Angst dat het niet meer lukt
Geplaatst: 31 januari 2017, 14:46
Hallo allemaal,
Ik heb nog nooit op een forum gezeten, maar ik merk dat ik veel behoefte heb aan lotgenoten. Er is niemand om me heen die endometriose heeft (gelukkig natuurlijk).
Mijn verhaal:
Ik ben 29 jaar en heb met mijn man een dochtertje van 1,5 jaar. Toen ze één werd zijn we na groenlicht gekregen te hebben begonnen met pogingen om een broertje of zusje voor haar te maken.
Ik wist niet dat ik Endo had tot ik een pretecho deed met 16 weken bij mijn dochter. er zat een chocoladecyste van 12x8cm op mijn eierstok. Gyneacoloog werd erbij gehaald en een week later lag ik op de operatie tafel. Na de operatie vertelde de gyn dat het endometriose betrof. Ik las een hoop herkenning in de folder die ik kreeg. Ik had al eens eerder opgezocht wat het inhield omdat ik wel klachten had. Vooral buikpijn, maar dacht dat het erbij hoorde. Ik had sommige momenten ook pijn met vrijen, maar dit was niet vaak.Ik heb verschillende keren uit het niets kromgelegen, omdat ik niet kon blijven staan van de pijn. De gyn heeft met de operatie ook verklevingen gezien aan diezelfde kant. Ze hebben de cyste leeggezogen, maar verder alles laten zitten, om de baarmoeder niet te triggeren. De rest van mijn zwangerschap stond vooral in het teken extra controles en angst. Bang dat er iets met de kleine was, omdat er vlak naast haar geopereerd was. met 35 weken ben ik ook aan een blinderdarmontsteking geopereerd. Gelukkig is ons meisje daarna nog even blijven zitten en is ze op een natuurlijke wijze ter wereld gekomen. Veel spanning gehad dus.
Daarna bleef ik onder controle en ben ik weer aan de pil gegaan om de endo rustig te houden. Elk half jaar heb ik controle hoe het eruitziet vanbinnen. Afgelopen augustus mochten we starten. mijn eierstokken zitten dichter op elkaar vanwege verklevingen en hij vertelde me dat dit het kan bemoeilijken om zwanger te worden. Hij zei toen, je komt over een half jaar weer terug tenzij je zwanger bent (ik was toen met 4 maanden zwanger). Hij was erg positief, omdat ik zo snel zwanger ben geworden toen, terwijl die cyste er zat. Inmiddels zitten we in februari en ben ik helaas nog niet zwanger. ik heb over twee weken controle en ben nu al nerveus hiervoor. Sinds wij het proberen heb ik erg veel last van mijn lijf. Bekkenpijn, buikpijn, rugpijn. Ik probeer er rustig onder te blijven, maar iets in me zegt dat het actief is en dat ik heus niet zomaar zwanger zal raken. de laatste maand krijg ik meer klachten, zoals meer pijn bij het vrijen en met naar de wc gaan. Elke maand toch die teleurstellingen, mede omdat mijn cyclus telkens wat dagen verschilt. van 27 tot 34 dagen. Soms heb ik het gevoel dat mijn lijf het wel echt probeert. Ik voel mijn eisprong. In het begin had ik duidelijk rond de eisprong bekkenpijn, maar inmiddels komt het de hele maand voor dat het ineens steekt of dat ik buikpijn krijg. Ik kamp vooral met de angst dat het niet meer zal lukken. Ik heb toen na de operatie meteen gezegd, Ons dochtertje is een ontzettend geluk geweest, sowieso natuurlijk, maar het is een gevoel wat me zegt dat het mazzel is geweest dat zij er is. Ik weet dat er nog andere mogelijkheden zijn, maar ik maak me er soms zo'n zorgen om. Dan voel ik me down en ben ik bang voor wat er misschien gaat komen.
Ik hoop dat iemand zich herkent in mijn verhaal, ik zou zo graag wat moed willen hebben. Vaak heb ik dat ook wel, maar dit is een moment waarop dat even ver te zoeken is. We genieten zo van ons meisje. We krijgen om ons heen constant te vraag waar de tweede blijft. Dit doen erg pijn, ze weten van mijn operatie toen en toch vragen ze het..
Ik heb nog nooit op een forum gezeten, maar ik merk dat ik veel behoefte heb aan lotgenoten. Er is niemand om me heen die endometriose heeft (gelukkig natuurlijk).
Mijn verhaal:
Ik ben 29 jaar en heb met mijn man een dochtertje van 1,5 jaar. Toen ze één werd zijn we na groenlicht gekregen te hebben begonnen met pogingen om een broertje of zusje voor haar te maken.
Ik wist niet dat ik Endo had tot ik een pretecho deed met 16 weken bij mijn dochter. er zat een chocoladecyste van 12x8cm op mijn eierstok. Gyneacoloog werd erbij gehaald en een week later lag ik op de operatie tafel. Na de operatie vertelde de gyn dat het endometriose betrof. Ik las een hoop herkenning in de folder die ik kreeg. Ik had al eens eerder opgezocht wat het inhield omdat ik wel klachten had. Vooral buikpijn, maar dacht dat het erbij hoorde. Ik had sommige momenten ook pijn met vrijen, maar dit was niet vaak.Ik heb verschillende keren uit het niets kromgelegen, omdat ik niet kon blijven staan van de pijn. De gyn heeft met de operatie ook verklevingen gezien aan diezelfde kant. Ze hebben de cyste leeggezogen, maar verder alles laten zitten, om de baarmoeder niet te triggeren. De rest van mijn zwangerschap stond vooral in het teken extra controles en angst. Bang dat er iets met de kleine was, omdat er vlak naast haar geopereerd was. met 35 weken ben ik ook aan een blinderdarmontsteking geopereerd. Gelukkig is ons meisje daarna nog even blijven zitten en is ze op een natuurlijke wijze ter wereld gekomen. Veel spanning gehad dus.
Daarna bleef ik onder controle en ben ik weer aan de pil gegaan om de endo rustig te houden. Elk half jaar heb ik controle hoe het eruitziet vanbinnen. Afgelopen augustus mochten we starten. mijn eierstokken zitten dichter op elkaar vanwege verklevingen en hij vertelde me dat dit het kan bemoeilijken om zwanger te worden. Hij zei toen, je komt over een half jaar weer terug tenzij je zwanger bent (ik was toen met 4 maanden zwanger). Hij was erg positief, omdat ik zo snel zwanger ben geworden toen, terwijl die cyste er zat. Inmiddels zitten we in februari en ben ik helaas nog niet zwanger. ik heb over twee weken controle en ben nu al nerveus hiervoor. Sinds wij het proberen heb ik erg veel last van mijn lijf. Bekkenpijn, buikpijn, rugpijn. Ik probeer er rustig onder te blijven, maar iets in me zegt dat het actief is en dat ik heus niet zomaar zwanger zal raken. de laatste maand krijg ik meer klachten, zoals meer pijn bij het vrijen en met naar de wc gaan. Elke maand toch die teleurstellingen, mede omdat mijn cyclus telkens wat dagen verschilt. van 27 tot 34 dagen. Soms heb ik het gevoel dat mijn lijf het wel echt probeert. Ik voel mijn eisprong. In het begin had ik duidelijk rond de eisprong bekkenpijn, maar inmiddels komt het de hele maand voor dat het ineens steekt of dat ik buikpijn krijg. Ik kamp vooral met de angst dat het niet meer zal lukken. Ik heb toen na de operatie meteen gezegd, Ons dochtertje is een ontzettend geluk geweest, sowieso natuurlijk, maar het is een gevoel wat me zegt dat het mazzel is geweest dat zij er is. Ik weet dat er nog andere mogelijkheden zijn, maar ik maak me er soms zo'n zorgen om. Dan voel ik me down en ben ik bang voor wat er misschien gaat komen.
Ik hoop dat iemand zich herkent in mijn verhaal, ik zou zo graag wat moed willen hebben. Vaak heb ik dat ook wel, maar dit is een moment waarop dat even ver te zoeken is. We genieten zo van ons meisje. We krijgen om ons heen constant te vraag waar de tweede blijft. Dit doen erg pijn, ze weten van mijn operatie toen en toch vragen ze het..