Insinuaties beu

Plaats reactie
Guofan
Berichten: 209
Lid geworden op: 16 juni 2013, 13:10

Insinuaties beu

Bericht door Guofan » 1 september 2015, 10:32

Hoi

Voor de mensen die ons parcours nog niet kennen, kort overzicht :
In 2009 gestopt met de pil in de veronderstelling dat alles wel vlot zou verlopen...ik was er toen 32.
Na 1.5 jaar proberen toch naar de gynea geweest. De routine onderzoeken (echo, bloedprik) alles leek in orde.
Kalenderseks voor enkele maanden toegepast, weer niks.
Dan de man zijn semen onderzocht...alles ok.
Overgestapt naar hormonen om dit proces misschien wat te verhelpen...weer niks.
Overstap naar IUI (8 maand mee bezig geweest), ook niks...dan maar doorverwezen naar UZ Gent.

Terug allerlei testen gedaan bij mij, alles ok. Semen man nogmaals onderzocht : morfo 2% dus overstap naar ICSI.
Sedert sept 2013 al 5 rondes achter de rug, 12 TP's gehad, niks...
In april 2015 overstap gemaakt naar de VUB om de 5de ronde daar te doen. Reeds TP gehad van 2 AA blasto's : niks.
Nog tests gehad (hysteroscopie, genetisch bloedonderzoek van zowel mij als mijn man : alles ok)

Nu zit ik in de running voor de ERA test. Test die eventueel zou kunnen uitwijzen dat de dag van TP niet gunstig is voor mij. Nog niet terugbetaald, dus kostenplaatje dienen we zelf te betalen.
Efficiëntie van de test is nog ter discussie...

Terwijl ik dit nogmaals typ komt de walging naar boven.
Ik ben dit beu! Wens ermee te stoppen! Wens op de 'normale' manier een kind. Niet meer al die rotzooi!

Onze relatie staat op springen.
Vanaf de 3de poging laat mijn man geregeld vallen dat het 'toch vreemd is dat het niet lukt', na al die mooie terugplaatsingen'. Misschien ligt het wel aan mijn leeftijd zegt hij dan. Of misschien is er dan toch iets mis met je?..
Vreemd dat het 'niet blijft plakken' bij je, moet ik dan aanhoren...
Ik ben die insinuaties meer dan beu. Al duizend maal hebben we gevraagd aan de dokters hoe het komt...maar ze weten het nu ook niet meer.
Alles verloopt goed, stimulaties zijn goed, mooi aantal rijpe eicellen, goede bevruchtingen, steeds cryo's...maar vanaf dat ze worden teruggeplaatst lukt het niet.

De eerste keer dat we naar Brussel gingen stelde ze al eiceldonatie voor. Dit was nog voor dat we van start gingen met de 5de poging. Ik zei tegen mijn man dat ik niet dit wil doen. Zeker niet na al die pogingen en ook ik wil geen zwangerschap van een andere vrouw. Dan ga ik nog liever uit elkaar!
Toen zei hij ook al dat hij daar zo geen probleem van zou maken moest ik willen een beroep doen op zaadceldonatie. In zijn ogen stelde ik me aan...
Dit raakt me!

Na de 5de poging veranderde mijn artse haar mening en zei dat ed niet aan de orde was, daar het resultaat goed was.

Het enige wat ze nog kunnen doen is eventueel PGS. Maar daarvoor moet je minimum 4 blasto's hebben, wat ik niet heb (meestal 3).

Nu ben ik aan het wachten tot zondag om die era test te doen. Ik zie er tegen op!
Dan hebben we nog 1 cryo en dan nog 1 poging. Die wil ik eigenlijk niet meer doen, mocht blijken dat ze ook met die test niets gevonden is.

Mijn man begrijpt me niet en zegt dan dat hij niet weet of hij wel een relatie wenst zonder kinderen!
Bij dergelijke opmerkingen val ik achterover.
Ik wil wel kinderen! Maar niet meer volgens die methodes!
Dan zegt hij 'bij mij zal dat niet lukken, mijn zaad is niet goed genoeg'...
Waarom begrijpt hij dan niet dat ik tegemoet kom aan zijn beperking om op de gewone manier een kind te verwekken? Waarom ligt het probleem dan plots bij mij? Steeds zoekt hij naar redenen waarom het niet lukt en die redenen liggen de laatste tijd steeds bij mij! Dan is het de leeftijd, dan is er misschien toch iets mis met mijn baarmoeder, dan weer dit...
beu ben ik dat!
Als ik dan zeg dat als hij dat vind hij maar iemand anders moet zoeken, dan zegt hij snel 'het gaat misschien met een andere vent ook niet lukken bij je'...
Woedend word ik daarvan.

Gaan praten met een psychologe wenst hij niet. Met andere mensen dit bespreken wenst hij ook niet.

Meer en meer heb ik het gevoel dat ik aan de basis lig van het falen van een zwangerschap en dit ondermijnt mijn zelfvertrouwen en mijn persoonlijkheid. Door zijn opmerkingen begin ik inderdaad meer en meer te twijfelen dat het bij mij ligt. Nochtans zijn er geen redenen voor.
Als ik dit tegen hem zeg dat zegt hij steevast 'ja, maar uw leeftijd..'
Ik ben dit beu! Op die manier wens ik niet verder te doen met hem. Dan scheiden we maar...dan kan hij het ergens ander proberen en zien of een andere vrouw er ook zoveel voor over heeft!

Meer en meer begin ik ook te denken dat 'stel dat ik dan zwanger word'...wat dan? Stel dat er dan iets misloopt? Dan gaat het ook mijn schuld zijn zeker? Als hij er nu al zo over denkt, wat zal het dan niet zijn?
Die druk kan ik niet meer aan...
Afbeelding

mich75
Berichten: 2981
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: Insinuaties beu

Bericht door mich75 » 1 september 2015, 21:06

Hey Guofan,

Hier ook problemen, ik merk hoe zwaar het niet lukken op de relatie drukt. Wij zijn sinds 2010 samen en eigenlijk vrij vlug beslist dat er kindjes mochten komen, waren toen beiden 35. Toen het niet lukte had mijn man wel het idee dat het bij hem kon liggen omdat het in eerdere relaties ook niet lukte.
Uiteindelijk na veel uitstel door verschillende factoren op fertiliteit terecht gekomen vorig jaar en daar was het direct icsi. Toen ging het plots beter tussen ons, er was hoop het zou goed komen, we zijn getrouwd,...
Na de eerste poging viel al direct ecd, ik helemaal in shock, mijn man niet superenthousiast, maar het zou nog altijd ZIJN kind zijn en mijn bloed zou er doorstromen.
Toch beslist van nog voort te proberen, na 3 pogingen second opinion, nog een poging weer niets.

Dan overstap naar vub, waar ze ook zeiden van eventueel ecd te doen, maar toch eerst het labo af te wachten. Ook daar geen bevruchtingen en toen kwamen ze met donorzaad aandraven omdat het vermoedelijk daaraan lag.

Mijn man was akkoord om 1 poging te doen met de helft donorzaad en de helft eigen om te kunnen zien waar het probleem zat, dus echt alleen om uitsluitsel te krijgen. Hij vond dit te ver gaan want hij wil een EIGEN kind en het probleem ligt toch wel bij mij volgens hem. Maar moest er toch een embryo zijn dan mag het teruggeplaatst worden omdat het anders verloren is, maar niet van harte.

2 weken geleden mocht ik beginnen en toen begon hij moeilijk te doen, stel het maar enkele maanden uit, de relatie zit niet goed, ik heb tijd nodig en tegen het einde van het jaar weet ik wel hoe het zit. Omdat ik toch kon beginnen wou hij dat ik de eicellen liet invriezen en later laten bevruchten. Ik heb dan gezegd dat hij toch chauffeur was en dat de kans reëel is dat ze niet goed ontdooien.
Dus vandaag pu met freeze all :( en dan als het goed komt volgend jaar mss tp.

Hij wil nu niet voortgaan want stel dat het foutloopt tussen ons dan wordt het kind de dupe, en waarbij hij mij het gevoel geeft dat ik een slechte moeder zou zijn.

Nu had ik maar 4 eicellen en hij heeft beslist ze alle 4 ( als ze rijp zijn) te laten injecteren met donorzaad, om alsnog uitsluitsel te krijgen.

Soms denk ik ook van te scheiden, maar als ik dan nog kinderen wil; moet ik alleen verder en als alleenstaande is het ook niet makkelijk.

Als nu blijkt dat het met donorzaad lukt dan weten we dat het aan hem ligt en dan stopt het daar voorlopig voor hem. Momenteel staat hij niet open voor een echte poging met donorzaad.

Volgende week maandag weet ik het resultaat en dan zien we wel wat de toekomst brengt.

Maar wat je zegt van op de normale manier een kind te kunnen hebben...mensen die dat hebben beseffen denk ik niet hoeveel chance ze hebben.

Maar het feit dat er ICSI in het spel zit wil wel zeggen dat het toch (deels) aan onze mannen ligt, wat ze ook beweren.

Ik wens je nog veel succes en sterkte.
2010: start kinderwens
2014: start mmm​
03/15: overstap Jette ​ 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6)​ 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal 😭😭😭

SarahD
Berichten: 10
Lid geworden op: 13 september 2013, 19:16

Re: Insinuaties beu

Bericht door SarahD » 9 december 2015, 0:02

Hallo,

ook ik wil hier wel kort even op reageren. Ik heb PCO en na 10 inseminaties, 7 terugplaatsingen, 3 miskramen, 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap en 1 'aborted attempt' IVF (blijkbaar reageer ik totaal niet meer op de medicatie) zijn we bijna 6 jaar later. Het ligt niet aan mijn partner, hij heeft 2 gezonde kinderen, het ligt volledig aan mij.
Maar ook mij is het kotsbeu. Ik ben het beu mijn leven in teken van injecties, doktersbezoeken onnoemelijk vroeg, bloedafnames en al wat erbij komt te zetten. Moest ik nu weten dat alles wat zou opleveren, dat dat kindje er toch zou komen... maar zo ziet het er momenteel niet uit. Vandaag 09/12, op 13/12/2009 heb ik mijn laatste pil genomen.
En o wee als er nog 1 iemand tegen mij zegt: misschien moet je er minder met bezig zijn, dan zal het wel lukken.
Het is als koppel zo zwaar dit alles te overleven, met alle hormonale schommelingen, die hatelijke utrogestan (ik haat het, echt, uit het diepste van mijn hart), de verwijten die toch komen door alle stress, de omgeving die zich geen houding weet te geven of de meest domme dingen eerst zeggen...
Ik kan alleen maar zeggen: hou de moed er in! Uiteindelijk komt alles (hopelijk) wel goed!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten