Bungeejumping
Geplaatst: 5 mei 2015, 7:38
Nee, ik heb nog nooit aan bungeejumping gedaan. Maar volgens mij lijkt het er sterk op.
4 jaar lang proberen, een lange, moeilijke weg, met veel zenuwen, hoop, verdriet,... . Stilaan durf je niet meer hopen, na een paar mislukte pogingen kom je bij de laatste cryo van een IVF-cyclus. Een evaluatie gesprek over die IVF-cyclus, redelijk positief, zet je focus helemaal op een nieuwe cyclus. Je denkt aan opnieuw spuitjes, opnieuw pick-up, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Want je wil niet stoppen met proberen. Opnieuw hoopvol dat het de volgende cyclus wel zal lukken, word je overvallen door het laatste telefoontje van het ziekenhuis. Die laatste cryo, het is gelukt, we lopen over van geluk.
En dan kom je toe aan die brug, waar je straks zal bungeejumpen.
Bang, voor die eerste echo, trek je het harnas aan. Het hartje klopt mooi, alles is nog in orde. Gelukkig!
Zwangerschapssymptomen, de éne keer merk je ze, de andere keer niet, het maakt je verder ongerust.
De week voor de twaalf-weken-echo, je kruipt stilaan op de leuning van de brug. Je familie weet het ondertussen. Iedereen is samen voorzichtig gelukkig met jou.
Er lijkt toch iets mis, bruinverlies, enkele dagen voor die bewuste echo. Niets te zien op spoed, buiten een kloppend hartje en een superactief wezentje. Je staat klaar om de sprong te wagen.
De dag nadien, echt bloedverlies, opnieuw is er op spoed een kloppen hartje en een superactief wezentje te zien. Maar daaronder een bloedklonter. Gelukkig zit die bloedklonter niet op "de verkeerde" (voor zover er een juiste is) plaats en is met je wondertje alles oké.
Het bloedverlies is wat minder, er wordt vooral gerust, het zien van het kloppende hartje, de schattige handjes en bewegingen op de echo op spoed, doen je hart opengaan. Je springt.
Dan de twaalf-weken-echo, het moment van de waarheid, maar toch al zo gelukkig.
De echo begint en je stort te pletter op de grond, op de moment dat ze zeggen: "ik vrees dat ik slecht nieuws voor jullie heb".
Geen kloppend hartje meer, geen superlieve beweginkjes die je hart doen smelten. Levenloos, zie je je wondertje.
Twee dagen later, praat je over afscheid nemen, sterven en begraven, over een wondertje dat nog geboren moet worden...
4 jaar lang proberen, een lange, moeilijke weg, met veel zenuwen, hoop, verdriet,... . Stilaan durf je niet meer hopen, na een paar mislukte pogingen kom je bij de laatste cryo van een IVF-cyclus. Een evaluatie gesprek over die IVF-cyclus, redelijk positief, zet je focus helemaal op een nieuwe cyclus. Je denkt aan opnieuw spuitjes, opnieuw pick-up, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Want je wil niet stoppen met proberen. Opnieuw hoopvol dat het de volgende cyclus wel zal lukken, word je overvallen door het laatste telefoontje van het ziekenhuis. Die laatste cryo, het is gelukt, we lopen over van geluk.
En dan kom je toe aan die brug, waar je straks zal bungeejumpen.
Bang, voor die eerste echo, trek je het harnas aan. Het hartje klopt mooi, alles is nog in orde. Gelukkig!
Zwangerschapssymptomen, de éne keer merk je ze, de andere keer niet, het maakt je verder ongerust.
De week voor de twaalf-weken-echo, je kruipt stilaan op de leuning van de brug. Je familie weet het ondertussen. Iedereen is samen voorzichtig gelukkig met jou.
Er lijkt toch iets mis, bruinverlies, enkele dagen voor die bewuste echo. Niets te zien op spoed, buiten een kloppend hartje en een superactief wezentje. Je staat klaar om de sprong te wagen.
De dag nadien, echt bloedverlies, opnieuw is er op spoed een kloppen hartje en een superactief wezentje te zien. Maar daaronder een bloedklonter. Gelukkig zit die bloedklonter niet op "de verkeerde" (voor zover er een juiste is) plaats en is met je wondertje alles oké.
Het bloedverlies is wat minder, er wordt vooral gerust, het zien van het kloppende hartje, de schattige handjes en bewegingen op de echo op spoed, doen je hart opengaan. Je springt.
Dan de twaalf-weken-echo, het moment van de waarheid, maar toch al zo gelukkig.
De echo begint en je stort te pletter op de grond, op de moment dat ze zeggen: "ik vrees dat ik slecht nieuws voor jullie heb".
Geen kloppend hartje meer, geen superlieve beweginkjes die je hart doen smelten. Levenloos, zie je je wondertje.
Twee dagen later, praat je over afscheid nemen, sterven en begraven, over een wondertje dat nog geboren moet worden...