Mijn verdwaalde ooievaar ...
Geplaatst: 7 juli 2014, 20:18
Ik weet dat ik misschien niet helemaal juist zit op dit forum (geen idee eigenlijk) maar ik ben op zoek naar lotgenoten die hetzelfde hebben meegemaakt/meemaken wat ik momenteel beleef.
Zal me even voorstellen. Ik ben Nathalie, 36 geworden en al 16 jaar gelukkig samen met mijn ventje. Wij hebben geen kinderen. Heb wel 4 katten
Mijn man wil graag kinderen. Ik heb eigenlijk nooit gedacht geen kinderen te hebben, er gingen er ooit wel komen. 1 of 2, dat wist ik nog niet. Op mijn dertigste ben ik plots vreemd gedrag gaan vertonen op gebied van moederschap en zwangerschap, was totaal in de war ... hoe kon dit zo plots? De angst die toen opdook kon ik met geen woorden omschrijven. Enkele jaren geleden ben ik gaan praten met een psycholoog. Na vele gesprekken kwam er als antwoord op mijn angsten: het verleden uit mijn jeugd en de angst om te worden zoals mijn moeder. Mijn moeder heeft zware psychische problemen. Door een postnatale depressie zijn deze psychische problemen, die ze reeds had, verergerd.
Ik heb een panische angst om zoals mijn moeder te worden. Ook al zeggen zoveel mensen dat ik wel een goede moeder zou zijn, het gaat niet uit mijn gedachten. Worden zoals zij, is mijn grootste nachtmerrie, dat kan ik een kind niet aandoen.
Ondertussen heb ik ook contact opgenomen met haar psychiater en dit zit echt wel in de genen volgens hem. Mijn broer heeft ook psychische problemen.
Ikzelf heb momenteel geen last van depressies. In 2005 heb ik wel een moeilijkere periode gehad (kwam ook deels door mijn moeder), die ben ik uiteindelijk wel goed doorgekomen. Momenteel voel ik mij goed maar de angst om, als ik mama ben, te worden zoals haar is zo sterk. Dit kan ik een kind toch niet aandoen? Een psychisch zieke moeder?
Hoop dat jullie mij toch een beetje begrijpen. Velen zullen wel een ander verhaal hebben maar voor mij is het belangrijk om met lotgenoten te spreken over dit onderwerp.
Eigenlijk is mijn ooievaar ook verdwaald, dan wel om andere redenen maar het doet mij enorm veel pijn dat ik misschien nooit mama zal worden... door de keuze die ik moet maken ...
Zal me even voorstellen. Ik ben Nathalie, 36 geworden en al 16 jaar gelukkig samen met mijn ventje. Wij hebben geen kinderen. Heb wel 4 katten
Mijn man wil graag kinderen. Ik heb eigenlijk nooit gedacht geen kinderen te hebben, er gingen er ooit wel komen. 1 of 2, dat wist ik nog niet. Op mijn dertigste ben ik plots vreemd gedrag gaan vertonen op gebied van moederschap en zwangerschap, was totaal in de war ... hoe kon dit zo plots? De angst die toen opdook kon ik met geen woorden omschrijven. Enkele jaren geleden ben ik gaan praten met een psycholoog. Na vele gesprekken kwam er als antwoord op mijn angsten: het verleden uit mijn jeugd en de angst om te worden zoals mijn moeder. Mijn moeder heeft zware psychische problemen. Door een postnatale depressie zijn deze psychische problemen, die ze reeds had, verergerd.
Ik heb een panische angst om zoals mijn moeder te worden. Ook al zeggen zoveel mensen dat ik wel een goede moeder zou zijn, het gaat niet uit mijn gedachten. Worden zoals zij, is mijn grootste nachtmerrie, dat kan ik een kind niet aandoen.
Ondertussen heb ik ook contact opgenomen met haar psychiater en dit zit echt wel in de genen volgens hem. Mijn broer heeft ook psychische problemen.
Ikzelf heb momenteel geen last van depressies. In 2005 heb ik wel een moeilijkere periode gehad (kwam ook deels door mijn moeder), die ben ik uiteindelijk wel goed doorgekomen. Momenteel voel ik mij goed maar de angst om, als ik mama ben, te worden zoals haar is zo sterk. Dit kan ik een kind toch niet aandoen? Een psychisch zieke moeder?
Hoop dat jullie mij toch een beetje begrijpen. Velen zullen wel een ander verhaal hebben maar voor mij is het belangrijk om met lotgenoten te spreken over dit onderwerp.
Eigenlijk is mijn ooievaar ook verdwaald, dan wel om andere redenen maar het doet mij enorm veel pijn dat ik misschien nooit mama zal worden... door de keuze die ik moet maken ...