Insinuaties beu
Geplaatst: 1 september 2015, 10:32
Hoi
Voor de mensen die ons parcours nog niet kennen, kort overzicht :
In 2009 gestopt met de pil in de veronderstelling dat alles wel vlot zou verlopen...ik was er toen 32.
Na 1.5 jaar proberen toch naar de gynea geweest. De routine onderzoeken (echo, bloedprik) alles leek in orde.
Kalenderseks voor enkele maanden toegepast, weer niks.
Dan de man zijn semen onderzocht...alles ok.
Overgestapt naar hormonen om dit proces misschien wat te verhelpen...weer niks.
Overstap naar IUI (8 maand mee bezig geweest), ook niks...dan maar doorverwezen naar UZ Gent.
Terug allerlei testen gedaan bij mij, alles ok. Semen man nogmaals onderzocht : morfo 2% dus overstap naar ICSI.
Sedert sept 2013 al 5 rondes achter de rug, 12 TP's gehad, niks...
In april 2015 overstap gemaakt naar de VUB om de 5de ronde daar te doen. Reeds TP gehad van 2 AA blasto's : niks.
Nog tests gehad (hysteroscopie, genetisch bloedonderzoek van zowel mij als mijn man : alles ok)
Nu zit ik in de running voor de ERA test. Test die eventueel zou kunnen uitwijzen dat de dag van TP niet gunstig is voor mij. Nog niet terugbetaald, dus kostenplaatje dienen we zelf te betalen.
Efficiëntie van de test is nog ter discussie...
Terwijl ik dit nogmaals typ komt de walging naar boven.
Ik ben dit beu! Wens ermee te stoppen! Wens op de 'normale' manier een kind. Niet meer al die rotzooi!
Onze relatie staat op springen.
Vanaf de 3de poging laat mijn man geregeld vallen dat het 'toch vreemd is dat het niet lukt', na al die mooie terugplaatsingen'. Misschien ligt het wel aan mijn leeftijd zegt hij dan. Of misschien is er dan toch iets mis met je?..
Vreemd dat het 'niet blijft plakken' bij je, moet ik dan aanhoren...
Ik ben die insinuaties meer dan beu. Al duizend maal hebben we gevraagd aan de dokters hoe het komt...maar ze weten het nu ook niet meer.
Alles verloopt goed, stimulaties zijn goed, mooi aantal rijpe eicellen, goede bevruchtingen, steeds cryo's...maar vanaf dat ze worden teruggeplaatst lukt het niet.
De eerste keer dat we naar Brussel gingen stelde ze al eiceldonatie voor. Dit was nog voor dat we van start gingen met de 5de poging. Ik zei tegen mijn man dat ik niet dit wil doen. Zeker niet na al die pogingen en ook ik wil geen zwangerschap van een andere vrouw. Dan ga ik nog liever uit elkaar!
Toen zei hij ook al dat hij daar zo geen probleem van zou maken moest ik willen een beroep doen op zaadceldonatie. In zijn ogen stelde ik me aan...
Dit raakt me!
Na de 5de poging veranderde mijn artse haar mening en zei dat ed niet aan de orde was, daar het resultaat goed was.
Het enige wat ze nog kunnen doen is eventueel PGS. Maar daarvoor moet je minimum 4 blasto's hebben, wat ik niet heb (meestal 3).
Nu ben ik aan het wachten tot zondag om die era test te doen. Ik zie er tegen op!
Dan hebben we nog 1 cryo en dan nog 1 poging. Die wil ik eigenlijk niet meer doen, mocht blijken dat ze ook met die test niets gevonden is.
Mijn man begrijpt me niet en zegt dan dat hij niet weet of hij wel een relatie wenst zonder kinderen!
Bij dergelijke opmerkingen val ik achterover.
Ik wil wel kinderen! Maar niet meer volgens die methodes!
Dan zegt hij 'bij mij zal dat niet lukken, mijn zaad is niet goed genoeg'...
Waarom begrijpt hij dan niet dat ik tegemoet kom aan zijn beperking om op de gewone manier een kind te verwekken? Waarom ligt het probleem dan plots bij mij? Steeds zoekt hij naar redenen waarom het niet lukt en die redenen liggen de laatste tijd steeds bij mij! Dan is het de leeftijd, dan is er misschien toch iets mis met mijn baarmoeder, dan weer dit...
beu ben ik dat!
Als ik dan zeg dat als hij dat vind hij maar iemand anders moet zoeken, dan zegt hij snel 'het gaat misschien met een andere vent ook niet lukken bij je'...
Woedend word ik daarvan.
Gaan praten met een psychologe wenst hij niet. Met andere mensen dit bespreken wenst hij ook niet.
Meer en meer heb ik het gevoel dat ik aan de basis lig van het falen van een zwangerschap en dit ondermijnt mijn zelfvertrouwen en mijn persoonlijkheid. Door zijn opmerkingen begin ik inderdaad meer en meer te twijfelen dat het bij mij ligt. Nochtans zijn er geen redenen voor.
Als ik dit tegen hem zeg dat zegt hij steevast 'ja, maar uw leeftijd..'
Ik ben dit beu! Op die manier wens ik niet verder te doen met hem. Dan scheiden we maar...dan kan hij het ergens ander proberen en zien of een andere vrouw er ook zoveel voor over heeft!
Meer en meer begin ik ook te denken dat 'stel dat ik dan zwanger word'...wat dan? Stel dat er dan iets misloopt? Dan gaat het ook mijn schuld zijn zeker? Als hij er nu al zo over denkt, wat zal het dan niet zijn?
Die druk kan ik niet meer aan...
Voor de mensen die ons parcours nog niet kennen, kort overzicht :
In 2009 gestopt met de pil in de veronderstelling dat alles wel vlot zou verlopen...ik was er toen 32.
Na 1.5 jaar proberen toch naar de gynea geweest. De routine onderzoeken (echo, bloedprik) alles leek in orde.
Kalenderseks voor enkele maanden toegepast, weer niks.
Dan de man zijn semen onderzocht...alles ok.
Overgestapt naar hormonen om dit proces misschien wat te verhelpen...weer niks.
Overstap naar IUI (8 maand mee bezig geweest), ook niks...dan maar doorverwezen naar UZ Gent.
Terug allerlei testen gedaan bij mij, alles ok. Semen man nogmaals onderzocht : morfo 2% dus overstap naar ICSI.
Sedert sept 2013 al 5 rondes achter de rug, 12 TP's gehad, niks...
In april 2015 overstap gemaakt naar de VUB om de 5de ronde daar te doen. Reeds TP gehad van 2 AA blasto's : niks.
Nog tests gehad (hysteroscopie, genetisch bloedonderzoek van zowel mij als mijn man : alles ok)
Nu zit ik in de running voor de ERA test. Test die eventueel zou kunnen uitwijzen dat de dag van TP niet gunstig is voor mij. Nog niet terugbetaald, dus kostenplaatje dienen we zelf te betalen.
Efficiëntie van de test is nog ter discussie...
Terwijl ik dit nogmaals typ komt de walging naar boven.
Ik ben dit beu! Wens ermee te stoppen! Wens op de 'normale' manier een kind. Niet meer al die rotzooi!
Onze relatie staat op springen.
Vanaf de 3de poging laat mijn man geregeld vallen dat het 'toch vreemd is dat het niet lukt', na al die mooie terugplaatsingen'. Misschien ligt het wel aan mijn leeftijd zegt hij dan. Of misschien is er dan toch iets mis met je?..
Vreemd dat het 'niet blijft plakken' bij je, moet ik dan aanhoren...
Ik ben die insinuaties meer dan beu. Al duizend maal hebben we gevraagd aan de dokters hoe het komt...maar ze weten het nu ook niet meer.
Alles verloopt goed, stimulaties zijn goed, mooi aantal rijpe eicellen, goede bevruchtingen, steeds cryo's...maar vanaf dat ze worden teruggeplaatst lukt het niet.
De eerste keer dat we naar Brussel gingen stelde ze al eiceldonatie voor. Dit was nog voor dat we van start gingen met de 5de poging. Ik zei tegen mijn man dat ik niet dit wil doen. Zeker niet na al die pogingen en ook ik wil geen zwangerschap van een andere vrouw. Dan ga ik nog liever uit elkaar!
Toen zei hij ook al dat hij daar zo geen probleem van zou maken moest ik willen een beroep doen op zaadceldonatie. In zijn ogen stelde ik me aan...
Dit raakt me!
Na de 5de poging veranderde mijn artse haar mening en zei dat ed niet aan de orde was, daar het resultaat goed was.
Het enige wat ze nog kunnen doen is eventueel PGS. Maar daarvoor moet je minimum 4 blasto's hebben, wat ik niet heb (meestal 3).
Nu ben ik aan het wachten tot zondag om die era test te doen. Ik zie er tegen op!
Dan hebben we nog 1 cryo en dan nog 1 poging. Die wil ik eigenlijk niet meer doen, mocht blijken dat ze ook met die test niets gevonden is.
Mijn man begrijpt me niet en zegt dan dat hij niet weet of hij wel een relatie wenst zonder kinderen!
Bij dergelijke opmerkingen val ik achterover.
Ik wil wel kinderen! Maar niet meer volgens die methodes!
Dan zegt hij 'bij mij zal dat niet lukken, mijn zaad is niet goed genoeg'...
Waarom begrijpt hij dan niet dat ik tegemoet kom aan zijn beperking om op de gewone manier een kind te verwekken? Waarom ligt het probleem dan plots bij mij? Steeds zoekt hij naar redenen waarom het niet lukt en die redenen liggen de laatste tijd steeds bij mij! Dan is het de leeftijd, dan is er misschien toch iets mis met mijn baarmoeder, dan weer dit...
beu ben ik dat!
Als ik dan zeg dat als hij dat vind hij maar iemand anders moet zoeken, dan zegt hij snel 'het gaat misschien met een andere vent ook niet lukken bij je'...
Woedend word ik daarvan.
Gaan praten met een psychologe wenst hij niet. Met andere mensen dit bespreken wenst hij ook niet.
Meer en meer heb ik het gevoel dat ik aan de basis lig van het falen van een zwangerschap en dit ondermijnt mijn zelfvertrouwen en mijn persoonlijkheid. Door zijn opmerkingen begin ik inderdaad meer en meer te twijfelen dat het bij mij ligt. Nochtans zijn er geen redenen voor.
Als ik dit tegen hem zeg dat zegt hij steevast 'ja, maar uw leeftijd..'
Ik ben dit beu! Op die manier wens ik niet verder te doen met hem. Dan scheiden we maar...dan kan hij het ergens ander proberen en zien of een andere vrouw er ook zoveel voor over heeft!
Meer en meer begin ik ook te denken dat 'stel dat ik dan zwanger word'...wat dan? Stel dat er dan iets misloopt? Dan gaat het ook mijn schuld zijn zeker? Als hij er nu al zo over denkt, wat zal het dan niet zijn?
Die druk kan ik niet meer aan...