Geen zin in een 2e kindje
Geplaatst: 17 februari 2020, 15:23
Hallo iedereen.
Via eiceldonatie zijn wij sinds 2jaar trotse ouders van een dochter.
Sinds 1januari is er elke dag wel iemand die afkomt en een 2e kindje dit jaar, en een broertje of zusje erbij?
Ik krijg het helemaal, mijn ouders laten de beslissing aan ons maar mijn schoonmoeder pusht wel wekelijks eens, gek wordt ik er van.
Nochtans was ik altijd al een voorstander voor 2 kindjes, maar sinds onze dochter 1 jaar geworden was ging die wens naar een 2e kindje weg.
Onze dochter was nochtans het flinkste kind uit. Sliep door aan 9weken, is nog geen dag bijna ziek geweest, is altijd vrolijk.
Ik had het al eens vorig jaar aangekaard aan mijn vriend en deze was helemaal in shock, grote ruzie en natuurlijk durfde in het onderwerp niet meer ter sprake te brengen.
Nu ben ik uiteindelijk gezwicht en heb een afspraak gemaakt in UZ Jette bij dr Boudry ( iemand die haar trouwens kent, ervaringen?)
Het is en blijft ondanks alles dik tegen mijn gedacht.
Volgens mijn vriend zal ik zo blij zijn als onze dochter er een broer of zus heeft. Maar zo voel ik het niet.
Ik heb geen zin om mijn aandacht over 2 kindjes te verdelen, geen zin om mijn lichaam weet al die maanden af te laten zien. Ik zat op het randje van een postnatale depressie, wat als ik er helemaal in beland.
Al mijn gedachten omtrend een 2e kindje zijn zo negatief, ik voel het niet als een nood om er nog een bij te hebben. Perfect gelukkig met ons 3.
Bij mijn vriend leeft die wens net heel sterk.
Nu praat ik er niet meer over in de hoop dat hij misschien uit zichzelf zal zeggen ok het hoeft niet als jij je er zo ongelukkig bij voelt, dan zal ik mij ook niet als de slechte in de relatie voelen.
Want anders is alles mijn schuld als er geen 2e komt.
Mijn vriend zegt wel dat hij ermee zal kunnen leven als onze pogingen (nog 3) op zijn. Dat we het tenminste geprobeerd zullen hebben.
Maar wat als er daar dan nog eens een tweeling uitkomt. Dan heb ik er 3 terwijl ik er maar eentje wou.
Zie je wel, alles negatief.
Hier sta ik dan te zeuren en te stressen terwijl andere mama’s op hun eigen mirakeltje aan het wachten zijn.
Via eiceldonatie zijn wij sinds 2jaar trotse ouders van een dochter.
Sinds 1januari is er elke dag wel iemand die afkomt en een 2e kindje dit jaar, en een broertje of zusje erbij?
Ik krijg het helemaal, mijn ouders laten de beslissing aan ons maar mijn schoonmoeder pusht wel wekelijks eens, gek wordt ik er van.
Nochtans was ik altijd al een voorstander voor 2 kindjes, maar sinds onze dochter 1 jaar geworden was ging die wens naar een 2e kindje weg.
Onze dochter was nochtans het flinkste kind uit. Sliep door aan 9weken, is nog geen dag bijna ziek geweest, is altijd vrolijk.
Ik had het al eens vorig jaar aangekaard aan mijn vriend en deze was helemaal in shock, grote ruzie en natuurlijk durfde in het onderwerp niet meer ter sprake te brengen.
Nu ben ik uiteindelijk gezwicht en heb een afspraak gemaakt in UZ Jette bij dr Boudry ( iemand die haar trouwens kent, ervaringen?)
Het is en blijft ondanks alles dik tegen mijn gedacht.
Volgens mijn vriend zal ik zo blij zijn als onze dochter er een broer of zus heeft. Maar zo voel ik het niet.
Ik heb geen zin om mijn aandacht over 2 kindjes te verdelen, geen zin om mijn lichaam weet al die maanden af te laten zien. Ik zat op het randje van een postnatale depressie, wat als ik er helemaal in beland.
Al mijn gedachten omtrend een 2e kindje zijn zo negatief, ik voel het niet als een nood om er nog een bij te hebben. Perfect gelukkig met ons 3.
Bij mijn vriend leeft die wens net heel sterk.
Nu praat ik er niet meer over in de hoop dat hij misschien uit zichzelf zal zeggen ok het hoeft niet als jij je er zo ongelukkig bij voelt, dan zal ik mij ook niet als de slechte in de relatie voelen.
Want anders is alles mijn schuld als er geen 2e komt.
Mijn vriend zegt wel dat hij ermee zal kunnen leven als onze pogingen (nog 3) op zijn. Dat we het tenminste geprobeerd zullen hebben.
Maar wat als er daar dan nog eens een tweeling uitkomt. Dan heb ik er 3 terwijl ik er maar eentje wou.
Zie je wel, alles negatief.
Hier sta ik dan te zeuren en te stressen terwijl andere mama’s op hun eigen mirakeltje aan het wachten zijn.