Behandelingen en familie

Plaats reactie
Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Behandelingen en familie

Bericht door Nessatje » 4 november 2012, 18:27

Hallo iedereen,

Alsof heel deze weg nog niet zwaar genoeg is,
komt hierbovenop nog eens de 'breuk' in band met familie en vrienden.

Hoe gaan jullie daarmee om?
Wij zijn heel open geweest over ons 'probleem' vanaf het begin. Dit in de hoop om toch steun te krijgen, erover te kunnen praten en het gevoel te krijgen begrepen te worden.
Maar schoonouders die praten er niet meer over, ook als we zeggen dat behandeling gestart zijn, vragen ze niet naar verdere verloop of afloop. Dus dan zwijgen wij ook maar...
Ouders sturen wel sms als ze weten dat ik op controle moet maar zwijgen voor de rest er zoveel mogelijk over. Dus dan zwijgen wij ook maar...
Zus laat niets meer horen. Heb haar er al eens over aangesproken. Toen zei ze dat ze alles via mijn mama wist. Heb haar toen duidelijk gemaakt dat dit uiteindelijk wel geen steun voor ons is. Maar nu staan we nog altijd even ver. Dus dan zwijgen wij ook maar...

Jammer genoeg maakt dit me ook heel erg kwaad.
En dan ga ik ook koppig zijn en niets meer laten horen.
Nu behandeling 5 voor de deur staat is ook mijn energie op om iedere keer sms'jes te sturen (omdat dit van mij verwacht wordt) maar enkel sms terug te krijgen. Maar geen tijd voor een babbel, wanneer behandeling weeral eens mislukt: geen tijd voor steun, na 2 x biochemische zwangerschap geen woord hierover.

Wat doe je dan? Dit alles maakt het dubbel zo zwaar en maakt me kapot vanbinnen...
Hoe moet het dan verder?

tijger86
Berichten: 16
Lid geworden op: 26 oktober 2012, 10:09

Bericht door tijger86 » 5 november 2012, 13:19

Wat vervelend dat je dit zo ervaart. Steun vanuit je omgeving is erg belangrijk en je hebt er duidelijk meer behoefte aan dan je nu krijgt.
Ik ben bang dat het probleem een beetje is dat subfertiliteit in de taboesfeer zit. Het lijkt mij als buitenstaander heel moeilijk te bepalen hoe ver je wel mag gaan met vragen en hoever niet. Het is ook een gevoelig onderwerp. Laatst maakte mijn zwager er een grapje over en kon ik dat op dat moment niet hebben, dus ik in tranen. Absoluut zijn bedoeling niet, hij wilde het wat luchtiger maken.
Ook hebben wij vrienden en familie die er niet uit zichzelf over beginnen, uit angst teveel intieme info te vragen.
Maar als ik er dan zelf over begin blijkt er meestal prima over te praten te zijn. Misschien is dit ook een beetje bij jouw zo, dat je ouders zoiets hebben van: als ze iets kwijt wil, dan komt ze vanzelf naar me toe.
Als jij dan eigenwijs je mond gaat houden ontstaat er een heel groot misverstand.
Ik zou je willen aanraden om het probleem dat je ervaart iig met je moeder te bespreken. Vertel haar dat dit momenteel extraam belangrijk voor je is en dat je graag zou willen dat zij er wat meer intresse in toont door vragen te stellen.
Verder wil ik je heel veel succes wensen met de behandeling (mag ik vragen welke behandeling je krijgt) en je relatie met je omgeving.

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 6 november 2012, 7:21

Dankjewel tijger86, doet wel deugd om hier reactie op te krijgen.
Iemand die het vanuit een ander standpunt bekijkt heeft er dikwijls een andere kijk op.
Wij starten morgen (hopelijk!!!) met ICSI5 (UZ Gent). Heb nu even de energie niet om hen erover aan te spreken, wil die energie sparen voor deze poging.
Voorlopig laat ik het nog even zo, denk ik... Tot het me te veel wordt en ik het er toch uit flap :wink:
Veel succes voor jou ook! Hoe ver zitten jullie in het hele traject?

tijger86
Berichten: 16
Lid geworden op: 26 oktober 2012, 10:09

Bericht door tijger86 » 6 november 2012, 15:56

ICSI lijkt me een behoorlijk stressvolle behandeling, logisch dat je veel behoefte hebt om je te uiten.
Focus nu vooral op je jezelf, dat is even het belangrijkste.

Wij zijn nog lang niet zover. Bij mij is PCO vastgesteld, bij manlief is alles in orde. Momenteel proberen we zwanger te worden met clomid 100 mg (50 mg sloeg niet meer aan).

dauwdropje
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 514
Lid geworden op: 5 oktober 2011, 23:47

Bericht door dauwdropje » 6 november 2012, 18:43

oh nessatje! zo spijtig meid dat je niet de steun vindt die je zo hard kunt gebruiken! tja proberen het nog eens erover te hebben met de familie en vrienden. moeilijk hé!
xxx knuffel

flien
Berichten: 1187
Lid geworden op: 3 januari 2012, 8:55

Bericht door flien » 7 november 2012, 10:40

een buitenstaander weet echt niet hoe belangrijk erover praten voor ons is.
Ze denken dat ze ons kwetsen als ze er naar durven vragen.
Het kwetst echter nog veel meer als ze er niet achter vragen.
Maarja we kunnen hen niet veranderen hee.
Ik krijg uit mijn familiekring ook geen steun en das niet omdat ze sceptisch tegen icsi ofzo staan hoor.
Das gewoon omdat ze mij nie willen kwetsen.
Maarja omgekeerd effect dus hee.
Gevolg is dat ik zelfs niets meer van de behandelingen gezegd heb nu.
Gelukkig kan ik bij enkele vriendinnen wel de nodige steun vinden en natuurlijk ook hier.
Want alles alleen verwerken is onbegonnen werk hoor.

kma80
Berichten: 7
Lid geworden op: 2 november 2012, 16:56

Bericht door kma80 » 7 november 2012, 12:54

Hoi meiden,

Ik sluit even aan in dit forum.
Bij ons leeft de familie mee, verwacht sms hoe het allemaal verloopt.
Antwoorden ook terug.
Alleen wij zitten er nu over te denken om bij onze laatste poging (icsi5) het helemaal aan niemand te vertellen.
Puur om niet aldoor te hoeven vertellen hoe en wat.
Misschien hebben we dan wat minder druk.

groetjes kma

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 7 november 2012, 14:36

Denk idd dat het veelal is omdat ze of: niet weten wat te zeggen, of: schrik hebben om iets verkeerd te zeggen of: je idd niet willen kwetsen.

Dus ja...mss kunnen we het hen niet kwalijk nemen.
Maar 't is zo verdomd lastig en kan er persoonlijk geen begrip voor opbrengen als je eigen zus het niet kan opbrengen om wat begrip te tonen of gewoon te luisteren.

Altijd weer sms'en krijgen is idd ook niet simpel.
Wij beperken ons wel hoor. Sommigen weten dan wel dat we 'binnenkort' weer starten maar niet tot in detail, want als je na iedere echo gans de familie moet rond sms'en wordt het ook vervelend. Zelf heb je daar dan ook weer niet veel aan...

Maar nu hopen dat we er straks terug positief tegenaan kunnen gaan met z'n tweetjes! (en jullie hier :D )

Jada_Casa
Berichten: 2
Lid geworden op: 22 april 2013, 15:21

Bericht door Jada_Casa » 22 april 2013, 17:15

Beste Nessatje,

Het is inderdaad heel kwetsend, terwijl dit de periode is waar je ze nu het hardst nodig hebt. Ik weet precies hoe je je voelt, want bij mij is hetzelfde terwijl ik net begonnen ben!!! Dit komt ook doordat er in mijn cultuur het net een taboe is als een vrouw er langer overdoet om zwanger te worden :?

Maar zoals je al zei, de energie kan je beter voor de behandelingen gebruiken. Als het echt niet meer gaat, kan je hier altijd je hart luchten. We zijn er voor elkaar :wink:

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 22 april 2013, 19:35

@ Jada_Casa:
Was al tijdje geleden dat ik dit bericht hier gepost had.
Ondertussen 6 pogingen achter de rug, zonder resultaat. En dan staan we nu op het punt dat we moeten beslissen hoe het verder moet, dat we zoveel verdriet hebben en dat zoveel mensen doen alsof er niets aan de hand is.
Eerlijk waar: ik heb spijt dat ik altijd zo open en eerlijk geweest ben, als dit de manier is waarop mensen dan reageren. Kwetst zo hard, terwijl het allemaal op zich al zo ontzettend zwaar is.
Ik kan er geen begrip meer voor opbrengen als mensen gewoon NIKS zeggen.

En dan heb jij er nog het taboe uit je cultuur bij. Moet het nog moeilijker maken. Dan zal je er ook niet met veel mensen over kunnen praten veronderstel ik.
Ik hoop voor jou dat je toch iemand hebt bij wie je terecht kan als je even steun nodig hebt.
En inderdaad, anders kom je maar naar hier :wink:
Veel succes hoor!

Pinguin
Berichten: 14
Lid geworden op: 25 april 2012, 17:01

Bericht door Pinguin » 24 april 2013, 17:11

Ik ken het probleem ook, hoor.

Ik heb een aantal familieleden die zelden of nooit vragen hoe het met ons gaat, terwijl wij toch ook al meer dan drie jaar in behandeling zijn. Maar zij doen dit vooral omdat ze bang zijn om iets verkeerds te zeggen, of omdat ze vrezen dat het onderwerp te gevoelig ligt. Dus in dat geval kan ik nog wel begrip opbrengen voor hun zwijgzaamheid.

Maar ik heb ook enkele vrienden (al kan ik ze nu geen vrienden meer noemen) die helemaal anders zijn. Zij vragen ook niks en reageren amper als ik zelf eens aangeef dat ik het moeilijk heb. Maar dat komt omdat zij in een soort van cocon leven, hun eigen perfecte leventje met huisje, partner en kindjes. En ze willen dat perfecte leventje niet verstoord zien met een vriendin die problemen heeft. Ze willen wél praten over hun eigen leven. Maar mij en mij partner bijstaan, daar hebben ze écht geen tijd en zin in.

Dat is jammer, maar ik heb geleerd dit te aanvaarden en er mijn conclusies uit te trekken. In nood kent m'n zijn vrienden, zegt men. En dat is ook zo. Ik weet nu aan welke mensen ik écht iets heb. Op die mensen kan ik rekenen. En al die andere 'nep' vrienden, die zijn mijn moeite en energie niet meer waard.

Ik wens iedereen de moed toe om hiermee om te gaan (want het doet toch pijn om te ervaren dat sommige mensen niet de vrienden zijn die je had verwacht).
En gelukkig zijn er toch altijd mensen bij wie je je verhaal kwijt kan, bijvoorbeeld op dit forum :)

sofie88
Berichten: 40
Lid geworden op: 28 augustus 2014, 16:55

Re: Behandelingen en familie

Bericht door sofie88 » 31 augustus 2014, 12:59

Hallo allemaal,

Ik vind het ontzettend moeilijk. Onze families zijn op de hoogte dat het niet wil lukken en dat we in behanding zijn. Ze weten ook dat dit ontzettend moeilijk en zwaar is. En inderdaad ze willen niet kwetsen of niet op de verkeerde moment dit gevoelig onderwerp aanhalen. Wat ik op zich begrijp, want als ik me beter voel, of ik zit er even niet mee in mijn hoofd zou ik het ook heel vervelend vinden dat ze er over beginnen. Anderzijds is het dan voor mij ook heel moeilijk om er spontaan over te beginnen. Het lijkt inderdaad dat dit toch zowat taboesfeer is... Die we misschien ook wel zelf een beetje gecreëerd hebben door er soms wat geheimzinnig over te doen, gewoon omdat we niet willen dat de hele omgeving dit weet over ons. Misschien schaam ik me er ook wel beetje voor, of voelt het aan als falen voor mij..

Nu gisteren hadden mijn vriend en ik ruzie over iets stoms (wat wil je??? je zit voortdurend onder de hormonen!!) ik barstte in tranen uit en alles kwam naar boven (over hoe moeilijk het is, hoe ongelukkig ik me kan voelen, dat ik me niet begrepen voel,...) 2uur later moesten we naar een trouwfeest. Dus douchke gepakt, traantjes geveegd, make up op en hop naar het trouwfeest. Ik probeerde me beter voor te doen dan dat ik me voelde, maar dit werd natuurlijk opgemerkt door familie op het trouwfeest. Ze vroegen wat er scheelde, en of we 'heel erg nieuws gekregen hadden' HIermee bedoelde ze denk ik: miskraam. Waardoor ik me nog slechter voelde: DAT HET ZO LANG AL NIET LUKT, IS DAT NIET ERG GENOEG OM MIJ SLECHT OVER TE VOELEN?...
Pfffttt...
Kop op en verder feesten zoals al de rest...
En zo gaat het altijd maar door.. Telkens kop op en verder gaan - zo vermoeiend soms!

Ineke004
Berichten: 6
Lid geworden op: 22 april 2014, 16:19

Re: Behandelingen en familie

Bericht door Ineke004 » 22 januari 2015, 15:51

Het is idd allemaal zo herkenbaar..

Zelf zijn we bijna drie jaar bezig, ik omschrijf het als verloren jaren, bestaande uit verdriet, boosheid, teleurstelling en nog meer verdriet. Ik ben 2x snel en spontaan zwanger geworden: 1 bbz en 1 miskraam van een tweeling op 8 weken. Daarna wilde het niet meer lukken en zijn we in de medische mallemolen gestapt: 4 iui's, 1 bbz en nu in de wachtperiode van 2e ICSI.

De maanden voor en tijdens de kerstperiode hebben we bewust een pauze ingelast. Die periode is op sociaal vlak sowieso al super emotioneel belastend en confronterend..

Als het zwanger proberen worden en houden al allemaal niet moeilijk genoeg is, ervaren we van sommigen ook heel weinig begrip. Koop een hond, laat het los, positief blijven, het komt wel goed enz zijn goed bedoelde raden, maar zo kwetsend! Het komt wel goed..wauw fantastisch iemand met een glazen bol! Ik zou er alles voor geven om eens heel even in de toekomst te mogen kijken, dan weet ik tenminste of ik nog moet vechten of niet..dan weet ik tenminste of de energie en het verdriet het allemaal waard zijn..

Dit niet begrepen worden gaat veel verder dan deze kleine zinnetjes. Wij zijn ook altijd heel open geweest over onze problemen, onze behandelingen, onze emoties, de confrontaties met zwangeren/kinderen..Maar onze openheid is ondertussen gestopt. Wij wilden het uit de taboesfeer halen en begrip krijgen, maar dat heeft het omgekeerde effect gehad. 'Vriendinnen' vonden mij egoïstisch dat ik me terug trok (en ik heb hen daar uitvoerig een uitleg over gegeven over hoe ik me voelde) ze richtten een roddelclubje over me op. Praten over wat een slecht en jaloers mens ik wel niet was. Dat ik me niet meer wilde amuseren met hen, dat ik er mezelf maar over moest zetten, dat ik maar een masker moest opzetten en doen alsof er niks aan de hand was. Dat ik niet moest doen dat mijn probleem het ergste van al was , dat ik niemand een zwangerschap gunde, dat ze me gingen boycotten enz.. Anderen uit onze vriendenhoop werden meegesleurd en ze maakten me zwart bij hen. Ze hebben me compleet vernederd tav anderen. Gelukkig heeft niet iedereen dat gepikt en zijn ze ermee tot bij mij gekomen. Ik kan echt niet snappen, nadat ik zo open en eerlijk over mijn gevoelens ben geweest, waarom dit moest gebeuren. Al de rest is al moeilijk genoeg..In mijn ogen zijn ze het niet meer waard, regelrechte trutten zijn het.

Oh en dan heb ik het nog niet gehad over mijn ouders of sommigen van mijn familieleden. Ok, ik begrijp dat sommigen er niet naar durven vragen, omdat ze denken me daar dan te doen aan herinneren of dat ik verdrietig word (maar komaan!! Ik denk daar 24/24 aan! Ik ben constant verdrietig. Ik sta ermee op en ga ermee slapen! Nee, ik heb die knop om het los te laten nog ALTIJD niet gevonden!!). En dan telkens het standaardzinnetje bij elke begroeting (zelfs vlak na een mislukte zwangerschap): 'alles goed?' En dan met een blik van 'oh ik hoop dat ze ja zegt' 'want als zij zich goed voelt kan ik me ook goed voelen' Kwallen!
Mijn ouders vroegen er wel naar, maar enkel naar de praktische kant. Wanneer welke behandelingen, wat is het resultaat. Maar vanaf dat ik er emotioneel over begon te doen en een luisterend oor en emotionele steun zocht, nee dat ging niet..'Komaan, laat het los, koop een hond', want een tante die moeilijk zwanger werd had ook een hond gekocht en natuurlijk was ze erna direct zwanger!! Oh wat een wonder! Hatelijk, om eigenlijk al die medische hulp met 1 zinnetje af te kraken. Om ermee te benadrukken dat het niet zwanger worden nog mijn eigen dikke vette schuld is. Gewoon loslaten, dat kan nu toch niet zo moeilijk zijn he? Ongelooflijk in welke archaïsche leefwereld zij leven.. Dus ik vertel ze niks meer, ik kan er toch emotioneel niet bij terecht, ze tonen geen begrip en zadelen me met extra schuldgevoelens op. En daarbij vinden ze dat ik bij familiefeesten (nota bene in intieme kring met enkel ouders, broers en zussen) daar niet over mag praten of mag verwachten dat zij er dan iets over vragen. Nee, daar moet ik gelukkig zijn, plezier hebben, doen alsof..zo ongelooflijk kwetsend allemaal. Ik heb al geprobeerd het uit te leggen, maar ik praat tegen een muur en als ik dan beslis om het contact tot een minimum te beperken en me op mezelf te focussen, ben ik een ondankbaar kind dat de familie uit elkaar trekt..echt ongelooflijk..

Dus hoe ik met dit alles omga? Ik heb met sommige 'vriendinnen' echt gebroken, gevraagd om me met rust te laten, want ondanks alles hebben zij zogezegd niks verkeerds gedaan en moet ik dat maar achter me laten zonder hiervoor excuseses te krijgen. 'Wij roddelen?' 'Dat was uit bezorgdheid..' Ik kan er niet bij dat ze geen begrip tonen, dat ze niet beseffen dat het al niet moeilijk genoeg is, dat dit voor een hoop extra stress zorgt en dat kan ik tijdens mijn behandelingen wel missen!!!

Het is moeilijk om met ongewenste kinderloosheid om te gaan. Veel verdriet, teleurstellingen, boosheid, die telkens opnieuw verwerkt moeten worden. Familie en vrienden die aan je mouw trekken om af te spreken, maar soms heb je slechte dagen en wil je niemand zien. Soms heb je dan van die dagen dat je naar het ziekenhuis moet en dus niet kan afspreken. Soms heb je van die dagen dat het allemaal teveel is..weinig begrip hiervoor van de omgeving en dan sluit je je af, je wordt bitter..Mensen willen je zien, ze willen afspreken, maar dan wel onder de voorwaarde dat ik mijn masker opzet, dat ik doe alsof ik gelukkig ben, want anders, ja 'de ellende van een ander hoeft er echt niet bij' Wat een hypocriet gedoe.

Ik herken mezelf niet meer. Ik ben radeloos, ik heb een immens groot verdriet dat ik al zolang met me meesleur, mijn leven staat in de wacht, alles is me teveel, het is zo moeilijk. Ik heb geen pieken meer, ik ken enkel nog dalen en hele diepe dalen. Ik weet niet meer hoe het voelt om gelukkig te zijn. Bij sommige sociale contacten zet ik sinds kort een masker op en daar moet ik me telkens voor opladen en dat kost zó veel energie..Ervoor uitte ik mijn gevoelens, maar die werden me niet in dank afgenomen. Ik hoorde onlangs hoe schandalig veel mensen aan de antidepressiva zitten, dan denk ik, ja hoe zou dat nu komen? Het hoge aantal zelfdodingen in ons land, hoe zou dat nu komen? Mensen kunnen niet bij elkaar terecht..

Ik heb nog wel een aantal mensen in mijn omgeving, wel warme en begripvolle mensen, die ik voor geen geld van de wereld meer wil missen. In tijden van nood leert men zijn vrienden kennen, leer je aan wie je iets hebt en aan wie niet. Emotionele steun, begrip en erkenning voor mijn verdriet is zó belangrijk.

Tussen de slechte dagen door trek ik me op aan mijn man, probeer ik af te spreken met die paar goede vriendinnen die
ik gelukkig nog wel heb. Ik ben ook met mindfullness en yoga gestart om tot rust te komen..Het helpt, of dat probeer ik mezelf weer wijs te maken om alles weer te moeten trotseren..

Zo ga ik er dus mee om..

EKM81
Berichten: 249
Lid geworden op: 15 juli 2015, 16:57

Re: Behandelingen en familie

Bericht door EKM81 » 16 juli 2015, 15:48

'Erover praten' is blijkbaar bij iedereen niet het gemakkelijkste wat er is! Wij, mijn vriend en ik, willen beiden er open over zijn naar onze naaste familieleden. We merken dat vooral met onze beste vrienden het gemakkelijker gaat om erover te praten. Zij zijn meer nuchter en emotioneel wat afstandelijker dan bijvoorbeeld mijn moeder. Mijn moeder heeft lang in de 'het is niet eerlijk'- en 'Waarom moet dit jullie'-fase gezeten. Ik kon met haar verdriet geen weg, omdat ik voor één keer aan mezelf wou denken. Ik moest haar toch niet troosten terwijl wij net steun nodig hadden? Het is een tijdje moeilijker geweest tussen mij en mijn moeder, vooral wanneer mijn schoonzus voor de derde keer probleemloos zwanger werd. Zij en mijn broer wilden graag een kindje, maar twijfelden nog of nu wel het goede moment is (hebben zij geluk dat ze 'het moment' kunnen kiezen). Plots bleken ze zwanger te zijn. Ik kon niet gelukkig zijn met hun zwangerschap en heb me de eerste maanden echt rot gevoeld, vooral omdat we in die periode net bezig waren met al dan niet de keuze tot spermadonor te maken. Mijn moeder opperde dat ik gelukkig moest zijn voor mijn broer en het hem moest gunnen. Ze vond dat ik mij anders moest opstellen, omdat ik anders telkens iemand zou zwanger zijn gekwetst zou worden. Allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan. Eerlijk gezegd heb ik het toen emotioneel heel zwaar gehad, heel zwaar. Gelukkig kan ik er met mijn vriend goed over praten, maar het was helemaal niet gemakkelijk. Ik voelde me schuldig en egoïstisch, terwijl ik denk dat mijn reactie maar normaal was… Het 'erover praten' gaat opnieuw gemakkelijker met mijn familie, al merk je dat ze sommige dingen toch nog niet snappen. Zo vind ik het belangrijk dat wij zelf kunnen zeggen dat we zwanger zijn. Ik kan me geen zaliger moment voorstellen dan dat je het op een leuke manier kunt vertellen. Mijn mama zei dat ze het wel zou zien als ik zwanger zou zijn, of ik het nu meteen wou zeggen of niet. Ik heb haar vlakaf gezegd dat ze me dit moment niet mag afnemen en dat ze moet wachten tot we het zelf zeggen. Ondertussen hebben m'n vriend en ikzelf het idee om niet te vertellen wanneer de behandeling net start. Dit om druk en vervelende vragen te vermijden.
Het gehele proces rond KID is emotioneel al zwaar genoeg zonder dat je steeds verantwoording moet afleggen bij anderen. En ik vraag me nu nog steeds af of mijn familie begrijpt dat ze het ons op dat moment extra moeilijk hebben gemaakt… Volgens mij kan je zoiets pas volledig begrijpen als het zelf meemaakt, en dat is nu net iets wat ik niemand toewens!
stop Pil (maart 2013)
Wachtlijst KID (mei 2015)
6e IUI (juni 2016)
Juli 2016: ZWANGER!!
3 maart 2017: bevallen van een flinke zoon!
november 2020: start traject voor een brusje

Ellieken
Berichten: 2
Lid geworden op: 3 oktober 2015, 21:33

Re: Behandelingen en familie

Bericht door Ellieken » 3 oktober 2015, 22:48

Ikzelf ben na 18 maanden zwanger geraakt na een lange weg (PCO: medicatie, ovariële drilling en kunstmatige inseminatie). Wij praatten er destijds ook heel open over, omdat ik dat echt nodig had. We zouden nu graag een tweede kindje willen. Ik wil het dit keer niet meer aan mijn naaste omgeving vertellen. Het gaf vorige keer op den duur wel een enorme druk. Anderzijds heb ik zoveel schrik voor de emotionele rollercoaster die ik zal opstappen als ik stop met mijn pil. Ik vrees dat ik het soms wel eens kwijt zal moeten, maar aan wie? Ik twijfel ook of ik het wel allemaal opnieuw wil, maar eens we eraan beginnen zal je er niet zomaar mee kunnen stoppen.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten