libido en behandelingen

[klavertje4]

Zit al lang met een baksteen in mijn maag....zo lang dat ik met mezelf geen blijf meer weet en het te zwaar wordt om dragen....

worstel met gevoelens rond seksualiteit, intimiteit, begeerte...(kortom SEX )...

Kan er (durf er) eigenlijk met niemand echt open over praten...noch op forum noch op chat wordt dit onderwerp aangehaald...mss heeft men er geen probleem mee of geen nood aan...mss is het een stap te ver...ik weet het niet....toch kan ik moeilijk geloven dat ik de enige ben (allé ik hoop dat toch niet! Sad )...

in een relatie moeten we idd blijven praten (daarover wordt er genoeg gepraat)...maar relatie geliefden is meer dan enkel dat...

ik heb een schat van een ventje...staat altijd voor me klaar...helpt overal hij kan in het huishouden...heeft veel geduld met me...

Maar is ook een ventje met een gezond libido!!....mijn libido daarentegen staat voor de moment onder o!! (ja onder het vriespunt!)...ik hoef geen tekeningetje te maken dat dit voor spanningen zorgt....ik vind het gewoon verschrikkelijk!!

Na alle behandelingen, mk'en, doodgeboorte, gendeffect,....is dat libido bij mij precies gebroken...voel naast het falen in vruchtbaarheid nu ook nog een falen als "vrouw"....


* Hoe gaan jullie om met behandelingen/seksualiteit?
* Hoe gaan koppels met pgd-behandeling daarmee om? (waar natuurlijke zwangerschap niet mag!)
* Hoe gaan jullie om met verwerken MK/doodgeboorte en seksualiteit? Ondervinden jullie daarbij problemen?

Het maakt me allemaal zo triest...onzeker...bang...

elske x

[MA]

Elske, als het een troost kan zijn..bij ons is het ook zo. Alleen heb ik de indruk dat libido van manlief ook serieus gezakt is en dat maakt mij dan extra onzeker...Voor mij hoeft het percies ook zo allemaal niet meer...Na alle puncties bij ons Renéetje en nadien haar doodgeboorte, had ik echt een soort van blijf van mijn lijf ontwikkeld. Nu nog denk ik dat ik mijn lichaam vooral functioneel zie, als een 'iets' dat moet functioneren, desnoods met pillen, dat maar door moet blijven draaien, voor Renéetje*, voor Fleur, om een huishouden draaiende te houden en te presteren op werk. Echt tijd om bij jezelf, je lichaam, je sensualiteit stil te staan is er niet, en anders ben je te moe. Zwanger worden is geprogrameerd, hormonen maken je opgeblazen en kribbig..dus ja, ik herken het, maar al te goed

[liezeke]

Elske,

heel normaal, meideke. intimiteit is niet meer met de gevoelens die er vroeger waren maar hebben een andere betekenis gekregen. dat gevoel van koesteren, van liefdevol, passioneel samenzijn is verstoord door al die behandelingen die toch maar allemaal in die regio worden uitgevoerd. al dat 'gepeuter' traumatiseert je enorm, wees daar maar zeker van. en ook op passievlak heb je een ander tempo, jij vooral ook omdat er veel hormonen een rol spelen.
we proberen een soort van PD (pants down) day af te spreken waarop we de boel de boel laten en toch tijd maken voor elkaar en elkaars wensen. ook al voelt dat niet altijd 'spontaan' aan.

zoen meideke,

liesje

[lyse]

Hey lieve Elske,
ik herken wat je schrijft zeker ook en ik denk dat er hier velen zijn die herkennen wat je schrijft. Er is vorige jaar ook al eens een topicje aan iets gelijkaardigs gewijd: http://www.deverdwaaldeooievaar.be/foru ... a703279f81
Voor mij is het alsof ik pas aan vrijen kan denken als de behandelingen ver weg zijn en mijn verdriet wat op de achtergrond verdwenen is. Voor mijn man is vrijen een manier om te verwerken. Dat heeft tijdens ons parcours van 2 jaren behandelingen al heel vaak gebotst.
Wat ik gemerkt heb, is dat ik me wel kan "laten verleiden" door mijn man. Als hij het intiatief neemt en ik probeer erin mee te gaan, ook al zie ik het eigenlijk niet helemaal zitten, dan kan het wel fijn zijn voor ons beiden. Ik ervaar het een beetje zoals Liesje zegt: soms is het begin een beetje geforceerd maar daarna kan het wel goed aanvoelen. Het lukt niet altijd hoor. Soms stond mijn hoofd er echt niet naar. Maar soms kan zijn aandacht me doen inzien dat ik meer ben dan een falend lijf dat maar niet wil doen wat het moet doen. Dat hij mijn lichaam, ondanks alles, nog graag ziet, helpt me om mezelf liever te zien, denk ik...
Ik denk wel dat het heel erg verschilt van individu tot individu hoe je dit soort dingen ervaart en hoe je ze kan oplossen. We hebben elk onze eigen weg afgelegd en heel verschillende dingen te verwerken gekregen. Ik wens je van harte toe dat jij en je man hier samen een uitweg uit vinden...

Liefs,

Lyse

[klavertje4]

bedankt meiden om te antwoorden

intussen zijn alle andere gelijkaardige gesprekjes van op het forum naar hier verhuisd (sta ik hier niet meer alleen )

hoop dat er nog wat reacties komen en misschien dat er zich ook enkele mannen durven aan wagen....mijn ventje zit in een echte mannenwereld...waar het gestoef niet op kan!!! (zou hem eens iets anders willen laten lezen
)....

dikke kus
elske x

[mies]

Bij mij is het nog altijd redelijk onder het nulpunt eerlijk gezegd...

Ik heb dezelfde gevoelens gehad bij de behandelingen, de druk enz... daarna uiteindelijk wél zwanger geraakt (ik weet het, ik spreek hier vanuit een luxepositie), en de hele ruime periode rondom de bevalling ook niks noppes (platliggen, borstvoeding).

En dan... dan hebben we een maandje gewoon rust gehad, voordat ik zei van eens natuurlijk te proberen voor een brusje. Echt een geweldige avond gehad, en wat bleek nadien... ik was zwanger Op de natuurlijke manier, op een romantische manier nog wel
Helaas uitgedraaid op een miskraam, en sindsdien heb ik echt helemaal geen zin meer.
't Is alsof mijn lijf gewoon spellekes met mij speelt. Wil je een kindje? Awel dan moet je een hormonenbrol door je lijf jagen en je benen opendoen op een behandeltafel met een grote lamp erop.
Wil je een natuurlijke zwangerschap? Oké maar dan krijg je geen kindje.
Niks marcheert hier zoals het moet, dat gevoel heb ik dan. En dat wreekt zich heel duidelijk op mijn libido


(en ondertussen bekruipt mij dan de schrik dat mijn man op den duur wel zal moeten vreemdgaan Van druk gesproken...)

[klavertje4]

knuf mies.....

bedankt voor je eerlijk en moedig antwoord...ben "blij" te lezen dat ik niet alleen ben....herken die gevoelens gedachten....

heb ook zo een schrik ...en vind dat ik mijn ventje zo tekort doe...maar het lukt me niet mezelf erover te zetten...liefst kruip ik in bed en wil ik slapen....en geen gefriemel aan mijn lijf...ook op andere momenten...vind ik wel iets om er vantussen te muizen...tot ergernis van ventje en wat tot spanningen leidt (en dan is de zin volledig weg!!!!!)

vraag me dan af...kan ik daaraan werken...en hoe?....moet ik tegen mijn zin iets doen...een gepland dagje inlassen...ik wil eigenlijk gewoon rust...op alle gebied...tijd voor mezelf...hoewel ik besef dat dat zo niet verder kan!

ik mag ook helemaal niet natuurlijk zwanger worden....vanwege gen deffect...en ben daar zo angstig voor!!!...en ja...er bestaan middelen....maar pfffff

dus hier ook onder vriespunt!!!!!

elske

[mies]

tja.... ik heb me dat ook alweer zitten afvragen... of we naar iemand moeten gaan.
Het lijkt alsof mijn man het al half aan het opgeven is met mij...

Gelukkig kunnen we er wel nog over praten. Soms discussies, soms wat hardere uitspraken, soms begrip... maar toch heb ik zo'n schrik dat hij het uiteindelijk wel op een ander zal gaan zoeken...

Mijn man zegt dat ik een te sterk willetje heb, en dat ik me meer moet laten gaan ook als ik aanvankelijk geen zin heb. Beetje zoals bij lyse dus. Soms lukt het dan wel, maar meestal toch niet.
Ik voel me ook zo gestresseerd tout court. Ik merk echt dat als ik eens vakantie heb dat ik heel wat losser ben. Maar vanaf dat ik weer in de dagelijkse sleur zit gaat het mis...

Een mens zou al bijna gaan denken dat het een mechanisme is van je lichaam om je in grote stresssituaties niet zwanger te laten worden he (ah ja want in zo'n bedreigende situatie kunt ge geen kind grootbrengen). Helaas komt de stress bij ons juist door het kinderen krijgen grrrrr!!!

Aan welke middelen had jij zoal gedacht dan?
Ik heb mezelf nu een verplichte pauze opgelegd voor enkele maanden, maar toch komt af en toe dat hoopmonster toch piepen he. Dan zou ik liever zekerheid hebben dat het echt echt echt echt niet kan...

[E+P]

Dit is inderdaad een moeilijk bespreekbaar onderwerp, zeker in een gewone conversatie. Met wie kan je in hemelsnaam over zoiets praten?

Hoewel het een stap is om hierover te vertellen, wil ik toch proberen ook onze situatie te vertellen. Misschien help ik er een ander mee, misschien weet ik zelf iets meer.

Bij mij is die aversie voor seks met ups & downs.

Tijdens een behandeling PDG/ICSI (zeker met de menopur) krijg ik zeker de laatste dagen menopur (dus net voor de stimulatie) toe geen zin meer in seks. Meer zelfs, het doet zelfs pijn aangezien mijn vagina door de medicijnen te droog wordt.

Tijdens de "platte rust" periode op 't einde van mijn zwangerschap mocht ik helemaal geen seks meer hebben. Na de bevalling en tijdens de borstvoeding (wat ik 8 maanden deed), had ik eigenlijk ook niet graag dat er aan mijn borsten werd geprutst.

We zijn daar steeds open ten opzichte van elkaar over geweest. Als het pijn deed bv., werd dat ook gezegd.

Samen zochten we ook oplossingen: zo kon ik bv. in plaats van strelingen aan de borsten meer genieten van strelingen op de rug. In de periode dat we absoluut geen seks mochten hebben, hebben we meer geknuffeld en op een andere manier genoten van elkaar. Voor mij was dat voldoende, voor mijn man niet altijd.

Zonder dat we daar echt over gepraat hebben, ben ik toen begonnen om hem seksueel te verwennen (oraal, strelen,...). En daar kon hij enorm van genieten en eerlijk gezegd ik ook. Ik heb gemerkt dat, wanneer ik zelf geen zin had aan gepruts aan mijn eigen lichaam, ik er wel van kon genieten om mijn man te knuffelen, strelen en verwennen.

Tijdens de pijnlijke momenten bij de PGD doen we dit soms nog.

Mijn ups (dus weer zin) had ik tijdens de momenten tussen mijn pogingen. Toen neem ik ook steeds de pil aangezien we door een genetisch probleem niet spontaan zwanger mogen worden. De druk om zwanger te (moeten) worden, is er dan ook niet.

Nu, 5 pogingen + 2 stopzettingen en 1 kind later, hebben we de indruk dat onze relatie nog even solide is.
Onze moeilijkste periode op relationeel vlak lag voor ons eerder net na de geboorte van onze zoon. We hebben toen echt maanden naast elkaar geleefd als broer en zus. Dat heeft ook even tot discussie geleid maar daar hebben we aan gewerkt. Hij terug met iets meer geduld, ik me wat meer opengesteld voor verleiding. 't Blijft een geven en nemen, he.