Moeilijk: discussie over wel of geen kinderen
Geplaatst: 28 februari 2013, 13:35
Hey, ik zit met een probleem.
Mijn man en ik zijn nu 10 jaar samen en sinds vorig jaar getrouwd. Van in het begin dacht ik wel dat er ooit kinderen zouden komen, maar we waren er toen niet zo mee bezig doordat we onze ups en downs kenden, dus kinderen waren toen geen optie of zelfs een gespreksonderwerp, ook gezien mijn jonge leeftijd. Mijn man heeft ergens altijd wel aangegeven dat het voor hem niet moest, kinderen. Ik wist het toen nog niet. Na 10 jaar is hij dus nog steeds dezelfde mening toegedaan (hij is ondertussen 33, ik word 27). Het is ook niet zo dat ik op dit moment per se een kind wil, maar ik wil er wel voor gaan als ik rond de 29 jaar ben, daar ben ik ondertussen achter.
Nu hebben we er al enkele keren over gediscussieerd, en hij blijft zeggen dat het voor hem niet moet, maar hij zou mij er niet voor verlaten. Maw als ik echt wil, dan zullen we er wel voor gaan. Nu hier voel ik me dus niet gerust in. Het is zijn volste recht geen kinderen te willen, als hij er geen wil, wil hij er geen, ik wil hem zeker niet dwingen maar ik voel me dus nu wel onzeker door zijn reactie van "het dan toch maar te doen als het echt niet anders kan"...
Zolang het ver van zijn bed is is dat goed, maar eens het dichterbij komt heb ik schrik dat hij toch zal zeggen dat hij eigenlijk echt niet wilt. Dus ik wil hem er ook niet mee "opzadelen" en eigenlijk ga ik dat dus wel doen, want ik weet dat hij het eigenlijk niet wilt, hij zou alleen maar toegeven omdat hij mij niet kwijt wilt. Dit vind ik erg, zowel voor hem als voor mij, als voor een kind.
Hij is heel praktisch ingesteld en ziet overal eerder het negatieve in dan het positieve, wat op zich niet slecht is ofzo, hij is een heel lieve en zorgzame man. Maar hierdoor verlies ik wel telkens een beetje mijn levenslust omdat het echt bij vanalles is en ook begin ik dan zelf te twijfelen of ik wel kinderen wil en of ik ze dan ook met hem wil.
Ik voel me er niet goed bij nog een paar jaar af te wachten, en er dan misschien voor te staan en dat hij zegt het toch echt niet te zien zitten dan ben ik ook ouder. Dan nog iemand nieuw vinden, die ook nog een kind wil en waarmee het in eerste plaats goedzit en klikt, het kan wel misschien volgens sommige verhalen, maar ik heb daar toch schrik voor.
En ik zie mijn man ook graag, dus erg moeilijk...
Sorry voor de verwarrende uitleg...
Weet er iemand raad?
Mijn man en ik zijn nu 10 jaar samen en sinds vorig jaar getrouwd. Van in het begin dacht ik wel dat er ooit kinderen zouden komen, maar we waren er toen niet zo mee bezig doordat we onze ups en downs kenden, dus kinderen waren toen geen optie of zelfs een gespreksonderwerp, ook gezien mijn jonge leeftijd. Mijn man heeft ergens altijd wel aangegeven dat het voor hem niet moest, kinderen. Ik wist het toen nog niet. Na 10 jaar is hij dus nog steeds dezelfde mening toegedaan (hij is ondertussen 33, ik word 27). Het is ook niet zo dat ik op dit moment per se een kind wil, maar ik wil er wel voor gaan als ik rond de 29 jaar ben, daar ben ik ondertussen achter.
Nu hebben we er al enkele keren over gediscussieerd, en hij blijft zeggen dat het voor hem niet moet, maar hij zou mij er niet voor verlaten. Maw als ik echt wil, dan zullen we er wel voor gaan. Nu hier voel ik me dus niet gerust in. Het is zijn volste recht geen kinderen te willen, als hij er geen wil, wil hij er geen, ik wil hem zeker niet dwingen maar ik voel me dus nu wel onzeker door zijn reactie van "het dan toch maar te doen als het echt niet anders kan"...
Zolang het ver van zijn bed is is dat goed, maar eens het dichterbij komt heb ik schrik dat hij toch zal zeggen dat hij eigenlijk echt niet wilt. Dus ik wil hem er ook niet mee "opzadelen" en eigenlijk ga ik dat dus wel doen, want ik weet dat hij het eigenlijk niet wilt, hij zou alleen maar toegeven omdat hij mij niet kwijt wilt. Dit vind ik erg, zowel voor hem als voor mij, als voor een kind.
Hij is heel praktisch ingesteld en ziet overal eerder het negatieve in dan het positieve, wat op zich niet slecht is ofzo, hij is een heel lieve en zorgzame man. Maar hierdoor verlies ik wel telkens een beetje mijn levenslust omdat het echt bij vanalles is en ook begin ik dan zelf te twijfelen of ik wel kinderen wil en of ik ze dan ook met hem wil.
Ik voel me er niet goed bij nog een paar jaar af te wachten, en er dan misschien voor te staan en dat hij zegt het toch echt niet te zien zitten dan ben ik ook ouder. Dan nog iemand nieuw vinden, die ook nog een kind wil en waarmee het in eerste plaats goedzit en klikt, het kan wel misschien volgens sommige verhalen, maar ik heb daar toch schrik voor.
En ik zie mijn man ook graag, dus erg moeilijk...
Sorry voor de verwarrende uitleg...
Weet er iemand raad?