwen zeggen: ik kies voor een donor omdat ik de ware niet ben tegengekomen, natuurlijk zou ik liever een kind van een man krijgen.
Ik snap wel iets van de twijfel om te gaan samenwonen, voor mij zou het ook te snel komen, maar ik kies voor een kind en een nieuw gezin en dat staat zoveel meer boven de angst om te gaan samenwonen.
Omdat het bij haar niet zo is, vraag ik me af wat ik voor haar beteken. Ze woont 30km van mij en woont dicht bij haar familie. Na een slechte vorige relatie wil ik graag weer eens op de eerste plaats komen (of een tweede achter een kindje), maar door deze constructie kom ik ook nog eens achter de familie en haar flat.
De uitspraak van haar om na een jaar twijfelen toch een nieuw IVF traject op te starten was heel zwaar voor mij. Ik slaap al weken slecht en weet niet wat te doen.
Stel dat ik onvruchtbaar zou zijn, dan zou ik haar volledig ondersteunen. Maar nu is dat geheel anders. Ik heb mezelf laten testen en ben normaal vruchtbaar.
Ik moet mijn eigen keuze maken, maar hoop hier mensen te treffen die me wat inzichten kunnen geven.
Afgelopen weekend zijn we er bijna mee gestopt, maar ik hou teveel van haar om dit op te geven.
Alvast erg bedankt!
Toen we elkaar leerden kennen was ze bezig met een KID traject. Omdat ze toen rond de 40 jaar oud was en ik al twee kinderen heb uit een eerdere relatie, heeft ze dat een klein jaar voortgezet. Ik vond dat niet erg fijn, maar snapte haar kinderwens ook wel, die had ik zelf ook altijd gehad.
Na een jaar in onze relatie veranderde er iets in mij en begon ik ook te wennen aan het idee dat het ook van mij zou kunnen zijn. Een kindje zou ik ook wel leuk gaan vinden. Ik weet waar ik aan begin en verwacht dat het heel fijn zou kunnen zijn. Dat vertelde ik op een vervelend moment, want na flink wat KID behandelingen was ze net bezig met een IVF traject. Dat wou ze toch eerst afmaken en daarna eens kijken wat we ermee zouden gaan doen.
Nu zijn we een half jaar verder en kan ze de beslissing niet nemen om het samen met mij te gaan doen. Ze kiest voor een nieuwe IVF poging. We kennen elkaar nu bijna 2 jaar. Haar grootste probleem is haar huurflat op te geven en te gaan samenwonen. Er zijn wat littekens bij haar, maar niet zo extreem.
Ik had eerst de 'eis' om eerst te gaan samenwonen, daarna eerste maar eens kijken of het lukt en tijdens de zwangerschap gaan samenwonen. Uiteindelijk kiest ze voor het kind alleen, ze blijft wonen in haar flat en ik mag kiezen wat ik ermee aanwil.
Het klinkt nogal hard, maar ze worstelt er al lange tijd mee. Ik twijfel enorm wat ik ermee moet. Opgeven doe ik niet snel, maar voel met wel heel raar en kan het moeilijk zien wat er met me gaat gebeuren als ze straks met een dikke buik naast me loopt en met een kinderwagen.
Ik was toe aan verdieping in onze relatie, maar hiermee komt er juist meer afstand. Natuurlijk is het haar keuze en haar gevoel, maar ik ben bang dat ze het vanuit angst doet en de kans laat lopen om een warm gezin te stichten. Nu zal ik altijd een bijsmaak houden aan de beslissing die nu wordt genomen.
Ik zou er ook mee kunnen stoppen, ze zou dat zeker snappen. We kunnen er best goed over praten, maar heb moeite om haar echte reden te vinden en het daarmee voor mezelf te verantwoorden.
Voor een deel voelt het alsof ze vreemd gaat en ik dat toelaat.
Het doet pijn als ik lees dat sommige vrouwen zeggen: ik kies voor een donor omdat ik de ware niet ben tegengekomen, natuurlijk zou ik liever een kind van een man krijgen.
Ik snap wel iets van de twijfel om te gaan samenwonen, voor mij zou het ook te snel komen, maar ik kies voor een kind en een nieuw gezin en dat staat zoveel meer boven de angst om te gaan samenwonen.
Omdat het bij haar niet zo is, vraag ik me af wat ik voor haar beteken. Ze woont 30km van mij en woont dicht bij haar familie. Na een slechte vorige relatie wil ik graag weer eens op de eerste plaats komen (of een tweede achter een kindje), maar door deze constructie kom ik ook nog eens achter de familie en haar flat.
De uitspraak van haar om na een jaar twijfelen toch een nieuw IVF traject op te starten was heel zwaar voor mij. Ik slaap al weken slecht en weet niet wat te doen.
Stel dat ik onvruchtbaar zou zijn, dan zou ik haar volledig ondersteunen. Maar nu is dat geheel anders. Ik heb mezelf laten testen en ben normaal vruchtbaar.
Ik moet mijn eigen keuze maken, maar hoop hier mensen te treffen die me wat inzichten kunnen geven.
Afgelopen weekend zijn we er bijna mee gestopt, maar ik hou teveel van haar om dit op te geven.
Alvast erg bedankt!