Zijn kind of een donorkind, maakt hem niet uit...?

Plaats reactie
Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Zijn kind of een donorkind, maakt hem niet uit...?

Bericht door Chelsea » 5 november 2013, 8:19

Ik ben 27 en mijn vriend is 44, en gesteriliseerd, al 17 jaar.. Hij heeft al 2 kinderen en wilde er geen meer.. Toen hij dit in het begin tegen me zei haakte ik meteen af, we waren nog maar pas aan het daten en ik wil wèl kinderen, ik heb er nog geen.. In 1e instantie hield 'ie voet bij stuk maar later wou die toch door met me, hij zei dat hij wel door de bocht kwam, hij had alleen even tijd nodig, om aan het idee te wennen, zijn kinderen zijn inmiddels al richting de 20.. Ik snap op zich wel dat het dan moeilijk is om weer helemaal opnieuw te beginnen, maar ja, dat loop je op als je zo'n jonge vrouw date, dat die nog kinderen wil, of ben ik nou ehhh..? We wonen inmiddels samen en zijn dolgelukkig.. Maar ik heb een beetje zitten Googlen en een sterilisatie kan ongedaan gemaakt worden, maar je heb ook nog te maken met antistoffen die het sperma aantasten, en hoe langer de knoop hoe groter de kans dat het niet meer hetsteld kan worden.. Ik dit tegen hem gezegd, hij vond dit 'onzin', en "of je nou 17 jaar of 19 jaar gesteriliseerd was maakte ook niet uit".. Hij is er nu nog niet aan toe en wil eerst een tijdje van elkaar genieten, we zijn pas een half jaar samen.. Ik hoef het nu ook nog niet, maar ik wil wèl dat 'ie die knoop eruit haalt zodat alles een beetje kan herstellen, dan ga ik wel aan de pil ofzo.. Hij wil er nu eigenlijk nog niks van weten, vind het te vroeg, alle begrip maar straks is het dus te laat, ben ik zo bang voor, de kans is nu al erg klein dat het na zo lang nog goedkomt..

Hij heeft dus wel toegezegd dat hij het wil over paar jaartjes, maar hij neemt wèl het risico dat het dan te laat is, en dat kwetst me heel erg.. Hij heb gezegd dat we dan wel een donor zoeken, zo heel makkelijk, omdat hij in z'n vorige relatie ook een kind heeft waar hij niet de biologische vader van is, die is van haar uit een vorige relatie, maar die was net zo eigen als z'n 2e kind dus hij heeft net zo lief een donorkind, want hij vindt dat het lichaam maar het omhulsel is en het gaat om de binnenkant blabla.. Alle respect natuurlijk, maar het liefst wil ik toch een kind van de man waar ik van hou? Je wil toch karaktereigenschappen van jullie allebei terugzien in je kind, je wil toch een vrucht van jullie liefde? Absoluut niet om de mensen voor het hoofd te stoten die wèl donorkinderen hebben, maar er met open ogen voor kiezen vind ik toch een beetje ietsje anders.. Het feit dat het hem niet zoveel uitmaakt of ik een kind van hem krijg of van een vreemde doet me zo zeer.. Maar ondertussen heeft hij wel me droomhuis gekocht en alles wat ik mooi vindt (qua interieur) nemen we en maakt 'ie voor me, hij doet verder alles voor me, dus het voelt beetje bitchy om dan nog te gaan zeuren om het enigste wat ik nog niet heb.. Bovendien is het nog helemaal niet aan de orde want ik hoef het nu ook nog niet hoor, ik wil ook nog even lekker van mekaar genieten, van de rust en vrij van die enorme verantwoording, we hebben honden, daar hebben we ook een beste kluif aan, en we werken fulltime, we hebben een leuk leven zo.. Ik wil alleen dat 'ie die knoop eruit haalt omdat het anders misschien straks te laat is, is dat zo veel gevraagd? Hij denkt dat ik dan meteen "oeps ongelukje" zwanger raak en is daar (blijkbaar) bang voor..

Als ik het er met vriendinnen over heb begrijpen ze me heel goed, maar laatst had ik het er met een vriend van hèm over, en die werd eigenlijk een beetje geïrriteerd, die vond dat ik me vriend een beetje in een hoek duwde waar die eigenlijk niet wilde zitten, en dat ik es gelukkig moest zijn met het leven wat we wèl hadden en niet wat er nog ontbrak, toen voelde ik me slecht en schuldig, maar later had ik het er met me vriend over en hij stelde me gerust dat hij heus wel een kindje met me wil, dat hij het niet doet op mijn aandringen, dat hij toen met z'n ex geen kinderen meer wou maar dat dat een hele andere situatie was, hij wil er alleen nu nog niet mee bezig zijn en eerst van elkaar genieten.. Als ik daarop zeg dat het dan straks misschien te laat is "zochten we dan wel een donor".. Zo, met dat gemak.. Nogmaals er is niks mis mee, maar als je kan kiezen wil je toch het liefst een kind van je vent of niet?

Aan de ene kant wil ik er een hoop herrie om gaan schoppen, maar aan de andere kant, als hij het gaat doen omdat ik het zeg, tja dat wil je eigenlijk ook niet.. Maar straks is het te laat.. Hij realiseert zich niet hoeveel verdriet ik dan heb als de dokter straks zegt dat er 'geen leven meer in zit'.. Ik ben zo bang dat als ik een kind van een donor krijg, dat het anders zal voelen, dat je toch een beetje een driehoeksrelatie krijgt, of in ieder geval zo'n gevoel, ik voel me er dan raar bij dat hij straks met het kind loopt te pronken "mijn kind" dit en dat, terwijl hij juist met opzet lang genoeg heb gewacht tot het niet met hem niet meer mogelijk was.. Kijk als 1 van de 2 ouders iets mankeert waardoor je geen kind kan krijgen, dan heb ik er alle respect voor, maar wat ga ik dat kleine poppetje nou zeggen straks? Ik kan niet zeggen dat het medisch noodzakelijk was, nee "moet je bij je vader wezen schat, die vond het niet belangrijk of je van hem of van een vreemde kwam", maar ja dat kan je weer niet maken..

Ik zit met me handen in het haar.. Ik heb me vriend al paar keer duidelijk gemaakt dat als hij geen kind met me wil dat ik dan na moet gaan denken over onze relatie, dit heb ik trouwens in het begin gezegd toen we net een paar maanden aan het daten waren, maar hij wil het heus wel, hij wil er alleen nu nog niks van weten omdat het te vroeg is, en dat we riskeren dat het straks te laat is laat hem koud.. Ook als ik een lief baby'tje of een bevalling op tv zie en tranen in me ogen heb negeert hij dit of draait er omheen.. Sterker nog, het huis wat we gekocht hebben heb IK uitgekozen, hij wou een kleiner huis "want we hadden toch niet zoveel ruimte nodig", toen zei ik "schat je weet dat ik nog kinderen wil.." -"oh ja.." Hij negeert het gewoon, praat er niet over, als ik er nooit meer over zou beginnen betwijfel ik of hij het zal doen.. Wat moet ik nou doen..

Wies
Berichten: 830
Lid geworden op: 30 september 2013, 10:27

Bericht door Wies » 5 november 2013, 9:37

Hoi Chelsea,

om even heel kort te reageren:
- ik begrijp je frustratie en je zorgen, het kan niet makkelijk zijn als je vriend zo reageert; aan de andere kant heb ik ook begrip voor hem. jullie zijn nog niet zo lang samen en gezien je zelf pas binnen een aantal jaar kinderen wil, kan ik mij inbeelden dat hij nu niet zoveel zin heeft om zich daar al zorgen in te maken (vanuit de mannelijke logica).
- indien het niet lukt om de sterilisatie ongedaan te maken, denk ik niet dat je meteen al aan donorzaad moet denken. Ik dacht dat men via TESE/MESA toch eigen zaadcellen kon bekomen.
- dus: ik snap je bezorgdheid, maar misschien ben je je er te vroeg druk in aan het maken zonder echt te weten of het inderdaad onmogelijk zal zijn om van jullie beiden een kindje te krijgen. Er zijn zoveel verschillende opties. Misschien moet je even een stapje achteruit nemen om alles vanuit een neutraler perspectief en met alle nodige informatie te bekijken...

Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Bericht door Chelsea » 5 november 2013, 11:23

Heel erg bedankt voor uw reactie.. Er valt echt een redelijke last van me schouders, dat er nog meer opties zijn, al heb ik daar nog niet eerder over gehoord, TESA/MESA.. Ik zal het vanavond es Googlen want ik ben nu op me werk.. Ik heb een tijdje terug wel aan de dokter gevraagd hoe dat zit met sterilisaties, en hij zei dat je het eigenlijk na 10 jaar al wel een beetje kan vergeten, natuurlijk zijn er uitzonderingen.. Hij zei niks over TESA/MESA.. Ik probeerde ook al stilletjes beetje te wennen aan het idee van een donorkind, maar nogmaals, er bewust voor kiezen is toch een stuk moeilijker dan dat er geen andere optie is..

Verder probeer ik er nog niet teveel mee bezig te zijn, maar ik heb natuurlijk wel een leeftijd dat vriendinnen enzo al wèl kinderen hebben of krijgen, en zeker nu we een groter huis hebben gekocht samen, in een kindvriendelijk dorp, tja het is toch alweer een stapje dichterbij.. Maar voorlopig inderdaad maar es van mekaar genieten, het geeft alleen wel een hoop rust dat er meerdere opties zijn, ik voelde toch een soort tijdsdruk.. Te vergelijken met vrouwen die tegen de 40 aanlopen en vrijgezel zijn en wèl een kinderwens hebben, als die iemand ontmoeten zullen ze sneller het onderwerp aansnijden dan ze misschien aan toezijn.. Snapt u?

Wies
Berichten: 830
Lid geworden op: 30 september 2013, 10:27

Bericht door Wies » 5 november 2013, 12:42

ik begrijp die tijdsdruk maar al te goed hoor. Ben zelf 27 en in de omgeving lopen er ondertussen ook al heel wat kleine ukkepukjes rond. Als je dan zelf een kinderwens hebt en niet zeker bent dat het op een natuurlijke manier zal lukken, voel je het des te meer.

en ik denk ook dat vrouwen die naar het einde van hun vruchtbaarheid toegaan en single zijn, het onderwerp eerder zullen aansnijden dan dat de relatie er klaar voor is, maar daar is er nog veel meer sprake van tijdsdruk hé

Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Bericht door Chelsea » 5 november 2013, 13:04

Ja natuurlijk, ik noemde alleen het voorbeeld om uit te drukken hoe ik "tijdsdruk" bedoel, dat gevoel van een soort haast..

Als mensen me trouwens een privé bericht willen sturen, ook helemaal prima.. Ik vond het ook best moeilijk om zoiets persoonlijks op internet te zetten, maar je bereikt dan wel mensen die hetzelfde meemaken of nuttige informatie voor me hebben, zoals dat TESA/MESA, nog nooit van gehoord.. Ik pols natuurlijk in me omgeving ook wel naar mensen hun mening, sommigen zeggen "nou als het met mijn man niet had gekund had ik geen kinderen gehoeven" ja maar dat komt dan van mensen met 3 kinderen weet je wel.. Sowieso vind ik het heel makkelijk om zoiets te zeggen als je er niet zelf voorstaat.. Hoe vaak zeggen mensen "als mijn partner vreemdgaat is de relatie over", nou tot het gebeurt, de meesten blijven toch wel hoor..

Ik ben bi en ik heb hiervoor ook relaties met vrouwen gehad, en ik zag er toen al erg tegenop om via een donor een kind te krijgen, niet dat ik om die reden nu een man heb hoor! Maar ik juichte het ook niet toe om een kind van een vreemde te krijgen.. Je wordt toch verliefd op iemand omdat diegene een mooie persoonlijkheid heb, en je krijgt toch trillende eierstokken omdat je 'een geschikte vader' in die ander ziet, omdat je diegene's karaktereigenschappen in je kind wil zien? Hoe goed donors ook gescreend worden, dan kan het kind nog negatieve trekjes of ticjes hebben die je niet kan thuisbrengen, bovendien je kan dan nooit samen zeggen " kijk dat heeft ze van jou en dat weer van mij.." En ik blijf het herhalen; alle respect voor mensen met donorkinderen, maar er bewust voor kiezen is toch anders.. Me vriend heeft al een kind en ik ken zijn ex ook, als ik dat kind zie, die is echt een samensmelting van hun 2, dat is toch een prachtig magisch iets?

Softebanana
Berichten: 288
Lid geworden op: 15 november 2012, 21:40

Bericht door Softebanana » 5 november 2013, 17:58

Het is inderdaad een prachtig en magisch iets om samen een kind op te voeden. Al dan niet biologisch van beide...

Ik denk dat je je veeeeel te veel druk maakt in dingen die er nog niet zijn, met als gevolgd dat je zelfs zo je partner kan kwijtraken. Enkel en alleen door de druk die je op hem zet.

Hetgeen je wilt is een kindje. En dat kindje komt er, biologisch van hem, of misschien ook niet. Probeer je rust te vinden dat er ZOIEZO een kindje komt. Trek je daar aan op ipv je blind te staren op het feit dat er een kans in zit dat je met donor moet werken. Wees blij dat die optie bestaat moest het biologisch niet lukken...
En tegenwoordig kiezen ze de (anonieme) donor enkel en alleen op vlak van uiterlijk van de partner: je kan niet kiezen voor een blond kind met blauwe ogen, of je kan niet in een fotoboek met mannen een donor kiezen. Dus de kans dat het kindje WEL een beetje op je partner zal gelijken is dus redelijk groot.

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 15 november 2013, 15:22

Ik treed de vorige reacties bij: jullie relatie is nog pril, zowel jij als hij willen wel kinderen, maar nog niet direct, wacht dan gewoon wat af, want met al die stress, kan je toch niet genieten van wat er nu is? en niemand kan ik de toekomst kijken, dus wie weet wat er nog allemaal gebeurt. Je bent ook 'nog maar' 27, dus er is nog wel wat tijd.

en zelfs een volkomen eigen biologisch kind zal wel negatieve trekjes hebben of juist positieve die je niet herkent in de familie. Terwijl een donorkind of adoptiekind ook dingen van je overneemt, het is niet enkel biologisch hé.

Je kiest je partner toch niet alleen als 'toekomstige' papa, toch ook omdat je hem graag ziet? ik ben toch blij dat dat in mijn relatie het geval is, want wij hebben na heel lang proberen nog geen kinderen, en mijn man, die dolgraag papa wil worden, blijft toch voor mij kiezen.

Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Bericht door Chelsea » 15 november 2013, 15:35

Alle respect maar jullie denken dat een kindje krijgen me enige doel is van de relatie, welnee.. Ik ben er ook nog helemaal niet aan toe, ben inderdaad 'nog maar 27' en we willen eerst een paar jaar van mekaar gaan genieten.. Maar door die sterilisatie maakt zijn lichaam anti stoffen aan tegen de zaadcellen die door de knoop in het bloed opgenomen worden, die anti stoffen worden steeds agressiever waardoor het een kwestie van tijd is of er straks nog een levende zaadcel uit te krijgen is, na 10 jaar is het al bijna niet meer te doen dus na 16 a 17 jaar word het al helemaal uitzondering, dan kunnen we nog wel een paar jaar wachten en aaaaalle tijd nemen, maar dan kies je dus eigenlijk bewust voor een donorkind, en nogmaals daar is niks mis mee maar je wil toch liefst een kind van je man ipv een vreemde?

Stel dat je moeite heb om zwanger te worden omdat je partner veel rookt en de dokter heb gezegd dat het sperma daardoor uitzonderlijk zwaar word aangetast, dan word je toch kribbig bij iedere sigaret die hij opsteekt?

Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Bericht door Chelsea » 15 november 2013, 15:51

Ps nu klinkt het nog alsof ik het wil 'omdat het niet anders kan' ivm de tijdnood, ik wil alleen dat die sterilisatie ongedaan wordt, zodat alles kan herstellen en de kansen niet nòg kleiner worden dat het 'er nog leven in zit'.. Ondertussen kan ik dan toch een paar jaar aan de pil, of zo'n pil die 3 jaar werkt?

Wies
Berichten: 830
Lid geworden op: 30 september 2013, 10:27

Bericht door Wies » 15 november 2013, 16:15

Ik denk dat het wat moeilijk is om te zeggen dat je dan bewust voor een donorkind kiest... er is inderdaad een grote kans dat het niet met eigen sperma zal lukken, maar het is en blijft een KANS, en ik denk niet dat je je er zo op mag blindstaren, er is immers ook nog een KANS dat het wel met eigen sperma kan... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Ik snap je bezorgdheid wel hoor: je weet dat je kinderen wilt, je weet dat je ze bij voorkeur uit 'eigen materiaal' wilt en je weet dat er een kans is dat dit niet zal lukken vanwege de sterilisatie van je vriend; maar je weet ook dat je nu nog geen kinderen wilt en je eerst van jullie relatie wilt genieten.

Ik denk dat je nu vooral moet overwegen hoe belangrijk het voor jou is om een kindje met eigen genetisch materiaal te kunnen krijgen vs. samen een kindje krijgen ongeacht het genetisch materiaal. Ik denk dat vooral de onzekerheid je parten speelt. Iedereen heeft aanvankelijk het ideaal beeld in zijn hoofd van eigen kinderen, en jij weet nu niet of dat voor jou realiteit zal kunnen worden of niet. Het is een afwegen van kansen en van wat echt belangrijk is voor je en of je het een mogelijkheid vindt dat jou ideale gezin er bewust misschien toch op een andere manier komt... als je dat wat hebt uitgedokterd, zal je het misschien beter aan je vriend kunnen uitleggen, zal hij het misschien beter begrijpen en misschien bijdraaien..

En anderzijds heb je ook nog (in mijn ogen) de extreme oplossing om een onderzoek te vragen om na te gaan of er nog zaadcellen aanwezig zijn en in welke 'gezondheid' die verkeren. Dan weet je het meteen... maar of dat ook gezond is voor je relatie kan ik niet zeggen...

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 16 november 2013, 11:18

ik vind gewoon dat je je vriend niet teveel onder druk moet zetten in dingen zoals kinderen krijgen, want dit moet een vrije en bewuste keuze zijn voor beiden. je zegt dat het jou enkel gaat om de sterilisatie ongedaan te maken nu, maar misschien heeft hij het gevoel dat je hem dan sneller voor een blok gaat zetten, of wil hij gewoon nog wennen aan het idee van weer een kleintje... jullie moeten gewoon eerlijk met elkaar zijn: willen jullie allebei een kind en zo ja, binnen welk tijdsbestek dan. Als jullie daar in overeenkomen, dan zou ik proberen een beetje vertrouwen te hebben; ik kan me eigenlijk ook niet voorstellen dat 6 maanden of een jaar wachten met het ongedaan maken zo'n verschil zal uitmaken, na al die tijd. Maar ik moet toegeven dat ik zelf niet zoveel weet over die dingen. Je zou je wel eens deftig kunnen informeren door samen naar een dokter te gaan en alle mogelijkheden eens goed bespreken, in plaats van op Google te zoeken? op die manier hebben jullie een onafhankelijke mening die je beiden hoort.

Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Bericht door Chelsea » 30 november 2013, 13:13

Bedankt voor jullie reactie's, het doet me echt goed, jullie adviezen.. Ik denk inderdaad dat hij bang is dat ik het meteen zwanger raak als de sterilisatie ongedaan gemaakt is, hij is er nu inderdaad nog niet aan toe omdat hij nog even moet wennen aan het idee van weer een baby terwijl z'n kinderen al bijna volwassen zijn.. Ik weet ff niet meer wie het zei maar ik ben inderdaad ook heel bang dat ik hem misschien wegjaag met me gepush als hij er gewoon nog niet aan toe is, en tja ik wil ook niet dat hij iets gedwongen doet.. Ik heb al een stuk meer rust nu ik hoor over die TESA/PESA behandeling, er is dus nog een andere optie, en inderdaad de wonderen zijn de wereld nog niet uit, vriendin van me zei "if it's meant to be, it will happen" ja sommige dingen kan je mooier in het Engels uitdrukken vind ik.. En als uiteindelijk niks meer lukt met eigen materiaal zal ik toch een beetje aan het idee moeten wennen van een mogelijk donorkind.. Ik heb honden die ik ook niet zelf gebaard heb maar die zijn ook helemaal van mij, al klinkt dit als een raar voorbeeld.. Ik ken lesbische stellen met donorkinderen die dolgelukkig zijn, ik ken meiden die een kindje hebben van een one night stand of van iemand die vòòr de geboorte 'm al gesmeerd was, die zijn evengoed ook dolgelukkig met hun kindje.. En bovendien zijn lang niet alle biologische vaders echte vaders, ik bedoel hoeveel vaders kijken nooit naar hun kind om, zitten altijd in de kroeg of slaan hun kind? Toevallig hele mooie film gezien vorige week, aanrader voor iedereen hier zo toepasselijk, The Dandelion Dust, ik heb me helemaal leeg zitten janken..

Anyway ik bedoel maar, ik wil niet komende jaren depressief zijn om iets wat nog niet aan de orde is en straks misschien wel heel erg meevalt.. Ik kan ook me vriend verlaten hierom, en met een ander kinderen krijgen die wèl nog 'intact' is, maar dan gaat dat ten koste van me eigen geluk, want de man waar ik nu mee ben maakt me dolgelukkig, hij is alles wat ik wil in een relatie, en ik heb liever dat hij over een paar jaar zelf aangeeft dat hij er klaar voor is en het ook wil en we dan misschien aan een donor moeten, dan dat ik hem nu moet dwingen en hem misschien wel verlies of ongelukkig maak, ik bedoel een kindje moet je toch echt samen achterstaan.. Zucht, moeilijk allemaal..

Schippertje
Berichten: 2
Lid geworden op: 5 augustus 2014, 21:40

Re: Zijn kind of een donorkind, maakt hem niet uit...?

Bericht door Schippertje » 5 augustus 2014, 21:48

Hoi chelsea,
Ik weet niet of je deze post nog leest maar ik wil je op iets wijzen waar ik tegenaan liep. Mijn man is gesteriliseerd en al gauw kwam ik erachter dat ik niet kon leven met dit besluit.. Te laat... Nu wil ik nu geen kinderen op dit moment maar over een paar jaar misschien nog eentje. Maar goed, we wouden het nu ook al gelijk laten herstellen, want elk jaar langer is een lager kans dat het terug kan worden gedraaid. Maar de arts vertelde mij dat wanneer het terug wordt gedraaid dat er ook een kans bestaat dat het herstel succesvol is maar na een paar maanden weer dichtgroeit door lidtekenweefsel. Dus het is niet verstandig om het "nu alvast" te herstellen tenzij je dan nu al gelijk tesa laat doen en de sperma laat invriezen tot je het nodig hebt. Ik wacht nu dus af tot we het echt willen.

Chelsea
Berichten: 10
Lid geworden op: 5 november 2013, 7:37

Re: Zijn kind of een donorkind, maakt hem niet uit...?

Bericht door Chelsea » 5 augustus 2014, 22:35

Bedankt voor uw reactie.. Ik weet het, we hebben een info gesprek gehad waarin dit werd verteld.. Daarna hebben we zo'n ruzie gehad dat we uit mekaar zijn gegaan :( We zijn een jaar samen en hadden net een nieuw huis samen gekocht en aangekleed, dus ik wou het doen.. Na 18 jaar sterilisatie en zijn leeftijd van 45 jaar, die omstandigheden, maar hij wou niet, had het over "we zien wel over een paar jaar", nou toen werd ik toch wel zo boos, ik zeg "denk je dat ik gek ben ofzo", na 18 jaar moeten we waarschijnlijk al aan tese omdat gewoon herstel al geen zin meer heb, en hij wou een paar jaar gaan wachten! Maar sowieso merkte ik dat hij het eigenlijk helemaal niet wou, al het initiatief moest van mij komen, hij wou nog nieteens over kinderen praten, ik moest het steeds opdringen, zo wil je toch geen kinderen en al helemaal niet als we die medische molen nog in moeten.. Op een gegeven moment zei die dat 'ie ons niet zag als gezin, zo en bedankt, breekt mijn hartje even.. Hij bleek het dus helemaal niet te willen.. Ik moest maar iemand van me eigen leeftijd gaan zoeken die nog wèl kinderen wou.. Woon je net 2 maanden in je nieuwe huis he wat je het afgelopen jaar samen heb aangekleed.. Ik ben weggegaan en hij had er vrede mee, heb me koffers gedragen en het geld overgemaakt wat ik in het huis heb gestopt, en hij leeft nu beetje lang leve de lol als ik mensen moet geloven die hem nog spreken.. Niemand merkt iets aan hem.. Gek genoeg lijken we allebei wel beetje opgelucht.. Ik omdat ik niet meer hoef te zeuren en smeken over iets wat je eigenlijk samen graag moet willen, die medische molen wordt me bespaard (tenzij me volgende partner ooit ook vruchtbaarheidsproblemen heeft) en hij omdat hij eigenlijk geen kinderen meer wilde en mijn gezeur zat werd.. Wie gaat er nou samenwonen met een jonger grietje waarvan hij weet dat ze nog kinderen wil en dan uiteindelijk zeggen "mja sorry ik wil geen kinderen meer, is beter als je iemand gaat zoeken die dat nog wel wil.." Je zou 'm toch een lel verkopen, we waren net verhuisd! Maar ja, sommigen hadden dit voorspeld, dat het er op leek dat hij het niet meer wilde, dat hij een mooi huis voor me kocht en het naar me zin maakte, en dan die kinderwens even door me strotje duwen, en als ik het hem dan vroeg zei die "je moet niet zoveel met andere mensen praten en gewoon van mij aannemen dat het wel goedkomt".. En toen ik op het eind zei "waarom ga je dan met me samenwonen als je weet dat ik nog kinderen wil en jij niet??" Hij zei dat hij het onderschat heb hoe sterk die wens kan zijn bij een vrouw...... Je zou 'm toch? Ik weet niet waar ik nou bozer om ben, dat hij het niet meer wil, of dat 'ie me dacht te kunnen chanteren met een mooi huis, of dat ik na een paar maandjes me tassen kon pakken en maar een ander moest gaan zoeken..

Schippertje
Berichten: 2
Lid geworden op: 5 augustus 2014, 21:40

Re: Zijn kind of een donorkind, maakt hem niet uit...?

Bericht door Schippertje » 5 augustus 2014, 23:10

Zoow wat een rotzak!! Erg voor je maar ook weer niet! Je bent echt beter af zonder! Mannen kunnen zeggen en hopen wat ze willen maar die babydrang valt niet te onderdrukken, nog voor geen miljoenen! Ik hoop dat je snel weer iemand vindt die wel op een lijn staat met jou qua levenslijn! Succes

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten