Opspelende hormonen of toch méér dan dat?

[OhMyGucci]

Ik ben 31, mijn vriend is 40 en heeft reeds een dochter van 13.
Eerst wilde hij niet nog een kind en dat begreep ik maar dan kon ik met hem niet verder. Uiteindelijk stemde hij er toch mee in in de zomer van vorig jaar en in februari van dit jaar stopte ik pas met de pil om er echt zeker van te zijn dat hij er achter stond. In april startte ik met Clomid wegens polycystische ovaria. Intussen zit ik in mijn 3e cyclus met Clomid en de 1e met Pregnyl. Begin deze maand heeft mijn vriend tevens een spermastaal moeten binnen doen, de uitslag daarvan hebben we nog niet terug.
Volgende week vrijdag vertrekken we een week naar Turkije, zijn dochter gaat mee, en in die week valt mijn NOD.
Nu stoort het me zo erg dat hij nooit eens met mij praat over dit alles, hij is daar zo echt niet mee bezig. Ik heb hem gezegd dat ik in onze week vakantie mijn regels moet krijgen maar ik ben er zeker van dat als ik dat nu moet vragen dat hij dat niet eens weet. Dan is het altijd van "ik ken daar allemaal niks van".
Met momenten word ik hierdoor zo overvallen door droefenis en twijfel en zit ik echt te huilen. Hij snapt er nooit eens iets van en ik heb het gevoel dat ik dit allemaal alleen moet doorlopen. Ik vraag me af wat dat gaat zijn als er echt een baby is. Ik ben droef dat blijkbaar alles vóór gaat op mij, op ons en op dit alles. Ik mag weer een hele week zijn dochter mee nemen op onze enige vakantie van het jaar, en méér schijnt van geen tel te zijn.

Misschien overreageer ik. Zijn het de hormonen? Of is dit echt niet normaal?.

[valentijn]

Beste ohmygucci,
Het is nu eenmaal een feit: mannen zijn anders dan vrouwen. Ook in hun manier van omgaan met de mmm. Hoe je man omgaat met deze situatie is een beetje vergelijkbaar met de reactie van de mijne. ( buiten dan dat bij ons allebei de kinderwens intens en onmiddellijk aanwezig was). Mijn man is van wat ik het "old fashioned" type noem. Vraag hem niet om te koken of de vaat te doen en dus peilen naar mijn gevoelens dat zit er niet onmiddellijk in (versta me niet verkeerd e, zie hem doodgraag en zou hem niet anders willen). Maar ga er niet zo maar van uit dat het hem niet bezig houdt. Ok hij onthoudt niet wanneer je ongesteld moet worden of informeert niet hoe het was op de zoveelste follikelmeting of kijkt verbaast op als je boos wordt omdat hij je stoort terwijl je jezelf aan het prikken bent. Maar de mijne was er wel degelijk mee bezig. Soms moet je dat gewoon eens letterlijk durven vragen. Dat deed ik toch. Intereseert het je eigenlijk wel? Dat vroeg ik hem soms, maar zonder iets te verwijten en dan bleek hij er meer mee bezig dan ik dacht.
Wat die clomid betreft. Ik moest dagelijks 4 pilletjes slikken en ben uiteindelijk denk na 5 of 6 cyclussen gestopt omdat ik mezelf niet meer herkende. Ik was veranderd in een licht ontvlambare versie van mezelf en dit legde op zijn beurt weer druk op onze relatie. Dus onderschat niet wat hormonen met je lijf en je humeur kunnen doen. Hopelijk heb je iets aan mijn ervaringen.