Verplicht klussen

marb
Berichten: 485
Lid geworden op: 25 augustus 2008, 11:53

Bericht door marb » 24 januari 2012, 9:47

beste X,

mag ik vragen waarom jullie geen iui doen? Als 'op commando vrijen' zoveel stress meebrengt en zo zwaar op jullie relatie weegt en bovendien niet echt een succesvolle therapie blijkt (aangezien het vaak niet lukt), zou ik toch aandringen bij het fc om naar iui over te stappen.
De psychologische druk kan groot zijn, en de positie van de man daarin wordt nog te vaak vergeten of ondergewaardeerd. Mannen gaan anders met problemen om dan vrouwen, maar ook voor hen kan het een zware last zijn.
Tips:
1. Blijven praten! Met elkaar, met je gyn, indien nodig met een psycholoog.
2. Ga naar een infosessie van DVO. Voorlopig is er nog geen in het vooruitzicht, maar hou de site in het oog. Daar worden ze op tijd aangekondigd. Als het kan, neem je partner mee. Vaak hebben mannen er nog meer aan dan vrouwen ;)
3. Schrijf het van je af. Hier op het forum, op de chat, start een blog ... Ventileren is verwerken.

Veel sterkte, ook aan je partner.

X
Berichten: 2
Lid geworden op: 21 januari 2012, 10:59

Bericht door X » 24 januari 2012, 21:00

De gyneacoloog heeft deze optie nog niet gesuggereerd. En voor ik op dit forum terecht gekomen ben, had ik er ook nog nooit over gehoord. Ik heb het ook wel nog niet uitdrukkelijk gezegd dat dit aspect voor ons niet gemakkelijk is, maar hij weet dat de hele behandeling me redelijk wat stress bezorgt - dat gaat hij er dan misschien wel kunnen uit afleiden. Ik denk dat hij eerst een aantal keren (dus nu mijn derde keer) op 'gewone' manier wil proberen en na de vierde keer, als het dan nog niet gelukt is, een ander stap gaat zetten(zo zei hij iets in het begin van de behandeling). Als dit probleem blijft aanhouden, ga ik het natuurlijk aankaarten.
Wat je daar zegt over het belang van blijven praten met elkaar, is denk ik heel juist. Ik probeer dat dan ook zo veel te doen. Gelukkig heb ik een schat van een vent die - ook al geeft hij toe dat dit natuurlijk niet zo plezant is - beseft dat dit zwaar op mij weegt en die samen met mij zoekt naar de beste manier om ermee om te gaan. Hij heeft veel geduld en beseft het belang om te communiceren.
Het beste vanal zou zijn om er niet over te piekeren, maar ja... dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan; zeker als er in je omgeving her en der dikke buiken opduiken. Ik zou een aan/uit-knop in mijn hoofd moeten hebben.
Alleszins doet het goed om deze ervaringen te delen met anderen die een gelijkaardig traject volgen; zo besef je dat je niet alleen bent; want ook al komen vruchtbaarheidproblemen iets meer in de media vandaag de dag, de hele psychologische druk wordt sterk onderbelicht.
Bedankt voor de tips!

PS Wat houdt dat in, zo'n DVO-infosessie?

marb
Berichten: 485
Lid geworden op: 25 augustus 2008, 11:53

Bericht door marb » 30 januari 2012, 16:27

Een infosessie bestaat meestal uit twee delen:
1. een uiteenzetting van psychologe Tineke Van Haecke over de psychologische, emotionele en relationele impact van een onvervulde kinderwens en fertiliteitsbehandelingen op de wensouders.
2. getuigenis van één of meerdere lotgenoten.

Vaak worden de twee delen een beetje afgewisseld en is er een pauze voorzien zodat iedereen die dat wil kan kennismaken en van gedachten wisselen.
Los daarvan kan je volledig anoniem deelnemen en is er geen enkele verplichting om zelf het woord te nemen. Ervaring leert dat de ene keer iedereen in stilte huiswaarts keert, terwijl de andere keer verschillende deelnemers best lang blijven hangen om te praten met elkaar. Het verschilt enorm van keer tot keer.

Havanne
Berichten: 235
Lid geworden op: 15 juni 2008, 21:52

Bericht door Havanne » 13 april 2012, 22:06

Beste X, ik herken je verhaal deels, erg lastig hé. En net daarom heb ik besloten om kinderen krijgen uit de slaapkamer te houden. In eerste instantie wou de gyn ons ook opzadelen met temperaturen en ovulatie toestanden om nog gerichter te kunnen klussen. Ik heb toen resoluut neen gezegd (dat deel hebben we gehad) nu het serieuze werk. We hebben toen een heleboel onderzoeken moeten ondergaan EN daarbij is niet alleen gebleken dat klussen op commando niet prettig is en stress brengt MAAR ook dat ik wel degelijk een grondig probleem heb.

Ik ben maar wat blij dat ik gezegd heb wat ik wel en niet wil doen tegen de gyn anders hadden we nog meer tijd verloren.

Eens over de eerste emotie heen ben ik mijn gevoelens gaan delen met anderen en wat blijkt. Veel koppels kampen met klusstress, meer dan je denkt en meer dan ze toegeven. Het thema open trekken is mijn boodschap.

Mijn partner was er niet voor te vinden (je relatie zo open op tafel leggen). Ik heb dan alles wat gerelativeerd. (tandpijn / tandarts, slecht zien / oogarts, gebroken been / orthopedist, niet zwanger kunnen raken / gyn + ferticentra) Das heel simplistisch maar het heeft gewerkt :wink:

Succes

Hernadi
Berichten: 15
Lid geworden op: 14 juli 2012, 16:24

Bericht door Hernadi » 8 augustus 2012, 20:21

Al een wat ouder topic,

Wil toch even laten weten dat het inderdaad herkenbaar is. En voor zo vele als ikd it zo lees.
Ook ik en mijn partner hebben een tijdje verplicht moeten klussen. Dit eindigde in niet genieten of helemaal niet kunnen presteren. Dit is enorm stresvol want nu is DE KANS verpest.

Ook wij hebben druk gezet achter behandelingen. Nu is het genot in de slaapkamer en kinderen maken in het zh. Dit werkt gelukkig aangezien me sexleven weer op het oude niveau zit. :D

TieLo
Berichten: 43
Lid geworden op: 2 december 2012, 10:52

Bericht door TieLo » 3 december 2012, 12:34

Het is idd een ouder topic, maar ik kan me er volledig in vinden... Mijn man heeft over het algemeen een lager libido en het is voor ons erg moeilijk om vaker te vrijen in de vruchtbare week. Daarnaast komt nog kijken dat hij een soort van faalangst heeft in deze periode, waardoor presteren gewoon niet lukt, hoe hard hij ook probeert...
Daarom starten we deze cyclus met een ronde zelfinseminatie, omdat het handwerk wel vlot gaat en dit neemt heel wat druk van de ketel af voor ons seksleven. Hij ziet seks namelijk alleen nog als iets productief...

Mijn man ziet dit 'probleem' erg als een taboe en blijkbaar de buitenwereld ook. (Kijk maar naar mijn pas geopend topic, op één dag tijd meer dan 40 mensen die een kijkje komen nemen om te zien waarover het gaat, maar niemand die erop reageert)
Het is al moedig dat je erover praat!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten