nog steeds een onvervulde kinderwens??
Geplaatst: 27 augustus 2014, 12:08
Hallo allemaal,
Even kort mijn verhaal. Na een 3 jaar lange lijdensweg met vele behandelingen eindelijk zwanger geraakt van een tweeling. Begin dit jaar bevallen van 2 prachtige meisjes. De zwangerschap en de bevalling waren ook een hel met 5 weken plat liggen in het ziekenhuis, terug naar huis mogen gaan om dan uiteindelijk zware zwangerschapsvergiftiging op te lopen en 10 weken te vroeg te bevallen met een spoedkeizersnede. Mijn meisjes deden het van het begin goed en mochten na 6 weken naar huis. Eind goed al goed. Ze zijn heel flink, eten goed, slapen goed,... Een zaligheid dus.
En toch... ik kan er niet aan doen maar ik verlang al naar een derde kindje. Nog niet meteen maar toch denk ik er iedere dag aan. Ondanks het feit dat ik en de kindjes bijna dood zijn geweest wil ik toch terug zwanger zijn. Ik zou zo graag op natuurlijke wijze zwanger willen geraken en genieten van mijn zwangerschap van begin tot einde, bevallen op natuurlijke manier, kraambezoek krijgen, en mijn kindje onmiddellijk mee naar huis kunnen nemen... allemaal dingen die ik nu niet heb meegemaakt. En ik denk dat het daardoor komt dat ik terug een kindje wil, juist omdat ik al die gevoelens gemist hebt.
Soms vind ik het egoïstisch van mijn eigen dat ik zo denk. Ik zou tevreden moeten zijn met mijn meisjes want voor hetzelfde geld kon ik nooit kinderen krijgen en nu heb ik er ineens 2. Pas op ik ben ongelofelijk blij en ik zie mijn meisjes doodgraag maar toch knaagt het gevoel aan mij, het is precies alsof mijn kinderwens niet vervuld is. Ik heb altijd gezegd dat ik 2 kinderen wil maar nooit gedacht dat ik er 2 ineens zou krijgen. En dan is alles zo rap gegaan dat ik van niks heb kunnen genieten...
Zijn en nog mensen die zich hierin herkennen?
Even kort mijn verhaal. Na een 3 jaar lange lijdensweg met vele behandelingen eindelijk zwanger geraakt van een tweeling. Begin dit jaar bevallen van 2 prachtige meisjes. De zwangerschap en de bevalling waren ook een hel met 5 weken plat liggen in het ziekenhuis, terug naar huis mogen gaan om dan uiteindelijk zware zwangerschapsvergiftiging op te lopen en 10 weken te vroeg te bevallen met een spoedkeizersnede. Mijn meisjes deden het van het begin goed en mochten na 6 weken naar huis. Eind goed al goed. Ze zijn heel flink, eten goed, slapen goed,... Een zaligheid dus.
En toch... ik kan er niet aan doen maar ik verlang al naar een derde kindje. Nog niet meteen maar toch denk ik er iedere dag aan. Ondanks het feit dat ik en de kindjes bijna dood zijn geweest wil ik toch terug zwanger zijn. Ik zou zo graag op natuurlijke wijze zwanger willen geraken en genieten van mijn zwangerschap van begin tot einde, bevallen op natuurlijke manier, kraambezoek krijgen, en mijn kindje onmiddellijk mee naar huis kunnen nemen... allemaal dingen die ik nu niet heb meegemaakt. En ik denk dat het daardoor komt dat ik terug een kindje wil, juist omdat ik al die gevoelens gemist hebt.
Soms vind ik het egoïstisch van mijn eigen dat ik zo denk. Ik zou tevreden moeten zijn met mijn meisjes want voor hetzelfde geld kon ik nooit kinderen krijgen en nu heb ik er ineens 2. Pas op ik ben ongelofelijk blij en ik zie mijn meisjes doodgraag maar toch knaagt het gevoel aan mij, het is precies alsof mijn kinderwens niet vervuld is. Ik heb altijd gezegd dat ik 2 kinderen wil maar nooit gedacht dat ik er 2 ineens zou krijgen. En dan is alles zo rap gegaan dat ik van niks heb kunnen genieten...
Zijn en nog mensen die zich hierin herkennen?