beginnen aan een tweede?
Geplaatst: 5 januari 2017, 21:18
Zoals alle dames hier op het forum na een eerste of tweede kindje komt de vraag waarschijnlijk komt er nog een tweede of derde? Of wanneer beginnen we er aan. De ene keer denk ik: we beginnen er aan! De andere keer denk ik: is het niet te vroeg?
Hier is het ook zo. Wij zijn bevallen in februari 2016 van een zoontje en sindsdien kriebelt het zo hard om aan een tweede te beginnen. Ondanks ons kleintje niet zo gemakkelijk sliep en een refluxbaby was. Voor mezelf was het ook niet zo vanzelfsprekend zo'n kleintje in huis. Je leven staat op z'n kop en plots verlies je de controle over alles. Ik heb daar ferm moeten leren mee leven. Zelf je relatie krijgt een andere wending. We moeten elkaar wat terug vinden in onze relatie, maar dat komt zeker goed.
Ik heb vooral schrik dat ik het niet zal aankunnen in mijn eentje, ik sta er alleen voor 's morgens, 's avonds en 's nachts. Als je dan twee kleintjes hebt is het niet te onderschatten denk ik. Als het tweede dan ook al een moeilijke slaper is, maakt het misschien de eerste wakker. En wat als het een tweeling is? Van 1 naar 3 kindjes is ook een grote aanpassing...
Ik wil nu zoveel mogelijk genieten van ons zoontje en als er een nieuwe babytje bijkomt zal je de aandacht moeten verdelen. Ik ken een gezin waar ze vier kindjes op korte tijd kreeg en ik de opvoeding soms zo schrijnend vindt doordat ze geen aandacht genoeg heeft en dat wil ik echt niet, ik wil er zijn voor mijn kinderen. Aan de andere kant heb ik echt pijn in mijn hart omdat mijn kinderwens zo groot is...
Financieel heeft het waarschijnlijk ook wel een impact? De ziekenkosten die wij afgelopen maanden hebben gehad wil ik gewoon niet optellen, maar hoe zal het dan zijn met twee kindjes?
Ik pieker me echt suf de laatste maanden. Het doet me zoveel pijn om zwangere vrouwen te zien. Ik wou vandaag zelfs niet op bezoek bij een zwangere kennis omdat ik anders een hele avond zou zitten wenen.
Zijn er nog dames die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe denken jullie erover?
Hier is het ook zo. Wij zijn bevallen in februari 2016 van een zoontje en sindsdien kriebelt het zo hard om aan een tweede te beginnen. Ondanks ons kleintje niet zo gemakkelijk sliep en een refluxbaby was. Voor mezelf was het ook niet zo vanzelfsprekend zo'n kleintje in huis. Je leven staat op z'n kop en plots verlies je de controle over alles. Ik heb daar ferm moeten leren mee leven. Zelf je relatie krijgt een andere wending. We moeten elkaar wat terug vinden in onze relatie, maar dat komt zeker goed.
Ik heb vooral schrik dat ik het niet zal aankunnen in mijn eentje, ik sta er alleen voor 's morgens, 's avonds en 's nachts. Als je dan twee kleintjes hebt is het niet te onderschatten denk ik. Als het tweede dan ook al een moeilijke slaper is, maakt het misschien de eerste wakker. En wat als het een tweeling is? Van 1 naar 3 kindjes is ook een grote aanpassing...
Ik wil nu zoveel mogelijk genieten van ons zoontje en als er een nieuwe babytje bijkomt zal je de aandacht moeten verdelen. Ik ken een gezin waar ze vier kindjes op korte tijd kreeg en ik de opvoeding soms zo schrijnend vindt doordat ze geen aandacht genoeg heeft en dat wil ik echt niet, ik wil er zijn voor mijn kinderen. Aan de andere kant heb ik echt pijn in mijn hart omdat mijn kinderwens zo groot is...
Financieel heeft het waarschijnlijk ook wel een impact? De ziekenkosten die wij afgelopen maanden hebben gehad wil ik gewoon niet optellen, maar hoe zal het dan zijn met twee kindjes?
Ik pieker me echt suf de laatste maanden. Het doet me zoveel pijn om zwangere vrouwen te zien. Ik wou vandaag zelfs niet op bezoek bij een zwangere kennis omdat ik anders een hele avond zou zitten wenen.
Zijn er nog dames die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe denken jullie erover?