Ziel blootleggen

[Ploy]

Hallo,

Ik vraag mij af wat jullie mannen denken van het hele gebeuren rond de babywens.

Mijn verhaal: Ondertussen 1 jaar aan het proberen, paar maanden geleden PCO vastgesteld en morgen krijgen we de resultaten van onze onderzoeken.

Maar als ik mijn man vraag: wat denk jij hiervan? hoe voelt gij u erbij? krijg ik alleen maar: "ja ik vind het heel erg voor u omdat ik weet hoe graag jij een kind wil".
Ik: "wil jij het dan echt wel een kind?"
Hij: "ja ik wil dat echt wel"

Meer krijg ik er gewoon niet iut. Nu vraag ik mij af, is dat alles wat er is bij de mannen? of wil hij gewoon niet zeggen wat hij denkt uit schrik om mij te kwetsen?

Dank u wel voor de reacties.

groetjes

[Saartje1986]

Hey,

Ik denk dat mannen het een beetje anders beleven. Wij krijgen de hormonen en voelen vanalles in ons lichaam.
Mannen hebben precies minder de behoefte om het aan iemand anders te vertellen.

HOe waren de onderzoeken?

Groetjes
Saartje

[Ploy]

hey saartje,

Dank u voor uw antwoord. ja precies dat ze daar minder behoefte aan hebben. Die van mij vertelt eigenlijk best wel veel tegen mij, maar over dat onderwerp is hij gesloten. Vandaag zei hij: blij dat ik het niet ben, dat was het dan.

De onderzoeken waren best positief. Bij hans was alles heel goed, boven gemiddeld. Bij mij, grenswaarden PCO plus mijn schildklier was niet goed geregeld. We zijn momenteel mijn schildklier aan het bijstellen. Ondertussen moet ik nog een HSG laten doen. Als alles dan in orde is wilt ze nog even afwachten omdat ze denkt dat we op goeie weg zijn met de schildklier. Dus nog 6 maanden afwachten en dan gaan we beginnen met hormonen of IUI.

En ondertussen maar hopen dat ik de afspraak voor maart kan afzeggen .

[Ploy]

@ saartje,

hoe staat het bij jou eigenlijk?

xxx

[Ahiha]

HEy PLoy,
Tja, venten he
Hier ook zo'n zwijgexemplaar... Hij heeft tijdens t behandelen nooit echt zijn gevoelens getoond. Kdenk dat hij vooral bezig was om mij te troosten. Het ni zo erg willen laten lijken omdat hij wist dat het voor mij alles was. Maar ik zag in alles toch ook wel dat het hem pijn deed. Vooral als er weer een collega/vriend holderdebolder een kind verwachtte kon hij bleef hij daar over praten omdat het hem toch ook stak. Maar hij bleef er gewoon van overtuigd dat het ooit wel eens ging lukken.
Kvond het ergerlijkste nog dat hij alle beslissingen aan mij overliet. Ik mocht kiezen wanneer we er weer voor gingen... Tja, is maybe lief bedoeld maar ik ervaarde het als alle druk die bij mij kwam... Ni makkelijk he. Veel succes met het bijstelln van je schildklier! Laten we idd hopen dat je die maart-Afspraak mag annuleren!

[Ploy]

Dag Ahiha,

ja inderdaad, die mannen toch he!
Dat van die andere kinderen herken ik ook. Als we bij vrienden met 2 zonen zijn geweest kan hij er ook niet over zwijgen. En ook met de nichtjes gaat hij regelmatig mee buiten (voetballen, trampolinen of betanken). Hij is dan zo lief met die he.

En inderdaad, ik denk dat ook alle beslissingen bij mij liggen. Daarstraks in het ziekenhuis zei hij ook niets buiten, ja is goed als jij dat wilt toen ik zijn mening vroeg.

Dank u wel voor je wensen. Ik ben hier eigenlijk opgekomen omdat ik opzoek was naar verhalen van pco. Ik ben nog maar aan het begin van alles.

mss is dit stom om te vragen of ongepast maar... wat is jou verhaal? Als je geen zin hebt, hoef je niet te antwoorden. Ik ben gewoon benieuwd naar de mensen op dit forum.

[tijger86]

Bij mijn mam geld dat bij hem de kinderwens ook later heftiger werd dan bij mij. Het hele gebeuren doet hem gewoon wat minder. Maar nu ben ik ook degene die elke maand clomid moet slikken (met alle bijwerkingen van dien) en waarvan het lichaam elke keer na een eisprong van slag is. Daardoor ben je er automatisch meer mee bezig.
Ondertussen is hij wel zover dat het hem niet snel genoeg meer kan, maar dat heeft wel even geduurd voor het zover was.

[mindyke]

toen we voor een brusje startte stelde ik de vraag of we ineens terug de mmm gingen doen of nog even zo proberen. En hij antwoorde : de mmm he kvond dat wel makkelijk en duidelijk

kheb dan toch is ff gezegd hoe het voor mij voelde en toen besefte ie pas wat ie had gezegd...

[bezigebij]

hoi
ik ben nieuw hier. tja mannen beleven het echt anders. Mijn vriend praat er niet graag over terwijl ik juist mijn hart wil luchten. De laatste tijd heb ik veel emotionele momenten waar ik niet altijd op zit te wachten,maar ja het verdriet zit er toch. En als ik dan tegen hem vertel dat ik zo emotioneel was,heb ik het gevoel dat hij het niet begrijpt. Ook bij mensen die ik niet zo heel goed ken,maar wel vertrouw kan ik me laten gaan. soms voel ik me opgelaten,maar kan het soms niet bedwingen.Mijn vriend zou zich nooit laten gaan of zijn verhaal vertellen aan voor hem ''vreemde mensen''.
Hij vind het raar dat ik dat wel doe.

[flien]

ik denk dat we da allemaal hier wel wa hebben hoor !
Wij vrouwen kunnen enkel (vind ik) met gans die emotionele toestanden omgaan door erover te praten en zo te ventileren.
Mannen gaan daar inderdaad anders over. De mijnen durft er ook niet over praten. Is het om mij te sparen, ik weet het niet.
Je hebt dan als vrouw wel het gevoel dat je er alleen voor staat hee. Ook mijn familie vraagt er bij mij niet naar. Na mijn miskraam van deze zomer heb ik zelfs besloten om aan mijn eigen familie niets meer te zeggen van verdere behandelingen. Als ze het weten verwacht je dat ze je gaan steunen en niet dat ze het gaan doodzwijgen. Dit was voor mij nog het kwetsende van allemaal.
Dat de mmm een hele zware tijd is moet ik jullie zeker niet uitleggen en dat het een zware druk is voor een relatie ook al niet. Ik ben in de 3 jaar behandelen heel veel vriendinnen 'kwijt' geraakt. Er zijn banden gebroken die niet meer hersteld zullen kunnen worden.
Maar de vrienden die ik nu heb, zijn wel echte. Ook al zijn het er een heel stuk minder dan vroeger.
En hier vind je natuurlijk ook heel veel begrip hee want wie kan er het best weten hoe wij ons voelen... die die het zelf meemaken.

[bezigebij]

Ja dat vind idd wel zo.Dat je voelt of je er alleen voor staat.Hij snapt mijn emoties vaak niet eens. Daar baal ik soms wel eens van. Wat jammer dat familie er bij jullie nooit naar vraagt.mijn vriend zijn vader en zijn vriendin vragen er ook nooit naar.ik heb me er boos over gemaakt,maar heb me er nu bij neergelegd.