geen zaadcellen... en nu?
Geplaatst: 30 oktober 2015, 16:42
Lang verhaal kort:
- partner's ouders hadden destijds een zeer slechte kinderarts. gevolg: pas op 12 jaar geopereerd; niet-ingedaalde teelbal én die die wel ingedaald was was omwikkeld in aders.
- al twee jaar aan het "proberen" zoals dat heet
- bij mij schijnt alles in orde te zijn (schuimechoscopie etc. gehad)
- staal van mijn partner echter bevatte geen zaadcellen
- gynaecoloog stelt voor om naar UZ te gaan voor verder onderzoek en evt. als er toch zaadcellen in de teelballen zouden zitten dan via KI te proberen.
Give it to me straight; hoeveel zin heeft het dat we hierop hopen?
Ik heb hier al veel rondgelezen (pas vandaag lid geworden), veel succesverhalen gelezen maar evengoed ook lange lijdenswegen, helaas zonder veel succes.
Spermadonatie is voor mij een brug te ver. Hij ziet adoptie niet zitten. Ik wil heel graag zwanger worden, een kind van ons twee. Maar als het niet samen kan, dan blijft het bij een onvervuld verlangen.
Mijn partner zou wel deze "laatste" kans willen grijpen om toch een kindje van ons beiden te mogen verwelkomen.
Maar hoe gaat dat dan allemaal in zijn werk? En hoeveel kans hebben we dan? Onder jullie zitten er vast ook die een gelijkaardig verhaal hebben als ons? Durven we nog hopen of bereiden we ons beter voor op een leven en een huis met plaats teveel?
- partner's ouders hadden destijds een zeer slechte kinderarts. gevolg: pas op 12 jaar geopereerd; niet-ingedaalde teelbal én die die wel ingedaald was was omwikkeld in aders.
- al twee jaar aan het "proberen" zoals dat heet
- bij mij schijnt alles in orde te zijn (schuimechoscopie etc. gehad)
- staal van mijn partner echter bevatte geen zaadcellen
- gynaecoloog stelt voor om naar UZ te gaan voor verder onderzoek en evt. als er toch zaadcellen in de teelballen zouden zitten dan via KI te proberen.
Give it to me straight; hoeveel zin heeft het dat we hierop hopen?
Ik heb hier al veel rondgelezen (pas vandaag lid geworden), veel succesverhalen gelezen maar evengoed ook lange lijdenswegen, helaas zonder veel succes.
Spermadonatie is voor mij een brug te ver. Hij ziet adoptie niet zitten. Ik wil heel graag zwanger worden, een kind van ons twee. Maar als het niet samen kan, dan blijft het bij een onvervuld verlangen.
Mijn partner zou wel deze "laatste" kans willen grijpen om toch een kindje van ons beiden te mogen verwelkomen.
Maar hoe gaat dat dan allemaal in zijn werk? En hoeveel kans hebben we dan? Onder jullie zitten er vast ook die een gelijkaardig verhaal hebben als ons? Durven we nog hopen of bereiden we ons beter voor op een leven en een huis met plaats teveel?