2e miskraam, terug van gynecoloog

[AnTan]

Dag allemaal,

Ik geraak vandaag nergens meer. Moest vanavond nog gaan werken, maar na dagen me proberen sterk te houden en te gaan lesgeven en te functioneren en nuchter en rationeel aan iedereen te laten weten dat 'het wel gaat' en dat zoveel dingen erger zijn... ben ik volledig gebroken daarnet.
We gingen vanmorgen naar gynecoloog en ik zag er al zo tegenop. Het is zo'n goede dokter en heb er alle vertrouwen in en ben zo dankbaar voor hem.
Maar ik had ergens verwacht dat er een verklaring zou zijn waarom ik nu 2x een miskraam had gekregen. We hadden mijn man laten testen en verschillende keren mijn bloed om te zien of ik wel een eisprong kreeg.
We kregen te horen dat alles normaal was, geen vruchtbaarheidsproblemen.
Nu nieuw bloed laten trekken ivm genetische ... (?), uitslag binnen half jaar pas.
En eigenlijk komt het erop neer dat we gewoon verder moeten proberen. Maar eigenlijk kunnen we niet meer doen. Wat er ook uit de testen komt, blijkbaar kunnen we alleen maar weten of we veel of weinig kans hebben om een kind te krijgen, maar valt er niet veel aan te doen. Zo heb ik dat toch ervaren.
En mentaal sta ik nu... ik weet het niet... Ik heb het gevoel dat ik dat niet alleen kan. Gewoon elke maand 'proberen'... en dan zien. En indien zwanger, weer die bange dagen en dan weer zoveel kans dat het mislukt. Hoe houden mensen dat vol die tien jaar proberen? Ik begrijp dat niet.
Ik geraak blijkbaar zwanger. 2 jaar proberen en zwanger, halfjaar proberen en weer zwanger. Maar welke jaren zijn dat? Je zet alles op stil en alles is in functie van kinderen... Je job, je uren, je leven... Ik weet niet wat te doen zonder kinderen een leven lang. En ik wil geen jaren van mijn leven vol hoop of wanhoop rondlopen als ik geen zekerheid heb of garantie dat het ooit wel zal lukken.
Is er nu echt niets wat gedaan kan worden? Is er nu echt niets wat je sneller zwanger kan maken? Wat kan zorgen dat je zwanger blijft? Je leest zoveel... IVF, endometriose, onderzoeken... Is dat allemaal niet van toepassing op mij?
Gewoon 'proberen'?
Wat ze onderzoeken na 2e of 3e miskraam is dat alleen dat bloedonderzoek? Maar als ik het goed begrijp, kunnen ze toch niets doen?
En het 'proberen'... ligt dat nu aan mij? Maar ik vind het gewoon niet leuk meer. Het is ergens een marteling... Ik kan het niet meer losdenken van kinderen krijgen en de inzet is te hoog en het is echt niet meer ontspannend om 'te proberen'. Deze maand 'sloegen' we eigenlijk over, want het hopen was even te lastig en opeens: zwanger. En dan maak je dat allemaal terug mee. Lig je daar dan op materniteit met bloedingen tussen allemaal zwangere vrouwen en allemaal met een monitor waar je superluid de hartjes van de baby's hoort... Het is een marteling. Ik weet wel, ik kan daar ook ooit liggen en iemand zoals mij nu kan dan hetzelfde denken over mij... Maar het is zo zwaar. En ik WEET... zo hard... dit is nog van alle scenario's de beste. Vroeg miskraam... Niet na 3 maanden, en niet na 8 maanden... En niet een ziek baby'tje krijgen waar het dan niet goed mee afloopt... Ik weet het, ik heb echt wel perspectief en ik zit hier allesbehalve vol zelfbeklag en zelfmedelijden. Maar ik probeer me te sterk te houden en vandaag is de eerste keer sinds vrijdag (miskraam) dat ik voel: het gaat echt niet... Ik kan de schijn niet ophouden als ik lang alleen thuiszit. Dan breek ik.

Wat ik eigenlijk wil vragen. Is er nu ECHT niks te doen? Stel dat wij nog jaren proberen, kan er nu echt niks gedaan worden? IVF is voor mensen die nooit zwanger worden? Endometriose lees ik vaak is een aandoening? Mensen die dat hebben krijgen moeilijk kinderen, krijgen vaker miskramen? KAN ik dat hebben? Kan daar iets aan gedaan worden?
Wat als het nooit lukt? Kunnen mijn man en ik een foute match zijn? En kan je daar dan niks aan doen?
Als ik het goed begreep vanmorgen is het antwoord: nee... Gewoon 'proberen' als je het aankan. En als je het niet aankan, eventjes niet proberen...

Kan dat dat je 5 of 6 miskramen krijgt na elkaar? Komen die verhalen tot een goed eind? Heeft het wel zin te blijven proberen?
Ik had de hoop al ergens opgeheven... maar nu door weer zwanger te zijn én een miskraam te krijgen in éénzelfde week ben ik volledig door elkaar geschud en weet ik het niet meer. Als er een plan is 'dat doen we nu', zie ik het allemaal zitten, maar er is geen plan. We moeten gewoon 'proberen', dus doen wat we al 2.5 jaar doen...

[valentijn]

Beste AnTan 't is allemaal zo complex, al die emoties, al die dromen en dan geen antwoorden.
Zelf heb ik een dochter (na 3 jaar werken) en twee mk (na ongeveer 2 jaar proberen en dan na klein half jaar proberen). Na mijn laatste mk heb ik duidelijk bij de gyn aangegeven dat IK niet meer verder kon zonder enige vorm van begeleiding. Wij kwamen tot een consensus: natuurlijk proberen tot na de vooropgestelde bevallingsdatum van mijn recenste mk en daarna hulp.
Na bijna een jaar hulp via medicijnen en onderzoek heb ik aangegeven dat de huidige manier voor ONS te belastend was. Onze relatie, vooral die in bed, begon te lijden onder de behandeling, mijn humeur (bijwerkingen medicatie) en de stress.
Nu sta ik even op stop, tot ik een natuurlijke cyclus doorloop (na alle chemische brol laat die wel even op zich wachten)en dan gaan we aan de slag met diepgaander onderzoek, nog max 6IUI met andere medicatie en dan IVF.
Dit allemaal NIET omdat er een duidelijke aanwijzbare reden is. Mijn man is ok, bij mij is er tot nog toe niets zichtbaar afwijkends gevonden (buiten dat ik erg onregelmatig ben en ook maar af en toe een eisprong heb, maar dit was in theorie met clomid volledig "te verhelpen")Dit allemaal omdat IK aangegeven heb dat WIJ er teveel stress van krijgen, onder lijden.

Ondertussen ben ik in mijn leven al 6.5 jaar bezig geweest met kindjes maken. Da's denk ik toch niet niets, dus vind ik ook dat ik het mag aangeven dat het mij/ons niet meer lukt alleen. Mijn gyneacoloog steunt mij hierin en neemt ons "niet aanwijsbare" probleem ernstig. Zeker na het verlies van ons 2e sterretje.
Misschien moet je geen genoegen nemen met een antwoord als blijven proberen maar eens duidelijk benoemen welke impact het op je leven, ook dat in bed, ook dat tussen je partner en jezelf, ook op je werk heeft. Het is niet omdat ze "nog" niets gevonden hebben dat er ook "niets" mis is.
Ik maak zeker geen reclame voor de mmm en ik wil het zeker ook niet onderschatten want ik sta zelf nog maar aan het begin. Maar het bied MIJ wel een kans waar er anders geen kans is of slechts een kans op een kans. Het geeft mij op één of andere bizare manier hoop want er zijn nog verschillende mogelijkheden voor we onze droom moeten opgeven. Misschien toch nog eens een extra consultje aanvragen bij de gyn om de boel eens op tafel te leggen en een plan van aanpak op te stellen? Persoonlijk heb ik erg veel gehad aan ons "strijdplan". Het hangt zelfs op een centrale plaats in ons huis omdat het mij hoop geeft. En als ik het nodig heb neem ik het mee naar de gyn en passen we het aan.