Spanningen!!!

[Meli]

Zijn het de hormonen, zijn het de emoties, ik weet het niet meer maar hier mijn verhaal:

Ik ben sedert een 6 tal jaar samen met mijn partner (die 12 jaar ouder is en een dochter van 9 heeft uit een vorige relatie). Enige tijd hebben wij nog in zijn vorig huis samengewoond maar zijn ex had toen de woning ingekocht. Toen we verhuisden naar een nieuwe woning vroeg hij zich af of we al het babygerief gingen meenemen van zijn dochter moesten we ooit zelf nog een kindje krijgen. Vermits de relatie met zijn ex enorm verzuurd was en op dat moment helemaal niet goed ging was ik niet echt voorstander om dit mee te nemen. Ik had immers al jaren naar mijn hoofd geslingerd gekregen van haar dat ik niet deugde en dan wou ik niet nog eens de naam krijgen dat ik haar dit alles had afgepakt.
Nu zijn we bijna een jaar bezig met behandelen en merk ik dat mijn vriend niet echt betrokken is bij deze periode. Is het omdat hij dit allemaal al eens heeft meegemaakt (zijn dochter kwam er ook via icsi) of is het omdat hij eigenlijk geen kinderen meer wil,... Ik weet het niet. Als ik het wat moeilijk heb met de behandelingen dan merkt hij altijd op dat het voor hem eigenlijk allemaal niet hoeft, dat hij blij is met het leventje dat hij nu heeft.
Dit weekend had ik de kindjes (twee jongetjes van 4 en 2) van mijn zus op logement. Hoe hij dit weekend was onvoorstelbaar. Geprikkeld, depressief,... Hij zag het niet zitten om dit allemaal opnieuw mee te maken maar ja als het dat is wat ik wilde kon het niet anders hé volgens hem. Nu had ik ook al wat babygerei gekregen van mijn zus waar ik sedert een paar dagen in aan het snuisteren was. Probeerde hem hierbij wat bij te betrekken door te vragen wat hij mooi vond maar een echte reactie krijg ik niet. Enkel krijg ik steeds de opmerking dat we mooi babygerei achter gelaten hebben bij de verhuis.
Bijgevolg dat het gisteren tot een emotionele huilbui is gekomen en dat ik echt niet meer weet of we er wel goed aan doen om samen een kindje te maken. Telkens als ik hem erover aanspreek dat er iets moet veranderen reageert hij er amper op of ziet hij het probleem niet.

Pff, moest gewoon effe mijn verhaal kwijt

[mineke]

Hoi,

Volgens mij is het belangrijk dat je er openlijk met hem over praat, want anders ga je te veel de lasten van de behandeling alleen moeten dragen en wordt het op de duur ondraaglijk. Je moet toch af en toe je hart kunnen luchten, eens goed huilen omdat het zwaar op je weegt of omdat er een cyclus mislukt is.
En je moet weten hoe hij er echt tegenover staat. Enkel omdat jij het wil, is volgens mij geen stevige basis. Ik heb bijvoorbeeld mijn vriend ook daarin weten evolueren. Toen ik de eerste keer de wens om zwanger te worden uitstprak en dus wou stoppen met de pil, was hij ook niet meteen enthousiast (hij is dat nooit van in het begin, hij heeft zijn tijd nodig, hij zou alles uitstellen - ligt in zijn karakter) en kwam ook enkel op het argument dat hij mij niet ongelukkig wou maken, dus als het dat was wat ik wilde. Ik vond dat niet echt voldoende. Hij moest het ook willen, vandaar ik niet meteen als ik merkte dat er vanalles scheelde aan mijn cyclus, niet meteen vanalles ben gaan ondernemen om het te laten onderzoeken. We hebben trouwens eerst een tijd nog een ander voorbehoedsmiddel gebruikt. Toen ik voor het eerst stappen ben gaan ondernemen, 6 maanden later, hebben we er dan ook voor het eerst opnieuw weer echt openlijk over gepraat. Nog steeds niet laaiend enthousiast, maar toch al anders. TOen ik dan in november dan een echte behandeling (daarvoor enkel wat medicatie) ben gestart was het natuurlijk menens, en moest hij mee 'de boot op'. En nu, bijna 5 maanden later is hij al even enthousiast als ik om vader te worden (al maak ik mezelf niet wijs dat hij ook niet een beetje bang is) , alhoewel hij natuurlijk niet zo gestresst is als ik. Gelukkig, want ik zou die stress niet alleen kunnen dragen en mocht hij evenveel spanningen hebben, zou dit ondraaglijk worden. Bovendien kunnen stress en spanningen de kans op succes verminderen, heb ik al veel gelezen en gehoord.
Dus om een lang verhaal kort te maken; ik zou duidelijkheid vragen; wat wil hij versus wat wil jij? En als hij toch misschien nog niet echt enthousiast is, het even laten rusten, ik weet niet... Iedereen is anders, natuurlijk, maar ik besef dat mannen soms meer tijd nodig hebben om aan bepaalde ideeën te wennen. Maar als ze eenmaal eraan gewend zijn, ze er dan ook echt voor gaan. Maar opnieuw, iedereen is anders... Vooral denk ik dat in elke situatie openheid, ware gevoelens blootgeven, essentieel blijven. Elke situatie is anders, elke partner is anders, ik kan alleen een beetje raad geven uit mijn situatie. Ik wens je in ieder geval heel veel succes en sterkte!

Groetjes

[yérini]

hoi,

denk dat het inderdaad wel het beste is om er heel open over te praten met je man.

toen ik nog maar net samen was met mijn vriend had hij gezegd dat ik goed in mijn hoofd moest steken dat hij geen kinderen meer wilde. hij had er al 3 uit zijn vorige relatie. de oudste verwekt met iui en de tweeling met ivf. na een tijdje heb ik er toch over begonnen dat ik echt wel een kindje zou willen van ons 2. ik zie zijn kinderen ook heel graag, maar wil zelf alles kunnen beleven. zijn kindjes zijn nu 12 en 9 jaar. nu zijn we aan het proberen voor ons eigen kindje. we zijn nu doorgezonden naar uz gent en moeten daar vrijdag naartoe. benieuwd wat ze daar zullen zeggen.
hopelijk kunnen we vlug beginnen aan onze pogingen.

maar je ziet, mijn vriend ging nooit meer trouwen en moest nooit geen kinderen meer hebben...
maar we zijn wel aan het proberen voor een kindje, en hij ziet het helemaal zitten. en op 7 juli gaan we trouwen. dus een man kan helemaal bijdraaien.

groetjes x