Nog een brusje of niet?
Geplaatst: 21 augustus 2015, 10:58
Hallo allemaal,
Even kort mijn verhaal: na 3 jaar medische mallemolen zijn wij de trotse ouders geworden van een meisjestweeling die ondertussen al bijna 19 maanden oud zijn. De weg naar deze zwangerschap, noch de zwangerschap en de bevalling zelf zijn van een leien dakje gelopen. Na 7 iui's en 5 terugplaatsingen ISCI was het dan eindelijk gelukt. Gedurende die 3 jaar hebben we heel wat emoties over ons heen gekregen: verdriet, woede, onmacht,..... We werden geconfronteerd met iedereen in onze omgeving die zomaar zwanger werd (zelfs mijn jongere zus). Enfin, ik moet het de meeste van jullie niet vertellen wat voor een impact die ongewenste kinderloosheid met zich meebrengt.
Maar eind goed, al goed dachten we dus. De eerste 20 weken van mijn zwangerschap waren dan ook zalig. Geen kwaaltjes en ik kon dus volop genieten. Maar dan begon de miserie terug. Op 23 weken en 5 dagen werd ik opgenomen in GHB omdat ze dachten dat ik elk ogenblik kon bevallen (geen baarmoederhals meer en al opening). Na bijna 5 weken in het ziekenhuis gelegen te hebben, na een zeer traumatiserend gesprek te hebben gehad met de kinderartsen van de afdeling neonatologie over de risico's van vroeggeboorte ( ik was nog geen 25 weken: grens van levensvatbaarheid), na 5 weken amper durven te bewegen, mocht ik toch naar huis. Blijkbaar was er een verkeerde diagnose gesteld (ik ga hier niet verder op in want het is te zot voor woorden). Ik dacht nu eindelijk te kunnen genieten van een zorgeloze zwangerschap. Maar ook dat bleek ons niet gegund. Nadat ik amper 2 weken terug thuis was werd ik weer opgenomen, dit keer voor zware zwangerschapsvergiftiging. De bevalling kon men niet meer tegenhouden en mijn meisjes werden met spoedkeizersnede geboren op 30 weken en 5 dagen. Ikzelf heb 2 dagen op intensieve gelegen vooraleer ik mijn meisjes even kon zien. Nadien ben ik nog 10 dagen in het ziekenhuis gebleven om voldoende te herstellen en de meisjes hebben 6 weken op neonatologie gelegen.
Uiteindelijk is alles nog goed gekomen maar er gaat geen dag voorbij dat ik denk aan al die moeite en tegenslagen die we gehad hebben om onze droom te verwezenlijken. We hebben nog 3 embryo's in de vriezer en ik weet echt niet goed wat te doen? Ik zou zo graag een normale zwangerschap en een normale bevalling willen meemaken, je kindje direct in de armen sluiten en mee naar huis nemen, kraambezoek krijgen en noem maar op.
Maar zijn dit de juiste redenen om nog een kindje te willen? Ik denk dat ik er toch een trauma aan heb overgehouden van alles wat ik heb meegemaakt en ik heb het gevoel dat ik dit enkel een plaats kan geven als ik een normale zwangerschap en bevalling kan meemaken (idioot, ik weet het maar kan er niet aan doen, elke dag flitst de gedachte aan een derde kindje wel door mijn hoofd).
Daarnaast heb ik ook wel schrik voor het praktische en het financiƫle. 3 kindjes? Hoe doen jullie dat, voor degene die er 3 of meer hebben? Nu zitten mijn meisjes in een autostoel maar daar gaat zeker geen maxi cosi meer bij. En het is nu al met momenten zo hectisch, wat als er nog een derde kindje is?
Mijn man is content hoe de situatie nu is maar als ik echt nog een derde kindje wil zal hij mij niet tegenhouden. De beslissing ligt dus min of meer bij mij .
Sorry voor het lange verhaal en ik wil toch even benadrukken dat ik echt wel heel gelukkig ben met mijn meisjes. Maar ik kan precies het hoofdstuk niet afsluiten zolang die drie embryootjes nog in de vriezer steken (nieuwe behandelingen wil ik sowieso niet meer). Ik weet niet wat te doen en misschien kunnen jullie ervaringen mij een beetje helpen, hoewel het een persoonlijke keuze blijft.
Groetjes
Even kort mijn verhaal: na 3 jaar medische mallemolen zijn wij de trotse ouders geworden van een meisjestweeling die ondertussen al bijna 19 maanden oud zijn. De weg naar deze zwangerschap, noch de zwangerschap en de bevalling zelf zijn van een leien dakje gelopen. Na 7 iui's en 5 terugplaatsingen ISCI was het dan eindelijk gelukt. Gedurende die 3 jaar hebben we heel wat emoties over ons heen gekregen: verdriet, woede, onmacht,..... We werden geconfronteerd met iedereen in onze omgeving die zomaar zwanger werd (zelfs mijn jongere zus). Enfin, ik moet het de meeste van jullie niet vertellen wat voor een impact die ongewenste kinderloosheid met zich meebrengt.
Maar eind goed, al goed dachten we dus. De eerste 20 weken van mijn zwangerschap waren dan ook zalig. Geen kwaaltjes en ik kon dus volop genieten. Maar dan begon de miserie terug. Op 23 weken en 5 dagen werd ik opgenomen in GHB omdat ze dachten dat ik elk ogenblik kon bevallen (geen baarmoederhals meer en al opening). Na bijna 5 weken in het ziekenhuis gelegen te hebben, na een zeer traumatiserend gesprek te hebben gehad met de kinderartsen van de afdeling neonatologie over de risico's van vroeggeboorte ( ik was nog geen 25 weken: grens van levensvatbaarheid), na 5 weken amper durven te bewegen, mocht ik toch naar huis. Blijkbaar was er een verkeerde diagnose gesteld (ik ga hier niet verder op in want het is te zot voor woorden). Ik dacht nu eindelijk te kunnen genieten van een zorgeloze zwangerschap. Maar ook dat bleek ons niet gegund. Nadat ik amper 2 weken terug thuis was werd ik weer opgenomen, dit keer voor zware zwangerschapsvergiftiging. De bevalling kon men niet meer tegenhouden en mijn meisjes werden met spoedkeizersnede geboren op 30 weken en 5 dagen. Ikzelf heb 2 dagen op intensieve gelegen vooraleer ik mijn meisjes even kon zien. Nadien ben ik nog 10 dagen in het ziekenhuis gebleven om voldoende te herstellen en de meisjes hebben 6 weken op neonatologie gelegen.
Uiteindelijk is alles nog goed gekomen maar er gaat geen dag voorbij dat ik denk aan al die moeite en tegenslagen die we gehad hebben om onze droom te verwezenlijken. We hebben nog 3 embryo's in de vriezer en ik weet echt niet goed wat te doen? Ik zou zo graag een normale zwangerschap en een normale bevalling willen meemaken, je kindje direct in de armen sluiten en mee naar huis nemen, kraambezoek krijgen en noem maar op.
Maar zijn dit de juiste redenen om nog een kindje te willen? Ik denk dat ik er toch een trauma aan heb overgehouden van alles wat ik heb meegemaakt en ik heb het gevoel dat ik dit enkel een plaats kan geven als ik een normale zwangerschap en bevalling kan meemaken (idioot, ik weet het maar kan er niet aan doen, elke dag flitst de gedachte aan een derde kindje wel door mijn hoofd).
Daarnaast heb ik ook wel schrik voor het praktische en het financiƫle. 3 kindjes? Hoe doen jullie dat, voor degene die er 3 of meer hebben? Nu zitten mijn meisjes in een autostoel maar daar gaat zeker geen maxi cosi meer bij. En het is nu al met momenten zo hectisch, wat als er nog een derde kindje is?
Mijn man is content hoe de situatie nu is maar als ik echt nog een derde kindje wil zal hij mij niet tegenhouden. De beslissing ligt dus min of meer bij mij .
Sorry voor het lange verhaal en ik wil toch even benadrukken dat ik echt wel heel gelukkig ben met mijn meisjes. Maar ik kan precies het hoofdstuk niet afsluiten zolang die drie embryootjes nog in de vriezer steken (nieuwe behandelingen wil ik sowieso niet meer). Ik weet niet wat te doen en misschien kunnen jullie ervaringen mij een beetje helpen, hoewel het een persoonlijke keuze blijft.
Groetjes