Eenzame kinderwens
Geplaatst: 2 augustus 2017, 17:00
Goedemiddag Iedereen,
Hoewel mijn bericht niets nieuws is, ben ik toch wat op zoek naar "lotgenoten". Vijf jaar geleden werd ik verliefd op een collega, een iets oudere man dan mij (16 jaar leeftijdsverschil), gescheiden en drie kinderen uit z'n stukgelopen huwelijk meisje van op dat moment 5 jaar en een tweeling die op die moment net 3 kaarsjes hadden uitgeblazen. Ik twijfelde lang, 16 jaar leeftijdsverschil, hij die aan de andere kant van het land woonde en de verantwoordelijkheid voor drie kindjes. Omdat ik wou vermijden dat we op dit punt zouden komen te staan, heb ik toen onmiddellijk gezegd dat ik nog graag zelf wou trouwen en ook een eigen kind krijgen. Hij zei toen dat dat geen probleem was, letterlijk: eentje meer of minder zal het nu niet meer maken. Toen ging ik er voluit voor. Na een half jaar samen zei hij een eerste keer dat er geen kinderen meer wou, toen ik hem daarover aansprak, zei hij gewoon dat hij tijd nodig had. De scheiding had heel zwaar geweest voor hem en in eerste instantie was de zorg voor de kinderen ook volledig voor hem alleen. Zijn ex-vrouw heeft de kinderen toen zes maanden niet gezien, nadien werd de regeling dat zij de kinderen om de veertien dagen een weekend bijhield. De kinderen zijn dus steeds heel vaak bij ons geweest, zelfs weekends dat ze eigenlijk bij de mama moesten zijn, en vooral bij mij eigenlijk, want mijn vriend moet voor z'n werk vaak naar Frankrijk, waardoor de zorg van de kinderen eigenlijk vooral bij mij kwam. Inmiddels is er 5 jaar gepasseerd en is zijn neen niet meer tijdelijk maar definitief. Als ik vraag waardoor hij van mening veranderd is, dan zegt hij dat hij altijd al geen kinderen meer wou, maar hij wou wel mij en hij heeft het gezegd om mij voor zich te winnen. Hij ging er vanuit dat eenmaal ik wist wat het echt betekent om kinderen te hebben en al het werk dat er bijkomt, mijn kinderwens wel zou verdwijnen. Het tegendeel is waar, zorgen voor "zijn" kinderen heeft mijn kinderwens nog meer aangewakkerd. Momenteel voel ik me volledig verscheurd door mijn gevoelens. Ik zie mijn vriend en zijn kinderen ontzettend graag. Maar voor mij voelt het gezin niet compleet, ik wil heel graag zelf ook een kind krijgen. Bovendien voel ik me ook bedrogen: hij heeft me een aantal jaar aan het lijntje gehouden met het idee van het zal nog komen maar je moet me tijd geven en zelf eerst aan je carrière timmeren. Ik heb het gevoel alsof ik ben ingestapt in zijn leven, zoals op een trein die vooruit raasde, en dat ik gewoon passagier ben maar niet mee aan het stuur sta en gewoon te volgen heb. Van alle belangrijke beslissingen die je als koppel neemt, is er geen enkele die we samen hebben genomen en was alles al beslist voor mij. Ik ben teleurgesteld. Ik weet niet welke beslissing de juiste is, weggaan of blijven, het voelt beide als "verliezen". Rationeel denk ik dat een punt er achter zetten de juiste beslissing is en het eerlijkst tov ons beide. Maar emotioneel valt dat niet mee, naast mijn partner te verlaten, vind ik het ook heel moeilijk om de kinderen achter te laten. Ik ben helemaal ten einde raad.
Hoewel mijn bericht niets nieuws is, ben ik toch wat op zoek naar "lotgenoten". Vijf jaar geleden werd ik verliefd op een collega, een iets oudere man dan mij (16 jaar leeftijdsverschil), gescheiden en drie kinderen uit z'n stukgelopen huwelijk meisje van op dat moment 5 jaar en een tweeling die op die moment net 3 kaarsjes hadden uitgeblazen. Ik twijfelde lang, 16 jaar leeftijdsverschil, hij die aan de andere kant van het land woonde en de verantwoordelijkheid voor drie kindjes. Omdat ik wou vermijden dat we op dit punt zouden komen te staan, heb ik toen onmiddellijk gezegd dat ik nog graag zelf wou trouwen en ook een eigen kind krijgen. Hij zei toen dat dat geen probleem was, letterlijk: eentje meer of minder zal het nu niet meer maken. Toen ging ik er voluit voor. Na een half jaar samen zei hij een eerste keer dat er geen kinderen meer wou, toen ik hem daarover aansprak, zei hij gewoon dat hij tijd nodig had. De scheiding had heel zwaar geweest voor hem en in eerste instantie was de zorg voor de kinderen ook volledig voor hem alleen. Zijn ex-vrouw heeft de kinderen toen zes maanden niet gezien, nadien werd de regeling dat zij de kinderen om de veertien dagen een weekend bijhield. De kinderen zijn dus steeds heel vaak bij ons geweest, zelfs weekends dat ze eigenlijk bij de mama moesten zijn, en vooral bij mij eigenlijk, want mijn vriend moet voor z'n werk vaak naar Frankrijk, waardoor de zorg van de kinderen eigenlijk vooral bij mij kwam. Inmiddels is er 5 jaar gepasseerd en is zijn neen niet meer tijdelijk maar definitief. Als ik vraag waardoor hij van mening veranderd is, dan zegt hij dat hij altijd al geen kinderen meer wou, maar hij wou wel mij en hij heeft het gezegd om mij voor zich te winnen. Hij ging er vanuit dat eenmaal ik wist wat het echt betekent om kinderen te hebben en al het werk dat er bijkomt, mijn kinderwens wel zou verdwijnen. Het tegendeel is waar, zorgen voor "zijn" kinderen heeft mijn kinderwens nog meer aangewakkerd. Momenteel voel ik me volledig verscheurd door mijn gevoelens. Ik zie mijn vriend en zijn kinderen ontzettend graag. Maar voor mij voelt het gezin niet compleet, ik wil heel graag zelf ook een kind krijgen. Bovendien voel ik me ook bedrogen: hij heeft me een aantal jaar aan het lijntje gehouden met het idee van het zal nog komen maar je moet me tijd geven en zelf eerst aan je carrière timmeren. Ik heb het gevoel alsof ik ben ingestapt in zijn leven, zoals op een trein die vooruit raasde, en dat ik gewoon passagier ben maar niet mee aan het stuur sta en gewoon te volgen heb. Van alle belangrijke beslissingen die je als koppel neemt, is er geen enkele die we samen hebben genomen en was alles al beslist voor mij. Ik ben teleurgesteld. Ik weet niet welke beslissing de juiste is, weggaan of blijven, het voelt beide als "verliezen". Rationeel denk ik dat een punt er achter zetten de juiste beslissing is en het eerlijkst tov ons beide. Maar emotioneel valt dat niet mee, naast mijn partner te verlaten, vind ik het ook heel moeilijk om de kinderen achter te laten. Ik ben helemaal ten einde raad.